Panarion (Adversus Haereses)

οὐ σῶμα ἐπίσταται καὶ αὐτὸς τοῦτο τὸ νεκρούμενον καλεῖν, »φύθρεται δὲ μου τὸ σῦμα ὲν σαπρίᾳ ακωλήκων« λέγων;

ἀλλὰ καὶ ὁ Σολομῶν ὅτι »εὶς κακὸτεχνον φυχὴν οὐκ εἰσελεύσται σοφία, αὐδὲ κατοικήσει έν σώματι καταχρίῳ ἀμαρτίας«/ καὶ ὲν Δαντὴλ ἐπὶ τῶν μαρτύτων »οὺκ ἐκυρίευσεν αύτῶν τὸ πῦρ σώματος« λέγεται, »καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν οὐκ ἐφλονᾶτε καὶ ὁ κύριος ὲν τῷ εὐαγγελῳ »διὰ τοῦτο λέγω ύμῖν·

μὴ μεριμνᾶτε τί φάγητε ἢ τί ενδύσηθε. αὐχὶ ἡ φυχὴ πλεῖοόν έστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ένδύματος;«

καὶ ὁ ἀπόστολος δὲ »μὴ οὖν βασιλενέτω ἡ ἀμαρτία ἐν τῷ θνητῶ ύμῶν σώματι« λέγων, σῶμα γινώσκειν öxo ὅ περικείμεθα ουνίστησιν, καὶ πάλιν »εὶ δὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος Ιησοῦν αἰκεῖ ὲν ὐμῖν, ὁ ἐγείρας Χριστὸν έκ νεκρῶν ξωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ ώματα ὐμῶν« καὶ πάλιν »ἐὰν εἴπῃ ὁ πούς·

ὄτι οὐκ εἰμὶ χείρ, ούκ εἰμὶ έκ τοῦ σώματος οὐ παρὰ τοῦτο οὺκ ἔστιν ἐκ τοῦ σώματο«, καὶ πάλιν »καὶ μὴ ἀσθενήσας Ἀβραὰμ τῆ πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἐαυτοῦ σῶμα νενκρωμένον«. καὶ πάλιν »τοὺς γὰρ ἄπαντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεὶ [*](5f Lev. 14, 9. 47 — 8 Hiob 7, 5 — 9–11 Weish. Sal. 1, 4 — 11 f Dan. 3 13 Matth. 6, 25 — 15 Rom. 6, 12 — 17–19 Rom. 8, 11 — 19f I Kor. 12, 15 21f Rom. 4, 19 — 22–S. S. 486, 2 II Kor. 5, 10) [*](M U S 1 <τὴν> Dind. 1 — 3 καὶ eivat — σώματος < S 1 <τὸ> ἑαυτὸ < M 3 <ἀπὸ> Dind. | γάρ τοι] aber S 4 ἤκωμεν MU ξειν *] ὀνομάξεσθαι ἐπίσταται MU nennt er S Ι βλέπομεν nach S Bonwetsch] λέγομεν Μ U | τὰ ίμάτια] seine Kleider S | λέγων — καθαρισμοῖς < S 6 αὐτοῦ + αὐτοῦ U 7 τί δὲ < S 8 ἐπίσταται . . . er S Ι καὶ αὐτὸς < S ] καλεῖν] ὄ καλεῖ M 9 Σαλομὼν M 10 αώματι U | καταχρίω < S 11 ἐν τῷ — μαρτύρων] damit S 12f — ἐφλογίσθη] die Flamme S 13 διὰ τοῦτο — ὑμῖν < S 14 τί φάγητε ἢ < 14f οὐχὶ — ἐνδύματος < S 15 καὶ . . δὲ < S 16 16f λέγων λέγων 17f εἰ δὲ τὸ — οἰκεῖ ἐν ὐμῖν < S 18 ἐκ νεκρῶν < S 19 — 22 — νενεκρωμένον < S 21 καὶ < U | οὐ < U 22 πάντας U | δεὶ <Μ)

ἡ δὲ παρουσία τοῦ σώματος ἀσθενής«, καὶ πάλιν »οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων, εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα« καὶ πάλιν »οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα«, καὶ πάλιν »αὐτὸς δὲ ὁ θεὸς τῆς εἰρήνης ἀγιάσαι ὁμᾶς ἡλοτελείς, καὶ ὁλόκληρον ὑμῶν τὸ πνεῶνα καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ κυρίου ἡμῶν ’Ιησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη«.

οἱ δέ, ἀσφαλῶς οὐ νοήσαντες τούτων οὐδέν, ἐν σάλῳ καὶ ταραχῇ φέρεσθαι τὸν ἀπόστολον ὑπέλαβον, ὡς στάσιν αὑτοῦ τὰς διανοήδεις τῶν λόγων καὶ ἔδαραν οὐκ ἐχούσας, ἀλλὰ ἀναπλεούσας ἄνω καὶ κάτω καὶ ὁμισούσας παλίμφημα, ὁτὲ μὲν τὴν σάρκα ἀνίστασθαι, ὁτὲ δὲ οὐκ ἀνίστασθα.