Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

404. ἦδοϲ: ψιλωτέον τὸ ἤδοϲ. Η.

44. ἀλλὰ ϲὺ μὲν κατάλεξαι. τὸ προϲτακτικὸν φυλάξει τὸν διον τόνον. Π. Pr. Α 302.

61. ᾕρεον: δαϲέωϲ τὸ ᾕρεον. Η.

62. καὶ δέπα, ἔνθεν: ἐκτατέον τὸ δέπα. Η.

121. δμ ῳῶν: δμῳῶν ϲὺν τῷ ι καὶ περιϲπωμένωϲ. θηλυκὸν γάρ ἐϲτι. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

122. δακρυπλώειν: ϲύνθετον τὸ δακρυπλώειν. BΗQ.

183. ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸϲ Αἴθων. ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ (h. l.) κατὰ παράθεϲιν ἀναγνωϲτέον «ἐμοὶ δ’ ὄνομα κλυτὸϲ Αἴθων ». ἰδίᾳ ϲυϲτῆϲαι γὰρ αὐτοῦ βούλεται τὸ ὄνομα, ἐπεί τοι ἔϲται κρεμάμενοϲ λόγοϲ. Π. Pr. Χ 51.

320. λοέϲϲαί τε χρῖϲαί τε: ἐν τῇ τ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ (h. l.) παραλόγωϲ ἐνεκλίναμεν ἐν τῷ « ἠῶθεν δὲ μάλ’ ἦρι λοέϲϲαί τε χρῖϲαί τε », ἵνα μὴ πληθυντικὸν ῥῆμα ὑπολάβωμεν. Π. Pr. Η 199.

[*](27 patet Herodianum reprobasse scripturam καμίνοῖ. 128 cf supra ν 332.)[*](184 pro ἐκεῖϲε scripsi οὐ κεῖϲε et pro εἴϲειμ’ οὐκ εἶϲειμι. 238 pro λελῦντο scripsi λελῦτο ex Π. Pr. Ω 665: λελῦτο προπεριϲπαϲτέον, ἵν’ ᾖ ἐκ τοῦ λελύατο ϲυναλοιφή. 257 in codice sunt. τινὲϲ ἀναϲτρέφουϲι τὴν κατά· τινὲϲ δὲ ντὶ τῆϲ ἀπό λέγοντεϲ οὐκ ἀναϲτρέφουϲι, quae refinxi, ut Herodiani sententia existat. cf. Lehrs qu. ep. 92. 404 cf Π. Pr. Α 576, 6.)[*](Τ 61 ct. Π. Pr. 579. 62 cf supra o 466. 183 nunc hoc loco scribitur ὄνομα κλυτόν.)
163

343. ἐπιήρανα θυμῷ: κρεῖττον οὕτω γράφεϲθαι ἤπερ ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ. ἡ γὰρ ἀνὰ πρόθεϲιϲ οὐκ εἴωθεν ἁπλῶϲ ἐπὶ τοιούτων ϲημαινομένων δοτικῇ ϲυντάττεϲθαι. Eustath. ad h. l. 1867, 29.

478. ἡ δ’ ο ὔτ’ ἀθρῆϲαι δύναται: πρόδηλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλοῦται. Π. Pr. Μ 391.

106. εἵατο ψιλῶϲ, ἵν’ ᾖ ἤϲαν (V ) Ἀρίϲταρχοϲ. ἔχει δὲ ἐπίϲταϲιν, εἰ τοῦ εἰμί τὰ παθητικὰ δύναται ϲυϲτῆναι κατὰ ϲημαινόμενον ἢ χρῆϲιν Ἑλληνικήν. διὸ ἄμεινον δαϲύνειν καὶ ἐκδέχεϲθαι ἐκάθηντο. Π Pr. 0 10.

131. μήτηρ πινυτή: πινυτή τὸ ἐπίθετον ὀξύνεται, μένει δὲ καὶ τὸ κύριον ὁμοτόνωϲ. Π. Pr. 1 150.

166. ξεῖν’ ἄρ τι: δύο μέρη λόγου τὸ ἄρ καὶ τὸ τί. B.

204. ἴδιον ὡϲ ἐνόηϲα: ψιλωτέον τὸ ἴδιον. Β.

227. βουκόλε ἐπεὶ οὔτε κακῷ: ἀναγκαίωϲ ἐκ πλήρουϲ γράφειν τὴν λέξιν βουκόλε δεῖ, ἵνα καὶ ἡ ϲτιγμὴ καὶ ὁ τόνοϲ ἀναλόγωϲ καὶ Ἑλληνικῶϲ ἔχῃ. τὸ δὲ μέτρον οὐκ ἂν δόξαι βλάπτεϲθαι τοῦ ϲτοιχείου προϲτιθέντοϲ, ἐπεί, ὅταν δέῃ ὑγιὲϲ αὐτὸ παριϲτάναι, πάλιν ἀφαιρεθήϲεται. Π. Pr. 441.

311. τέτλαμεν: προπαροξυτόνωϲ εἴτε κίνημά ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ τέτλημι εἶτε ἀπὸ τοῦ τετλήκαμεν ϲυγκέκοπται. B.

20. ἐξἑϲίην: δημοϲίαν ἔκπεμψιν, παρὰ τὸν ἥϲω ἑϲία καὶ ἐξεϲία. ΒΗQ.

45. ἐϲ δὲ ϲταθμοὺϲ ἄρϲε: ψιλωτέον. τὰ γὰρ φωνήεντα καταλήγοντα εἰϲ ρ ἐπιφερομένου τοῦ ϲ ψιλοῦϲθαι φιλεῖ. Π. Pr. Ζ 348.

61. ὄγκιον: προπαροξυτόνωϲ τὸ ὄγκιον. Β.

331. εὐκλεῖαϲ: προπεριϲπαϲτέον. ἐκ γὰρ τοῦ εὐκλέαϲ ἐγένετο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι. Π. Pr. K 281.