Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

505. ἀρτίποϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα, ὁμοίωϲ τῷ ἀελλόποϲ καὶ τρίποϲ. A.

506. ἐκτατέον τὸ φθάνει διὰ τὸ μέτρον. A.

509. Ad h. v. A habet: ἡ διπλῆ ὅτι περιϲϲὸϲ ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ. διὸ οὐ δεῖ υχεγκλίνειν τῷ ἄρθρῳ τὸν ϲύνδεϲμον. Hic est cur coniicias Aristonic et Herodiani notas per epitomatorem coaluisse, et ultima de accentu non fuisse apud Aristonicum sed potius ab Herodiano esse. Est tamen aliquid dubitationis praesertim inspicienti scholia ad B 189. (ϲυνεγκλιτικὸϲ Apollon. coni. 526, 10. ἀϲυνέγκλιτοϲ ib. 508, 1.)

516. ἐπιζαφελῶϲ: ὡϲ χαλεπῶϲ. παρέλκει δὲ πάλιν ἡ ἐπί. ἐχρῆν δέ, ἐπεὶ παρὰ τὸ ζάφελοϲ γέγονε, καὶ ζαφέλωϲ ἡμᾶϲ ἀνεγνωκέναιβαρυτόνωϲ, ἢ καὶ ἐκεῖνο κατ᾿ ὀξὺν προφέρεϲθαι τόνον. ἀλλὰ μήποτε τὸ μὲν ζάφελοϲ προπαροξύνεται λόγῳ τούτῳ, ὡϲ τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ϲυτκείμενα παρὰ τὸ ζα προποροῆύνεται, ζάθεοϲ, ζάκοτοϲ. οὕτωϲ ζάφελοϲ. τὸ δὲ ζαφελῶϲ περιϲπᾶται, ἐπεί τὰ διὰ τοῦ λωϲ ἐπιρρήματα, παραληγόμενα τῷ ε, ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον φιλεῖ περιϲπᾶϲθαι, ἐντελῶϲ, ἐπιμελῶϲ, οἷϲ καὶ τὸ ζαφελῶϲ ϲυνεξέδραμε. πρόϲχειται ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον διὰ τὸ εὐτραπέλωϲ, ἰκέλωϲ, A.

526. παραρρητοί. ὡϲ παραμυθητοί καὶ νοητρί κατ᾿ ὀξεῖαν τάϲιν. A.

529. Κυρῆτεϲ: οὕγτωϲ ἀνεγνώϲθη ὡϲ ἀβλῆτεϲ, πρὸϲ διαϲτολὴν τοῦ «κούρητεϲ Ἀχαιῶν (Il. Τ 248). οὐκ ἐχρῆν δέ, καθότι οὐ φιλεῖ τὰ εἰϲ ηϲ λήγοντα ἐθνικὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὀξύνεϲθαι. ἐλέγχεται δὲ καὶ ἡ κλίϲιϲ τοῦ κουρῆτεϲ ἐν τῇ κλίϲει τῶν ὀνομάτων. A.