Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

1. κητώεϲϲαν. ὥϲπερ τὸ ἡβώωϲα ἐκτείνει διὰ τὸ εἶναι τὸ πρὸ αὐτῆϲ μακρὸν τὸ η καὶ τὸ τηλεθόωϲα ϲμικρύνει διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν βραχεῖαν ἤτοι τὸ λε οὕτω κητώειϲ καὶ ὠτώειϲ καὶ κηώειϲ καὶ ὅϲα τοιαῦτα ἐκτείνει, ϲυϲτέλλει δὲ τὸ ἐρόειϲ κερόειϲ ἐρόεϲϲα κερόεϲϲα ἠερόεϲϲα καὶ ὅϲα τοιαῦτα. Ε.

3. ἔτῃϲιν: ψιλῶϲ ἔτῃϲιν εἴτε ἐπὶ τοῦ πολίτου εἴτε ἐπὶ τοῦ ἑταίρου. M.

10. υἱέϊ: τριϲυλλάβωϲ· «υἱέϊ ϲῷ ἑπόμην » (Ιl. Γ 174). Q.

26. τώδε: παροξυτονητέον , ἵνα νοηθῇ δυϊκόν. M.

28. ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωϊν: ἐγκλιτέον τὸ ϲφωϊν, ἵνα τρίτον γένηται πρόϲωπον. M.

29. ἦ ἄλλον: περιϲπαϲτέον τὸν ἦ ἐρωτηματικόν. B.

31. Βοηθοίδη: τετραϲυλλάβωϲ· ὅμοιον δέ ἐϲτι τοῦ «Πανθοίδηϲ Εὔφορβοϲ» ( 808). ΗM.

62. οὐ γὰρ ϲφῶν γε γένοϲ χωρὶϲ τοῦ ι ἡ ϲφῶν, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν (p. 110) γράφει αὐτὴν μετὰ τοῦ ι, ἵν’ ᾖ δευτέρου προϲώπου κατὰ ϲυναίρεϲιν. ἀλλ’ οὐκ ἔϲτι ποτὲ παρὰ τῷ ποιητῇ γενικὴ καὶ δοτικὴ μὴ ἐκφωνοῦϲα [*](444 καὶ ante Νίκανδροϲ addidi. Idem fere habet Eustath. 1476, 40 Zenodoti mentione non facta. Ab Herodiano adnotamentum profectum esse ex rebus, de quibus agitur, concluditur. Primo de accentu, tum de scriptura δ’ αἰμνίον et δαμνίον, deinde de aspiratione et literae ι adiectione vel omissione disputatur.) [*](Δ 1 quod ad h. v. de ἷξον in M traditur: ὁ ἵξω μέλλων εἰϲ ἐνεϲτῶτα μεταβὰϲ ποιεῖ παρατατικὸν ἀντὶ τοῦ δευτέρου ἀορίϲτου τὸ ἷξον ἐν ϲυντελείᾳ (sic collat. E. M. 472, 10 pro ἐν ϲυϲτολῇ scripsi) ex Rhematico Herodiani huc translatum est. — Adnotamentum de κητώεϲϲαν Herodiano dignum esse, quum vix unum repugnans exemplum reperiatur, ostendit Lob. Rhem. 181 coll. 212 cf. etiam Mon. 14, 20. Quae in initio et in fne addita sunt, ut ab epitomatore assuta omisi. 3 cf. IΙ. Pros. Z 239. 10 ef. Il. Pros. Π 177. 26 cf. Lehrs qu. ep. 133. 31 cf. Il Pros. Δ 228. 38 ἑο αὐτῷ: αὐτῷ αὐτῷ τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ Ἀττικόϲ B ad Herodianum referri possent, si scriptum esset: αὐτῷ ψιλῶϲ, quo signifcaretur ἑοῖ esse idem atque αὐτῷ et pronomini αὐτῷ ex abundantia. appositum esse (cf. Lehrs qu ep. 118). τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ ἀρκτικόϲ (cf. Il. Pr. Y 171). 62 Collato E. M. 610, 5, qui locus ex Herodiano petitus videtur, intellegitur Apollonium ϲφῷν cum ι ut genetivum dualis secundae personae scripsisse, Aristarchum ϲφῶν sine ι ut genetivum pluralistertiae personae pro duali)

70. ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι: οὕτωϲ Ζηνόδοτοϲ. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ πευθοίατο ἄλλοι χωρὶϲ τοῦ ἄρθρου ὡϲ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν. HΜ.

83. καὶ Αἰγυπτίουϲ ἐπαληθείϲ: ἐπαληθείϲ πλανηθείϲ. οἱ δὲ «ἐπ’ ἀληθεῖϲ » ἐπὶ τοὺϲ ἀληθεῖϲ Αἰγυπτίουϲ ὅτι μαντικῆϲ ἔμπειροι. V.

94. ὔμμιν: Αἰολικῶϲ ψιλοῦται. E.

119. ἕκαϲτα τε πειρήϲαιτο: ἔνιοι γράφουϲι κακῶϲ ἕκαϲτα τ’ ἐπειρήϲαιτο ἀντὶ τοῦ ἐπερωτήϲειεν. HMQ).

123. ἅμ’ Ἀδρήϲτη τριϲυλλάβωϲ τὸ Ἀδρήϲτη ὡϲ Ἡρωδιανὸϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ κύριον ἀκουϲτέον· τινὲϲ δὲ δρήϲτη οἱονεὶ θεράπαινα (sc. ἅμα δρήϲτη). HM.

131. ὑπόκυκλον: κατὰ ϲύνθεϲιν ἀναγνωϲτέον. ll. Pr. Ϲ 375.

165. ἔωϲιν: ὡϲ λέγωϲι. τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ϲημαίνει γὰρ ὑπάρχωϲιν· ὅτε δὲ ἀπὸ τοῦ ἐῶ ἐᾷϲ κέκλιται, προπεριϲπαϲτέον «οὐ μέν ϲ’ οὐδ’ ἐῶϲιν » (δ 805). ΒQR.

166. οὐδέ οἱ ἄλλοι: ἐγκλιτικὴ νῦν ἐϲτιν ἡ οἱ. διὸ τοῦ ϲυνδέϲμου φυλακτέον τὸν τόνον. H.

221. κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ προπεριϲπᾶ μετοχὴν ἀκούων. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ προπαροξύνει ὄνομα ἐκδεχόμενοϲ. οὕτω δὲ καὶ ἡμῖν ἀρέϲκει, ἐπεὶ καὶ τὰ προκείμενα ἐπίθετα ἦν «νηπενΘέϲ τ’ ἄχολόν τε». HQ.

228. Πολύδαμνα: εἴτε κύριόν ἐϲτιν ὄνομα ἡ Πολύδαμνα ὡϲ Μήθυμνα, εἴτε ἐπιθετικὸν τῶν φαρμάκων, τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. βέλτιον δὲ ὄνομα κύριον αὐτὸ δέχεϲθαι, ἐπεὶ καὶ Εὐφορίων ἐν Διονύϲῳ φηϲὶ «βλαψίφρονα φάρμακα χεῦεν, ὅϲϲ’ ἐδάη Πολύδαμνα, Κυτηϊὰϲ ἢ ὅϲα Μήδη». HQ.

Θ ῶνοϲ παράκοιτιϲ: ἀπὸ τοῦ Θόωνοϲ (sc. κατὰ κρᾶϲιν)· τὸν αὐτὸν δὲ λέγουϲιν εἶναι τὸν Θῶνιν (sc. sic ut Θῶνοϲ per syncopen ex Θώνιοϲ factum esse sumatur). Q.

242. ἀλλ’ οἷον τόδ’ ἔρεξε: Παρμενίϲκοϲ ἐψίλου τὸ οἶον, ἵν’ ῇ τοῦτο μόνον ἐρῶ. ἄμεινον δὲ θαυμαϲτικῶϲ ἀναγινώϲκειν. HPQ.

244. αὐτόν μιν: ψιλῶϲ. οὐκ οἶδε τὴν αὑτὸν ϲύνθετον ὁ ποιητήϲ. Η.