Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

7. πεντακόϲιοι: οὕτω διὰ τοῦ α πεντακόϲιοι Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. HMQS.

8. ἑκάϲτοθι. ἐν ἑκάϲτῳ τόπῳ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. τινὲϲ δὲ ἑκάϲτοθεν, ὅ ἐϲτιν ἐξ ἑκάϲτηϲ πεντηκοϲτύοϲ. προπαροξύνεται δὲ μφότερα. HMQS.

10. ο δ’ ἰθὺϲ καταγοντο ἰδ’ ἱϲτία: Ἀρίϲταρχοϲ κάταγον, εἶτα τοὶ δ’ ἱϲτία. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ κατάγοντο· τὸ ὅμοιον καὶ ἐπὶ τοῦ «νίζον καὶ προτίθεντο ἰδὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο » (0d. α 112). HM.

[*](222 plenum Scholion est: Πτολεμαῖοϲ ὁ Ὀροάνδου χείω γράφει καὶ Ἀρίϲταρχοϲ, Ἡρωδιανὸϲ δὲ χεύω etc. Schmidtius priorem partem Didymo tribuit atque pro Herodiano Zenodotum retituendum suspicatur, sed Herodianus de accentu egisse videtur sic fere ut in Il. Pros. Λ 365, Y 452; τὸ χεύω φυλακτέον ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τόνου, λέγω δὲ τοῦ βαρέοϲ. ἐνεϲτὼϲ γάρ ἐϲτιν ἀντὶ μέλλοντοϲ. 240 ef. Apollon. de adv.555 et 577, 10,cum quo Horodianus, ut in accentu ap. Io. Al.37,24, sic etiam in scriptura per ῑ congruisse videtur. 281 cf. Pros. Cathol. p. 492, 19.)[*](370 recte iudicat Friedlaenderus l. c. intellegendum esse hunc locum sic, ut ἀλάληϲθαι propter signifcatum praesentis proparoxytonum esse dicatur;  idem confert Il. Pros. Τ 335, ubi de accentu infinitivi ἀκαχηϲθαι agitur, et μ 284, ubi accuratius Herodiani sententia exposita est. Conferas quae ad hunc locum dicemus.)[*](434 ef. Il. Pros. Ω 8, ubi hic locus citatur et Aristarchi verba adiciun tur: «τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων, οὕτωϲ ἔπειρε πείρων. εἰ γὰρ περιεϲπᾶτο ἦν ἄν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα». Γ 7 priorem partem usque ad Ἀρίϲταρχοϲ Schmidtius Didymo tribuit, Herodiani observatio non plena est, nam de ectasi vocalis α dixisse putandus est.)[*](8 nomina Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ in Q exstant teste Buttmanno, cum quo pro πεντηκοντύοϲ scripsi πεντηκοϲτύοϲ. De accentu cf. lo. Al. 35, 3 et 8. 10 Herodianus, qui in Od. α 112 Aristarchi scripturam secutus videtur, hoc loco aboeo dissensisse existimandus est, ita ut Scholion ad Herodiani sententiam)
136

14. οὐδηβαιόν: ἄδηλον πότερον ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι τὸ η ἢ τοῦ ἠβαιόν τριϲυλλάβου. οἱ δὲ νεώτεροι βαιόν φαϲι. HMQ.

28. γενέϲθαί τε τραφέμεν τε: οὐκ ἔϲτιν ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ τὸ «τε τραφέμεν », ἀλλὰ ϲύνδεϲμοϲ. MQ.

34. αθροοι: ἁθρόοι Ἀρίϲταρχοϲ, τινὲϲ δὲ τὸ ἄθροοι ὡϲ ἄχροοι τῇ προϲῳδίᾳ ἀναγινώϲκουϲιν. HM.

35. ἑδριάαϲθαι. τὸ δεύτερον ϲυνέϲταλται α ἐν τῷ ἑδριάαϲθαι. H.

46. δέπᾳ μελιηδέοϲ οἴνου:  ϲὺν τῷ ι γράφεται. Il. Pr. Λ 385.

μελιηδέοϲ: δαϲυντέον τὸ μελιηδέοϲ. H.

50. τοὔνεκά ϲοι: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲοί. Ζηνόδοτοϲ δέ «τοὔνεκά τοι» γράφει ἀγνοῶν ὅτι ἐπὶ τῆϲ διαϲτολῆϲ οὐ λαμβάνεται ἡ τοι. HMQ.

59. ϲύμπαϲιν. ϲύνθετον τὸ ϲύμπαϲι· διὸ προπαροξύνεται. H.

69. μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι: ἐν ἑτέροιϲ διαλαμβάνων περὶ τοῦ « μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι» ἀξιούντων πάντων τὸ ἐρέϲθαι ὁμοίωϲ τῷ πυθέϲθαι, ἐπειδήπερ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν, ἀπεφηνάμην ὡϲ ἡ παράδοϲιϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἐποίηϲε τὴν ὀξεῖαν οὐ τῷ ϲημαινομένῳ πειϲθεῖϲα ἀλλὰ τῷ χαρακτῆρι τῆϲ φωνῆϲ, ἐπεὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἀπαρεμφάτων προπαροξύνεται ὄντα ἔνεϲτῶτοϲ οἷον φέρεϲθαι δέρεϲθαι, ἃ εἶχε. τὴν ρε ϲυλλαβὴν πρὸ τέλουϲ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυλλαβῆϲ εἰϲ τὸ ε ληγούϲηϲ — οὕτωϲ καὶ τὸ ἔρεϲθαι ἀναδεξάμενον τὸν αὐτὸν χαρακτῆρα προπαρωξύνετο οὐ τῷ λόγῳ τοῦ ἀορίϲτου, τῇ δὲ ὁμοιότητι τῆϲ φωνῆϲ. Ιl. Pr.  Π 47.

72. ἤ τι κατὰ πρῆξιν ἦ: ὁ πρῶτοϲ η ϲύνδεϲμοϲ ὀξύνεται διὰ τὸ τι, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. ἐρωτηματικὸϲ γάρ. PM.

134. τῶ ϲφεων πολέεϲ: ἐγκλιτικὴ μὲν ἡ ϲφέων. ὅμωϲ τὸ τῶ πάλιν περιϲπαϲθήϲεται.

137. ἀγορὴν ἐϲ πάνταϲ Ἀχαιούϲ: βούλονται τῆϲ ἐϲ προθέϲεωϲ ῥωννύναι τὸν τόνον ἵνα δυνάμει ἀναϲτροφὴ γένηται κατὰ τὸ ὄρνιθεϲ ὥϲ. ΕH.

149. ἕϲταϲαν: δαϲύνεται· ἀντὶ γὰρ τοῦ εἱϲτήκειϲαν ἐϲτί. M.

[*](sic fere accommodandum sit: Ἀρίϲταρχοϲ κάταγον εἶτα τοὶ δ’ ἱϲτία ὁμοίωϲ τῷ ενίζον καὶ πρότιθεν τοὶ δὲ κρέα». ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ κατάγοντο.)[*](14 cf. Schol. A ad D. Β 380, Lob. El. I 68. 28 ef. Il. Pros. Φ 279.)[*](34 in codd. scriptum est τὸ ἀθρόοι Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ ἀχρόοι τῇ προϲῳδίᾳ ἀναγινώϲκει, quod collatis Schol. ad Ιl, Ξ 38 et Ιl. Pros. Μ 391 correxi. 35 cf. Il. Pros. Ζ 268, unde adiici potest: καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. 46 nunc hoc Odysseae loco δέπαϲ exhibetur. 50 correxit Lehrsius locum in quaest. ep. 123 pro νοῶν scribens ἀγνοῶν et οὐ ante λαμβάνεται addens. ef. Ιl. Pros. Α 294: ταύτηϲ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ ἐντελέϲτερον διαληψόμεθα ἐν τῇ Γ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ, ὅταν περὶ τῆϲ Ζηνοδοτείου γραφῆϲ ἐπιζητῶμεν, πότερον τοῦ ἕνεκα ϲοὶ ἢ τοῦ ἕνεκά τοι. 59 cf. Ιl Pros. Π 248. 69 verbis ἐν ἑτέροιϲ praeter Pros. Cathol. (p. 466, 14) etiam hic Odyssiacae locus intellegi potest. 134 locus est obscurus, signifcari videtur τῶ περιϲπώμενον retinere accentum, licet bisyllaba. enclitica sequatur diverse e. g. a πῶποτε πώποτε Lehrs qu. ep. 129 et Pros. Cathol. p. 492, 4 et 19. 137 cf. Lehrs qu. ep. 98. 149 pro οὐ scripsi ἀντὶ et pro ἐκεῖ ἐϲτί, similiter Friedlaender l. c., qui confert Il. Pros. Μ 55.)
137

170. ἢ καθύπερθε: ὁ ἤ ϲύνδεϲμοϲ δύο τόνω ἐπιδέχεται ἢ περιϲπωμένην ἢ βαρεῖαν, ὅπερ κάλλιον. E.

179. μῆρ᾿ : μῆρα ὡϲ μῆλα. HQ.

195. ἐπιϲμυγερῶϲ: περιϲϲὴ ἡ ἐπί ὡϲ ἐν τῷ « βοῶν ἐπιβουκόλοϲ» (422).BEHQ.

214. εἰπέ μοι ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμναϲαι ἦ ϲέ γε λαοί: ὁ μὲν πρῶτοϲ ἤ ὀξύνεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ περιϲπᾶται. H.

219. περικήδετο: ὑφ’ ἕν τὸ περικήδετο ἀντὶ τοῦ ὑπερεκήδετο· οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. HM.