Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

Δύο οὗν κατὰ τὸν Πυθαγόραν εἰσὶ κόσμοι, εἷς μὲν ὅς ἔχει τὴν μονάδα ἀρχήν, εἶς δὲ αἰαθητός· τούτου δέ ἐστι τετρακτὺς ἔχουσα ἰῶτα, τὴν »μίαν κεραίαν‘, ἀριθμὸν τέλειον· καὶ ἔαὶ ἔστι κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς τὸ τ, ἡ μία κεραία, πρώτη καὶ κυριωτάτη καὶ τῶν νοητῶν <καὶ τῶν αἰσθητῶν> ούσία νοητῶς καὶ Ε;

συμβεβηκότα γένη ἀσώματα ἐννέα, ἄ χωρὶς εἶναι τῆς ούσίας οὐ δύναται, ποιὸν καὶ ποοὸν καὶ πρός τι καὶ ποῦ καὶ πότε καὶ κεῖσθαι κοὶ ἔχειν κοὶ ποιεῖν καὶ πόσχειν. ἔστιν οὖν ἐννέα τὰ συμ- [*](6—10 vgl. IV 51, 2. 3 — 12 vgl. zu S. 6, 10 — 25 Matth. 5, 18 Iren. 13, 2 S. 26 H. — 26 über die Quelle (Archytas; s. Zeller III 2 3 S. 103 f. 129, Comm. in Arist. VIII 558f) [*](2 θῆλυ Ε; Cruice 6 γένησίν Ε; We. τὸ προστιθέμενον > We., Glosse zu προσθήκην: νομιστέον oder νομίξει μόνον Miller 7 τε1] δὲ Miller 9f < > H: <P ἀμάτερα κεθα Ρ 14 ἀεννάου Ρ 17 Ε; Miller 20 δέκα2 Ρ (niclifc δὲ καὶ) 24 τούτου ö.: τοῦτο Ρ 26f καὶ τῶν Roeper: ἠ τῶν Ρ 27 < > We. 28 + ἦ Harvey Iren. 1 S. CXVII: + καὶ Roeper Ε; We., <δὲ> γένη Petersen γέννη p)\

διόπερ διῃρημένου τοῦ παντός, ὡς εἴπομέν, εἰς νοητὸν καὶ αἰσθητὸν κόσμον, ἔχομεν καὶ ἠμεῖς ἀπὸ τοῦ νοητοῦ τὸν λόγον, ἴνα τῷ λόγῳ τὴν τῶν νοητῶν καὶ ἀσωμάτων καὶ θείων ἐποπτεύωμεν οὐσίαν· αἰσθήσεις δέ, φησίν, ἔχομεν πέντε, ὄσφρησιν, ὅρασιν, ἀκοήν, γεῦσιν καὶ ἁφήν, ἐν οἶς τῶν αἰσθητῶν ἐρχόμεθα εἰς γνῶσιν· καὶ οὔτω, φησίν, ἐστὶ διῆρημένος <ὁ> αἰσθητὸς ἀπὸ τοῦ νοητοῦ καὶ ὁτι ἔχομεν γνώσεως ὄργανον πρὸς ἑκάτερον αὐτῶν, αὐτῶν,

κατανοῶμεν. οὐδέν, φησί, τῶν νοητῶν γνωστὸν ἡμῖν δύναται γενέσθαι δι’ αἰσθήσεως· ἐκεῖνο γὰρ οὔτε » ὀφθαλμὸς εἶδε οὔτε οὖς ηκουσεν« οὕτ᾿ ἔγνω, φηοί, τῶν ἄλλων αἰσθήσεων οἰαδητισοῦν.

οὐδ’ αὖ πάλιν τῷ λὀλῳ εἰς γνῶσιν τῶν αἰσθητῶν οὐχ οἶόν τε έλθεῖν τινος, ἀλλὰ δεῖ ὄτι λευκόν ἐστιν ἰδεῖν, καὶ γεύσασθαι ὄτι γλυκύ, καὶ ὅτι ῴδικὸν ἤ ἀπῳσικὸν ἀκούσαντας εἰδέναι καὶ εἴ τι τῶν ὀσμῶν ἐστιν εύῶδες ἢ ἀηδές, ὀσφρήσεως ἔργον, οὐ λόγου.

ὡσαύτως δὲ ἔχει καὶ τὰ τῆς ἀφῆς· σκληρὸν γὰρ ἢ ἁπαλόν, ἢ θερμὸν ἢ ψυχρὸν οὐχ οἶόν τέ ἐστιν ἀκούσαντα δἰδέναι, ἀλλὰ γὰρ τῶν τοιούτων ἐστὶ κρίσις ὴ ἁφή. τούτων οὕτως ὑφεστηκότων ἡ διακόσμησις τῶν γεγονότων καὶ γινομένων ἀριθμητικῶς γινομένη θεωρεῖται.

ὅν γὰρ τρόπον ἀπὸ μονάδος ξυράμενοι κατὰ προσθήκην μονάδων ἢ τριάδων καὶ τῶν ἑξῆς ἀθροιξομένων ἀριθμῶν ἕν τι σύστημα ποιοῦμεν μέγιστον ἀριθμοῦ, πόλιν ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν σύνθεσιν ἀθροισθέντος ἀφαιρέσει τινὶ καὶ ἀναποδισμῷ λύσιν τῶν συνεστώτων ἀριθμητικῶς ἐργαξόμεθα,