Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

392. πιτνάϲ. ὀξυτόνωϲ τὸ πιτνάϲ. Η.

403. ἠὲ περὶ πτόλιοϲ μαχεούμενον: ἐνταῦθα διαζευκτικῶϲ νοεῖται. παράλογοϲ ἡ διαίρεϲιϲ. θέλει γὰρ εἰπεῖν μαχόμενον. ἐπέκταϲιϲ οὖν γέγονε διὰ τὸ μέτρον. Η.

410. ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχ ῳ: κατὰ ϲυϲτολὴν ἀναγνωϲτέον. ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ τοῦ ἔκτανε. Ιl. Pr. Β 662.

459. ἤ που ἐν Ὀρχομενῷ ἢ ἐν Πύλ ῳ: ὀξυτονητέον τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ. διαζευκτικοὶ γάρ εἰϲιν. Η.

502. τῷ κέ τεῳ: ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ ἐγκλίνει τὸ τέῳ. H.

510. πόλιν Τροΐην: τριϲυλλάβωϲ τὸ Τροΐην, ὡϲ καὶ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι. Vind. 133.

519. ἀλλ’ οἷον: θαυμαϲτικῶϲ οἷον. Q.

521. κήτειοι: προπαροξυτόνωϲ. καὶ τοὺϲ μεγάλουϲ ἀκουϲτέον παρὰ τὸ κῆτοϲ, ὡϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ. BH Q.

539. κατ’ ἀϲφοδελὸν λειμῶνα: ὀξυτόνωϲ. ἄδηλον δὲ πότερον ϲφοδελόν ἢ ἀϲφοδελόν. λέγεται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ α. τινὲϲ δὲ γράφουϲι ϲποδελόν διὰ τὴν ϲποδὸν τῶν καιομένων νεκρῶν. ἄμεινον δὲ ἀϲφοδελόν διὰ τὸ Περϲεφόνηϲ εἶναι λειμῶνα τὸν τόπον. εἶπε δὲ ἀϲφοδελὸν τὸν τόπον τὸν ἔχοντα ἀϲφόδελον, ἥτιϲ ἐϲτὶ βοτάνη ὁμοία ϲκίλλῃ. BΗ Q.

540. γηθοϲύνῃ, ὅ οἱ υἱὸν ἔφην ἀριδείκετον εἶναι: χωρὶϲ τοῦ ι γηθοϲύνη ἀντὶ τοῦ χαίρουϲα (Η) Ἀρίϲταρχοϲ· εἰϲὶ μέντοι οἳ ἆναγινώϲκουϲι γηθοϲύνῃ καὶ δοτικὴν πτῶϲιν ἐκδέχονται, οἷϲ ϲυγκατατίθεμαι. Ιl. Pr. Ν 29.

565. ἔνθα χ’ ὁμῶϲ: περιϲπαϲτέον. ἐπίρρημα γάρ. τῷ ϲυνδέϲμῳ οὐ χρῆται, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτοῦ τῷ ἔμπηϲ. διὸ καὶ τὸ « ὅμωϲ δ’οὐ λήθετο χάρμηϲ » (Μ 393) οἱ πλείουϲ περιϲπῶϲιν. Q.

580. Λήθὼ γὰρ δ’ ἥλκηϲε —581 Πυθὼ δ’ ἐρχομένην: Πάμφιλοϲ περιϲπᾷ, Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἀνέγνωκε κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν. Ιl. Pr. B 262.

[*](410 cf. ad α 300. 459 pro διϲτακτικοὶ scripsi διαζευκτικοί. 502 pro τεων scripsi τεῳ. 510 cf. Il. Pros. Α 129. 519 hunc locum citat Herod. ad Il. e 638, ubi ἀλλ’ οἶόν τινα. Νικίαϲ ψιλοῖ ἐκδεχόμενοϲ τὸ μόνον. ἄλλοι δὲ δαϲύνουϲι θαυμαϲτικῶϲ ἔκδεχόμενοι ὡϲ καὶ Ἡρακλέων, ἵνα ὅμοιον ῇ τῷ «ἀλλ’ οἶον Τηλεφίδην». 521 Lehrsius de Arist. 153 ed. II huic testimonio difidit, non quo putet etymologiae rationem Aristarchi esse non posse, sed quod parum elegans ἑταῖροι μεγάλοι κτείνοντο ἀμφ’ αὐτόν. Accentus regula non plens est, nam ex Arc. 44, 10 concludi potest Herodianum docuisse κήτειοϲ, si appellative accipiatur, proparoxytonon esse, οxytonon vero, si proprium sit. Nam, ut in Scholio pergitur, ἄλλοι ἔθνοϲ Μυϲίαϲ τοὺϲ νῦν Ἐλεάταϲ καλουμένουϲ. 539 de accentu- cf. Arc. 55, 3. Similis atque de ϲφοδελόϲ ἀϲφοδελόϲ ϲποδελόϲ controversia. fuit de ϲφάραγοϲ ἀϲφάραγοϲ ἀϲπάραγοϲ in fragmento Herodianeo E. Gud. 87, 52. 540 verba inde ab Ἀρίϲταρχοϲ addidi ex Il. Pros. l. c., unde patet iniuria. hoc adnotamentum a Schmidtio Didymo tributum esse. 565 cf. Il. Pros. O 209.)

153

588. κατὰ κρῆθεν: διϲυλλάβωϲ καὶ προπεριϲπωμένωϲ τὸ κατὰ κρῆθεν. H.

597. τότ’ ἀπεϲτρέψαϲκε κραταιΐϲ: ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ καὶ. Ἡρωδιανὸϲ ὀξυτόνωϲ κατὰ ϲυϲτολὴν ὡϲ λικριφίϲ, ἀμφουδίϲ ἐπιρρηματικῶϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πλῆρεϲ κραταιὰ ἴϲ οἷον ἰϲχυρὰ. ῷ ἐπείϲθη καὶ ἡ ϲυνήθεια. BHQ.

22. δὶϲ θανέεϲ: οὕτωϲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου. φηὶ γὰρ Ἀπολλώνιοϲ ὡϲ ὅτι δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἐκβάλλει τὸ ϲ δίπουϲ τρίπουϲ. Q.

33. ἡ δ’ ἐμέ: ἀντιδιαϲταλτικὴ ἡ ἐμέ. H.

40. ὅτί ϲφεαϲ: ὅτε ἡ διὰ τοῦ ϲφ ἀντωνυμία ἐπιφέρεται, ἐγείρει τὴν πρὸ αὐτῆϲ ὀξεῖαν καὶ ἐπὶ ϲπονδείου καὶ ἐπὶ πυρριχίου καὶ ἐπὶ ἰάμβου. διὸ ἐπιϲτατέον τῷ «οὐ γάρ τ’ οἶδ’ εἰ ἔτι ϲφιν ὑπότροποϲ ἵξομαι αὕτιϲ (ΙΙ.Ζ 367). Η.

47. ἀλεῖψαι: περιϲπωμένωϲ, ἵν’ ῇ ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ τοῦ ἄλειψον. H.

70. παϲιμέλουϲα: ὑφ’ ἒν παϲιμέλουϲα. HQ.

79. περιξέϲτη: κρεῖττον βαρυτόνωϲ γράφειν περιξέϲτη ὁμοίωϲ τῷ ἀϲβέϲτη. τὸ γὰρ περιϲπᾶν ἔχει καί τι ἀντιλογίαϲ. Eustath. ad h. l. 1714, 5.