Περὶ ὀρθογραφίας
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ ὀρθογραφίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
πῖαρ.
[*](τὸ ῡ οἶον τέϲϲαρεϲ καὶ πίϲυρεϲ. Ahrens de dial. Aeol. p. 40. l. 1 Hes.? l. 2 Hes. Lobeckio auctore Proll. 264 idem vocabulum est atque πέταυρον, quod pro πέντευρον Vossius restituenlum censet. Comparat Lob. etiam πέδευρα· ὕϲτερα. Αάκωνεϲ et πέδουροϲ μετέωροϲ Hes., sed de postremo cf. Scbmidt. l. 4 Hes. cum ῑ sub scripto. Io. Al. 31, 2. l. 5 St. B. — Hes. Πήδαϲοϲ· πόλιϲ καὶ ἔθνοϲ βαρβαρικὸν καὶ κύριον ὄνομα καὶ ἵππου. l. 7 Choer. 248, 17; E. M. 669, 16. Sic etiam Herodian. Epim. in E. Orion. 138, 16. l. 9 St. B. — Hes. Πηλαγόνεϲ· γέροντεϲ, παλαιοί, γηγενεῖϲ, ubi Schmidt. probabiliter conicit γίγαντεϲ Πελλαῖοι. ln scriptura per ᾱ et ε congruit St. B. cum Il. Pr. Φ 141, ubi citatur ex Callimacho (cf. E. M. 669, 51) « Πηλαγόνων ἐλατῆρα et Πηλεγών «δϲ τέκε Πηλεγόνα», a quibus discernitur tertium barytonum Πηλάγων (Δ 295). l. 13 Choer. 250. 33 ct. 249, 21. l. 15 Hes. l. 16 Choer. 251, 3. l. 17 Hes. Lob. El. sed cf. Schmidt l. 18 Choer. 253, 3, Arc. 44, 22, Hes. habet praeter Πηνειόϲ etiam Πηοιόϲ. l. Choer. 250, 24. l. 21 Steph. Byz. Eustath. ad Hom. 341, 38 τὸ ἐν Πηρείῃ ἀμφιβέβληται· τινὰ μὲν γὰρ ἀντίγραφα διὰ διφθόγγου (i. e. Πειρίῃ) τὴν ἄρχουϲαν ἔχει, τὴν δὲ παραλήγουϲαν διὰ μόνου διχρόνου· αἰτία δέ τιϲ οὐ παραδέδοται τῆϲ τοιαύτηϲ γραφῆϲ. ἐν ἑτέροιϲ ἡ μέν ἀρχὴ τὸ η ἔχει, ἐν διφθόγγῳ δὲ ἡ παράληξιϲ γίνεται· καὶ εὕρηται οὕτω καὶ ἐν τῇ κατὰ ϲτοιχεῖον ϲυλλογῇ τῶν ἐθνικῶν, ἔνθα κεῖται, ὅτι Πήρεια χωρίον Θετταλικόν, ὅπερ τυχὸν ὑλῶδεϲ ἦν καὶ ἀγαθὸν τρέφειν ἵππουϲ. Hes. Πηρίη locum Homericum (Il. B 766) respiciens habet. cf. Mein. ad St. B. l. c. l. 22 Hes. l. 23 Choer. 248, 30, E. M. 671, 3, Hes. πηρίϲ ct. supra περίνα. l. 25 Hes. l. 26 Hes., qui habet etiam πέαρ, ex quo Schmidt. ap. Theogn. 80, 2 πέπαρ corruptum putat; Lob. tamen ϲκέπαρ legi vult.)569