Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

260. χαῖρ’ ἐπεὶ ἤδη μοι: ἄμεινον τὸν ἤδη χρονικῶϲ δέχεϲθαι κατὰ Ἀρίϲταρχον. Κράτηϲ δὲ δύο ποιεῖ ἦ καὶ δή, διὸ καὶ περιϲπᾷ τὸ η. οὐδέποτε δὲ ὁ ἦ ὢν βεβαιωτικὸϲ μεταξὺ τοῦ ἐπεί καὶ τοῦ δή εὑρέθη. HQ .

294. τράπεθ’ ἥμεαϲ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἥμεαϲ. διὸ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Η.

304. καθεῦδε: προπεριϲπωμένωϲ τὸ καθεῦδε. Η.

311. Τηλεμάχ ῳ δὲ πάριζεν: ἐὰν ἓν μέροϲ λόγου ᾖ τὸ πάριζεν, προπαροξυνθήϲεται ὡϲ «Νέϲτωρ αὖ τότ’ ἔφιζεν» (γ 411). ἐὰν δὲ ἡ παρά πρὸϲ τῷ Τηλεμάχῳ ϲυντάϲϲηται, προπεριϲπᾶται. οὐκ ἀναϲτρέφεται δὲ ἡ παρά, ἐπεὶ κατ’ ἔκθλιψίν ἐϲτιν. ἄλλωϲ τε καὶ μέϲον πέπτωκεν ὁ δέ. Q.

371. νήπιόϲ εἰϲ. ἐγκλιτικὸν τὸ εἰϲ. E.

372. ἠὲ ἑκὼν μεθίειϲ: ἄμεινον κοιμίζειν τοῦ ἠέ τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν, ἵνα γένηται διαζευκτικόϲ. ὅτε γάρ ἐϲτι διαπορητικὸϲ ὁ η, περιϲπᾶται ὡϲ τὸ «ἦε χόλον παύϲειεν ἐρητύϲειέ τε θυμόν» (Α 192). ΕQ.

386. ὑποδμώϲ: παρέλκει ἡ ὑπό, διαφυλάττει δὲ τὴν ὀξεῖαν. EQ.

396. μή πωϲ με προϊδών: τὸ πῶ καὶ πῶϲ ἐμελέτηϲεν ἐγκλιτικῶν ἐπιφερομένων μὴ ὀξυτονεῖϲθαι. Il. Pr. Y 464.

419. πιέζειν: πιέζειν ὡϲ δικάζειν. φηϲὶ γοῦν «ἐπὶ μάϲτακα χειρὶ πίεζε» (287). Ἀπίων μέντοι περιϲπᾷ «χερϲὶ ϲτιβαρῇϲι πιέζειν (μ 174). Q.

423. εἴρεϲθαι ὡϲ φθείρεϲθαι, ἔϲτι γὰρ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ παρατατικοῦ. P.

500. Γυρῇϲίν μιν πρῶτα Ποϲειδάων ἐπέλαϲϲε: τὸ Γυρῇϲιν εἰ καὶ ἰδίωϲ λέγεται, ἀλλ’ ὅμωϲ ἔχει τάξιν ἐπιθετικήν. Mon. 17, 30.

527. μή ἑ: νῦν ἐγκλιτική ἐϲτιν ἡ ἑ. P.

545. πείρα: βαρυτόνωϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι. προϲτακτικὸν γάρ ἐϲτιν. PT.

546. ἢ γάρ μιν ζωόν γε κιχήϲεαι ἤ κεν Ὀρέϲτηϲ: διαζευκτικοί εἰϲιν οἱ δύο ϲύνδεϲμοι. διὸ ὁ μὲν πρῶτοϲ βαρεῖαν δέχεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ διὰ τὸν κέ ἐγκλιτικὸν ὄντα τηρεῖ τὴν ὀξεῖαν. Q.

[*](244 αὑτὸν ϲύνθετον scripsi pro αὐτῶν ϲυνήθειαν secutus Herod. in lI. Pros. I 342 cf. Lehrs qu. ep. 115.)[*](260 τὸν ἤδη Porson. pro τὸν δὴ, quod iniuria defendit Βuttmannus et Dindorfius retinuit pro περιϲπᾶται cum Dindorfio scripsi περιϲπᾶ. ef. Il. Pr. Φ 583, ubi contra quidam ἤδη pro ἦ δὴ seribere volebant. De ἐπεί ἦ ef. Ιl. Pr. Y 251, Lehrs qu. ep. 62. 294 cf. Lehrs qu. ep. 123. 304 ef. Il. Pr. Α 611.)[*](311 ef. Il. Pr. Γ 426, Lehrs qu. ep. 75 seqq. 372 perversa videtur Herodiani sententia, quum hoc loco coniunctio dubitativa aptior sit quam disiunctiva, quare initio sic fortasse scriptum fuit: τὸν ἦε προπεριϲπᾶν ἄμεινον ἢ etc. ef. Lehrs qu. ep. 5 seqq. 419 cf. Lehrs qu. ep. 28. 500 non peccat igitur contra. canonem in ρα praecedente υ exeuntia nomina bisy llaba aut paroxytona sut proPerispomena esse iubentem. ef. Pros. Cath. p. 260, 30.)

141

619. κεῖϲ’ ἐμέ: ὀρθοτονητέον τὸ ἐμέ. HP.

642. καὶ τίνεϲ: οἱ μὲν τὸν καί ὀξύνουϲιν, ἵν’ ᾖ καί τινεϲ αὐτῷ. κακῶϲ· ἐγράφετο γὰρ ἂν κ’ εἴ τινεϲ. HP.

643. ἑοί: ὁ μὲν ἦ περιϲπᾶται. διαπορητικὸϲ γάρ. ἡ δὲ ἑοί ἀντωνυμία κτητική ἐϲτιν ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε. P.

652. μεθ’ ἡμέαϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ὀρθοτονεῖται γὰρ διὰ τὴν πρόθεϲιν καὶ τὴν ἔμφαϲιν. P.

659. ἄμυδιϲ: ψιλωτέον τὸ ἄμυδιϲ. δῆλον κἀκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ «οἵ τ’ ἄμυδιϲ κονίηϲ (Ν 336). PQ.

664. φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεϲθαι: τὸ ἔφαμεν ἐντελέϲ ἐϲτιν. Il. Pr. o 735.