Ancoratus
Epiphanius
Epiphanius. Epiphanius, Volume 1. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915.
καὶ οὓτως ό κανὼν τεθεμελίωται πίστεως καὶ ἐλπίδος θεοῦ ἀγάπης καὶ μαρτυρίου ὑπὲρ ὀνόματος θεοῦ ἐν διωγμοῖς βασάνων καὶ ἄλλων ἀπανθρώπων κολάσεων ἐν τοῖς μὴ ἀρνουμένοις ἀνάστασιν τῆς ἡμῶν σαρκός, ἀλλὰ πιστεύουσιν ὃτι αὐτὸ τὸ σπειρόμενον ἐν τῇ
γῇ ἐγερθήσεται. δύο δύο σαφεῖς καὶ ἀληθεῖς μαρτυρίας ἔδωκαν ἡμῖν αἱ θεῖαι γραφαί, δι᾿ ὧν δυνάμεθα τὴν τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως ἐλπίδα γνῶναι καὶ μὴ σφαλῆναι μύθοις κενοδόξων ἀνθρώπων ἀπατηθέντων καὶ τῷ βίῳ ἀπάτην γραψάντων. ἳνα οὖν μὴ πολλαῖς μαρτυρίαις χρήσωμαι οὐ γάρ εἰσιν όλίγαι ἐν καινῇ τε καὶ παλαιᾷ περὶ τῆς ἡμῶν ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως) συντόμως ἐρῶ τοῦτο·
[*](13 II Kor. 4, 7 — 20 f vgl. I Kor. 15, 42 L J Sa Pa)[*](2 τῇ . . τιμωρίᾳ Sa Pa 2f τῇ . . . μισθαποδοσίᾳ Sa Pa 3 † θεοσεβείας] θεοπτίας? * 5 τῆς1 < Sa Pa 6 ἀντὶ] ἀπὸ Sa Pa 7 ἀντὶ + τοῦ Sa Pa c | πίπτοντος + ὑπ᾿ αὐτοῦ Sa Pa 8 προστιθέαμεν Sa Pa | βουλομένους < Sa Pa 9 αὐτῶν *] αὐτὴν LJ Sa Pa 9f ήμᾶς γὰρ Sa Pa 10 οὐδαμινοὺς J | καὶ ἑαυτοὺς < LJ 12 παντὸς < Sa Pa 14 σώμασι J 15 ἁγνεύομεν οἱ ταπεινοὶ] ἁγνευόμενοι L J | ποιεῖν ἐπιποθοῦμεν L 16 προσδοκωμένων ἀπόληψιν] ἐλπιζομένων ἀπόλαυσιν J 17 κανὼν] κάμνων LJ 18 vor θεοῖ ἀγάπης + καὶ Sa Pa; lies διὰ? * | καὶ μαρτυρίου*] μαρτυρίου καὶ Sa Pa μαρτυρίῳ καὶ LJ 10 ἀπὸ ἀνθρώπων Sa Pa 21 ἐνεργηθήσεται J | δύο] zum Sinn vgl. S. 119, 7 ff | μαρτυρίας liinter σαφεῖς Sa Pa | δέδωκαν Sa Pa 24 ἵν’ J | μὴ οὖν Sa Pa 25 οὐ] οὐδὲ Sa Pa | ὀλίγα Sa Pa)90. ὂτι εἰ ἄλλο ἦν τὸ ἐγειρόμενον, καθαπερ τινὲς φασκουσιν, οὐκ ἂν ό ἀπόστολος διεβεβαιοπυτο λέγων »δεὶ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν«.
ἐπειδὴ δὲ δεῖ καὶ περὶ ἁγίων, τῶν ἁγίων, ὡς μέλλουσι φαιδρύνεσθαὶ τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι ἐν μετὰ μετὰ τὴν ἀνάστασιν καθάπερ λέγει »ἐγείρεται ἐν δόξῃ«), ἑδραιωθῆναι ἡμᾶς ἐν τῇ ἐλπίδι, φησὶν ἡ ἁγία γραφή »ἄφρων, σὺ ὃ σπείρεις οὐ ζωογονεῖται, ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ· καὶ οὐκ αὐτὸ τὸ γενησόμενον σῶμα σπείρεις, ἀλλ᾿ δὶ τύχοι κόκκον σίτου ἤ τινος τῶν ἄλλων σπερμάτων καὶ ό θεὸς δίδωσιν αὐτῷ σῶμα ὡς ἠθέλησε«., τοῦτο εἰς δόξαν τῶν ἐγειρομένων ἐν φαιδρότητι εἶπεν·
ἳνα δὲ δείξῃ αὐτὸν τὸν κόκκον προσλαμβάνοντα τὴν δόξαν, δι᾿ ἑαυτοῦ εἶπεν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ὸ καὶ »ἐν Παύλῳ λαλήσας« περὶ άναστάσεως· »ἐὰν μὴ πεσὼν ὁ κόκκος τοῦ σίτου εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ«, φησί, μόνος μένει·