Oratio 11

ᾧ γὰρ ἐξῆν μηδὲ καταστῆναι τὴν ἀρχὴν εἰς παραιτήσεως χρείαν, οὗτος ἑκὼν εἰς τὴν χρείαν ἐμβὰς δικαίως ἂν τῆς παραιτή- σεως στέροιτο. ἐμοὶ δὲ πρὸς τὸν λόγον ὑπὸ τῶν τῆς πατρίδος ἑλκομένῳ δικαίων καὶ ᾧ δυοῖν ἦν ἀνάγκη θάτερον, ἢ λέγειν ὁπωσοῦν ἀπὸ τῶν παρόντων ἢ κακᾷ [*](1 τὴν γοῦν Iacobs num τὴν δὲ γοῦν? 3 μὴ Mor 4 αὐτῶν libri edd 5 τοὺς λόγους ΒΜο τ λόγ Ca 8 ἁπαν- ταχοῦ μὲν Re | οἶμαι BMo Ca 9 δ᾿ e δὲ corr I et Re | οὐδ’ ὁθενοῦν scripsi e Ρ et Ι sed in hoc θὲν in ras m2 οὐδ’ ὅθενουν U οὐδὲν οὖν C sed ὅθεν οὖν suprapos. s, et Mor οὐδὲνοὺν Μο οὐδ’ ὁτιοῦν Α sed ᾿οτιου in ras trium vel quattuor litterarum, Β sed γρ οὐδαμῶς· οὐδενοῦν in marg m2, Ca et Re οὐδοτιοῦν Μ 13 ἐλλείπειν MBMoCa cf. X 11, 2 ὡς δὲ ὑπὸ ἀπληστίας ἐξέλιπον τὴν φοράν 14 ἐπαί- νων UI sed in hoc οὐ suprascr. m2 MoCa τιμῆς Β 15 οὐ MoCa 16 τηναρχὴν Β et e τὴν ἀρχὴν corr I2 | οὕτως Mor 17 γρ ἔχων Mor in marg | γρ τις Mor in marg | ἐς Μο 18 στεροῖτο Re 19 καὶ om Mor | ἦν om UI sed in hoc rasura duarum litt)

δοκεῖν εἶναι πολίτῃ, πῶς οὐ πανταχόθεν ἕτοιμος ἡ συγγνώμη;