Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
247. .ἀρδμοί ἀρδμόϲ, ἐκτατέον τὸ α. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἄρδω ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ. H.
258. χρήμαϲι ϲὺν τοίϲδεϲϲι: προπαροξυτονητέον τὸ τοίϲδεϲϲι. H.
269. νὺξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόν: προπαροξύνειν δεῖ τὸ κάτεχε. Ιl. Pr. Γ 426.
276. ἄλλ’ τοί ϲφεαϲ: ἐγκλιτικὴ ἡ ϲφεαϲ. διὸ τὴν τοι ϲυλλαβὴν ἐγερτέον. Η.
293. ποικιλομῆτα: προπεριϲπαϲτέον τὸ ποικιλομῆτα ὁμοίωϲ τῷ δολομτα ( 50). Ιl. Pr. h. l.
[*](φαμὲν ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε ὡϲ εἶϲ ἕειϲ. Q. Hoc Herodiani est, sed ex libro περὶ παθῶν sumptum, nisi forte observatio de accentu θέειον intercidit, cf Lob. El. I 60, Lehrs ad Herod. p. 60.)[*](N 15 προικὸϲ χαρίϲαϲθαι. τὸ προικόϲ γενικὴ ἔϲτι ἀντὶ αἰτιατικῆϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. BHQ. Per occasionem hoc dicere potuit Herodianus, sed talia in Prosodia ipsa per se non tractavit fortasse adnotatio de accentu interiit.)[*](31 et. Βuttmanni adnotationem ad h. l. et Nauck Aristoph. p. 53. 98 ct. ΙI. Pr. B 755. 110 ef. ΙI. Pr. ε 158. 196 addi possunt: καὶ δῆλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλωτέον τὴν ἄρχουϲαν. 228. Herodiani sententiam non plene prolatam esse patet ex Ιl. Pr, Ζ 3555: τὴν ϲέ ἀντωνυμίαν ὀξυτονοῦϲι, τουτέϲτι ὀρθοτονοῦϲιν, ἐπεὶ πρὸϲ τί ἐϲτιν. ἔϲτι μὲν οὖν ἀληθέϲ, ὅτι ἀντιδιαϲταλτική ἐϲτι. νῦν ἡ ἀντωνυμία. ἡ μέντοι κοινὴ ἀνᾶγνωϲιϲ ἀνέγνω ἐγκλιτικῶϲ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐϲτιν τὸ ἐπεί ϲε εὑρέθη ϲυνεχῶϲ οὕτωϲ ἀνεγνωϲμένον, ἐγκλιτικῶϲ ἀεί, μὴ ἐπιφερομένου ϲυνδέϲμου. — καί μοι δοκοῦϲι τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ϲυνακολουθεῖν οἱ οὕτωϲ ἀνεγνωκότεϲ πιθανῶϲ πάνυ κτλ. cf. Lehrs qu. ep. 122. 234 cf. supra ι 273. 247 cf. ΙI. Pr. Ϲ 521, ubi locus Aristophanis plene prolatus est: «τὸν νοῦν ἵν’ ὄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν» (Eqq. 96, 114). cf. Lehrs ad h. l. 258 Eustath. 1902, 58 τοῖϲδεϲϲι pronunciat cf. Lob. El. II 244.)332. οὕνεκ’ ἐπητήϲ ἐϲϲι: τῇ προϲῳδίᾳ ὡϲ ἀεικήϲ, φηϲὶν Ἀλρίϲταρχοϲ. οὕτω δὲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.
357. ὔμμ’ ὑμᾶϲ Αἰολικῶϲ. Η
405. ὅϲ τοι ὑῶν ἐπίουροϲ: ἐπίϲκοποϲ. δύναται ἡ πρόθεϲιϲ εἶναι καὶ ἐν πλεοναϲμῷ, ἵν’ ᾖ ἐφορῶν καὶ ἐπιβλέπων· ἢ παρέλκει ὡϲ τὸ βοῶν ἐπιβουκόλοϲ. Q.
ὁμῶϲ δέ τοι ἤπια οἶδεν: τῷ ἐπιθετικῷ ὁμὸϲ παράκειται τὸ ἐπίρρημα εἰϲ ωϲ λῆγον περιϲπώμενον ὡϲ θερμῶϲ. ΙΙ. Pr. Ο 209.
30. οἱ μὲν κεκλήγοντεϲ: κεκληγῶτεϲ καὶ κεκλήγοντεϲ διχῶϲ α Ἀριϲτάρχου. εἰ μὲν διὰ τοῦ ω, περιϲπᾶται, εἰ δὲ διὰ τοῦ ντ, προπαροξύνεται. Η Q.
33. μεταϲπών: ὀξυτονητέον. ἔϲτι γὰρ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ καὶ μεταϲπόντοϲ ἡ γενική. H.
38. καί κέν μοι: ἀπόλυτοϲ ἡ μοι. B.
65. θεὸϲ δ’ ἔ πι ἔργον ἀέξῃ: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί. Η.
73. ἔθνεα ἔρχατο: ψιλωτέον τὸ ἔθνεα καὶ τὸ ἔρχατο. H.
99. ἔϲτ’ ἄφενοϲ: ὅτε ἐϲτὶν ἐν ἀρχῇ ϲτίχου, παροξύνεται. H.
103. ἐνθάδε τε: διχῶϲ ἐνθάδε κεὶ ἔνθα δέ. H.
113. ἐνίπλειον: προπαροξυτόνωϲ. Η.
161. τοῦδ’ οὖ τοῦ λυκάβαν τοϲ: τοῦδ’ αὖ τοῦ τρεῖϲ τόνοι. οὐ δύναται γὰρ εἶναι ἡ αὐτοῦ ἀντωνυμία. τὸ γὰρ αὐτοῦ οὐ λέγει Ὅμη ροϲ εἰ μὴ ἐπὶ εἰρημένοιϲ τιϲὶν ἀναφορικῶϲ. ΗQ.
185. ἐνίϲπεϲ: ϲπέϲ ἐνίϲπεϲ ὡϲ θέϲ ἐπίθεϲ, ϲχέϲ ἐπίϲχεϲ. ἔνιϲπε δὲ ἀπὸ τοῦ ἐνίϲπω ὡϲ ἔλαυνε ἀπὸ τοῦ ἐλαύνω. H.
222. τοῖοϲ ἔα ἐν πολέμῳ: τὸ ἔα Ἰωνικόν ἐϲτιν ἐκ τοῦ ἦν γεγονόϲ. διὸ ϲυϲταλτέον τὸ α. λέγεται καὶ διὰ τοῦ η «οὐκ ἀποφώλιοϲ ἦα οὐδὲ φυγοπτόλεμοϲ» (213). ΙΙ. Pr. ε 887.
260. ἔρυϲθαι. ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτιν ὡϲ πήγνυϲθαι, παρακειμένου δὲ εἰρύϲθαι. Q.
[*](276 cf. Lehrs qu. ep. 106. 332 rectius loci sententiam perspexit Dindorv qui ante ἀεικήϲ inseruit ὡϲ, quam Schmidtius in Didymi fragm. h. l. ἀεικὲϲ corrigens. Nam de accentu hic sermonem esse apparet etiam ex Eustath. 1742 extr. ὀξύνεταί φαϲιν (fortasse φηϲίν sc. Ἡρωδιανόϲ) ἡ λέξιϲ παρὰ τοῖϲ παλαιοτέροιϲ, οἱ δὲ ὕϲτερον παροξύνουϲιν αὐτό. ct. Dindorf ad φ 306, Lobeck. El. Ι 483. 357 addi potest ψιλοῦται cf. II. Pr. Α 335.)[*](405 cf. II. Pr N 450.)[*](Ξ 30 cf. ad μ 256. 65 casui enim suo οἶ ex superioribus (ὅϲ οἱ πολλὰ κάμηϲι) supplendo postposita est praepositio. 73 de ἔθνεα cf. Il. Pr. l 540, de ἔρχατο supra ι 221. 103 sic pro ἐνθάδε καὶ ἐνθάδε scribendum esse monuit Dindorf. 161 sic adnotamentum ex H et composui. cf. II. Pr, Κ 25: ἐπὶ τοῦ «τοῦ δ’ αὐτοῦ λυκάβαντοϲ» κατεπεῖγόν ἐϲτιν αὖ, εἶτα τοῦ ἀναγνῶναι· κωλύεται γὰρ ἐνθάδε ἐμπαραληφθῆναι ὑπὸ τοῦ ϲημαινομένου τὸ αὐτοῦ. 185 verba. ἔνιϲπεϲ δὲ ἀπὸ τοῦ ἐνίϲπω ὡϲ ἐλαύνω recte emendavit Βuttmannus. cf. γ 101.)[*](260 cf. ε 484; γ 268.)