Ancoratus

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915.

87. Αλλὰ περὶ τούτων ἱκανὰ νομίζω εἰρῆσθαι, ἐκ τῶν πολλῶν παραδειγμάτων ὀλίγα ἡμῶν παραθέντων.

περὶ δὲ τῶν δοκούντων Χριστιανῶν εἶναι, Ὠριγένει δὲ πειθομένων καὶ τὴν μὲν τῶν νεκρῶν ἀνάστασιν ὁμολογούντων σαρκός τε τῆς ἡμετέρας καὶ σώματος τοῦ κυρίου τοῦ ἀγίου ἐκείνου τοῦ ἀπὸ Μαριας ἀνειλημμένου, ταύτην δὲ [*](L J Sa Pa (bis Z. 17) 19 — S. 112,4 Sacra Parallela Coisl. 276 f. 91v —94r Rupef. f. 94v —95v Lemma τοῦ αὐτοῦ κατὰ ὠριγένους φιλονεικοῦντος περὶ τῆς σαρκὸς ἄλλην ἀντὶ ταύτης ἀνίστασθαι) [*](1f ήμέραν τὴν — παλιγγενεσίας] ήμετέραν τὴν μέλλουσαν τῆς παλιγγενεσίας Sa Pa 2 τὰ σύζυγα καὶ σύνθετα Sa Pa | vor σύζυγα + τὰ J 3 ἀπολάβουσι L Sa Parup. | εἰ καὶ] καὶ εἰ Sa Pa 5 εἰ δὲ μὴ — ποιοῦσι < Sa Pa 6 τῷ < Sa <μνήμασιν> *, vgl. Ζ. 10 7 ἐγκαταδεύοντες Sa Pa c ύ ausradiert Sa Pa rup. 7 f αὐτὰς προσεδρεύειν] ταῦτα όριζόμενοι καὶ προσεδρεύουσι L J 8 ἢ] καὶ Sa Pa 9 παραγίνονται *] παραμένουσι L J Sa Pa 10 νομίζομεν Sa Pa | ταμείοις L Sa Pa 11 ὧν ἐν βίῳ ἔδρασάν τε καὶ] ὧν ἐβίων ἔδρασάν τε καὶ J ὧν τε ἔπραξαν ἐν τῷ βίῳ καὶ Sa Pa 12 δὲ] μὲν Sa Pa 13 εἴτουν] ἤ τῶν Sa Pa 14 εἴη + <τὸ λέγειν>? τούτων] τῶν τοιούτων Sa Pa 15 ὡς Sa Pa] οἶς LJ 18 L 20f καὶ τὴν μὲν — όμολογούντων] όμολογεῖν τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν Sa Pa 22 τοῦ ἁγίου ἐκείνου] τῆς ἁγίας ἐκείνης σαρκὸς καὶ σώματος τοῦ ἁγίου ἐκείνου Sa Pa | ἀνειλημμένου + οὐκ ἀρνουμένου Sa Pa 22f ταύτην δὲ — ἐγείρεσθαι] μὴ όμολογεῖν δὲ τὴν αὐτὴν σάρκα ἐγείρεσθαι Sa Pa)

108
τὴν σάρκα λεγόντων μὴ ἐγείρεσθαι, ἀλλ’ ἄλλην ἀντὶ ταύτης ἐκ θεοῦ διδοδθαι, πῶς οὐχὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων εἴποιμεν ἀσεβεστέραν ἔχειν ὺπόληψιν καὶ εὐηθεστέραν τῆς παρ᾿ Ἓλλησι καὶ ταῖς λοιπαῖς αἱρέσεσιν ὑπονοίας;

πρῶτον μὲν γὰρ εἰ ἄλλη ἀντὶ ταύτης ἐγείρεται κατὰ τὸν αὐτῶν λόγον, οὐ δικαία ἡ τοῦ θεοῦ κρίσις κατὰ τὸν αὐτῶν μῦθον. ἄλλην σάρκα κρίνουσα ἀντὶ τῆς ἁμαρτησάσης ἢ ἄλλο σῶμα φέροισα εἰς δόξαν κληρονομίας βασιλείας οὐρανῶν ἀντὶ τοῦ ἐν νηστείαις καὶ ἀγρυπνίαις καὶ διωγμοῖς ὑπὲρ ὀνόματος θεοῖ κεκμηκότος σώματος.

πῶς πῶς καὶ ψυχὴ κριθήσεται μόνη κατὰ τὸν λόγον τῶν αἱρέσεων, μὴ παρόντος τοῦ συναμαρτήσαντος σώματος; ἀντείπῃ γὰρ ἡ τοιαύτη μυχὴ τῇ τοῦ θεοῦ κρίσει, φάσκουσα τοῦ σώματος γεγενῆσθαι τὰ ἀματήματα.

ἔχει γὰρ καὶ τὴν ἀπόδειξιν κατὰ τὸν τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων λόγον καὶ μὴ ἀληθείᾳ. δύναται γὰρ λέγειν· οὐκ ἐγὼ ἥμαρτον, ἀλλὰ τὸ σῶμα. ἐξότου γὰρ ἐξῆλθον ἐκ τοῦ σώματος, οὔτε ἐπόρνευσα οὔτε ἐμοίχευσα, οὐκ ἔκλεψα οὐκ ἐφόνευσα οὐκ εἰδωλολάτρησα οἳ τι τῶν κακῶν καὶ άνηκέστων εἰργασάμην.

καὶ εὔλογος εὑρεθήσεται ἡ αὐτῆς ἀπολογία. εὐλόγως δὲ αὐτῆς ἀπολογουμένης τί ἐροῦμεν; ἀργὴ ἆρα ἡ τοῦ θεοῦ κρίσις; ἀλλ’ »ἀδίκως ἐπιφέρει τὴν ὀργὴν ὁ θεὸς κατὰ τῶν ἀνθρώπων; μὴ γενοιτος«.

88. Οἴδαμεν δὲ ὃτι »πάντα τῷ θεῶ δυνατά‘ καὶ δύναται καὶ σῶμα φέρειν ἄνευ ψυχῆς καὶ τὰ ἀφανῆ γεγονότα σώματα δύναται <ποιῆσαι> πάλιν ἀναβιοῦν κινεῖσθαί τε αὐτὰ ἀφ’ ἑαυτῶν ἄνευ ἐὰν θέλῃ, ὡς καὶ ἤδη διὰ τοῦ ἁγιωτάτου Ιεζεκιὴλ τὴν τοιαύτην [*](4—19 vgl. Panarion h. 64, 71,6 ff — 18 öm. 3, 5f — 20 — S. 110, 4 Panarion h. 64, 71, 10ff — 20 Matth. 19, 26 L J Sa Pa) [*](2f τοῖν ἄλλων — ὑπόληψιν] ἀσεβὴς ἡ τοιαύτη ὑπόληψις Sa Pa 2 εἴπομεν L 3 ὑπόληψιν] ὑπόσχεσιν L | εὐηθεστέρα 11. vorher + μᾶλλον Sa Pa | τῆς Sa Pa] τοῖς L τῶν J 3f καὶ 2 — ὑπονοίας < J 3 ταῖς λοιπαῖς] παρὰ ταῖς ἄλλαις 4 ὑπονοίας *] ὑπονοίαις L Sa Pa 5f κατὰ τὸν αὐτῶν μῦθον < L J 7 βασιλείας + καὶ L J 8 καὶ ἀγρυπνίαις < Sa Pa 9 καθήσεται J 10 ἀντιλέξει Sa Pa 11 ψυχὴ < Sa Pa | τοῦ σώματος] ἐκ τῶν Sa Pa 12 γὰρ < L J 12 f κατὰ τὸν τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων λόγον *] τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων τὸν λόγον L κατὰ τὸν φιλονεικίᾳ φερόμενον λόγον J κατὰ τὸν λόγον τὸν φιλονεικίᾳ φερόμενον Sa Pa 14 ἐξότε Sa Pa | ἐκ < 17 ἄλογος L | εὐρεθείη Sa Pa | αὐτῆς] τοιαύτη Sa Pa 18 ἀργεῖ J Sa Pa rup. 19 ό θεὸς hinter ἀδίκως (Ζ. 18) Sa Pa | κατὰ ἄνθρωπον Sa Pa 20 τῷ θεῶ πάντα Sa Pa | τῷ < L | καὶ 2 < Sa Pa 21 σώματα < *, vgl. S. 109, 18 | αὐτὰ hinter εαυτῶν L 23 διὰ] τὰ J | ἁγίου Sa Pa)

109
οἰκονομίαν ἐποίησεν.

ἔλεγε γὰρ τῷ ἁγίῳ προφήτῃ προφήτῃ »εἰπέ, υἱὲ ἀνθρώπου, συναχθῆναι ὀστοῦν πρὸς όστοῦν καὶ ἁρμονίαν πρὸς ὰρμονίαν«· καὶ ἦν θαυμάσαι τὴν τοῦ θεοῦ δύναμιν, ὅτι μηδέπω τῶν ψυχῶν ἐμβληθεισῶν, ἀλλὰ ξηρῶν ὄντων τῶν ὀστέων οὐ μόνον τοῦ κινεῖσθαι ἔσχον δύναμιν ἐπὶ τῆς τοῦ θεοῦ προστάξεως, ἀλλὰ καὶ συνέσεως τὰ ὀστᾶ ἐνεπλήσθη καὶ γνώσως οὐ τῆς τυχούσης.