Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

305. καί κέ τεο δμώων: τὸ τεο ἀόριϲτον. διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ κέ ὁ τόνοϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐτεοδμώων τῶν ἀγαθῶν θεραπόντων. τινὲϲ δὲ οὕτωϲ ἐτεοδμώων τῶν ὄντων ἡμετέρων δμώων. HQ.

[*](Π ef. α 218. 88 sie adnotamestum composui, ut Herodiani sententia. plena sit. 45 cf. Io.Al. 28, 7. Schol. H: πάρεϲτιν ἀνὴρ ὅϲ καθίϲει ἡμᾶϲ idem indicare vult. 79 ef. Dindorf ad h. l., qui citat Eastath. 679, 40 1279, 48 1873, 9. 91 videtur igitur Herdianus ἐπεί μοι scriptum legisse. 93 hoe non Herodiani praeceptum esse patet ex Ϲharace 1152 citato ap. Lehre. qu. ep. 127 : τὰ πληθυντικὰ (τοῦ φημί) οὐκ ἐξωμάλιϲται, ἀλλὰ παρὰ μὲν τοῖϲ πολλοῖϲ καὶ μάλιϲτα τοῖϲ ἀκριβέϲιν ἐγκλίνεται ἄνθρωπόν φαμεν, ἄνθρωπόν φατε, ἄνθρωπόν φαϲι, παρ τιϲι δ’ οὕ, οἶϲ ἡ ἀκριβὴϲ ἀνάγνωϲιϲ οὐκ ἐπείϲθη. Quare Herodiani verba decurtata esse ita opinor ut ipsius sententia interierit. Sic fere dixit: τινὲϲ ὀξυτόνωϲ τὸ φατέ, ἀλλ’ οὐκ ἐπείϲθη ή παράδοϲιϲ. 128 ef. α 251. 175 cf. Eustath. 1799, 16, Lob. Parall. 256. El. 315, II 140. 305 pro τὸ τε ἀόριϲτον cum Buttmanno scripsi τὸ τεο ἀόριϲτον et pro οὕτωϲ ὅτεο δμώμων οὕτωϲ ἐτεοδμώων, nam extrema pars Scholii nihil aiud videtur nisi altera ἐτεοδμώων interpretatio.)

160

316. ἀλλ’ ἤτοι ϲε γυναῖκαϲ ἐγὼ δεδάαϲθαι ἄνωγα: τὸ δεύτερον α (sc. τοῦ δεδάαϲθαι) ϲυϲτέλλεται καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Π. Pr. Ζ 268.

347. φάμεν: παροξυτόνωϲ, ἵν’ ᾖ παρατατικόϲ. B.

418. καὶ δέ ϲέ φαϲιν: ἄμεινόν ἐϲτιν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲέ. H.

421. μάργε: βαρυτονητέον τὸ μάργε, ἔδει δὲ ὀξύνεϲθαι. H.

427. οἱ δ’ ἥμιν ἄρθμιοι ἦϲαν: πολλοὶ ὀρθοτονοῦϲι τὴν μιν, κακῶϲ. Η.

466. ἄϲτυ κάτα βλώϲκοντα: ἀναϲτρεπτέον τὴν κατά. Η.