De signis Odysseae

7.

Ζεῦ πάτερ ἠδ’ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες.

†) ἐκ τῆς ἐν Ἰλιάδι Νέστορος εὐχῆς μετατέθειται P.

Nestoris εὐχή est O 370 seq., sed ibi hic versus non legitur. Num Ar. alium textum ac nos hoc loco habuit?

13.

ἀλλ’ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖται κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων.

*) οἰκειότερον ἐν Ἰλιάδι — B 721 — κεῖται περὶ Φιλοκτήτου. νῦν δὲ ἔδει τετιημένος ἦτορ εἶναι H.

27.

παλιμπετὲς ἀπονέωνται.

†) εἰς τοὐπίσω στρεφόμενοι P.

Hoc scholion inserui propter rectam vocabuli πάλιν interpretationem, quae est Ar. cf. L. Ar. 91.

30.

νύμφῃ εὐπλοκάμῳ εἰπεῖν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀπαρέμφατόν ἐστιν ἀντὶ προστακτικοῦ, τοῦ εἰπέ PT.

cf. F. Ar. 14. α 291 et exempla ibid.

39.

πόλλ’, ὅς ἂν οὐδέποτε Τροίης ἐξήρατ’ Ὀδυσσεύς, εἴ περ ἀπήμων ἦλθε, λαχὼν ἀπὸ ληίδος αἶσαν.

†) Τροίης δισυλλάβως, ἵνα τὴν χώραν ἀκούσωμεν P.

cf. λ 510. A 129. Alii: Τροίης ἀπὸ ληίδος. Fluxisse videtur ex Ar., qui A 129 observavit, Troiam urbem apud Homerum δισυλλάβως legi Τροίην, adiectivum contra Τροΐην τρισυλλάβως de urbe aliqua Troiana.

44/46.

αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῆς ἀνέμοιο.

*) [τούτοις τοῖς στίχοις παράκεινται ἀστερίσκοι ὅτι] μετάκεινται οὐ δεόντως ἐντεῦθεν εἰς τὰ περὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἐν α′ λεγόμενα· (96-98) καὶ εἰς τὰ περὶ Ἑρμοῦ, ἡνίκα ἀπ’ Ὀλύμπου εἰς τὴν Τροίαν κάτεισιν (Ω 341/2) HPQ.

50.

Πιερίην δ’ ἐπιβὰς ἐξ αἰθέρος ἔμπεσε πόντῳ.

†) ἀναγκαῖον τὸ ἔπος, ὅτι ὄρος Ὄλυμπος θεῶν οἰκητήριον κατὰ τὸν ποιητὴν. HP.

cf. F. Ar. Ξ 226. L. Ar. 166. ad v. 55.

Pieriam enim, Olympi cacumen, transcendunt dii apud Homerum, iter facientes ex Olympo in terram.

54. not. 1.

55.

ἀλλ’ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ’ ἐοῦσαν.

*) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὰ περὶ τῆς πλάνης, ὅτι πόῤῥω που ἐν ἐκτετοπισμένοις τόποις ἀορίστοις. φησὶ γοῦν τηλόθι που τὴν νῆσον εἶναι. καὶ πρὸς τὰ περὶ Ὀλύμπου σεσημείωται· εἰ γὰρ μὴ ἀπὸ Μακεδονίας ὁ θεὸς ἐξορμᾷ, ἀλλ’ ἄνωθεν ἐξ οὐρανοῦ, οὐκ ἂν πολλὴν ἐπῆλθεν, ἕως εἰς τὴν νῆσον παραγένηται, ἀλλ’ εὐθὺς βουληθεὶς κατὰ κάθετον γενόμενος PQ. — ut Minerva T 530. L. — cf. L. Ar. 166. 247. δ 556 et locos ibi collatos.

69.

ἡμερὶς ἡβώωσα.

Notatum fuit vocabulum ἡμερίς ἅπαξ εἰρημένον v. schol. EPQ: τὴν ἄμπελον εἶπεν· ἅπαξ δὲ ἐνταῦθα τὸ ὄνομα. Eust. 1524, 25 habet: ἐν δὲ ὑπομνήμασι παλαιοῖς τοῖς εἰς τὸ Ξ τῆς Ἰλιάδος (an Ar.?) εἶδος λεπτοφλοίου δρυὸς ἡ ἡμερὶς λέγεται. Apoll. l. h. 84, 1 ut in scholio nostro interpretatur.

84.

πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.

*) ὁ στίχος περιττός· ὁ γὰρ προκείμενος ἀρκεῖ. HP. cf. ad v. 158 et PQ ad v. 82.

97-98.

εἴρωτᾷς μ’ ἐλθόντα θεὰ θέον· αὐτὰρ ἐγώ τοι νημερτέως τὸν μῦθον ἐνισπήσω· κέλεαι γάρ.

*) [ἀθετοῦνται οἱ στίχοι ὅτι] εὐτελεῖς κατὰ τὴν σύνθεσιν καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν HP.

Porsonus, Buttmannus, Dindorfius hoc scholion, quod in P scriptum est interiore margine incipiens ob angustiam a v. 96 et desinens proxime ante 98, pertinere ad v. 94. 95. coniecerunt. Ego retinui scholii locum secutus Eust. 1525, 31: εἴπομεν δὲ ἀφελῶς, ἀκολούθως τοῖς παλαιοῖς, οἵ φασιν ὅτι εὐτελεῖς οἱ δύο στίχοι — 97. 98 — οὗτοι καὶ κατὰ συνθήκην καὶ κατὰ διάνοιαν.

100.

τίς δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον, οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις ..

*) σαφῶς ἐδήλωσεν Ὅμηρος, ὅτι ἔξω τῆς καθ’ ἡμᾶς θαλάσσης ἡ τῆς Καλυψοῦς νῆσος τυγχάνει [διὸ ἡ διπλῆ]. BEPQT. cf. L. Ar. 247. Eust. 1525, 64. δ 556 et locos, quos ibi contuli.

105-111.

φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων τῶν ἀνδρῶν, οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο εἰνάετες, δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντες ἔβησαν οἴκαδ’. ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο, ἥ σφιν ἐπῶρσ’ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά. ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι, τὸν δ’ ἄρα δεῦρ’ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.

*) περιττοὶ οἱ στίχοι καὶ πρὸς τὴν ἱστορίαν μαχόμενοι. οὐ γὰρ καθ’ ὃν καιρὸν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ὁ ἄνεμος ἐκινήθη καὶ οἱ ἄλλοι ἀπώλοντο, Ὀδυσσεὺς τῇ νήσῳ προσηνέχθη· οἱ δὲ τελευταῖοι δύο ἐκ τῶν μετὰ ταῦτά (133-134) εἰσι μετενηνεγμένοι PQ.

Numeros 105-111 Maius posuit, Buttmannus probavit.

124.125. not. 2.

130. not. 3.

132.

Ζεὺς ἔλσας (κεραυνῷ).

†) Ζηνόδοτος ἐλάσας γράφει. οἱ δὲ (certe Ar.) ἔλσας, ποιητικώτερον γάρ. ἔλσας μὲν τὸ συστρέψας, ἐλάσας δὲ τὸ ἐκ κειρὸς πλήξας. HPQ. cf. L. Ar. 65. η 250.

Versibus 133-134 fuit appictus asteriscus cf. 105-111.

141.

ἑταῖροι.

*) ὅτι ἐπὶ τῶν συμπλεόντων τίθησι τὸ (cod. τοὺς) ἑταίρους πολλάκις PQ. L. Ar. 116.

158.

πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.

*) [ὁ ἀστερίσκος ὅτι] ἐντεῦθεν εἰς τὸ ὀλίγον ἀνωτέρω (84) μετάκειται ὁ στίχος H.

165.

αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρόν ἐνθήσω, μενοεικέ’, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι.

*) ὅτι καὶ ἐπὶ δίψης ὁ λιμός P.