Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

19. τῷ ἐπ’ ἄλγεα πολλὰ μογήϲῃ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί πρόθεϲιν. Η.

28. εὔαδε: ἔϲτιν ἧδον ἧδεϲ ἧδε κατὰ διάλυϲιν ἕαδε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ εὔαδε. Ms. Βarn. διὸ ψιλοῦται Eustath. ad h. l. ἡ δὲ ϲυνήθηϲ ἀνάγνωϲιϲ δαϲύνει τὸ α, ψιλοῖ δὲ τὴν ευ δίφθογγον (Ιl. Pr. Ξ 340) ἀπὸ τοῦ εὖ μορίου καὶ τοῦ ἁδῶ τὸ ἀρέϲκω. Β Q.

45. πάρα δ’ ἀνὴρ ὃϲ καταθήϲει: τὸ παρά ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. διὸ καὶ τὴν πρώτην ὀξυτονητέον. Il. Pr. ψ 479.

47. χεῦεν ὕπο: ἀναϲτρεπτέον τὴν ὑπό. H.

72. ὅ τε τιϲ πρότεροϲ χαλεπήνῃ: δύο μέρη λόγου τὸ ὅ τε ϲημαίνει δὲ ὅϲ τε, ἵν’ ᾖ, τὸν ἄνδρα ὃϲ ἄν πρῶτοϲ ῇ χαλεπώτεροϲ. H.

79. ἕϲϲωμι τηρητέον τοῦ ἕϲϲω τὸν τόνον. πλεονάζει γὰρ τὸ μι ὡϲ κτείνωμι, ἀγάγωμι, τύχωμι. H.

91. ἐπεί θήν μοι καὶ ἀμείψαϲθαι θέμιϲ ἐϲτίν: τὴν τελευταίαν τοῦ ἐπεί ὀξυτονητέον, διὰ τὴν μοι ἐγκλιτικὴν οὖϲαν. H.

93. οἶά φατε: ὀξυτόνωϲ τὸ φατέ. Η. ?

95. ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμναϲαι ἦ ϲέ γε λαοί: ὁ δεύτεροϲ ἦ περιϲπᾶται. Η.

128. τάχα δή με διαρραίϲουϲι καὶ αὐτόν: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖϲθαι τὴν με. H.

171. ἁπὸ ϲφῶϊν: ὀρθοτονητέον τὴν ϲφῶϊν. Η.

175. μελαγχροιήϲ: ὀξυτόνωϲ. τοῦτο δὲ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἀττικοὶ μελαγχρήϲ φαϲιν ὡϲ Εὔπολιϲ. HQ. καὶ τὸ οὐδέτερον Μένανδροϲ εἴρηκε «μελαγχρὶϲ μειράκιον ». H.

234. φόνου πέρι βουλεύϲωμεν: ἀναϲτρεπτέον τὴν περί. H.

255. πολύπικρα: ϲόνθετον τὸ πολύπικρα καὶ ἔϲτιν ἀντὶ τοῦ πολυπίκρωϲ. H.

305. καί κέ τεο δμώων: τὸ τεο ἀόριϲτον. διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ κέ ὁ τόνοϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐτεοδμώων τῶν ἀγαθῶν θεραπόντων. τινὲϲ δὲ οὕτωϲ ἐτεοδμώων τῶν ὄντων ἡμετέρων δμώων. HQ.

[*](Π ef. α 218. 88 sie adnotamestum composui, ut Herodiani sententia. plena sit. 45 cf. Io.Al. 28, 7. Schol. H: πάρεϲτιν ἀνὴρ ὅϲ καθίϲει ἡμᾶϲ idem indicare vult. 79 ef. Dindorf ad h. l., qui citat Eastath. 679, 40 1279, 48 1873, 9. 91 videtur igitur Herdianus ἐπεί μοι scriptum legisse. 93 hoe non Herodiani praeceptum esse patet ex Ϲharace 1152 citato ap. Lehre. qu. ep. 127 : τὰ πληθυντικὰ (τοῦ φημί) οὐκ ἐξωμάλιϲται, ἀλλὰ παρὰ μὲν τοῖϲ πολλοῖϲ καὶ μάλιϲτα τοῖϲ ἀκριβέϲιν ἐγκλίνεται ἄνθρωπόν φαμεν, ἄνθρωπόν φατε, ἄνθρωπόν φαϲι, παρ τιϲι δ’ οὕ, οἶϲ ἡ ἀκριβὴϲ ἀνάγνωϲιϲ οὐκ ἐπείϲθη. Quare Herodiani verba decurtata esse ita opinor ut ipsius sententia interierit. Sic fere dixit: τινὲϲ ὀξυτόνωϲ τὸ φατέ, ἀλλ’ οὐκ ἐπείϲθη ή παράδοϲιϲ. 128 ef. α 251. 175 cf. Eustath. 1799, 16, Lob. Parall. 256. El. 315, II 140. 305 pro τὸ τε ἀόριϲτον cum Buttmanno scripsi τὸ τεο ἀόριϲτον et pro οὕτωϲ ὅτεο δμώμων οὕτωϲ ἐτεοδμώων, nam extrema pars Scholii nihil aiud videtur nisi altera ἐτεοδμώων interpretatio.)

160

316. ἀλλ’ ἤτοι ϲε γυναῖκαϲ ἐγὼ δεδάαϲθαι ἄνωγα: τὸ δεύτερον α (sc. τοῦ δεδάαϲθαι) ϲυϲτέλλεται καὶ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Π. Pr. Ζ 268.

347. φάμεν: παροξυτόνωϲ, ἵν’ ᾖ παρατατικόϲ. B.

418. καὶ δέ ϲέ φαϲιν: ἄμεινόν ἐϲτιν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲέ. H.

421. μάργε: βαρυτονητέον τὸ μάργε, ἔδει δὲ ὀξύνεϲθαι. H.

427. οἱ δ’ ἥμιν ἄρθμιοι ἦϲαν: πολλοὶ ὀρθοτονοῦϲι τὴν μιν, κακῶϲ. Η.