Ancoratus

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915.

Ἤδη μὲν μὲν μακαρίσαιμι ἂν ἑαυτόν, ποθεινότατοι, ὄντι γε μὴ ὄντες ἡμεῖς ἱκανοὶ πρὸς τὴν τῶν ἁγίων καὶ σπουδαίων καὶ ζῆλον θεοῦ ἀνειλημμένων ἐνάρετον πολιτείαν καταξιούμεθα ὑπὸ τῶν αὐ- [*](5 f zu der Angabe über die Abfassungszeit des Ancoratus vgl. c. 60, 5 u. 119, 1 — 14 Matth. 19, 21 — 15 Act. 4, 34 f L J V) [*](1 — 7 Ἐπιστολὴ — προτεταγμένα] ἀντεπιστροφὴ πεμφθεῖσα πρὸς αὐτοὺς παρὰ τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου, ἥτις καὶ πᾶσαν τὴν περὶ τῆς θείας πίστεως διδασκαλίαν, ἢν ᾐτήσαντο, ἐν ἑαυτῇ διαλαμβάνει L J 2 Ταρασῖνον v 7 ἐμφέρεται *] ἐκ- φέρεται v 8 τοῖς < v Ι μου hinter τιμιωτάτοις LJ Ι < ν 8 f τέροις L J 9 και Νέωνι) * nach S. 2, 7 u. S. 5, 2 Ι Νουμερίω L J v 10 σὺν ἡμῖν L 11 Σεβηρίνω L J 15 τὰ ὑπάρχοντά σου v Ι τὸ] ὅτι v 15 f τὰ ἑαυτῶν ὑπάρχοντα v 16 ἐτίθεσαν LJ 17 ἐν ἡμῖν προσπορίσασθαι < L hinter προστιθεμένοις gesetzt v 18 ὁ v 19 θεῷ x003C; 20 f μὴ ὄντες ἡμεῖς ἱκανοὶ] ἀνίκανοι ὄντες v 22 vor ἐνάρετον + καὶ L, + τὴν v)

6
τῶν ὑπονύττεσθαι <εἰς τὸ< τὸν νοῦν διεγείρειν τε καὶ παριστᾶν εἰς τὸ χρήσιμον.

τὸ γὰρ ἐν ἡμῖν ἀεὶ ταπεινὸν φρόνημα ἡσυχῇ καρτερεῖν σπουδάζον καὶ μὴ περαιτέρω ἐπεκτείνεσθαι τῶν ἄγαν σκοπούντων ἐκεῖνο τὸ ταρὰ τῷ ἀποστόλῳ εἰρημένον »ἵνα μὴ ἐπεκτείνωμαι ὑπὲρ τὸ μέτρον τοῦ κανόνος οὗ δέδωκεν ἡμῖν ὁ θεὸς μέτρου«, ἀφικέσθαι πρὸς τοῦτο νῦν ἀναγκάζεται.

ἐκ πανταχόθεν γὰρ αἱ ψῆφοι πρυτανεύσασαι ὡς εἰπεῖν τοῦ ἐν ὑμῖν θεόθεν ζήλου τῶν τε ἄλλων ὁμοδόξων, φημὶ δὴ τῶν τὴν ὀρθοδοξίαν ζηλούντων, ἐν οἷς καὶ Ὑπατίου τοῦ τέκνου ἡμῶν ἀπὸ τῆς Αἰγυπτίων χώρας πρός με διὰ τοῦτο αὐτὸ ἥκοντος, πᾶσαν μὲν ῥᾳθυμίαν πάντα δὲ ὄκνον παρεσκεύασαν ἀποθέσθαι μηκέτι τε στέγειν μήτε ἐν δευτέρῳ τίθεσθαι τὰ περὶ πίστεως γράφειν ὑμῖν , ἐπιζητούντων ὑμῶν καὶ τῶν ἡμετέρων ἀδελφῶν τὰ περὶ τῆς ἐν ἡμῖν σωτηρίας ἐκ τῆς θείας καὶ ἁγίας γραφῆς, τὸν στερεὸν θεμέλιον τῆς πίστεως περὶ πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος καὶ τῆς ἄλλης ἁπάσης ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ἀναστάσεώς τε νεκρῶν λέγω καὶ ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ μονογενοῦς, καὶ περὶ τῆς ἁγίας διαθήκης παλαιᾶς τε καὶ καινῆς καὶ τῶν ἄλλων ἁπαξαπλῶς συστάσεων τῆς τελείας σωτηρίας.

ἐγὼ γοῦν λαβὼν τὴν τοιαύτην πρότασιν τῶν αἰτήσεων οὐκ ὀλίγων οὐσῶν παρὰ τῶν περὶ τὸν Κώνωπα Κώνωπα τὸν συμπρεσβύτερον καὶ τῶν αὐτῷ ἑπομένων, ἄλλων τε καὶ ὑμῶν τῆς τιμιότητος. τέκνα ποθεινότατα, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τοῦ τένου ἡμῶν Ὑπατίου ἀπὸ τῆς Αἰγύπτου πρός με διὰ τοῦτο ἥκοντος, τὰς ὁμοφώνους ψήφους πολλὰς ὁρῶν ὁμοῦ, δηχθεὶς τὴν φρένα καὶ τὸν λογισμὸν ἐσκεψάμην καὶ ἔδοξέ μοι προὁρμῆσαι κατὰ κατὰ τὴν ὑμῶν διὰ γραμμάτων ἀξίωσιν ἀνενδοιάστως [*](1 Tgl. Panarion prooem. Π 2, 5 — 4 vgl. E Kor. 10, 13 f u. Phil. 3, 13 — 6 zu ἀναγκάζεται vgl. Panarion h. 69, 27, 2 — 23 vgl. Panarion prooem. E 2, 5 L J V) [*](1 <εἰς τὸ> * | περ|κκϊστᾶν J 3 ἄγαν σκοπούντων] ἀγανακτούντων L ; ist auch τῶν ἄγαν σκοπούντων verderbt u. etwa zu lesen τῶν <ὅρων>, > ἄγαν > καὶ μὴ> σκοπούντων * 4 ἐκτείνωμεν v 6 πρὸς τοῦτο < L V | ἀναγκάζομα| v | ἐκ < LJ 3 1 ὡς εἰπεῖν < L 8 δὴ] δὲ V | ἐν οἷς < J | καὶ < L | ὑπάτου v | Ὑπατίου + δὲ 3 10 < L J | παρεσκεύασαν < Lv 11 ὑπερθέσθα| v | τε < v | στέγε|ν] στένων V | τ|θένα| v 12 ὑμῖν] ἡμῖν L | ὑμετέρων? * 13 ἐν ἡμῖν] ὑμετέρας LJ | τῆς (vor θείας) < v 16 λέγω] λόγω ν | καὶ hinter ἐνσάρκου ν | + λέγω v 17 παλα|ᾶς δ|αθήκης u. < τε v 19 παρὰ < L 20 Κόνωνα J Κόνωνα v 20 f ἑπομένων ἄλλων τε] ἑπομένων ἄλλων ἄλλων (!) τε καὶ ἀλλοτε v 21 τῆς ὑμῶν J | ποθε|νὰ L 22 ὑπάτου v 23 τὰς < L J 25 δ|ὰ τῶν γραμμάτων ὑμῶν v | ἀνενδοίαστον)

7
<τε>, ὅτι οὐ μόνον ἑκὼν ἀλλὰ καὶ ἄκων διὰ τὴν ὑπερβολὴν ὑμῶν τε καὶ τῶν καθ’ ὑμᾶς αἐτήοεως, ἐπὶ τὸ γράφειν ταύτην μου τὴν ἐπιστολὴν ἐμὲ τὸν βραχὺν τῷ ὑμετέρῳ πόθῳ.