Fabulae Aesopeae

Babrius

Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.

= Aphthcn. 22 p. 339 Nev. (Fur 212) Ἐλαία κατεγέλα συκῆς κτλ.

= Aphthon. 28 p. 344 Nev. (Fur. 215) δράκων καὶ ἀετὸς συμπλακέντες ἀλλήλοις ἐμάχοντο.

= A 87 A 26 Ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευε κτλ. Babrii nostri 217.

= Nevel. Cor. 201 Au 125 Κολοιὸς λιμώττων ἐπί τινος συκῆς ἐκάθισεν κτλ.

Ο = A 131 Nevel. Cor. 211 Κύων θηρευτικὸς λέοντα ἰδὼν κτλ.

= Fur. 398 Cor. 340 Τοῦ σατύρου τὸ πῦρ κτλ. e Plutarchi de util. libro 2 p. 86 F; inest trimeter Aeschyleus (f. 207 N.), cf. Festschr. für Overbeck p. 1082.

= Fur. 410, Λέων ποτὲ ταῦρον ὁρᾷ κτλ., e Nicephoro Basil in Allatii Exc. p. 125 = Rhet. Gr. I p. 432 W.; trimeter fortuitus ἀπαλλαγὴ καὶ πρὸς τὸ κρεῖττον μεταβολή.

= Fur. 417 Τέττιξ ἄνδρα τινὰ θεασάμενος κτλ, Syntipae qui dicitur fab. 62.

= Aes. H1 87 Ἦν τις ἀνὴρ τὴν τέχνην σκυτεὺς γαλῆν ἔχων κτλ., verba sunt Nicephori Gregorae hist. Byz. VII 1 p. 216: cf. p. 211.

Iam brevibus eis notis quas ultimis potissimum fabulis inde a 252 Gb adieci summa cautione accipienda esse apparet quacunque de fabulis iambicis restituendis ariolatus est Gitlbauer. Nam uni tantum fabulae 267 verum fontem subscripsit vel potius ex exemplari Halmiano descripsit;

247
scilicet nimiae molis erat vel Furiae commentarium inspicere. Hinc Aphthonii verba, quae singula fere sophistae sapiunt κακοζηλίαν, trimetris suis coercuit (fab. 252 sqq.), uti alia eiusdem rhetoris exempla hexametris explicavit (supra p. 229.231); hinc Plutarchi narratiunculam cum versu Aeschyleo a Plutarcho citato contaminavit (264). Nicephori Basilacae aliorumque ineptias Byzantinas(265 sqq.) versibus antiqutatem mentientibus inclusas ut verbo utar mangonizavit. (Quamquam quod fidem excedit Nicephori Gregorae fabulam sciens huc videtur rettulisse, ne apertissimis quidem vitae sermonisque Byzantinorum indiciis deterritus (εἰς μοναδικὸν ἑαυτὴν μεταμείψασαν σχῆμα. ἀφʼ οὗ τὸ μοναδικὸν περιέθετο σχῆμα, quibus verbis a Gitlbauero resectis fabulae summa continetur).

Paucos illos iambos ad normam antiquam factos quos inter exempla certa recepi dum perlustro, unum potisimum audire mihi videor Graeculum poetantem qui Babrii qui dem vestigia ne anxie premeret sedulo cavit, sed ipsa ea. re post Babrium, mythiambi inventorem (cf. prooem. lI), se scripsisse invitus prodere videtur. Arte et stilo fab. iamb. 8. 10. 11 aliquatenus cognatae sunt Machonis χρείαις, quamquam fragmenta earum si comparaveris (cf. Athen. II 44 d. VI 242 sqq. VIII 337 cd. 341 a— d 348 sq. XIII 577 sqq.) quid aera vetera distent a recentiorum lupinis ipse intelleges. Idem ingenium fabulas 13 sqq. spirare sentio, cui indicio haud scio an plus sit tribuendum quas fabellarum rhythmi iambici vestigiis.) Fortasse praeter fa bellarum corpusculum poeta ille librum adhibuit, quo cum Aesopo septem qui dicuntur sapientes inducebantur, cf. fab.8.1Ο.14; nam a Babrio haec argumenta vix accepit.

Aesopiam trimetriam ab Ausonio ep. 16 commemooratam [*](1) Hinc etiam fabulis Gb 230. 233. 247. 251 aliquid praesidii petitur.)

248
horum versiculorum fontem esse proclive est Coniectu. Verum quod volgo opinantur Ausonium Babrium potius ad manum ha habuisse, id aliquam probabilitatem habere supra vidimus (cf. p. 7): nisi Ausonius trimetros rectos legit choliambis Babrii adnexos, sicuti legisse videtur Palmyreni ludi magister qui tabularum ceratarum fabulas dictavit, Tzetzes chil. XIII 263 (ὥσπερ Βαβρίας γράφει ἐν μυθιάμβοις τοῖς χωλοῖς, οὐ τοῖς ἰάμβοις λέγω), Georgides qui trimetros rectos Babrio tribuit, lexicographus cui fr. 2 sqq. debemus Byzantinus. Ultimis quippe antiquitatis temporibus librarius quidam corpus condidisse videtur Μυθικῶν sive fabularum versibus inclusarum, quo praeter Babrii choliambos mythica dactylica atque fabulae iambicae continebantur; Byzantini adiecisse videntur fabulas trimetris politicis scriptas, quarum reliquias Corais potissimum diligenter indicavi, ego ab hac editione seclus.

Collectionis illius ambitum spes est fore ut certiore ratione describere nobis liceat, Aesopeorum editionem vere criticam si nacti erimus.

Non recep versus quosdam argumenti similis quow ipse olim constitui vel enarravi, veluti ψιμυθίῳ πίθηκος ἐντετριμμένος (Clem. Alex. paedag. lII 2. 5, cf. Mus. Rhen. XLIX 307), ἵππος 〈δ᾿ 〉 ὄνῳ· „πρὸς κέντρα μὴ λακτιζέτω“ seu potius λάκτιζέ πώ“ (ex Αttico poeta Priscian. Inst. XVIII 281 p. 356 H., cf. Mus. Rhen. XXXIV 341), σοφῶς ὁ βοῦς ἔφασκεν ἀστράβην ἰδών „οὐκ ἔστʼ ἐμὸν τὸ πρᾶγμα, πολλὰ χαιρέτω“ (Ps. -Diog. Macar. 675 Paroemiogr. ll p. 2Ο9 Gott., cf. Mus. Rhen. XLIV 46Ο). Haec enim non sunt fragmenta fabularum noviciarum, sed iambographorum veterum loci ad fabulas spectantes. Eadem ratione ductus non admisi epigrammata quaedam anthologiae, veluti IX 264, quod fabulae Aphth. 4 (Fur. 2Ο2 H1. 172) persimile est.

264
  • νδρὸς ποσὶ ν πατεῖτο πέτρινος λέων.
  • καί τις λέοντί φησι ,,τὴν ἰσχὺν βλέπεις;“
  • ἀλλʼ εἰ λέοντες“ εἶπεν ,,ᾔδεισαν γλύφειν,
  • πολλοὺς ἂν εἶδες ὄντας ἀνθρώπους λίθους.“

    • Ὅτι ἐν φύσει οὐ δεῖ σεμνύνεσθαι.

  • Ἔθνει γεράνων πῆξέ τις σπορεὺς πάγην,
  • μεθʼ ὧν πελαργὸν εἷλεν· ὃς θρήνει μέγα.
  • ἔφη δʼ ἀροτρεύς ,,ὡς φίλος μὲν εἶ, λέγω·
  • ἀλλʼ ἡ πάγη λαβοῦσα σὺν κακοῖς σ’ ἔχει.“

    • Κακοῖς μὴ συναγελάζεσθαι.

    [*](1 Babr. 194 ||  1 ποσὶ VH omnesque fere cett., om., ut plerumque in codd., ν paragogico, quod singulis locis notare supersedeo | πέτρηνος W ||  2 λέοντι] MS TPI1.2 λέων τί (H rec. m) W R B P AId Lov ||  3 ἀλλ᾿ οἱ λ. εἴπερ ἤδ. γλ. (Ch εἰ γὰρ λ., εἶπεν, ἤ. γ. W | ἤδεσαν Τ εἴδησαν R L B ἤδησαν AId Lov Bas Ritt || 4 εἶδες] οἶδας | ὄντας] πάλιν Ch (om. SQ). v v. 3. 4 corrupti esse videntur; fortasse scribendum: ἀλλʼ εἰ λ. ᾔδεσαν γλύφειν λίθους πολλοὺς ἂν εἶδες, εἶπεν, ἀνθρώπους κάτω (cfr. Bo. 148 Aesop 63 H) || epim. V B Ch (qui ὅτι om.) Pl ἐπʼ ἀρετῇ (ἀρετῆς W) οὐ δεῖ ἐπαίρεσθαι MS W R περὶ τοῦ ἐ////περέσθαι (= ἐπαίρεσθαι) ἐν κενοῖς Τ ὅτι οὐ δεῖ ἐπʼ ἀρετῇ σεμνύνεσθαι F, sim. BPAld et quae hanc sequuntur editiones (cf. p. 258))[*](2 Babr. 13 || 1 ἔθνη- S W Q T R L B || 2 εἷλεν ὃς θρηνεῖ μ. S T L. | μέγα] om. Q. || 3 λέγω] V H Q F λέγων Ch M S W T R ού μοι Ald Nev Cor Ml 1 ||  4 σ’ addidi (etiam Ritt) || epim. VHCh Pl 1,)
    265
  • Κλοιῷ λύκος πάχιστον εἰσορῶν κύνα
  • δήσας τίς ἐξέθρεψε τοῦτον ὧδ᾿; “ ἔφη.
  • ,, κυνηγός.“ ,,ἀλλὰ τοῦτο μὴ πάθοι λύκος·
  • ἐμοὶ φίλος λιμὸς γὰρ ἢ κλοιοῦ βάρος.“

    • Ἐν συμφοραῖς μὴ γαστρίζεσθαι.

  • Λέοντος ὑπνώττοντος αὐχένος μέσον
  • διέδραμεν μῦς· ὃς δʼ ἀνέστη συντόμως.
  • γελᾷ δʼ ἀλώπηξ· καὶ λέων ἀπεκρίθη
  • ,οὐ μῦν πτοοῦμαι, τὴν ὁδὸν δʼ ἀνατρέπω·

    • Ἀρχὰς ὕβρεων διαστέλλειν.

  • Λέων μάχην ἔστησε πρὸς ποτῷ κάπρῳ,
    • [*](deest in S ἀδικίᾳ μὴ συμφέρεσθαι M Pl ἀδίκῳ μὴ συμπεριφέρεσθαι W περὶ τοῦ μὴ συμφέρεσθαι τοῖς ἀδίκοις Τ, sim. R F B πρὸς φίλον τινὸς ἑνούμενον τοῖς ἐχθροῖς τοῦ φίλου αὐτοῦ AId)[*](3 Babr. 100 || 1 πάχιστον] τάχιστον Ch L τάχιστος S | εἰσορῶν κύνα] ἱστορῶν κ. Η ἀθοῶν τὸν κύνα M S |κοίῳ λῦκος δεσμούμενον βλέπων κύνα W || 2 δείσας Ch | ἔθρεψε V |  ὃς δʼ ἔφη H M Ch R L B ὡσδ᾿ VS Q ὧδ᾿ MI | ἠρώτα· τίς τρέφει σε δήσας; ὁ δʼ ἔφη W δήσας ὃν ἐξέθρεψε ποιμήν τις ἔφη F | σ’ falso inseruit post τίς Eb || 3 κ. ἀλλὰ μὴ τοῦτο μὴ πάθῃ λ. S ἀλλʼ οὐ τοῦτο μὴ πάθῃ λ. ? || epim. V H Ch M W R F, deest in S. — Cfr. byz. Ζtschr. I 432. 433)[*](4 Babr 82, cfr. Tzetz. chil. XIII 496 || 1 ὑπνόοντος H 2 ὅδʼ ἀνέστη U T R P || 4 οὐ μὴν S Τ οὐ μὲν Ald Lov Bas Ritt Nev particula δʼ deest in Q R B P AId, inserta post τὴν in S epim. V H  PI διαστέλλειν ] ἀναστέλλειν Ch | μομφὰς ἀπʼ ἀρχῆς ἀποκρούεσθαι MS μὴ παραχορεῖν παραφρονείσθαι (scr. καταφρονεῖσθαι) W περὶ τοῦ ἀποτρέπεσθαι καὶ τὰς μικρὰς μέμψεις Τ ὅτι οὐ δεῖ καὶ μικρὰν (μικρῶν ?) περιφρόνησιν ἀποστρέφεσθαι Ald || ln U cum praemissa sint huic tetrasticho primo loco scripto verba περὶ τῶν ὑπονοούντων φοβεῖσθαι τοὺς μικροτέρους, reliqua autem ἀesint epimythia, conicias licet U esse apographon libri cuiusdam, in quo ceteris quoque tetrastichis addita fuerint promythia)[*](5 Babr. 149 || 1 ποτῷ] V H PI1 Cor MI ποτόν Ch M S PI2 QT τόπον L πόντον P ποτέ Ald | πρός τινα κάπρον W)
    266
  • γῦπες δὲ θηρῶν ἐσκόπευον τὴν ἔριν,
  • βρῶσιν τὸν ἡττηθέντα ποιῆσαι τάχα·
  • φίλους δʼ ὁρῶντες ἠστόχουν τῶν ἐλπίδων.

    • Ἀλλοτρίοις κακοῖς μὴ χαίρειν.

  • Ἤιτει τροφὴν μύρμηκα τέττιξ ἐν κρύει.
  • μύρμηξ πρὸς αὐτὸν εἶπε ,,πῶς γὰρ οὐκ ἔχεις;“
  • ὡς ἐν θέρει“ προσεῖπεν ,,ᾖδον ὀξέως.“
  • ,,χειμῶνος ὀρχοῦ“ φησί, ,,μὴ τροφῆς ἔρα·“

    • Ὅτι τὸ ἐν καιρῷ ἀργεῖν καὶ ἀκαίρως ἐπιζητεῖν μάταιον.