Fabulae Aesopeae
Babrius
Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.
= F 72 Au 86 Ἔν τινι ποίμνῃ δέλφαξ εἰσελθὼν ἐνέμετο. καὶ δή ποτε τοῦ ποιμένος |συλλαμβάνοντος αὐτὸν ἐκεκράγει τε καὶ (trimeter casui dandus) ἀντέτεινε κτλ., cf. iamb. 21.
= F 116 Au 164 Ac 108 Μύρμηξ ὁ νῦν τὸ πάλαι ἄνθρωπος ἦν κτλ.
= F 146 Au 189 Ac 64 Ὀρνιθοθήρας πτηνοῖς πάγην ἵστα κτλ. Babrii nostri 211.
= F 148 Ac 118 Au 191 Ὅτε πρῶτον κάμηλος ὤφθη κτλ., quamquam inest trimeter fere integer κατὰ μικρὸν ὡς χολὴν τὸ ζῷον οὐκ ἔχει (ὡς τὸ ζ οὐκ ἔ. χολήν).
= F 159 Ac 48 Au 196 Παῖς τις ἐκ διδασκαλείου τὴν τοῦ συμφοιτητοῦ δέλτον ἀνελόμενος κτλ.
= F 164 Ac 49 Au 203 Ποιμὴν ἐν παραθαλασσίῳ τόπῳ ποίμνιον νέμων κτλ. Cf. Cr Anal. a paroemiogr. Gr. p. 138 sq.
= F 176 Ac 50 Au 2Ο9 Ῥοιὰ καὶ μηλέα περὶ εὐκαρπίας ἤριζον κτλ.
Ο = F 186 Ac 69 Au 221 Ὗς καὶ κύων περὶ εὐτοκίας ἤριζον κτλ., Babrii nostri 218.
= F 188 Ac 59 Au 225 Φιλάργυρός τις ἅπασαν αὐτοῦ τὴν οὐσίαν ἐξαργυρισάμενος κτλ.
= Aphtbon. 2 p. 313 Nev. (Fur. 200, etiam A 74 ab Aphthonio pendet) Ἀνὴρ εὐπορῶν χῆνά τε ἅμα καὶ κύκνον ἔτρεφεν κτλ.
Gh 253 = Aphthon. 21 p. 238 Nev. (Fur. 211) Οἱ λύκοι πρὸς τὰ πρόβατα κτλ.
= Aphthcn. 22 p. 339 Nev. (Fur 212) Ἐλαία κατεγέλα συκῆς κτλ.
= Aphthon. 28 p. 344 Nev. (Fur. 215) δράκων καὶ ἀετὸς συμπλακέντες ἀλλήλοις ἐμάχοντο.
= A 87 A 26 Ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευε κτλ. Babrii nostri 217.
= Nevel. Cor. 201 Au 125 Κολοιὸς λιμώττων ἐπί τινος συκῆς ἐκάθισεν κτλ.
Ο = A 131 Nevel. Cor. 211 Κύων θηρευτικὸς λέοντα ἰδὼν κτλ.
= Fur. 398 Cor. 340 Τοῦ σατύρου τὸ πῦρ κτλ. e Plutarchi de util. libro 2 p. 86 F; inest trimeter Aeschyleus (f. 207 N.), cf. Festschr. für Overbeck p. 1082.
= Fur. 410, Λέων ποτὲ ταῦρον ὁρᾷ κτλ., e Nicephoro Basil in Allatii Exc. p. 125 = Rhet. Gr. I p. 432 W.; trimeter fortuitus ἀπαλλαγὴ καὶ πρὸς τὸ κρεῖττον μεταβολή.
= Fur. 417 Τέττιξ ἄνδρα τινὰ θεασάμενος κτλ, Syntipae qui dicitur fab. 62.
= Aes. H1 87 Ἦν τις ἀνὴρ τὴν τέχνην σκυτεὺς γαλῆν ἔχων κτλ., verba sunt Nicephori Gregorae hist. Byz. VII 1 p. 216: cf. p. 211.
Iam brevibus eis notis quas ultimis potissimum fabulis inde a 252 Gb adieci summa cautione accipienda esse apparet quacunque de fabulis iambicis restituendis ariolatus est Gitlbauer. Nam uni tantum fabulae 267 verum fontem subscripsit vel potius ex exemplari Halmiano descripsit;
Paucos illos iambos ad normam antiquam factos quos inter exempla certa recepi dum perlustro, unum potisimum audire mihi videor Graeculum poetantem qui Babrii qui dem vestigia ne anxie premeret sedulo cavit, sed ipsa ea. re post Babrium, mythiambi inventorem (cf. prooem. lI), se scripsisse invitus prodere videtur. Arte et stilo fab. iamb. 8. 10. 11 aliquatenus cognatae sunt Machonis χρείαις, quamquam fragmenta earum si comparaveris (cf. Athen. II 44 d. VI 242 sqq. VIII 337 cd. 341 a— d 348 sq. XIII 577 sqq.) quid aera vetera distent a recentiorum lupinis ipse intelleges. Idem ingenium fabulas 13 sqq. spirare sentio, cui indicio haud scio an plus sit tribuendum quas fabellarum rhythmi iambici vestigiis.) Fortasse praeter fa bellarum corpusculum poeta ille librum adhibuit, quo cum Aesopo septem qui dicuntur sapientes inducebantur, cf. fab.8.1Ο.14; nam a Babrio haec argumenta vix accepit.
Aesopiam trimetriam ab Ausonio ep. 16 commemooratam [*](1) Hinc etiam fabulis Gb 230. 233. 247. 251 aliquid praesidii petitur.)
Collectionis illius ambitum spes est fore ut certiore ratione describere nobis liceat, Aesopeorum editionem vere criticam si nacti erimus.
Non recep versus quosdam argumenti similis quow ipse olim constitui vel enarravi, veluti ψιμυθίῳ πίθηκος ἐντετριμμένος (Clem. Alex. paedag. lII 2. 5, cf. Mus. Rhen. XLIX 307), ἵππος 〈δ᾿ 〉 ὄνῳ· „πρὸς κέντρα μὴ λακτιζέτω“ seu potius λάκτιζέ πώ“ (ex Αttico poeta Priscian. Inst. XVIII 281 p. 356 H., cf. Mus. Rhen. XXXIV 341), σοφῶς ὁ βοῦς ἔφασκεν ἀστράβην ἰδών „οὐκ ἔστʼ ἐμὸν τὸ πρᾶγμα, πολλὰ χαιρέτω“ (Ps. -Diog. Macar. 675 Paroemiogr. ll p. 2Ο9 Gott., cf. Mus. Rhen. XLIV 46Ο). Haec enim non sunt fragmenta fabularum noviciarum, sed iambographorum veterum loci ad fabulas spectantes. Eadem ratione ductus non admisi epigrammata quaedam anthologiae, veluti IX 264, quod fabulae Aphth. 4 (Fur. 2Ο2 H1. 172) persimile est.