Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

τὸ δὲ παράδειγμα τὴν τὴν τοῦ θεοῦ εἶναι, ὂ καὶ ἰδέαν καλεῖ οἶον είκόνισμά τι ᾠ προσέχων ἐν τῇ ψυχῇ ὁ θεὸς τὰ πάντα ἐδημιούργει.

τὸν μὲν θεόν φησιν ἀσώματόν τε καὶ ἀνείδεον καὶ μόνοις σοφοῖς ἀνδράσι καταληπτὸν καταληπτὸν τὴν δὲ ὕλην δυνάμει μὲν σῶμα, ἐνεργείᾳ δὲ οὐδέπω· ἀσχημάτιστον γὰρ αὐτὴν οὖσαν καὶ [*](2f vgl. S. 1, 11. 23, 23; Diog. Laert. III 56 — 4 Cedrenus 279, 2. 3 οὐτος παράδειφμα — 4 — S. 23, 24 zugrunde liegt ein Compeudium der platonischen Lehre. Parallelen bieten ’ Eisagoge (Bd. VI des Herraannschen Plato; nach Photius Cod. 48 benutzte Hippolyt den A. in seiner Schrift Περὶ τοῦ παντός), Diogenes Laert. III, Apul. De Piatone et eins dogmate (ich eitlere nach Seiten der Ausgabe von Thomas). Einige wörtliche Parallelen eitlere ich, anderes terial bieten Freudenthals Albinos; Hobein, De Masimo Tyrio, Jena 1895 S. 89 ff; Sinko, De Apulei et Albini doctrinae Platonicae adumhratione, Cracoviae 1905 H. Strache, De Arii Didymi in morali philosophia auctoribus, Berolini 1909, S. 84ff; luvenes dum sumus (Diogenis Laertii Vita Piatonis) Basel 1907 — 4 ff sehr ähnlich Cyrill C. lulian. S. 573 C Migne, s. Dox. S. 10 — — 8 Cedr. 279, — 10 — 6–10. 13–S. 20, 4 vgl. Diog. Laert. III 69. 70 (zwei Principien; Dox. 287 485, 4. 487, 8; Apul. I 5; Iren. II 14, 3 drei Principien) — 7 äus 49 Α πάσης εἶναι γενέσεως ὑποδοχὴν αύτὴν οἶον τιθήνην 53 Α δεξαμενῆς Albinus 8 S. 162, 25ff πανδεχὲς καὶ Μήνην) Dox. S. 308, 5ff — 10 f Albinus 12 S. 167, 8. 9; Seneca Ep. 65, 7. 9 — 10 — 13 Cedrenus 279, 3–6 ὃ καὶ ἔννοιαν τοῦ θεοῦ καὶ καλεῖ — καταληπτόν — 14 f vgl. Albinus 8 S. 162, — 34) [*](1 μηδὲν σύγγραμμα Roeper συγγράμματα so die HSS 3 ὁρίζει, ἐστὶ Roeper: ὁρίζεται HSS 6 πᾶσιν Cedr. (Roeper): πᾶσαν HSS δεαὶ verb. in ἢν καὶ L, ἢν δὴ καὶ Roeper 6f καὶ δεξ. καὶ > Cedr. καὶ δεξ. > 7 τηθήνην HSS 9 ἂπαντα συγκρώματα Τ 10 ἔννοιαν Cedr. ἰδέαν Cedr. (Gronov): ἰδέας HSS 11 εἰκόνισμά τι Cedr.: εἰκονίσματι HSS ᾡ Cedr.: > HSS 11 f ᾡ προσέχων, φησίν, ὁ θ. τὰ π. ἐδημιούργησε Cedr. 12 καὶ τὸν μὲν Cedr. vielleicht richtig τε > Cedr. ἀνείδεον] + καὶ ἄφθαρτον Cedr. 13 + ἀνθρώποις, wieder getilgt Β εἶναι > Cedr. 14 οὔπω B)

τὴν μὲν οὖν ὒλην ἀρχὴν εἶναι καὶ σύγχρονον τῷ θεῷ, ταύτῃ καὶ ἀγένητον τὸν κόσμον· ἐκ γὰρ αὐτῆς συνεστάναι φησὶν αὐτόν. τῷ δὲ ἀγενήτῳ ἀκολουθεῖν πάντως καὶ τὸ ἄφθαερτον. ᾗ δὲ σῶμά τε καὶ ἐκ πολλῶν ποιοτήτων καὶ ἰδεῶν συγκείμενον ὑποτίθεται, ταύτῃ καὶ γενητὸν καὶ φθαρτόν.

τινὲς δὲ τῶν Πλατωνικῶν ἀμφότερα ἔμιξαν χρησάμενοι παραδείφματι τοιούτῳ· ὄτι ὢσπερ ἄμαξα δύναται ἀεὶ διαμένειν ἄφθαρτος κατὰ μέρος ἐπισκευαζομένη, κἄν τὰ μέρη φθείρηται ἑκάστοτε, αὐτὴ δὲ ὁλόκληρος ἀεὶ μένει, τοῦτον τὸν τρόπον καὶ ὁ κόσμος κατὰ μέρη μὲν ἀεὶ φθείρεται, ἐπισκευαζομένων <δὲ> καὶ ἀντανισουμένων τῶν ἀφαιρουμένων ἀίδιος μένει.

τὸν δὲ θεὸν οἱ μὲν ἔνα αὐτὸν αὐτὸν εἴπεῖν ἀγένητον καὶ ἄφθαρτον, ὡς λέγει ἐν τοῖς Νόμοις· ὁ μὲν δὴ θεός, ὥσπερ καὶ ὁ παλαιὸς λόγος, ἀρχήν τε καὶ τελευτὴν καὶ μέσα τῶν ὄντων ἁπάντων ἔχων« — οὔτως ἴνα αὐτὸν τὸν διὰ πάντων κεχωρηκότα ἀποφαίνεται —,

οἱ δὲ καὶ πολλοὺς ἀορίστους, ὂταν λέγῃ· θεοὶ θεῶν, ὡς ἐγὼ δημιουργός τε καὶ πατήρ«· οἱ δὲ καὶ ὡρισμένους, ὂταν λέγῃ·