Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

313. ὦρϲεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον: οὕτωϲ χωρὶϲ τοῦ δέ Ἀρίϲταρv γράφει, καὶ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. ἐὰν δὲ μετὰ τοῦ δέ, οὐκ ἀναϲτρέφεται. H. ἔδει χωρὶϲ τοῦ ν ζαῆ ὡϲ «ἀκραῆ Zέφυρον » (β 421 ). ἔϲτιν οὖν Αἰολικὸν τὸ μετὰ τοῦ ν καὶ ἔδει αὐτὸ Αἰολικῶϲ βαρύνεϲθαι ὡϲ τὸ «αἰνοπάθην πατρίδ’ ἐπόψομαι παρὰ Ἀνακρέοντι. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι περιϲπᾶϲθαι καὶ οὕτωϲ ἔχει ἡ παράδοϲιϲ. H.

[*](ῥοιβδεῖ cf. Herodianum in E. M. 99, 9. 124 in Ιl. Pr. Λ 677 Ηerodianus agnoscit scripturam Κράταιιν. τὸ κράταιιϲ δοκεῖ ἐπὶ τοῦ κυρίου βεβαρυτονῆϲθαι διὰ τὴν αἰτιατικὴν βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν. τάχα δὲ καὶ τοῦτο πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν. 168 scripsi ἡ δὲ bis pro ἥδε. 205 ad ι 387. 209 aIii ἔπει . q. ἔπειϲι, alii ἔπι scripse runt. cf. Dindorf. ad h. l. 246 cf. Il. Pr. 1 130. 256 cf. ll. Pr. Μ 125. 283 ef. ε 51. 284 pro ἐπιτάϲεωϲ scripsi ἐπεκτάϲεωϲ, intellegitur enim productio vocalis ε in η cf. supra β 370. Similiter iudicat Herod. ap. Choer. 837, et Zonar. p. 112 de participio οὐτάμενοϲ et ἐληλᾶμενοϲ. Sed ut in Pros. ΙI. Λ 659 non omnino reprobat explicationem eam, qua οὐτάμενοϲ ex οὐτάϲμενοϲ repetitur, ita alio loco diverse de ἀλλάλημαι decernit perfectum esse perhibens E. M. 56, 27 5 Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει ἀπὸ τοῦ ἄλημι ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἤλαμαι καὶ Ἀττικῶϲ ἀλήλαμαι καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀλάλημαι. Cum nostro Scholio fere congruit, quod in E. M. hanc Herodiani adnotanonem excipit auctoris nomine suppresso: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ οὐκ εἰϲὶ παρακείμενοι, ἐπεὶ ὤφειλον παροξύνεϲθαι, ὡϲ τὸ πεποιημένοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν ἀλῶ ἄλημι ἀκάχῶ ἀκάχημι ἐνεϲτῶτοϲ. ὁ παθητικὸϲ ἀκχημαι καὶ ἀλάλημαι. οἱ γὰρ Αίολεῖϲ τὴν παραλήγουϲαν οὐ ϲυϲτέλλουϲι, quod idem est atque μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ nostro loco, καὶ ἡ μετοχὴ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. Caeterum de hac accentus vicissitudine cf. Lob ad Buttm. Il p. 43, quem tamen fugit Herodianum diversis locis diverse statuisse. 313 cf. Il. Pr, Μ 157 : ἅϲ τ’ ἄνεμοϲ. ζαήϲ: ὡϲ ὑγιήϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀϲκαλωνίτηϲ. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ βαρύνειν ἴϲωϲ πλανηθένταϲ ἐκ τῆϲ αἰτιατικῆϲ τῆϲ εἰϲ ν περατωθείϲηϲ. ῥηθήϲεται δὲ ἐν τῇ Μ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ περὶ τῆϲ προϲῳδίαϲ. Mon. 17, 15. Pro αἰνοπαθῆ scripsi αἰνοπάθην. de hoc accusativo cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 15 et 113.)[*](417 θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου;)

155

14. ἀνδρακάϲ: ὡϲ ἑκάϲ καὶ ἐντυπάϲ. H.

31. πανῆμαρ: ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ οὐκ ἐν ϲυνθέϲει φηϲὶ τὸ πανῆμαρ, ἀλλὰ πᾶν, εἶτα κατ’ ἰδίαν τὸ ἦμαρ. H.

98. ἀκταὶ ἀπορρῶγεϲ: προπεριϲπαϲτέον τὸ ἀπορρῶγεϲ. ΒQ.

110. καταιβαταί: ὀξυτόνωϲ τὸ καταιβαταί. H.

138. λαχὼν ἀπὸ ληΐδοϲ αἶϲαν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. πρὸϲ γὰρ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ παρέλκει. Η.

177. μέγα δ’ ἧμιν ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψειν: βαρυντέον τὴν ἥμιν. Η.

183. μηδ’ ἥμιν περίμηκεϲ ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψῃ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἡμῖν. Η.

196. πέτραι τ’ ἠλίβατοι: τινὲϲ (inter eos Herodisnus cf. Ιl. Pr. 0 619) παρὰ τὸ ἀλιτεῖν τοὺϲ ἐπιβαίνονταϲ. ΒQ.

213. Zεύϲ ϲφεαϲ τίϲαιτο: ἀπόλυτοϲ ἡ ϲφεαϲ. H.

228. ἐπεί ϲε πρῶτα κιχάνω: ὀρθοτονητέον τὴν ϲέ, ὡϲ καὶ ρωδιανόϲ. H.

234. ἦ που τιϲ νήϲων εὐδείελοϲ ἦέ τιϲ ἀκτή: ἐνθάδε ὁ η ρωτηματικόϲ, διὸ περιϲπαϲθήϲεται· ἐπὶ δὲ τοῦ Κύκλωποϲ ἀποφαντικόϲ, διὸ ὀξύνεται. Η.

247. .ἀρδμοί ἀρδμόϲ, ἐκτατέον τὸ α. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἄρδω ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ. H.

258. χρήμαϲι ϲὺν τοίϲδεϲϲι: προπαροξυτονητέον τὸ τοίϲδεϲϲι. H.

269. νὺξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόν: προπαροξύνειν δεῖ τὸ κάτεχε. Ιl. Pr. Γ 426.

276. ἄλλ’ τοί ϲφεαϲ: ἐγκλιτικὴ ἡ ϲφεαϲ. διὸ τὴν τοι ϲυλλαβὴν ἐγερτέον. Η.

293. ποικιλομῆτα: προπεριϲπαϲτέον τὸ ποικιλομῆτα ὁμοίωϲ τῷ δολομτα ( 50). Ιl. Pr. h. l.

[*](φαμὲν ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε ὡϲ εἶϲ ἕειϲ. Q. Hoc Herodiani est, sed ex libro περὶ παθῶν sumptum, nisi forte observatio de accentu θέειον intercidit, cf Lob. El. I 60, Lehrs ad Herod. p. 60.)[*](N 15 προικὸϲ χαρίϲαϲθαι. τὸ προικόϲ γενικὴ ἔϲτι ἀντὶ αἰτιατικῆϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. BHQ. Per occasionem hoc dicere potuit Herodianus, sed talia in Prosodia ipsa per se non tractavit fortasse adnotatio de accentu interiit.)[*](31 et. Βuttmanni adnotationem ad h. l. et Nauck Aristoph. p. 53. 98 ct. ΙI. Pr. B 755. 110 ef. ΙI. Pr. ε 158. 196 addi possunt: καὶ δῆλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλωτέον τὴν ἄρχουϲαν. 228. Herodiani sententiam non plene prolatam esse patet ex Ιl. Pr, Ζ 3555: τὴν ϲέ ἀντωνυμίαν ὀξυτονοῦϲι, τουτέϲτι ὀρθοτονοῦϲιν, ἐπεὶ πρὸϲ τί ἐϲτιν. ἔϲτι μὲν οὖν ἀληθέϲ, ὅτι ἀντιδιαϲταλτική ἐϲτι. νῦν ἡ ἀντωνυμία. ἡ μέντοι κοινὴ ἀνᾶγνωϲιϲ ἀνέγνω ἐγκλιτικῶϲ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐϲτιν τὸ ἐπεί ϲε εὑρέθη ϲυνεχῶϲ οὕτωϲ ἀνεγνωϲμένον, ἐγκλιτικῶϲ ἀεί, μὴ ἐπιφερομένου ϲυνδέϲμου. — καί μοι δοκοῦϲι τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ϲυνακολουθεῖν οἱ οὕτωϲ ἀνεγνωκότεϲ πιθανῶϲ πάνυ κτλ. cf. Lehrs qu. ep. 122. 234 cf. supra ι 273. 247 cf. ΙI. Pr. Ϲ 521, ubi locus Aristophanis plene prolatus est: «τὸν νοῦν ἵν’ ὄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν» (Eqq. 96, 114). cf. Lehrs ad h. l. 258 Eustath. 1902, 58 τοῖϲδεϲϲι pronunciat cf. Lob. El. II 244.)

156

332. οὕνεκ’ ἐπητήϲ ἐϲϲι: τῇ προϲῳδίᾳ ὡϲ ἀεικήϲ, φηϲὶν Ἀλρίϲταρχοϲ. οὕτω δὲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

357. ὔμμ’ ὑμᾶϲ Αἰολικῶϲ. Η

405. ὅϲ τοι ὑῶν ἐπίουροϲ: ἐπίϲκοποϲ. δύναται ἡ πρόθεϲιϲ εἶναι καὶ ἐν πλεοναϲμῷ, ἵν’ ᾖ ἐφορῶν καὶ ἐπιβλέπων· ἢ παρέλκει ὡϲ τὸ βοῶν ἐπιβουκόλοϲ. Q.

ὁμῶϲ δέ τοι ἤπια οἶδεν: τῷ ἐπιθετικῷ ὁμὸϲ παράκειται τὸ ἐπίρρημα εἰϲ ωϲ λῆγον περιϲπώμενον ὡϲ θερμῶϲ. ΙΙ. Pr. Ο 209.