De Resurrectione

ἐπεὶ διὰ τί τὸν Χριστὸν ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἀπέστελλεν εἰς τὴν γῆν, εἰ ὅλως ἤθελε ζωῆς τὸν ἄνθρωπον [*](1 Gen. 2, 7—2 Justin De ressurr. 7 (S. Parall. S. 44, 241 ff Holl) — 11 De res . I, 38, 5. 39, 7. 40, 6—vgl. Symp. S. 12, 13f. 42, 3f. De res. I, 25, 1) [*](1 vgl. Prokop. PGr 87, 1, 164f — 11 Greg. Naz. Or. 38, 12. Greg. Nyss. III, 253 B (156 Oehler. PGr 46, 148 C) — 13f. 16 ff vgl. Prokop. 87, 1, 165, 8f) [*](1 τὰ ἑξῆς]προσκολληθήσεται τῇ γυναικὶ (πρὸς τὴν γυνῖκα An b) αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν An | ψυχῶν μόνον]ψυχῆς 8 (doch viell. dusi aus dusj) An 1f καὶ πληθύνεσθε + S 3ὃ U 121 v: <V 4 φαίνεται] φησιν oder φἁσκεται las schwerl. S; »er sprach« rece od. »gesagt wurde« re(??)esja wohl aus »erncheint« mnitsja 5 ἐκ παντὸς wohl auch S (ot sego aus ot vsego) 6 σεσωματοποιεῖσθαι U 7 αὐτὸν < schwerl. S (»non allem« nsego S wohl aus »Alles . . seinem (Fall]« vse ego) | τὰ πάντα An 8 χιτῶνας] ἐκείνους viell. + S | μετὰ τὸ ἐκπεσεῖν: »hernach« S | ἐκπεσεῖν]es endet An 9 ἐπισκεφάμενοι V | χερσὶν]νῦν ὄντα+S 10 μὴ εὶναι —νεκρ. auch als Überschrift S 11 ἀπὸ τοῦ ἀλόγου V: (τῶν) ἀλόγων S: ἀπὸ τοῦ λόγου U pet Dd: ἐπὶ τοῦ λογικοῦ Jh | νε/κρ. V | κατεσκευασμένην < S 12 λεέπεται S 80 | ἀμέλει]»und nun« S | παραδείσον]γενόμενος καὶ+S 12f ἐξοικισθεὶς S 13 οὐ γὰρ] Prok S. 165, 8 | ὅτι < S 14 δρέψασθαι . . καὶ < S | τῆς ζωῆς < S | ἡδύνατο U 15 τ. ζωῆς] τοῦ ζύλου S, aber vgl. S. 284, 15 16 ἐπεὶ δαὶ τί: διὰ τί γὰρ überetzt S | ἐπεὶ—ἐνοχλήσῃ S. 287, 9 auszugsweise bei Prok 17 ἀπέστειλεν U | εἰς τὴν γῆν < S | ἠθέλησεν U)

ὥστε οὐκ ἄρα διὰ τὸ μὴ σῴζεσθαι εἰς τὸν αἰ[νωα φαγόντα αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἐξέβαλεν, ἀλλὰ διὰ τὸ νεκρωθῆναι πρῶντον θανάτῳ τὴν ἁμαρτίαν, ἵν᾿ οὕτως μετὰ τὸ ἀποθανεῖν ἐκτακεἰσης τῆς ἁμαρτίας ἰγερθεὶς ὁ ἄνθρωπος καθαρὸς φάγῃ τῆς ζωῆς.

Μηδεὶς δὲ ἀβέλτερος ὢν παρακινδυνευέτω ὡς τούτων ἑτέρως λεχθέντων. ὁ γὰρ ὅλως ὁριζόμενος τὴν σάρκα μὴ εἶναι ταύτηνἀθανασίας δεκτικήν, ὄντως ἀνοίας ὑπεύθυνος ὢν νόσῳ βλασφημεῖ.

διὰ τί γὰρ μετὰ τὴν τῶν χιτώνων τῶν δερματίνων ὁ Ἀδὰμ κατασκευὴν ἐκβάλλεται, κωλυόμενος φαγεῖν ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ζῆσαι, εἰ ὅλως ἀδύνατον ἦν μετὰ σώματος εἰς τὸν αἰῶνα ζῆσαι τὸν ἄνθρωπον; ὡς δυναμένου γὰρ αὐτοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἐὰν ἀπὸ τῆς ζωῆς γεύσηται λαβών, ἡ κώλυσις γίγνεται.

φησὶ γάρ· »καὶ ἐποίησε κύριος ὁ θεὸς τῷ Ἀδὰμ καὶ τῆ γυναικὶ αὐτοῦ χιτ[νας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς. καὶ εἶεν ὁ θεός· ἰδού, γέγονεν Ἀδὰμ ὡς εἶς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα καὶ λάβῃ τοῦ ζήλου τῆς ζωῆς καὶ καὶ φάηῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξαπέσταειλεν ἀυτὸν κύριος ὁ θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆυν, ἐξ ἧς ἐλήφθη, καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδάμ«.