Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

Hippolytus

Hippolytus. Hippolytus Werke, Volume 3. Wendland, Paul, editor. Leipizg: Hinrichs, 1916.

οὔτω φησὶ καὶ τὸν κόσμον όριθμητικῷ τινι καὶ μουσικῷ δεσμῷ δεδεμένον ἐπιτάσει καὶ ἀνέσει καὶ προσθήκῃ καὶ ἀφαιρέσει ἀεὶ καὶ διὰ παντὸς ἀδιάφθορον φυλαχθῆναι. τοιγαροῦν καὶ περὶ τῆς διαμονῆς τοῦ κόσμου ἀποφαίνονται τοιοῦτόν τινα τρόπον οἱ Πυθαγορικοί·

  • ή γὰρ καὶ πάρος ἠν καὶ ἔσσεται, οὐδέ ποτ', οἴω,
  • τούτων ἀμφοτέρων κενεώσεται ἄσπετος αἰών.
    • [*](10 1 Kor. 2, 9 — 28 Empedokles Fr. 16 D., wiederholt VII 29, 10) [*](1 συναριθμουμένη ὲ́χει Roeper: ἀριθμουμένη συνέχει Ρ 2 τὸν τα Ρ 4 ἐπιπτεύωμεν Ρ 6 ἐν οίς] αἷς We. 7 + ὀ Miller 13f ὅτι δίκαιον ἢ ἄδικον Ρ, verb. ö. 15 λόγου, <κρῖναι> We. 20 μονάδων <ἢ δυάδων> Cruice 22 falsch als Text von Ρ Miller 23 ἀναποδιαμῴ Roeper: ἀναλουισμῶ Ρ 26f διανομῆς ö. (s. S. 152, 15) 28 ἦ Miller: ἧν Ρ, εἰ Η, ῇ Nauck, lamblichi De vita Pyth. S. 236 (so Emp.), s. zu VII 29, 10 ἦν καὶ PH: ἦν τε καὶ Gö., ἐ̓σκε καὶ Emp. nach Diels ἔσται οὐδέπω τοίω PH, verb. Miller 29 Roeper: κενώσεται Η, καινὸς ἔσται Ρ ἄσπετος Miller: ἄσβεστος Ρ Η)
    152
    τίνων δὲ τούτων; τοῦ νείκους καὶ τῆς φιλίας.

    ἀπεργάζεται δὲ αὐτοῖς ἡ φιλία ἄφθαρτον, ἄίδιον τὸν κόσμον, ὡς ὑπονοοῦσιν — ἔστι γὰρ ἡ οὐσία καὶ ὁ κόσμος ἕν — τὸ τὸ δὲ νεῖκος διασπᾷ καὶ διαφέρει καὶ πολλὰ πειρᾶται καταδιαιροῦν τὸν κόσμον ποιεῖν.

    ὥσπερ εἴ τις ἀριθμητικῶς τὴν μυριάδα εἰς χιλιάδας καὶ ἐκατοντάδσς καὶ δεκάδος, καὶ δραχμὰς εἰς ὀβολοὺς καὶ κοδράντας μικροὺς κατακερματίσας τέμνει, οὕτω τὸ ωεῖκος τὴν οὐσίαν τοῦ κόσμου, φησί, τέμνει εἰς ξῷα, φυτά, μἐταλλα καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια· καὶ ἔστ τῆς γενέσεως τῶν γινομένων πάντων κατ᾿ αὐτοὺς δημιουργὸς τὸ νεῖκος, ἡ δ᾿ αὖ φιλία ἐπιτροπεύουσα καὶ προνοουμένη τοῦ παντὸς ἵνα μένῃ καὶ εἰς τὸ ἕν τὰ διῃρημένα καὶ τοῦ παντὸς ἀπεσπασμένα συνάγουσα καὶ έξάγουσα τοῦ βίου, συνάπτει καὶ προστίθησι τῷ παντί, ἵνα μένῃ καὶ ἔσται ἴν.

    οὐ παύσεται οὐν οὔτε τὸ νεῖκος τὸν κόσμον διαιροῦν οὔτε ἡ φιλία τὰ τῷ τῷ κόσμῳ προσνέμουσα. #x003E; τίς ἐστιν, ὡς κατὰ Πυθαγόραν ἡ τοῦ κόσμου διανομή. λέγει δὲ Πυθαγόρας εἶναι ἀπορραγάδας τοῦ ἡλίου τοὺς ἀστέρας, καὶ τὰς ψυκὰς τῶν ζῴων ἀπὸ τῶν ἄστρων φέρεσθαι· εἶναι δὲ αὐτὰς θνητὰς μέν, ὅταν ὦσιν ἐν τῷ σώματι, οἱονεὶ ἐγκατορωρυγένας ὡς ἐν τάφω, άνίστασθαι δὲ καὶ [*](f. 70r) γίνεσθαι ἀθανάτους, ὅταν τῶν σωμάτων ἀποβῶμεν. ὅθεν ὁ Πλάτων ἐρωτηθεὶς ὑπό τινος· τί ἐστι φιλοσοφία; ἔφη· χωρισμὸς ψυχῆς ἀπὸ σώματος.

    Πυθαγόρου καὶ τούτου τῶν λόγων γενόμενος μαθητής, ἐν οἶς λἐγει καὶ δι᾿ αἰνιγμάτων καὶ τοιούτων [*](15f u.S. 153, 153, Plato, Timaios 41D. διεῖλε ψυχὰς ἰσαρίθμους τοῖς ἄστροις Zeller III 2 3 S. 1381; Cumont, Les religions orientales daus le paganisme romain2 p. 264. 398f; Le mysticisme astral, Bull, de ’Acad. royale de Belgique 1909 S. 265ff — 18 vgl. S. 93, 18 οἱονεὶ ἐν μνήματι καὶ τάφῳ ἐγκατωρυγμένον ἐν τῷ σύματι. Philolaos Fr. 14 Diels ἁ ψυχὰ τῷ σώματι συνέζευκται καὶ καθάπερ ἐν σάματι τούτῳ τέθαπιαι. Orpheus Fr. 3 Diels — 19ff Plato, Phaidon 64 C. 65 Aff) [*](2 Ε; ἀίδιον We. 4 καταδιαιροῦν Cruice (s. Ζ. 13): καταδιιροῦσα Ρ ὧσπέρ Ε; 6 εἰς Roeper: καὶ Ρ 6f τὸν εἰκοστήν P, verb. Roeper (Harvey Iren. IS. XLV) 7 μετ’ ἄλλα Ρ 10 + τὰ Miller 12 συνάπτει ö.: συνάγει Ρ aus Z. 11 ἵνα μένῃ καὶ ἔσται ἔν We.: ἵνα μένη, καὶ ἔστιν ἔν Ρ, #x003E; Diels Ζ. 10) 14 τοιαύτη Cruice vgl. S. 155, 15: αὕτη Ρ 17 ὦσιν Miller: εἰσίν Ρ 19 ἀπολυθῶσιν We. 21 Πυθαγόρου Roeper: πυθαγόρας ούν Ρ καὶ > Cruice τούτου τότου We.: τούτων τῶν Ρ, τοιούτων Cruice, s. zu Ζ. 22 22 ἐν οἶς σεμνῶς Diels Ζ. 21 nach Ρ) 22 καὶ τοιούτων λόγων > Cruice (emendierende Raadnote zu Ζ. 21?))

    153
    λόγων]· ἐκ τῆς ἰδίης ἐὰν ἀποδημῇς, μὴ ἐπιστρέφου· εἰ δὲ μή, Ἑριννύες Δίκης ἐπίκουροί σε μεελεύσονται«· ίδίην καλῶν τὸ σῶμα, Ἑριννύσς δὲ τὰ πάθη.

    ἐὰν οὖν, φησίν, ἀποδημῇς, τουτέστιν ἐὰν ἐξέρχῃ ἐκ τοῦ σώματος, μὴ αὐτοῦ ἀντιποιοῦ· ἐὰν δὲ άντιποιήσῃ, πάλιν σε τὰ πάθη καθείρξουσιν εἰς σῶμα. εἶναι γὰρ οὖτοι τῶν ψυχῶν μετενσωμάτωσιν νομίξουσιν, ὡς καὶ ὀ ‘Εμπεσοκλῆς πυθαγορίξων λέγει.

    δεῖ γάρ, φησί, τὰς φιληδόνους φυχάς, ὡς ό Πλάτων λέγει, ἐὰν ἐν ἀνθρώπου πάθει γενόμεναι μὴ φιλοσοφήσωσι, διὰ πάντων ζῴων ξῴων καὶ φυτῶν πάλιν εἰς ἀνθρώπινον σῶμα, καὶ ἐὰν μὲν φιλοσοφήσῃ κατὰ τὸ αὐτὸ τρίς, εἰς τὴν τοῦ συννόμου ἄστρου φύσιν ἀνελθεῖν, ἐὰν δὲ μὴ φιλοσοφήσῃ, πάλιν ἐπὶ τὰ αὐτά. δύνασθαι οὐν φησί ποτε τὴν ψυχὴν καὶ θνητὴν γενέσθαι, ἐὰν ὑπὸ τῶν ᾿Εριννύων κρατῆται, τουτέστι τῶν παθῶν, καὶ ἀθάνατον, ἐὰν τὰς Ἑριννῦς ἐκφύγῃ, ἅ ἐστι πάθη.