Περὶ ὀρθογραφίας

E. M. 28, 39: αἴγειροϲ, διὰ τῆϲ ε διφθόγγου· εὕρηται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ τὸ «καὶ αἰγέρων ἔφυϲαν εὐγενέϲτεραι». καὶ ὅτι τὰ εἰϲ ροϲ ῥηματικὰ τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται οἷον μάϲϲω μάγειροϲ, πέπτω πέπειροϲ, ὀνῶ ὄνειροϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ ἀΐϲϲω αἴγειροϲ ἢ παρὰ τὸ [*](l. verba ἢ μετὰ του ο — ϲτεῖρα addidi ex Choer Orth. 196, 20. l. 20 τὸ μὲν εἰρά (accentum ex Arcadio 97, 1 in εἶρα mutavi) — l, 23 διὰ τοῦ ι composui ex E. M. 303, 38 coll. Eust. 1060, 36.) [*](ad fr. 15. l. 29 pro ϲυνέδραϲε cum cod. Paris. 2720 in An. Paris. IV 52 scripsi ϲυνέδραμε; pro τὸ μάγειροϲ τῷ μ.)

αἴρω τουτέϲτιν εἰϲ ὕψοϲ αἴρεϲθαι καὶ αὐξάνεϲθαι. Quum in hoc E. Magni loco etymon ἀΐϲϲω primo loco positum et in Choer. Orthogr. 177, altera originatio ne commemorata quidem sit, praeterea etiam ap. Theogn. 71, 22 ἀΐϲϲω αἴγειροϲ legatur, apparet in E. Orionis Herodiani adnotamentum omissum et explicationem ab eo alienam ei obtrusuam esse. Quare sic Herodianum, ut est ap. Choerob., de voce egisse pro certo affirmem: