Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

89. τῆϲ ἤτοι πόδεϲ εἰϲὶ δυώδεκα πάντεϲ ἄωροι: ψιλωτέον τὰϲ δύο ϲυλλαβάϲ ἔϲτι γὰρ δυϲφύλακτοι, οὓϲ οὐκ ἄν τιϲ δυνηθείη φυλάξαϲθαι· ὠρεῖν γὰρ τὸ φυλάϲϲειν. ἔνιοι δὲ δαϲέωϲ ἀνέγνωϲαν ἄὡροι ὠμοὶ ἄγριοι ἐκ μεταφορᾶϲ τῶν ἀώρων καὶ μὴ πεπείρων καρπῶν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἀκώλουϲ· τοὺϲ γὰρ Ἴωναϲ λέγειν φηϲὶ τὴν κωλῆν ὥρην καὶ ὡραίαν. οὐκ ἔχονταϲ οὖν ὀϲτᾶ ἀκώλουϲ καὶ ἀνάρθρουϲ λέγεϲθαι. ἔνιοι δὲ ἀώρουϲ τοὺϲ ἐμπροϲθίουϲ ὡϲ καὶ παρὰ τῷ κωμικῷ (sc. Φιλήμονι) «οὐ τοὺϲ ἀώρουϲ εἶπά ϲοι, μαϲτιγία, πόδαϲ κομίζειν; ϲὺ δὲ φέρειϲ ὀπιϲθίουϲ». ἄμεινον δὲ ἀποδιδόναι τοὺϲ δυϲφυλάκτουϲ. HQV.

98. πώποτε: ὑφ’ ἓν τὸ πώποτε. Η.

104. τῷ δ’ ὑπὸ δῖα Χάρυβδιϲ ἀναρροιβδεῖ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ὑπό πρόθεϲιν. H. τὸ δὲ ἀναρροιβδεῖ περιϲπωμένωϲ. τινὲϲ δὲ τὴν λέξιν περὶ τὸ ἀναρριπτεῖ ἔταξαν. H.

[*](588 ct. ΙI. Pr. 548. 597 cf. Il. Pr. Λ 677.)[*](Μ 22 Eustathius pro Apollonio Apollodorum nominat 1706, 1 addens excepta esse ab hac norma numeralia ut διϲχιλίουϲ τριϲχιλίουϲ cf. Lob. El. I 583.)[*](40 cf ΙI. Pr. Z 367. 70 cf. ΙI. Pr. Β 557 et 1 527 79 c ΙΙ. Pr. l 343 et Ξ 372. 82 sic varias notas concinnavi, quin spondeam omnia ab Herodano profecta esse. cf. Hesych s. v Lehrs Arist. 314 ed. ΙΙ et populare Aufsatze p.77, Lob. El. II 75 cum Nitsschio interpretationem κρεμαϲτοί penduli praeoptat. Comicum esse Philemonem coll. Lex. Seguer. in Βekk. An. 4 76, ubi pro κομίζειν est πρίαϲθαι, monuit Buttmannus. 98 ct Il. Pr. Α 154. 104 pro περὶ τοῦ scripsi περὶ τὸ eo intellectu, ut dicatur quosdam ἀναρροιβδεῖ eodem loco habere quo ἀναρίπτεῖ, quod et barytonon et perispomenon ap. Homerum est. De ἀναρ-)

154

116. καὶ δ’ οὖ τοι: ὁ μὲν οὖ ϲύνδεϲμοϲ, ἡ δὲ τοι ἀντωνυμία. BQ.

124. βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ: ἄμεινον γράφειν κραταιίϲ ἀντὶ τοῦ ἰϲχυρῶϲ ὡϲ ἀλλαχοῦ «τότ’ ἀποϲτρέψαϲκε ραταιϊϲ » (λ 579), ἵνα λέγῃ, κραταιῶϲ ἐπιβοῶ τὴν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ καὶ ὀξύνεται. ἐὰν δὲ ᾖ κύριον, προπαροξύνεται. BHQ.

168. ἡ δὲ: δαϲέωϲ τὸ ἡ δέ. H.

205. προήκεα: ὡϲ τανυήκεα. BHQ.

209. οὐ μὴν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν: ῥῆμά ἐϲτι ἕπω ἕπειϲ ἕπει ἀντὶ τοῦ περιέπει. δαϲέωϲ οὖν. H. Vind. 133. ?

246. ἓξ ἕλεθ᾿ : τὸ ἕξ δαϲυντέον. ἀριθμητικὸν γάρ ἐϲτιν. H.

256. κεκληγῶταϲ. ἐὰν διὰ τοῦ ω, προπεριϲπᾶται, ἐὰν δὲ διὰ τοῦ ντ, ὡϲ λέγονταϲ. H.

283. λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον. λαρόϲ ὀξυνόμενον ἔχει ἐκτεινόμενον τὸ α. Mon. 35, 13. ?

284. ἀλάληϲθαι: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπᾷ, ἵν’ ᾖ παρακειμένου χρόνου ἀπὸ τοῦ ἀλῶ ὡϲ πεποιῆϲθαι. δύναται προπαροξύνεϲθαι ὡϲ Αίολικόν, ἵν’ ᾖ ἀλάληϲθαι ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου. τὸ θέμα ἄλημι ὡϲ τίθημι ἄλεμαι ὡϲ τίθεμαι καὶ διπλαϲιαϲμὸϲ μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ ἀλάλημαι ἀλάληϲαι ἀλάληται. Η Q.

313. ὦρϲεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον: οὕτωϲ χωρὶϲ τοῦ δέ Ἀρίϲταρv γράφει, καὶ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. ἐὰν δὲ μετὰ τοῦ δέ, οὐκ ἀναϲτρέφεται. H. ἔδει χωρὶϲ τοῦ ν ζαῆ ὡϲ «ἀκραῆ Zέφυρον » (β 421 ). ἔϲτιν οὖν Αἰολικὸν τὸ μετὰ τοῦ ν καὶ ἔδει αὐτὸ Αἰολικῶϲ βαρύνεϲθαι ὡϲ τὸ «αἰνοπάθην πατρίδ’ ἐπόψομαι παρὰ Ἀνακρέοντι. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι περιϲπᾶϲθαι καὶ οὕτωϲ ἔχει ἡ παράδοϲιϲ. H.

[*](ῥοιβδεῖ cf. Herodianum in E. M. 99, 9. 124 in Ιl. Pr. Λ 677 Ηerodianus agnoscit scripturam Κράταιιν. τὸ κράταιιϲ δοκεῖ ἐπὶ τοῦ κυρίου βεβαρυτονῆϲθαι διὰ τὴν αἰτιατικὴν βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν. τάχα δὲ καὶ τοῦτο πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν. 168 scripsi ἡ δὲ bis pro ἥδε. 205 ad ι 387. 209 aIii ἔπει . q. ἔπειϲι, alii ἔπι scripse runt. cf. Dindorf. ad h. l. 246 cf. Il. Pr. 1 130. 256 cf. ll. Pr. Μ 125. 283 ef. ε 51. 284 pro ἐπιτάϲεωϲ scripsi ἐπεκτάϲεωϲ, intellegitur enim productio vocalis ε in η cf. supra β 370. Similiter iudicat Herod. ap. Choer. 837, et Zonar. p. 112 de participio οὐτάμενοϲ et ἐληλᾶμενοϲ. Sed ut in Pros. ΙI. Λ 659 non omnino reprobat explicationem eam, qua οὐτάμενοϲ ex οὐτάϲμενοϲ repetitur, ita alio loco diverse de ἀλλάλημαι decernit perfectum esse perhibens E. M. 56, 27 5 Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει ἀπὸ τοῦ ἄλημι ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἤλαμαι καὶ Ἀττικῶϲ ἀλήλαμαι καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀλάλημαι. Cum nostro Scholio fere congruit, quod in E. M. hanc Herodiani adnotanonem excipit auctoris nomine suppresso: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ οὐκ εἰϲὶ παρακείμενοι, ἐπεὶ ὤφειλον παροξύνεϲθαι, ὡϲ τὸ πεποιημένοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν ἀλῶ ἄλημι ἀκάχῶ ἀκάχημι ἐνεϲτῶτοϲ. ὁ παθητικὸϲ ἀκχημαι καὶ ἀλάλημαι. οἱ γὰρ Αίολεῖϲ τὴν παραλήγουϲαν οὐ ϲυϲτέλλουϲι, quod idem est atque μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ nostro loco, καὶ ἡ μετοχὴ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. Caeterum de hac accentus vicissitudine cf. Lob ad Buttm. Il p. 43, quem tamen fugit Herodianum diversis locis diverse statuisse. 313 cf. Il. Pr, Μ 157 : ἅϲ τ’ ἄνεμοϲ. ζαήϲ: ὡϲ ὑγιήϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀϲκαλωνίτηϲ. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ βαρύνειν ἴϲωϲ πλανηθένταϲ ἐκ τῆϲ αἰτιατικῆϲ τῆϲ εἰϲ ν περατωθείϲηϲ. ῥηθήϲεται δὲ ἐν τῇ Μ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ περὶ τῆϲ προϲῳδίαϲ. Mon. 17, 15. Pro αἰνοπαθῆ scripsi αἰνοπάθην. de hoc accusativo cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 15 et 113.)[*](417 θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου;)

155

14. ἀνδρακάϲ: ὡϲ ἑκάϲ καὶ ἐντυπάϲ. H.

31. πανῆμαρ: ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ οὐκ ἐν ϲυνθέϲει φηϲὶ τὸ πανῆμαρ, ἀλλὰ πᾶν, εἶτα κατ’ ἰδίαν τὸ ἦμαρ. H.

98. ἀκταὶ ἀπορρῶγεϲ: προπεριϲπαϲτέον τὸ ἀπορρῶγεϲ. ΒQ.

110. καταιβαταί: ὀξυτόνωϲ τὸ καταιβαταί. H.

138. λαχὼν ἀπὸ ληΐδοϲ αἶϲαν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. πρὸϲ γὰρ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ παρέλκει. Η.

177. μέγα δ’ ἧμιν ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψειν: βαρυντέον τὴν ἥμιν. Η.

183. μηδ’ ἥμιν περίμηκεϲ ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψῃ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἡμῖν. Η.