Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

767 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι ιθ′. πῶϲ γὰρ ὧδε μὲν Πηλεὺϲ ἀρίϲτεύειν[*](B f. 157a ad ἐόντεϲ. L f. 249a.) ἐπιτάϲϲει (ν. 784), ἐντὸϲ δὲ ταῖϲ Λιταῖϲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴϲχειν (1 255) ὅτι οὗ δέονται, τούτου ὑπομιμνήϲκουϲιν· ὁρᾷ γὰρ ὁ Νέϲτωρ, ὡϲ ἐλώφηϲε νῦν τῆϲ ὀργῆϲ. καὶ διὰ τί Πηλεὺϲ τοὺϲ περὶ Νέϲτορα οὐ φιλοφρονεῖται, ἀλλ’ Ἀχιλλεύϲ (Λ 777); ϲπουδάζει ἀποδεῖξαι Ἀλχιλλέα τότε μὲν προθύμωϲ ὑποδεξάμενον — οϲ L, νῦν δὲ ἀποδοκιμάζοντα. αὔξει δὲ νῦν τὸν Πάτροκλον ὡϲ δεόμενοϲ δεξόμενοϲ L. αὐτοῦ, καὶ ἠρεμα διδάϲκει, ὅτι ϲύμμαχοϲ ϲυμμάχῳ L. τῷ Ἀγαμέμνονι πέμπεται, οὐχὶ προϲθήκη τῆϲ ϲυμμαχίαϲ τοῦ ins. L. Ἀχιλλέωϲ. ἐντὸϲ καιρῷ δὲ ἐδήλωϲε τὰ om. L. τῆϲ ϲτρατολογίαϲ, ὅτι οἱ ἀριϲτεῖϲ εἰϲ τὸ τὸν L. λαὸν ἀγείρειν ἐκπέμπονται.

786. τὸ γενεῇ μὲν ὑπέρτερόϲ ἐϲτιν Ἀλχιλλεύϲ οὐ λέγει, ὅτι[*](*B f. 157b ad γενεῇ. L f. 249b, II.) [*](25 L. inc.: τέκνον ἐμόν, γενεῇ μὲν κτλ.) [*](rent, schol. A v. 636 (Herodian.) docet, cf. Asclepiad. l. c. p. 493 A; Eust. p. 870, 35 — Verum Aristarchus et post eum Ptolemaeus A scalonita vide quorum interpretationi ea respondent, quae h. l. legimus: ἀλλ᾿  ἀορίστως πρὸς ἔπαινον τοῦ γέροντος. Neque enim causa adest, cur cum Lehrsio scholii Herodianei verb a ita mutentur, ut Aristarchus et Ptolemaeus eandem quam. Aristoteles et Sosibius rationem secuti sint.) [*](1 Verba θέλει γὰρ κτλ. ex uberiore scholio male excerpta esse, ex Eustathio, p. 870, 45, concludendum videtur. Dicit enim: φασὶ δὲ καὶ τὴν τοῦ πίνειν δυσχέρειαν προμηθῶς ἐπιτετηδεῦσθαι τῷ ποτηρίῳ, ἵνα σωφρόνως καὶ ἐφεκτικῶς, οὐ μὴν ἀπεριμερίμνως καὶ ἀθρόως ἐπιχαίνοντες, ἐκεῖθεν πίνοιεν. βούλεται οὖν συμβολικῶς λέγειν ὁ ποιητής, ὠς ὁ γέρων Νέστωρ παντὸς ἐγκρατέστερόν τε καὶ σωφρονέστερον τὸ ποτήριον σὺν τῷ ποτῷ ἐβάσταζεν.) [*](6 — 11 Glauci redduunt rationem in primo scholio breviter adumbratam.) [*](14 sqq. Versus 767 —87 A Aristarchum Aristophanis exemplum secutum obelo notasse schol. Ariston. v. 767 docet, a quo inter alias eaedem difficultates, quae hic solvuntur, afferuntur. Ad Pium grammaticum scholium nostrum Hiller, Phil. XXXVIII, p. 102, retulit, qua de re cf. proleg.) [*](29 sqq. Verba scholi inde ab αὔξει δὲ νῦν alinde illata esse videntur.)

843. διὰ τί ἐκτανύει καὶ οὐχ ἑϲτῶτοϲ βελουλκεῖ; ἠδύνατο μὲν καὶ ἑϲτῶτοϲ βελουλκῆϲαι, ἀλλ’ οὐ μόνον τοῦ βελουλκεῖν ἔδει· ϲυναγέντοϲ γὰρ τοῦ βέλουϲ ἔνδοθεν τοῦ μηροῦ, οὐκ ἄλλωϲ ἦν αὐτὸ ἐκβληθῆναι ἢ διὰ χειρουργίαϲ, ὅθεν φηϲὶ τὸ τάμνε μαχαίρῃ· καὶ δῆλον ὡϲ μαχαίρῃ τὸ ϲῶμα τεμὼν ἐκβάλλει αὐτό.

846. τινὲϲ Ἀχιλλείαν τὴν βοτάνην λέγουϲι. καὶ πόθεν αὐτῷ τὸ φάρμακον, ἴϲωϲ μὲν ϲυμπεριφέρει τὴν ῥίζαν ὡϲ χρήϲιμον εἰ ἐντύχοι τραυματίᾳ φίλῳ, καὶ μάλιϲτα εἰκὸϲ αὐτὸν νῦν εἰληφέναι, ὅτι ἐπὶ τραυματίαν ἔρχεται. τάχα δὲ ἐκ τοῦ παρακειμένου λειμῶνοϲ τὴν ῥίζαν ἔλα ἔμπειροϲ ὤν. ἴϲωϲ δὲ καὶ θεράπων πεμφθεὶϲ κατὰ τὸ ϲιωπώμενον ἐκόμιϲεν.

ἐζήτηται δὲ καὶ τὸ ὁποία ἦν ὅλωϲ ἡ ῥίζα, ᾗ αὐτὸν κατέπαϲϲε. λέγουϲιν αὐτὴν εἶναι τὴν καλουμένην ἀριϲτολοχίαν, ἣν καὶ ἴϲχαιμον καλοῦϲιν.

847. διὰ τί χερϲὶ καὶ οὐ μᾶλλον λειαντικοῖϲ ὀργάνοιϲ ὅτι οὐκ ἔδει πολλῆϲ λεπτότητοϲ τῷ φαρμάκῳ, τοῦ αἵματοϲ, ὥϲ φηϲι, κελαρύζοντοϲ καὶ ἀποπτύοντοϲ τὸ λεπτὸν καὶ χνοῶδεϲ. τῷ δὲ Μενελάῳ ἐπιπάϲϲει τὸ φάρμακον (Δ 219), βραχείαϲ οὔϲηϲ τῆϲ τοῦ τραύματοϲ φορᾶϲ.