Dialexeis
Maximus of Tyre
Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.
Καὶ τῶν ἀηδόνων τῆς ᾠδῆς, ὅσα μὲν ἐς ἡδονὴν ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ ἡμῖν τερπνὸν ἀσύμβολον ἐκείναις εἰς σωτηρίαν.
Αἰετοῦ κλάγξαντος, ἢ λέοντος βρυχησαμένου, γνω ἄν τις τῷ λυπηρῷ τῆς ἀκοῆς τὴν ῥώμην τοῦ φθεγγομένου.
Εἰ δὲ μὴ φαυλότερον ἦχος ἀνδρὸς μηδὲ ἀσθενέστερον ἐλέγξαι τὸ τοῦ λέοντος ἦθος βρυχηθμοῦ λέοντος καὶ αἰετῶν κλαγγῆς, ἆρα οὐκ ἄξιον ἐκθηρᾶσθαι τῇ ἀκοῇ, πότερον ἀηδὼν τὸ φθεγγόμενον, γλῶττα δειλὴ καὶ ᾠδὴ ἐφήμερος, ἢ αἰετός, ἢ τι ἄλλο ζῷον ἄρρεν
καὶ θυμοῦ μεστόν; Ἀλλʼ ὁ μὲν Ζώπυρος ἐκεῖνος δεινὸς [*](1 ὥσπερ ἐξ ἀγγείου cf. simil. Plat. Phaedr. 235 d (δίκην ἀγγείου) Plut. Ei a. Delph. 19 Dio Chrys. XII 59 ||6 ταώς sq. cf Dio Chrys. XII 2 sq. || 15 τὸ τοῦ λέοντος i. e. hominis validi ὥσπερ οἱ λέοντες ut or. 36. 5 e καὶ φίλος ἦν sq. de Diogene cy- nico cf. Lucian cyn. 15 Dio Chrys. IV 14 (de Alexandro) II 29 || 19 ὁ Ζώπυρος scil. ὁ Φυσιογνώμων cf. Cicer. Tusc. IV 37. 80) [*](19 ἀλλʼ ὁ μὲν — p. 300. 9 ἦθος n) [*](19 in mge ζώπυρος (schol. recent.) R!) [*](1 ἀγγείου κενοῦ Heins. ἀγγείου οὐ στενοῦ Dav.² ἀγγείου *** στενὸν Duebn. prob. Schenkl ἀγγείου εἰς στενὸν Markl. || 2 συντε- ταγμένα Markl. (Δ) || 3 〈ὁ δὲ〉 τῆς p || 5. 6 οὐ γὰρ n || 15 τὸ τοῦ om. φ α (θ) λέοντος] λέγοντος Dav.² (Duebn.) om. φ α(θ) ἦχος R (supra- scr. θ) HMN τὸν ἄνδρα τοῦ φ α (θ) | βρυχη÷μοῦ (suprascr. θ) R! 16 〈τοῦ〉 λέοντος φ α (θ) τὸν λέοντα Reiske | αἰετῶν] τὸν αἰετὸν τῆς Reiske || 18 ἐφίμερος Duebn. || 19. p. 300. 1 δεινὸς φα(δ Δ) )
καὶ σώματος; Εἰ δʼ ἐστὶ μαντείαν ἐπὶ ψυχῇ θέσθαι οὐ διὰ ἀμυδρῶν οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν χρωμάτων τε καὶ σχημάτων καὶ τῆς ἐν τούτοις ἡδονῆς καὶ ἀηδίας ὁμιλίαν,
τῇ δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ τῆς ψυχῆς ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς τῶν πολλῶν λογισμούς ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ ὀνομάτων δρόμος, ἢ ῥήματα Ἀττικά, ἢ περίοδοι | εὐκαμπεῖς, ἢ ἁρμονία ὑγρά· τὰ [*](108b) δʼ ἐστὶν πάντα, κατὰ τὸν ἐν Διονύσου ποιητήν, [*]((Aristoph ran.2/3)) ἐπιφυλλίδες, --- καὶ στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης.
[*](de fato V 10 Aler. Aphrod. de fato 6 Ps. Plut. π. ἀσκήσεως (Mus. Rh. 27. 527) Orig. c Cels. I 26)[*](10 ἀπόχρη sq. cf. Plut. rect. rat. aud. 7 αἱ τῶν πολλῶν δια- λέξεις καὶ μελέται σοφιστῶν οὐ μόνον τοῖς ὀνόμασι παραπετάσμασι χρῶνται τῶν διανοημάτων ἀλλὰ καὶ τὴν φωνὴν ἐπιμελείαις τισὶ ἐφηδύνοντες ἐκβακχεύουσι καὶ παραφέρουσι τοὺς ἀκροωμένους κενὴν ἡδονὴν διδόντες sq. 11. 12 ῥήματα Ἀττικά cf. Lucian. hist. 15 μεταξὺ τῶν Ἀττικῶν ὀνομάτων)[*](9 οὐ κατὰ — 15 τέχνης)[*](14 in mge schol. vet. duarum linearum marginalium era- sum R!)[*](δῆλος (= ΔΗ ΔΟϹ i. e. δὴ δεινὸς? ut sit ἐκεῖνος δὴ ut p. 256. 13 al.) RMN n)[*](3 ὁρωμένων (ρω in ras.) R! || 3. 4 μαντείαν om. n || 10 λογισ- μούς, 〈οἷς〉 ἀπόχρη Heina. (Duebn.) || 11 εὔτροχος Markl. (Duebn εὔστολος Reiske εὔστομος Meiser | δρόμος] εἱρμος Scaliger ῥήματα (τα in ras.) R! || 13 ἐν Διονύσῳ φ („in fabula, quae Bacchus inscribitur“ σ unde ,,batrachus“ (pro Bacchus) con- iecit Beatus Rhenanus) ἐν Διονυσίοις Steph. || 15 λωβηταὶ n(Δ) cum Aristophane λώβη τὲ cett. (δ))‘Ποῖον οὖν ἐστιν τὸ ἐν λόγοις καλόν’; φαίη ἄν τις. Μήπω μέν, ὦ τάν, ἔρῃ· ὄψει γὰρ αὐτὸ ὄν, ἐπειδὰν ἰδεῖν δυνηθῇς. Οὐδὲ γὰρ τῷ Κιμμερίῳ διηγήσασθαι δύναταί τις τὸ τοῦ ἡλίου κάλλος, οὐδὲ τῷ ἠπειρώτῃ τὴν θάλατταν, οὐδʼ Ἐπικούρῳ τὸν θεόν· οὐ γὰρ διʼ ἀγγέλων ἡ ἱστορία ἔρχεται, ἀλλʼ ἐπιστήμης πρὸς ταῦτα δεῖ· μέχρι δὲ ἀπιστεῖ τὸ εἰδέναι, ἀνάγκη πλανᾶσθαι καὶ τὰς κρίσεις. Καὶ γὰρ τῶν ἐκ γῆς φυομένων παντοδαπὸς
μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ γεωργός, ὑγιής· ὁ μὲν ἄνθος ἐπαινεῖ φυτῷ, ὁ δὲ μέγεθος, ἢ σκιάν, ὁ δὲ χρόαν· τῷ δὲ γεωργῷ ὁ καρπὸς τὸν ἔπαινον μετὰ τῆς χρείας ἔχει.
Εἰ μὲν δή τις καθʼ ὁδοιπόρον πλησιάζει τῷ λόγῳ, οὐ νεμεσῶ τῆς ἡδονῆς παρατρέχοντι ἐπαινεῖν· εἰ δὲ κατὰ || τοὺς γεωργοὺς τάττεται, οὐκ [*](Ed. Duebn. p.124) ἀνέχομαι τῶν ἐπαίνων, πρὶν ἄν μοι καὶ τὴν χρείαν τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ.