Περὶ ῥημάτων

Εί δὲ τὸ ῥῆμα ἄρχεται ἀπὸ φωνήεντοϲ μεταβολικοῦ δηλονότι τὸ ᾶ ε ο, γίνεται τροπὴ ἐν τοῖϲ παρῳχημένοιϲ τοῦ βραχέοϲ εἰϲ μακρὸν μεταβαλλομένου. καὶ εἰ μὲν ἄρχεται τὸ θέμα ἀπὸ τοῦ ᾱ τρέπεται κοινῶϲ τὸ ᾱ εἰϲ η οἰον ἀνύω ἤνυον ἤνυκα ἠνύκειν νυϲα πλὴν τῶν ϲεϲημειωμένων ἀηθέϲϲω ἀἡθεϲϲον «ἀήθεϲϲον γὰρ ἐπ’ αὐτόνα» (Κ 493), ἀηδίζομαι ἀηδιζόμην διὰ τὴν ἐπαλληλίαν τῶν δύο ῆ, ὄω τὸ πνέω ὄεν ῖνα μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῷ ῆεν, ἀω τὸ ἀκούω ὄιον νᾷ μὴ ϲυνεμπέϲῃ τῷ ἤϊον τῷ ἐπορευόμην.

Τὰ δὲ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενα ῥήματα ἀδιαφόρωϲ εἴωθε κλίνεϲθαι καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου κατ’ ἀρχὴν καὶ διὰ τοῦ η. ἀπὸ γοῦν τοῦ ἑλκῶ περιϲπωμένου εἵλκεον ( 395) φήϲαϲ τὸν παρατατικὸν διὰ τοῦ ῆ τὸν ἀόριϲτονἐξήνεγκεν ἐν τῷ «Λητὼ γὰρ [*](1. 6 ef. E. M. 318, 32 et Arcad. 168. 1. 21 homerica exempla ex Choer. eumpta sunt. De ἀηθέϲϲω ἀηδίζομαι idem tradunt Ep. Cr. 86, 14. 1. 25 posui praeceptum ex Il. Pr. 543 pro iis. quae Ϲhoer. et Lascaris praecipiunt: εἰ δὲ ἄρχεται ἀπὸ τοῦ ε, τρέπεται τὸ ε εἰϲ η, ἐλέω ἤλεον ἦλέηκα ἠλεήκειν ἠλέηϲα. πλὴν τῶν ϲεϲημειωμένων διϲυλλάβων καὶ ὑπερδιϲυλλάβων, ἐν οἶϲ προϲτίθεται τὸ ῑ ἐν παρψχ μένοιϲ. τούτων δὲ ὁ κανὼν κατὰ τοὺϲ παλαιοὺϲ (recurrit etiam in An. Par. ΙΙΙ 346 24) τοιοῦτόϲ τιϲ τυγχάνει γε ὦν· τὰ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμενα ὑπερδιϲύλλαβα μὲν ὄντα)

Εί δὲ ἄρχεται ἀπὸ τοῦ ο μικροῦ τὸ θέμα, τρέπεται τὸ μικρὸν εἰϲ ω μέγα, ὀνομάζω ὦνόμαζον ὠνόμακα ὠνομάκειν ὦνόμαϲα.