Scholia in Euripidis Hecubam (scholia vetera et scholia recentiora Thomae Magistri, Triclinii, Moschopuli et anonyma)

Scholia in Euripidem

Scholia in Euripidem. Scholia Graeca in Euripidis tragoedias, Volume 1. Dindorf, Wilhelm, editor. Oxford: Oxford University Press, 1863.

574.—582. οἱ δέ: τινὲς δὲ ἐπλήρουν τὸν τάφον, βαστάζοντες δᾷδας ἐκ πεύκης, ὁ δὲ μὴ φέρων παρὰ τοῦ φέροντος τοιάσδε κατηγορίας ἤκουε· ἕστηκας, ὦ κακότροπε, οὕτε πέπλον οὕτε καλλωπισμόν τινα διὰ χειρὸς φέρων ὑπὲρ τῆς νεάνιδος καὶ χάριν τῆς νεάνιδος ; οὐ πορεύσῃ δώσων τι τῇ μεγαλοψύχῳ καὶ εὐκαρδίῳ περισσῶς καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν ἀνδρείᾳ; τοιαῦτα ἔλεγον περὶ τῆς θυγατρός σου ἀποθανούσης. τὴν εὐγονωτάτην δὲ πασῶν γυναικῶν ἀθλιωτάτην βλέπω. I.

575. κορμούς: ξύλα. FI. 6.

576. τοιάδʼ : ὑβριστικὰς τοιαύτας κατηγορίας. Fl. 17. ἤκουε: τὸ ἀΐω καὶ ἀκούω κατὰ Ἀττικοὺς αἰτιατικῇ, κατὰ δὲ κοινοὺς γενικῇ. Gu. κακά: ὀνειδιστικὰ ῥήματα. Gu.

[*](2. κρηπῖδας] Addunt libri διὸ σύν- λυπλασιαζομένων B. quasi πολλαπλαηθες ἦν (ἦν om. Ι ) κύκλῳ περινοστοῦνσιαζομένων voluerit. Recte πολυπλατας ἀγείρειν τὰ διδόμενα: quae delevi. σιαζομένων M. οσολυπλασιαζομένους I. Nam repetita sunt ex superioribus ib. τούτων] τούτους I. ubi τὸ διδόμενα legitur. In M. infra 6. Εὐριπίδης] εὐριπίδου B.I. ad v. 587. (post verbi παρακαλεῖ ib. ἀπεδείχθη B.I. ἐπεδείχθη M.A. glossema ἐφέλκεται) loco prorsus 7. ἡ om. B.I. alieno adscriptum est, διὸ δὴ σύνηθες 10. διὰ φύλλων Gr. et Fl. 59., ce- ἐγένετο κύκλῳ περιπορευόμενον ἐπαγεἱ- teri καὶ φύλλων ἄνθεσιν. ρεῖν καὶ λαμβάνειν τὰ διδόμενα. 12. τελειοῦσι Gr. τελειοῦσι, ἔτατ- ib. ἃν ἀγώνισμα] ἐναγώνισμα BI. τον ceteri.- 3. δώρων M. δωρεῶν B.l. 16. κατηγορίας] κακηγορίας Matth. 4. πολυπλασιαζομένων B. M. πολ- κατηγορίας mox iterum ad v. 576.)
364

577. ἕστηκας: ἀπὸ τοῦ στήκω κανονίζεται εἰς παρακείμενον. Fl. 59. κάκιστε: δειλὲ, κακοτροπώτατε. Fl. 6. 9. 21. 50. 59. 76. Gr. ὥσπερ τὸ τρίτος ἐπὶ μορίων, ἢ τὸ τέταρτον, ἢ τι ἕτερον τῆς ἀκολουθίας ταύτης ἐνίοτε μὲν λέγεται μόνον, ἐνίοτε δὲ μετὰ τῆς συνθέσεως τοῦ μορίου, ἤγουν τριτημόριον, ἢ τεταρτημόριον, οὕτω καὶ τὸ κακὸν ἐπὶ τρόπου ἐνίοτε μὲν λέγεται μόνον, ἐνίοτε δὲ μετὰ τῆς συνθέσεως τοῦ τρόπου, ἤγουν κακότροπον. Fl. 6. 9. 17. 56. 59. Gr. τῇ νεάνιδι: ὑπὲρ τῆς νεάνιδος. B.

578. κόσμον: ἀντὶ τοῦ κόσμιον. B. Fl. 6. 9. 17. 21. 56. 59. 76. Gr. ἔχων: φέρων. Gr. ἄγων. ὡς τὸ “ἔχει τῷ λέγοντι κίνδυνονʼ᾿  ἤγουν ἄγει. Gu.

579. οὐκ εἶ τι δώσων: οὐ πορεύῃ, φησὶν, οὐ βαδίζεις δώσων τι τῇ περισσῶς εὐψύχῳ καὶ εὐθαρσεῖ καὶ εὐτόλμῳ καὶ κατὰ ψυχὴν ἀρίστῃ; B. M. οἱ μὲν λέγουσι τὸ εἶ ἀντὶ τοῦ πορεύῃ, οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ ὑπάρχεις, οὕτως, οὐκ εἶ καὶ οὐχ ὑπάρχεις δώσων τι, τουτέστιν οὐ δώσεις: περίφρασις δὲ Ἀττική. βέλτιον δὲ τὸ πρῶτον. Gu. I. εἶ: ὑπάρχεις ἐνταῦθα. Fl. 59. οὐ βαδίζεις δώσων τι τῇ περισσῶς εὐτόλμῳ. Fl. 10. οὐ πορεύσεις, οὐδὲ βαδίσεις. ἀπὸ τοῦ ἴω. Fl. 21. δώσων: μέλλων δοῦναι. B. εὐκαρδίῳ: τολμηρᾷ. Fl. 6. 9.  21. 56. 59. 76. τῇ περισσῶς εὐκαρδίῳ, τῇ μεγαλοψύχῳ, τῇ τολμηρᾷ. Gr. γενναίᾳ, εὐτόλμῳ. Gu.

580. ἀμφί: περί. B. λέγων: ἀντὶ τοῦ ἔλεγεν, ὡς τὸ “δικὼν ἐπʼ οἶδμα πόντου.” M. λέγον: ἔλεγον. B. ἔλεγον, ποιητικόν. Gr.

581. εὐτεκνωτάτην: ὁ ποιητὴς ἐδέξατο μετὰ τῆς κνω, ὡς μὴ ἐκτεινομένου τοῦ τε, ἐπείτοι γε τὸ μὲν κ ἄφωνόν ἐστι, τὸ δὲ ν ἀμετάβολον, ἀναγκασθεὶς διὰ τὸ μέτρον τοῦ στίχου, ἐπεὶ, εἰ μακρὸν ἔμελλε δέξασθαι τὸ τε, ἐγένετο ἂν ὁ στίχος σφαλερός. οἱ δὲ γραμματικοὶ [*](2. δειλὲ om. Gr. 22. λέγων] Sic M. in textu, λέγον, 12. φησὶν om. M. ut est in libris plerisque, ab correctore. 13. καὶ κατὰ] τῇ κατὰ M. in quo verba τῇ κατὰ ψ. ἀ. separatim ib. ὡς τὸ] Or. 992. ubi libri pierique scripta sunt in margine. omnes ἐς οἶδμα. Male autem 14. πορεύῃ] πορεύσῃ I. scholiasta, prava interpunctione 16. περίφρασις δὲ] δὲ om. Gu. deceptus, δικών pro ἔδικεν dictum ib. βέλτιον δὲ τὸ πρῶτον om. Gu. accepit. 17. περισσῶς scripsi pro περισσῇ.)

365
γράφουσι τοῦτο μικρὸν κατὰ τὸν λόγον ὅτι τὸ κ καὶ τὸ ν ἐκτείνουσι τὸ τε· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ώτερος καὶ ώτατος, εἰ μὲν ἔχουσι τὴν πρὸ τοῦ ω συλλαβὴν βραχεῖαν, διὰ τοῦ ω μεγάλου γράφουσιν, εἰ δὲ μικρὸν, διὰ τοῦ ο μικροῦ, χωρὶς τοῦ ξενότατος καὶ στενότατος, ἄτινα ὁ Ὅμηρος γράφει μικρὰ κἀκεῖνος διὰ τὴν τοῦ μέτρου ἀνάγκην, ἐπεὶ, εἰ ἦν μέγα τὸ νω, ὤφειλεν ἐκτείνεσθαι καὶ ἡ πρὸ τῆς διπλοῦ συλλαβὴ, καὶ ἐγένετο ἀμφίμακρος, ὡς πρὸ τῆς διπλοῦ συλλαβῆς μακρᾶς οὔσης, τῆς δὲ ξε βραχείας καὶ τῆς νω μακρᾶς. ἦν γοῦν ἐκεῖ νω ἀχρήσιμος εἰς τὸ τοῦ ἡρωϊκοῦ στίχου δακτυλικὸν μέτρον. ἡμεῖς τοίνυν ἐκείνῳ ἀκολουθήσαντες ὡς ἀρχαιοτέρου καὶ τῶν ἑτέρων ποιητῶν κρείττονι κἀκείνων αὐτὸν ἀκολουθησάντων, γράφομεν καὶ ἡμεῖς τοῦτο μικρὸν, διδάσκαλον ἐκεῖνον ἔχοντες πάντων καὶ τῶν λέξεων Ἑλληνιστὴν ἀκριβέστατον, ὡς καὶ τὸ ἴσον ἐκεῖνος μὲν ἐδέξατο μακρὸν τὸ ι προστιθεὶς καὶ περισπωμένην κατὰ τὸν κανόνα τὸν λέγοντα, πᾶσα φύσει μακρὰ πρὸ βραχείας ληκτικῆς, ὁ δέ γε παρὼν ποιητὴς ἐδέξατο βραχὺ τὸ ι, προστιθεὶς καὶ ὀξεῖαν. ἐπακολουθοῦντες οὖν καὶ ἡμεῖς τὸν Ὅμηρον, καὶ οὐ τὸν Εὐριπίδην, ἢ ἕτερόν τινα τῶν ποιητῶν, περισπῶμεν αὐτὸ, ἐπεὶ ἐκεῖνος φυλάττει, ὡς εἴπομεν, τὴν τῶν λέξεων ἀκρίβειαν. οὗτοι δὲ λογοειδῆ γράφοντες —οἱ γὰρ ἰαμβογράφοι ὡς λογοειδῆ γράφουσι —τὰ ἑαυτῶν κατελείψαμεν, γράφοντες καὶ ἰσότατος ἐν ταῖς πεζογραφίαις μικρὸν τὸ σο, ὡς ἐδηλώσαμεν τὸ ἴσον μακρὸν ἔχον τὸ ι. τὰ γὰρ ἔχοντα μακρὰν τὴν πρὸ τοῦ ο συλλαβὴν σμικρύνονται. Fl. 59.

582. πασῶν: οὖσαν. B.

583. δεινόν τι πῆμα : χαλεπή τις αὕτη βλάβη τῶν θεῶν, ἤγουν ἧς αἴτιοι οἱ θεοὶ, ἀπαραίτητος— λέγει δὲ τὴν ἑαυτῶν ἐπέζεσεν ἀντὶ τοῦ ἐπῆλθε τοῖς Πριαμίδαις καὶ τῇ πόλει τῇ ἐμῇ. Gr. I. τὸ δὲ ἐπέζεσεν ἀντὶ τοῦ ἐπήρθη καὶ ηὐξήθη, ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ζέοντος ὕδατος ἐν τοῖς λέβησι καὶ ἐπαιρομένου ἐν τῷ ζέειν. I. ἐπέζεσε: ἐπῆλθεν, ἤγουν μετὰ σφοδρότητος ἐπῆλθεν, δίκην φλογός. Bar. 74. ἀντὶ τοῦ ἐπέβρασεν, ἐπήρθη, ἐξεχύθη, ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ βραζομένου ὕδατος ἐν λέβητι. λέγεται δὲ τοῦτο καὶ ἐπὶ τοῦ κύματος, ὅτε ὑπεράνω πηδᾷ τῶν τοίχων τῆς νηός. ἐξέζεσε δὲ ἐπὶ σκωλήκων [*](24. ἤγουν—θεοί om. Gr. τοῦ) ἐπήρθη—ζέειν sunt etiam in 26. ἐπέζεσεν ἀντὶ τοῦ om. I. B M. et (qui ἐν τῇ ζέσει) A. 27. Verba ἐπέζεσεν (omisso ἀντὶ)

366
λέγεται, ὅταν ἀπὸ σήψεως τῇ σαρκὶ γεννηθῶσι. λέγεται καὶ ἐπὶ τῶν ἑψημένων ὕδατι. Gr.

584. θεῶν: ἀπό. B. παρὰ θεῶν, μετὰ ἀνάγκης δεδομένον. Fl. 21. ἀναγκαῖον: ἀνάγκη. Fl. 19. ἀπαραίτητον τοῦτο ἦλθε. Gr. ὡς πεπρωμένον. Gu. ὅπερ συνέβη νῦν, τὸ ἀναλωθῆναι τὴν Τροίαν. Gu. ἀπαραίτητον. πόλει: καὶ ἐν τῇ. B.

585.—591. ὦ θύγατερ: οὐ γινώσκω εἰς ὅπερ τῶν κακῶν θεάσομαι, πολλῶν ὑπαρχόντων· ἐὰν γὰρ προσεγγίσω τινὸς, τὸ ἕτερόν με οὐκ ἀφίησιν, ἀφέλκεται δὲ ἀπὸ τοῦ ἑτέρου μέρους διάδοχος κακῶν προτέρων δηλονότι κακοῖς ἑτέροις ἐπαγομένοις. καὶ νῦν τὸ μὲν σὸν πάθος οὐκ ἂν δυναίμην ἐξαλεῖψαι ἀπὸ τῆς φρενὸς, ὥστε μὴ στένειν αὐτὸ δηλονότι· τὸ δὲ λίαν στένειν ἐμὲ καὶ θρηνεῖσθαι ἀφεῖλες ἀγγελθεῖσά μοι γενναία καὶ μεγαλόψυχος. I.

585. οὐκ οἶδʼ. αὕτη ἡ ἕννοια γράφεται καὶ ἐν τοῖς ἐγκωμίοις. Gu.

586. ἅψωμαι: γεύομαι. B. τινος: κακοῦ. Fl. 21. 59.

587. τὸ δʼ οὐκ ἐᾷ με: δηλονότι τὸ σὸν κακὸν, ὅταν ἐνθυμηθῇ πολλῶν ὄντων τῶν εἰς ἐμὲ κακῶν γεγενημένων ἢ γινομένων οὐκ ἀφίησι καὶ ἐᾷ καὶ καταλιμπάνει, ἐφέλξει δὲ ἄλλη τις λύπη ἐκεῖθεν διάδοχος ὑπάρχουσα ἡ λύπη πάντων τῶν κακῶν τοῖς κακοῖς. καὶ νῦν τὸ μὲν σὸν πάθος ὥστε γὰρ θρηνεῖν--- ἐᾷ με. Ἄλίως. τὸ γὰρ κακὸν διάδοχον τῶν κακῶν εἰσαγωγή ἐστιν. προστέθεικε γοῦν τὸ κακὸν κακοῖς, ἵνα ἡ διαδοχὴ τῶν κακῶν ἑτέρων κακῶν φανῆται ὁδοποιός. A. τόδʼ: τὸ ἕτερον κακόν. Fl. 6. 9. 21. 56. 59. Gr. παρακαλεῖ: παρακινεῖ. B. Fl. 6. 9. 21. 33. 56. 76. παρακαλῶ τὸ καθικετεύω, τὸ παραμυθοῦμαι, ὅθεν καὶ παράκλησις, καὶ τὸ ἐφέλκομαι. Fl. 6. Gr. ἐφέλκεται. B. M. Gr. παρασύρει, ἕλκει. Gu. ἐκεῖθεν: ἀπὸ τοῦ ἑτέρου μέρους. Gr. αὖ: πάλιν. Gu.

588. λύπη τις ἄλλη: ἄλλη κακὴ ἐναλλαγή. Fl. 33. διάδοχος: ἐγώ. Fl. 33. λύπης κακῶν, ἐν οἷς εἰμί. Gr. διάδοχος κακῶν προτέρων κακοῖς ἑτέροις ἐπαγομένοις. Gr. διαδεχομένη τὰ κακὰ τοῖς κακοῖς. B. τὸ ἑξῆς, λύπη τις ἄλλη κακή. M.

589. νῦν τὸ μὲν σὸν—πάθος: νῦν τὸ μὲν σὸν πάθος ἐξαλείψασθαι [*](2. ἑψημένων] ἑψημένων Gr. Rectum 10. Verba καὶ νῦν—δηλονότι sunt est ἡψημένων. etiam in Gu.)

367
ἀπὸ τῆς φρενὸς τῆς ἐμῆς, ὥστε μὴ στένειν, οὐκ ἂν δυναίμην. A. στένειν: φράζειν. B. στενάζειν. Gu. θρηνεῖν. Fl. 59. πάθος: τὴν σὴν συμφοράν. Fl. 6. 9. 17. 21. 56. 59. 76. καὶ νῦν τὸ μὲν σὸν πάθος οὐκ ἂν δυναίμην ἐξαλεῖψαι ἀπὸ τῆς ἐμῆς φρενὸς, ὥστε μὴ στένειν αὐτὸ δηλονότι. Gr.

590. ἐξαλείψασθαι: ἀφελεῖν. Fl. 6. 9. 21. 56. 59. 76. ἐκβαλεῖν. Fl. 33. ἀντὶ τοῦ ἐξαλεῖψαι. Gr.

591. τὸ δʼ αὖ λίαν: τὸ πάνυ λυπεῖσθαι ἀφείλου ἀγγελθεῖσά μοι τολμηρά. B. M. τὸ δὲ γενναῖος Ἀττικῶς, ὡς τὸ “κλυτὸς Ἀμφιτρίτη.” B. στένειν, ἀπὸ κοινοῦ τὸ κακὸν, ὑπερβολικῶς. Fl. 6. θρηνεῖν. Fl. 17. 33. λυπεῖσθαί με. B. Fl. 10. 21. 76. Gr. πλέον, τὸ πάνυ λυπεῖσθαι. Fl. 59. παρεῖδες: παρέκοψας. Fl. 17. 76. Gr. ἐμο. Fl. 10. ἀφεῖλες. Gu.

592. γενναῖος: τολμηρά. Fl. 21. 59. ἀποθανοῦσα τολμηρά. Fl. 10. 17. γενναία, μεγαλόψυχος. Gr. γενναῖος ἀντὶ τοῦ γενναία Ἀττικόν. τὸ γενναῖος οἱ παλαιοὶ ἀντὶ τοῦ εὐγενικοῦ ἔλεγον. Gu.