Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

136. οὔ πωϲ ἐϲτ’ Ἀγέλαε διοτρεφέϲ: οὐχ ὃν τρόπον οἶεται ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πῶϲ πάντωϲ ὀξυτονηθήϲεται, ἐπεὶ ἤδη ἐμελέτηϲε [*](343 quum in Apollonii Sophistae lexico scriptum reperiatur ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ addito οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ, non dubito, qnin Herodianus aliquid eiusmodi, quale Eustath. refert, contra illam diastasin disputaverit. Originario, quam Euatath. profert ἔϲτι δὲ πρωτότυπον τοῦτο τοῦ ἐπίηρα ἐντεῦθεν γὰρ ἐκεῖνο γίνεται ἀποκοπέν, congruit fere cum Schol. A ad Π. Α 572, sed quum in eo Scholio insunt, quae ab Herodiano aliena sunt, etymon hic suppressi. ln Schol. B ad h.l. ἐπιήρανα: προϲηνῆ ἀπὸ τοῦ ἐρᾶν.) [*](106 et. Il. Pr. Ζ 336 et Ω 84. 311 verha codicis τετλάμεν: παροξυτόνωϲ εἴτ ἀπὸ τοῦ τλῆμι εἴτε ἀπὸ τοῦ τετλάκαμεν ϲυγκέκοπται sic emendavit Lob. El. I 380 ex loco gemino libri περὶ παθῶν servato in E. M. 754, 3.) [*](Χ 136 cf. 10. Al 31, 2, Lehrs qu. ep 129.)

188. κουρίξ: ὀξύνεται· τὰ γὰρ εἰϲ ιξ ἐπιρρήματα ὀξύνεται, ϲημαινομένου τοῦ πέριξ βαρυνομένου. Π. Pr. Ξ 60.

213. 214. Μέντορ μή ϲ’ ἐπέεϲϲι παραπεπίθῃϲιν Οδυϲϲεύϲ —μνηϲτήρεϲϲι μάχεϲθαι, ἀμυνέμεναι δὲ οἶ αὐτῷ: ἐπὶ τούτου κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωμεν· καὶ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτι τοιοῦτον μὴ πειϲάτω ϲε Ὀδυϲϲεὺϲ ἡμῖν μάχεϲθαι, αὐτῷ δὲ ἀμύνειν. καὶ καθόλου ἡ οἷ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶϲιν, ὀρθοτονεῖϲθαι θέλει εἴτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψιϲ εἴτε καὶ εἰϲ ϲύνθετον. Π. Pr. Ο 226.

3. ὑπερικταίνοντο: Ἀρίϲταρχοϲ ἀνεπάλλοντο καὶ ἐκινοῦντο προθυμουμένηϲ αὐτῆϲ βαδίζειν ταχέωϲ, μὴ δυναμένηϲ δέ, ἀλλὰ κατὰ βραχὺ διὰ τὸ γῆραϲ. οἱ δὲ ὑπερεξετείνοντο. ἄμεινον δῆθεν ἐκινοῦντο παρὰ τὸ ἴκταρ, ὅ ἐϲτιν ἐγγύϲ. καὶ γὰρ προείρηκε εγούνατα δ’ ἐρρώϲαντο ». ταχέωϲ οὖν ὑπερικνοῦντο, ὅ ἐϲτι παρεγίνοντο. MS Βarnes.

62. ὡϲ οὐκ ἔϲθ’ ὅδε μῦθοϲ: τὸ ἔϲτι ἐπὶ τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ὅταν ἄρχηται «ἔϲτι δέ τιϲ προπάροιθε πόλιοϲ» (Β 811) καὶ ὅταν ὑποτάϲϲηται τῇ οὐ ἀποφάϲει (h. l. c.)· εἰ μέντοι γε μὴ εἶη τὸ τοιοῦτο, οὐκέτι ἐπὶ τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν οἷον «ὃ δὴ τετελεϲμένον ἐϲτίν». Π. Pr. Ζ 152.

191. ἀκμην ὸϲ θαλέθων: ὁ ἀκμὴν ἔχων τοῦ θάλλειν. HQV. ἐπὶ μὲν τούτου ὠξυτόνηϲεν Ἀρίϲταρχοϲ, ἐπὶ δὲ τοῦ ἐν Ἰλιάδι (Τ 163; 346) ἐβαρυτόνηϲεν· οἱ δὲ τὰ δύο προπαρωξυτόνηϲαν. V.

220. εἰ ᾔδη: Ἡρωδιανὸϲ τὸν εἰ ἀντὶ τοῦ ἐπεί φηϲιν εἶναι καὶ ϲυνάπτει ὅλον τὸν νοῦν οὕτωϲ· εἰ μὴ ἠπατήθη ἡ Ἑλένη ὑπὸ τῆϲ Ἀφροδίτηϲ, οὐκ ἂν ἄλλῳ ἠκολούθηϲεν ἀνδρί. καὶ πόθεν δῆλον ὅτι δι’ ἀπάτην ἠκολούθηϲε καὶ οὐχ ἑκουϲίωϲ ἐπειδὴ ἤδη μάλιϲτα ὅτι οὐκ ἔχει. καταφρονηθῆναι τοῖϲ ἕλληϲιν ἡ αὐτῆϲ ἁρπαγή. Q. Vind. 56.

281. θάνατοϲ δέ μοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ γρ. ἔξαλοϲ ἤγουν ἔξω τῆϲ θαλάϲϲηϲ. Vind. 133.

10. ἀκάκητα: προπαροξυτόνωϲ. H.

221. ἄϲϲον ἴεν πολυκάρπου ἀλωῆϲ: ἴεν ψιλωτέον, ἔϲτι γὰρ ἑνικὸν ἀντὶ τοῦ ἐπορεύετο. Π. Pr. Μ 33.

229. γραπτῦϲ: ἐν τῇ Ὀδυϲϲειακῇ προϲῳδίᾳ φανερῶϲ τὸ γραπτῦϲ περιϲπᾷ καί φηϲιν, ὅτι εἴη εἰρηκὼϲ ὡϲ καὶ τὸ κλιτῦϲ (Π 390) δεῖ περιϲπᾶϲθαι. Schol. ad Π. Π 390.

242. κατ’ ἔχων κεφαλήν: κάτω ἔχων νενευκώϲ· δύναται δὲ καὶ ὑφ’ ἓν κατέχων. V.

331. οὐλὴν μὲν πρῶτον: οὐλή ὡϲ αὐλή. τὰ γὰρ εἰϲ λη λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ διφθόγγῳ παραληγόμενα ὀξύνεϲθαι θέλει, εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν ϲυνθέϲεωϲ οὐλή αὐλή, ἀπειλή, ὠτειλή. τὸ μέντοι ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὔλαϲ » (γ 441), λέγω δὲ ἐπὶ τῶν κριθῶν ἴϲωϲ βεβαρυτόνηται μονογενὲϲ ὂν πρὸϲ μονογενὲϲ ὀξυνόμενον τὸ οὐλή. Π. Pr. Τ 26.

417. ἐκ δὲ νέκυϲ οἴκων φόρεον: οὐκ ἀήθηϲ ἡ τοιαύτη ϲυναλοιφή. τὸ « ἄρχετε νῦν νέκυαϲ φορέειν» (Οd. χ 437 ) ἐν τοῖϲ ἐφεξῆϲ ἔφη «ἐκ δὲ νέκυϲ οἴκων φόρεον» (h. l.). Π. Pr. Μ 286.