In Libros Aristotelis De Caelo Paraphrasis

Themistius

Themistius. Themistii In Libros Aristotelis De Caelo Paraphrasis (Commentaria In Aristotelem Graeca, Volume 5.4). Landauer, Samuel, editor. Berlin: Reimer, 1902.

Idem praeterea hoc etiam modo doceri potest, nullum in- genitum invenitur, (juod vel casu vel fortuna innovari p OS sit. ea enim, quae casu vel fortuna eveniunt, raro fiunt et aunt pmeter id, quod est semper aut plerumque; quod autem ingenitum est et immortale, aut semper est aut plerumque; semper, si ex [*](12 sed scripsi: nunquam otnnes 29 convenit] p. 283 a 29 καὶ μὴ ἀεὶ ἄρα εἶναι 30 siquideni] δυνατὸν γὰρ γεγονέναι 37 raro emendavi: plerumque codd. 39 semper supplevi)

utraque extremitate infinito tempore distrahatur, aut plerumque, [*](f. 23v) si ex altera dnavum extremitatum distrahatur, quemadmodum id, quod ortum habet, oraui cousequeuti tempore, et id, quod interitum sentit, owni tempore praeterito. cum autem generabile tale et corruptibile tale non aint easu vel fortuna, perspicuum est, quod natura sunt, etenim omue, quod est, aut uatura est aut casu — ea enim, quae ex arte fiunt, extra haee sunt — res vero omnes uaturales proprias earum potentias custodiunt. si vero eas non custodierint ac in alias dispositiones commeuriut, earum transitus vel casu erit — turn rerum naturalium et earum, quae casu vel fortuna sunt, dispositio una atque eadem esset — vel earum transitus quoque secundum uaturam ’t. itaque transitu servato si ipsae mutabuntur, transitus quoque earum aut natura erit aut casu; quare conveuit, ut uaturales potentiae terminos liabeant. quodsi terminos babueriut, et id, quod nunc ortum babet aut in- teritum sentit, natura erit ante interitum. perspicuum est igitur, id, quod nunc evenit naturae ac bis duabus dispositionibus sub- iectae materiae, videlicet generationi rerum earumque esse, privationique et non esse, terminum habere, quo quo amplius non mutatur. quare couvenit, ut gcnitum privatum non sit, quin possit com- mutari; interitus ergo ei quoque eveuiet, tempore quo est. itidem non deprebendimus, quod interitum sentit semper, propriam eius uaturam egredi et cum permanserit aliquando natura sua, permanet quoque ea dispositioue, in qua est immortale, et cum naturam suam custodierit, eani potentiam quoque servabit, cuius causa transmu- tatur. quare conveuit, ut plures poteutias infinito tempore simul liabeat et cum statuerimus, ut buius potentiae actio permaueat, quod statuimus, falsum erit, quod fieri non potest et reliqua, quae toties I praefati sumus.

[*](f. 24r)

Impossibile enim est, ut dicatur genitum proprias potentias (exempli causa) custodire ac acternum incorruptibile permanere una cum ea potentia, quae iiuitationis causa sit, videlicet mutationis in praeterito. quare actionem potentiae, quae ei interitum adsciscat, cum statuerimus, id nos statuisse cam iam praeterisse atque tunc non fuisse. itaque ex hoc sermone omniuo elici non posse unum et idem [*](5 non Al: om. codd. 10 vel natura vel b Al 11 vel emendavi: atque omnes 13 mutabuntur] ita Al: codd. corrupti 16 interitum] fort, excidit aliquid 17 id quod et sqq.] fort, emend. : has duas disposiliones, quae naturae et materiae subiectac accidunt, videlicet generationem . . prinationemque . . mutaniur 30 — 35 locum obscurum Al sic vertlt: Etenim fieri non potest, ut genitum . . custodiat ac una cum en potentia immortale quoque permaneat, quae ut monino mutetur, causa est: ipsa enim mutata est, abiiique ut illius potentiae acrion, quae . . asciscit, si facile inventiri poterit, facile quidem erit, quoniam iam abii praeteriitque, et tunc profecto non erit. 34 statuerimus . . statuisse emandavi: (cum) eius esse facile putemus, ita facile putare codd.)

esse et non esse, iion euini est aliquis, qui hoc asseveret. vis [*](f. 24r) euim, quae futura est, de eo, quod praesens est, non autem de praeterito dicitur. cum euim diceraus quidpiam habere potentiam, qua eras omnino non erit, absurda haec assertio ac disseutauea non erit; si vero dicamus habere potentiam, qua heri omnino nou sit, hoc profecto ridiculosura ac dissentaueum existit. idem praeterea de eo, quod orig-inem habet, sed interitum non sentit, intellegi potest, siquidem cum occidet, custodiet poteutiam, quae ei omnino esse adsciscit. si vero haec poteutia inerit ei, quod iam praeteriit, et quod iam praeteriit, potentiam actionis non habet, quae illi interitum omnino afferat, igitur eius poteutia erit secundum id, quod superioribus temporibus fuit ac id quod iam praeteriit.

Praeterea post has geuerales novas etiam rationes adducit. naturliter etiam, etiam, si consideremus, consideremus, videlicet rationem partieularium eorumque, quae sub seusum caduut, non invenimus ullo modo fieri posse, ut ea, quae non generata sunt, intereant, et (piod interire potest, ingeuitum sit. eteuim ad sensum videmus ea omnia, quae originem habent, interitum sentire et e econverso. altherantur atutem contrariis, ut puta valetudo morbo et quiete motio, eorumque commutatio e coutrariis in contraria erit, et reliqua, quae in Libro de Ortu et Interitu dicta sunt, cuius sane ratio est, quoniam id, quod semper est quodque interitum non sentit, contrarium non habet. similiter etiam quod genitum est et semper existit et quod ingenerabile est et corruptibile, quemadmodum dixerunt.

Finis Primi Libri de Caelo et Mundo.

[*](7 originem habet . . non sentitu] ita omoes testes; seel leg. videtur: Ποι habet, sed interimum sentit cf. p. 283b14 18 ante allerantur aliquid excidisse videtur 23 et] vel omnes testes: locus ininime sanus. et quod corruptum: fort. leg. non aliter est ac id; Al exhibet: Ita quod genitum est, vel us semper sit, et quod generatum non est, ut interire possit . . falsum existit procul dubio ex emendatione.)