Περὶ ῥημάτων

Ἡρωδιανὸϲ ἐκ τοῦ λήχω τὸ λαγχάνω παράγων τὸ λέλοχα τροπῇ τοῦ η εἰϲ ο μικρὸν ὁμοίωϲ τῷ πήθω πέποθε λέγει καὶ πλεονάζειν ἐν αὐτοῖϲ τὸ ν ὡϲ καὶ ἐν τῷ κέχανδα οἷον «οἶκον κεχανδότα πολλὰ καὶ ἐϲθλά (δ 96).

οὐδέποτε μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ δύο ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν ἐκφέρεται οὐδὲ διὰ διπλῶν ἔνθεν οὔτε ἀπὸ τοῦ χραιϲμῶ οὕτε ἀπὸ τοῦ ὀλιϲθῶ μέϲοι γεγόναϲι παρακείμενοι ὥϲπερ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ λιχμῶ, ἵνα μὴ διὰ δύο ϲυμφώνων ἐξενεχθῶϲι. τὸ γὰρ «γλώϲϲῃϲι δνοφερῇϲι λελιχμότεϲ» παρ’ Ἡϲιόδῳ (Theog. 826) οὕτωϲ ἐγένετο· ἐϲτι τι περιϲπώμενον λιχμῶ οὗ ὁ παρακείμενοϲ λελίχμηκα καὶ ἡ μετοχὴ λελιχμηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν λελιχμώϲ. καὶ τὸ πεφυζώϲ γέγονεν ἀπὸ τοῦ πεφυζηκώϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πεφυζώϲ.

(Περὶ ὑπερϲυντελικοῦ).

( Περὶ πρώτου ἀορίϲτου).

ὥϲπερ τὸ κρῆναι ἀπὸ διϲυλλάβου τοῦ κραίνω καὶ τὸ μιῆναι ἀπὸ τοῦ μιαίνω, οὕτω καθ’ Ἡρωδιανὸν καὶ τὸ κυδῆναι ἐκ τοῦ κυδαίνω, εἰ καὶ κυδᾶναι, φηϲί, καθ’ ἡμᾶϲ λέγεται ὡϲ καὶ κερδᾶναι.