Scholia in Iliadem

347. νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι ὅτι Ζηνόδοτος γράφει ἐπισσεύεσθον. συγχεῖται δὲ τὸ δυϊκὸν κατὰ πλειόνων τασσόμενον.

350. * λελάχωσι ἀντὶ τοῦ λαχεῖν ποιήσουσιν.

351. ἀλλὰ κύνες ἐρύουσι ἡ διπλῆ, ὅτι ἐνεστῶτι ἀντὶ μέλλοντος κέχρηται, ἐρύουσιν ἀντὶ τοῦ ἐρύσουσι. τρίτη δὲ ἀπὸ τέλους ἡ ὀξεῖ ἐπὶ τὸ ἐρύουσι. εἴρηται δὲ περὶ τῆς προσῳδίας ἐν τῇ A (454).

356. ποσσὶν ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χερσίν. εὐλογώτερον δὲ μὴ κατακύπτειν τὸν θεὸν, ἀλλὰ τοῖς ποσὶ συγχεῖν.

359. ἐπεκτέταται τὸ ᾗσιν· ἀντὶ γὰρ τοῦ ᾗ ἐστὶν ὑποτακτικοῦ, ὅπερ ἡ συνήθεια λέγει μετὰ προθέσεως ἀφῇ. διὸ καὶ μετὰ τοῦ ι γράφεται καὶ δασύνεται· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἵημι δασυνομένου κέκλιται.

360. τῶν τετηρημένων ἐστὶ καὶ αὕτη ἡ στιγμὴ ἐπὶ τοῦ ὀκτωκαιδεκάτου χρόνου· ὀλίγαι δʼ εἰσὶ παῤ Ὁμήρῳ τοιαῦται.

361. *στικτέον ἐπὶ τὸ ἐρίτιμον· λείπει δὲ τὸ ἦν.

363. * βέλτιον μετὰ τὸ νηπιέῃσιν ὑποστικτέον.

365. Ἀρίσταρχος δασύνει, ἀπὸ τῆς ἕσεως τῶν βελῶν· οἱ δὲ περὶ τὸν Κράτητα ψιλῶς, ἀπὸ τῆς ἰάσεως· καὶ οὕτως ἐπείσθησαν οἱ γραμματικοὶ πρὸς διάφορον ἐτυμολογίαν διαφόρως ἀναγινώσκειν. ἀγνοοῦσι δὲ ὅτι ὁ χαρακτὴρ μάχεται· ἀεὶ γὰρ τὸ η πρὸ φωνήεντος ψιλοῦται, ἠώς ἤϊα. ταύτῃ καὶ τὸ “ἥτε ξείνων θέμις ἐστί” (Od. 9, 268) δασύνεται, τὸ δὲ ἠΰτε ψιλοῦται· καὶ τὸ ἕως δασύνεται, τὸ δὲ ἠώς ψιλοῦται· καὶ τὸ ἥλιος δασύνεται, τὸ δὲ ἠέλιος ἐψιλώθη. ὥστε εἴτε ἐκ τοῦ ἥϊος δασυνομένου ἐστὶν εἴτε ἐκ τοῦ ψιλουμένου, μόνως ψιλωτέον.

376. * ὅτι πτῶσις ἤλλακται καὶ πρόθεσις παρεῖται, ἀντὶ τοῦ ὑπὸ Τρώων.

377. ὣς ἔφατʼ εὐχομενος, μέγα δʼ ἔκτυπε ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μέγα δʼ ἔκλυε. οὐχ ὑπήκουσε δὲ αὐτοῖς ὥστε πεισθῆναι, ἀλλὰ κατʼ αὐτῶν ἐγένετο.

382. νηὸς ὑπὲρ τοίχων οὐκ ἀναγκαῖόν ἐστιν ἀναστρέφειν τὴν πρόθεσιν, ἀλλὰ συντάσσειν τῇ τοίχων γενικῇ.

385. ἵππους δʼ εἰσελάσαντες πρὸς τὴν ἰδιότητα τῆς μάχης, ὅτι οἱ μὲν ἐπιβεβηκότες ταῖς πρύμναις τῶν νεῶν, οἱ δὲ ἀποστρέψαντες τὰ ἅρματα ἐπὶ τῶν δίφρων, ἵνʼ ᾖ ἀπʼ ἴσου. βραχὺ δὲ διασταλτέον ἐπὶ τὸ εἰσελάσαντες πρὸς τὸ σαφέστερον.

389. ναύμαχα οὕτως ὡς θαύματα. ἐξαιρέτως δὲ τὰ παρὰ ῥῆμα οὐδέτερα σύνθετα μονογενῆ, εἰς ον περατούμενα, προπαροξύνεται, χαρτότομον χειρόγραφον ἀκρατόφορον· οὕτως “ναύμαχον ἐν παλάμῃσιν” (677), ἵνα εἶδος δόρατος νοηθῇ ἐν διαφόρῳ μεγέθει.

391. * ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα ἐν τῇ Ἰλιάδι τὸ λόγοις.

394. *ἔν τισιν ἀκέσματʼ· οὕτως δὲ καὶ Ἀρίσταρχος. διχῶς οὖν.

φάρμακʼ ἀκήματʼ τὸ πλῆρες, φάρμακα, εἶτα ἀκήματα· παρὰ γὰρ τὸ ἀκέσασθαι τὸ ἀκήματα ἐσχημάτισται· εἴρηται δὲ ἡμῖν ἐν ἑτέροις διότι καὶ ἡ ἄκεσις καὶ τὸ “ἀκεσταί τοι φρένες ἐσθλῶν” (Il. 13, 115). τὸ ε ἔχει κατὰ τὴν παραλήγουσαν.

395. * ὅτι ἐλλείπει ἡ ἐπί, ἐπὶ τεῖχος.

398. *ἔπος ηὔδα οὕτως Ἀρίσταρχος, ἔπος ηὔδα.

403. οἱ ὅτι οὕτως εἴρηκεν, αὐτῷ τὸν θυμὸν ὀρίνω, ἀντὶ τοῦ εἰ αὐτοῦ τὸν θυμὸν ὀρίναιμι.

405. τὸν μὲν ἄρʼ ὣς εἰπόντα πόδες φέρον ὅτι οἱ πόδες αὐτὸν ἔφερον, οὐκ αὐτὸς τοὺς πόδας. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς Ζηνόδοτον γράφοντα (Il. 6, 511) “ῥίμφʼ ἑὰ γοῦνα φέρει.”