Ancoratus

116. ταράσσει αὐτοὺς τὸ εἰναι θεὸν καὶ ἄνθρωπον. ἐν ταὐτῷ γὰρ Ε; »αἱ διέξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς, ἀπὸ κτίσεως κόσμου«· τοῦτο δὲ οὐκ ἔστιν οὐκέτι ἀνθρώπου , ἀλλὰ θεοῦ.

οὐ μέμνηνται δὲ ὅτι »ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ«· τὸ δὲ καλέσουσι σημαίνει τὸν τρόπον τῶν ἁγίων καὶ πιστῶν, τῶν υἱῶν τῆς ἐκκλησίας.

ἐξετα- [*](1 f vgl. Jerem. 13, 1 ff — 2 f vgl. Matth. 3, 4 — 4 vgl. I Kor. 7, 31 5 vgl. Matth. 3, 11 — 8 Deut. 32, 6 — 11 Gen. 1, 26 — 13 f Psal. 32, 6 IG Gen. 19. 24 — 20 u. 25 Micha 5, 2 — 27 Jes. 7, 14 L J) [*](1 ἀπέδυων 3 2 δὲ] * | μεταβαλὼν *] ἀποβαλὼν L J 6 τὴν] * 7 f ἀπεδύρετο J 9 ἔγνωσαν *, vgl. Ζ. 19] ἔγνων LJ 10 Ε; Ausgg. 11 ποιήσομεν J 16 ῤητῶς *] ῥητοῦ L J 16 f παρὰ κυρίου — κύριος < 19 αὐτοὺς < J 23 εἰ *] τί L J 25 <λέγει>)

τοῦ δὲ Δαυὶδ οὐκ ἤκουσαν καὶ οὐκ ἔγνωσαν αὐτοῦ τὸν λόγον, ὃν ὁρῶν ἐν ἁγίῳ πνεύματι ἔλεγε, φρίττων τὴν αὐτοῦ τοῦ κυρίου μέλλουσαν ἔσεσθαι οἰκονομίαν, λέγων »εἶπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου« καὶ τὰ ἐξῆς.

Σάββατα τοίνυν τὰ ἀρχαῖα παρελήλυθε«, σάββατον δὲ ἀληθινὸς παρ᾿ ἡμῖν κηρύττεται. ἤργησε δὲ ἡ πρώτη περιτομὴ ἓν μέλος σμικρότατον περιτέμνουσα, ἐνεργεῖ δὲ εὖ μάλα ἡ ἐπουράνιος περιτομὴ ὅλον τὸ σῶμα περιτέμνουσα.

τὰ γὰρ ὕδατα καὶ ἡ ἁγία ἐπίκλησις οὐχ ἐν ἑνὶ μέλει τοῦ ἀνθρώπου γίνεται, ἀλλ’ ἀλλ᾿ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου σφραγίζει καθαροποιεῖ περιτέμνει, πάντων τῶν κακῶν ἀπαλλάττει. ἡ γοῦν ἀγία ἐκκλησία παρέλαβε ταῦτα τὰ μυστήρια.

έπανέστησαν δὲ αὐτῇ καὶ δεινοὶ »ἐχθροί, οἰκειακοί‘ λεγόμενοι, μὴ ὄντες δὲ ἐκ τῆς τῶν ἀποστόλων τοῦ κυρίου ἀληθοῦς πίστεως εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ αὐτῶν, μεμενήκεσαν ἂν μετ᾿ αὐτῶν‘)·

ἀλλὰ νόθοι ὄντες καὶ σύμμικτοι ἐπιθυμίαν κακὴν τῆς δι’ ἰχθύων καὶ σικυῶν Αἰγυπτίων ἐδωδῆς πάλιν ἐπιθυμοῦσι, βλασφημοῦντες ἄνω καὶ κάτω τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, Ἀρειομανῖται, οὓς ἤδη ἐν τοῖς πρὸ τούτου λόγοις ἐστηλιτεύσαμεν, ἄλλοι δὲ Σαβέλλιοι.