Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

260. ἐπεί ϲε θύοντα κιχάνω: ἀπολύτωϲ ἡ ϲέ. H.

277. ἐπεί ϲε φυγὼν ἱκέτευϲα τὴν ϲε ἀτωνυμίαν ἐγκλιτικῶϲ ἀναγνωϲτέον. Ιl. Pr. Ζ 355.

285. πὰρ δέ οἶ αὐτῷ: ἀεὶ ἡ οἱ προταϲϲομένη τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ ὀρθοτονεῖται, ϲεϲημειωμένου τοῦ «ἀλλά οἱ αὐτῷ Ζεὺϲ ὀλέϲειε βίην» (δ 667). Η.

297. Φεράϲ: τὰϲ Φηρὰϲ εἶπε διὰ τὸ μέτρον Φεράϲ. B. Vnd. 133.

309. ἵνα μή ϲε κατατρύχω: ἀπολύτωϲ ἡ ϲε. Η.

312. πύρνον: τὸ μὲν γένοϲ ἄδηλον παρὰ τῷ ποιητῇ, ὁ δὲ τόνοϲ ὡϲ τόρνοϲ. BΗQ.

317. μετὰ ϲφίϲιν: τὴν ϲφίϲιν ὀρθοτονητέον καίπερ ἀπόλυτον οὖϲαν. Q.

ὅτι᾿ ἐθέλοιεν: τριϲυλλάβωϲ τὸ ἐθέλω. Η.

324. οἷά τε τοῖϲ ἀγαθοῖϲι πάρα δρώωϲι χέρειεϲ: ἀναϲτρεπτέον τὴν παρά. H.

333. ὅ ϲφιν ὑποδρώωϲιν: ἐχρῆν ἀναϲτρέφεϲθι τὴν ὑπό, ἵνα ῇ ὑπό ϲφιϲιν. Q. τινὲϲ δέ φαϲι παρέλκειν τὴν πρόθεαιν. Il. Pr. Δ 423.

370. ἀγρὸν δὲ προΐαλλε: τὸ ἀγρὸν δὲ δύο μέρη λόγου τὴν ἰδίαν ἕκαϲτον ἔχον προϲῳδίαν. Ιo. Al. 34, 4.

409. πόλιν κάτα: ἀναϲτρεπτέον τὴν κατά. H.

410. ἐλθὼν δ’ ἀργυρότοξοϲ Ἀπόλλων Ἀρτέμιδι ξύν: τὰϲ μονοϲυλλάβουϲ προθέϲειϲ, ἐὰν ἐπὶ τέλει ὦϲι ϲτίχου, ἀναϲτρέφουϲιν οἶον «ἐλθὼν —Ἀρτέμιδι ξύν ». ῥώννυται γὰρ ὁ τόνοϲ τῆϲ ξύν προθέϲεωϲ, ἵνα νόηται ἡ ἀναϲτροφή. Ιo. Al. 27, 34.

426. ῥυδόν: ὀξυτόνωϲ τὸ ῥυδόν. Η.

451. ἁματροχόωντα: γράφεται καὶ ἅμα τροχόωντα. V.

452. ὁ δ’ ὕμιν μυρίον ὦνον: ἀπόλυτοϲ ἡ ὑμῖν. H.

466. ἠμὲν δέπα ἠδὲ τραπέζαϲ: ἐκτατέον τὸ δέπα. Η.

473. ὠκύαλοϲ: ὡκεῖα. παραγώγωϲ. V. διὸ ψιλοῦτωι. Ιl. Pr. 0 705.

488. ἀλλ’ ἤτοι ϲοὶ μὲν παρὰ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον. Η.

539. Πείραιον προπαροξυτόνωϲ. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. H.

546. τόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ: ἀναγνωϲτέον τὸ τόνδε ὀξύνοντα τὴν πρώτην, ἵν’ ᾖ ἐπέκταϲιϲ ἡ διὰ τοῦ δε. ΙΙ. Pr. Ω 17.

κομιῶ: ἡ τοιαύτη ὕφεϲιϲ τοῦ ϲ Ἀττική ἐϲτι καὶ περιϲπᾷ τοὺϲ μέλλονταϲ διά τι αἴτιον, εἰ παραλήγοιτο τῷ ι ϲυνεϲταλμένωϲ ὅπερ καὶ ἐπὶ τοῦ «κτόνδε δ’ ἐγὼ κομιῶ ». Ιl. Pr. Λ 454.