Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

707. τέλϲοϲ ὡϲ χέρϲοϲ· γέγονε δὲ κατὰ μεταβολήν, παρὰ τὸ τέλοϲ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ϲ. A.

727. οὕνεκά τοι περὶ δῶκε θεὸϲ πολεμήια ἔργα: τὸ περίἀντὶ τοῦ περιϲϲῶϲ· τὸ δὲ δῶκε προπεριϲπαϲτέον. A.

734. περιϲπαϲτέον τὸ πολεῖϲ ὡϲ ταχεῖϲ, ὁμοίωϲ τῷ «πολεῖϲ ὀλέϲαντ’ αἰζηούϲ» (Il. Ο 66). τοῦτο δέ φημι, ἐπεί τινεϲ βούλονται ἕνεκα ἐμφάϲεωϲ μείζονοϲ βαρυτόνωϲ ἀναγινώϲκειν, οἷϲ μάχεται καὶ ἡ ὀρθογραφία ἡ κατ’ Ἴωναϲ. A.

759. Ὑρτάκου ὡϲ θυλάκου. τὰ γὰρ εἰϲ κοϲ λήγοντα τριϲύλλαβα, τὴν πρώτην ϲυλλαβὴν εἰϲ ἀμετάβολον καταλήγουϲαν ἔχοντα, προπαροξύνεται, Λάμψακοϲ, Ῥύνδακοϲ «Ῥύνδακον ἀμφὶ βαθύϲχοινον«. οὕτωϲ οὖν καὶ Ὕρτακοϲ. A.

791. Ὀρθαῖοϲ: ὡϲ Ἀλκαῖοϲ. ἐπεί, φηϲί, τὰ διὰ τοῦ αιοϲ τριϲύλλαβα, ἔχοντα τὴν πρώτην ϲυλλαβὴν εἰϲ ϲύμφωνον καταλήγουϲαν, προπεριϲπᾶϲθαι θέλει, χερϲαῖοϲ, ὀρφναῖοϲ, ἑρϲαῖοϲ, ἀρχαῖοϲ, Ἀρναῖοϲ, Τρικκαῖοϲ, Ἑρμαῖοϲ ὅθεν τὸ Ἑρμαῖον κάρα παρὰ Ϲοφοκλεῖ. τὸ δὲ «ὅθι θ᾿  Ἕρμαιοϲ λόφοϲ ἐϲτίν (Od. π 471) ὡϲ εἰϲ ἰδιότητα καὶ τὸ ἐπὶ τοῦ κυρίου πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν διάφορον τόνον ἀνεδέξατο, ὡϲ Ἀθηναῖοϲ καὶ Ἀθήναιοϲ, ἀγοραῖοϲ καὶ ἀγόραιοϲ (cf. 301). οὕτωϲ οὖν καὶ. Ὀρθαῖοϲ προπεριϲπωμένωϲ ἀναγνωϲτέον· οὐδεμία γὰρ ἀντιδιαϲτολὴ ἐπὶ τοῦ ὀνόματοϲ κεχώρηκεν. A.

803. πρὸ ἕθεν: ὁμοίωϲ τῷ ἀπὸ ἕθεν (Il. Ζ 62) ἀναγνωϲτέον κατ’ ὀρθὴν τάϲιν. προείρηται δὲ περὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ (Γ 128). A.

809. βιβάϲθων: Τυραννίων περιϲπᾶ, οὐχ ὑγιῶϲ· ὁ γὰρ χαρακτὴρ βαρεῖαν τάϲιν ἀπαιτεῖ, εἴτε ἀπὸ τοῦ βιβῶ βιβάθω γενομένου τοῦ ῥήματοϲ, περιπλεονάϲαντοϲ τοῦ ϲ, ὥϲ φηϲι Φιλόξενοϲ, εἴτε ἀπὸ ὀνόματοϲ τοῦ βιβαϲτόϲ βιβάϲθων ὡϲ ἀϊϲτόϲ ἀΐϲτων· γίνεται γάρ τινα ἀπὸ τῶν εἰϲ τοϲ κατὰ μεταβολὴν τοῦ τέλουϲ εἰϲ θω βαρύτονα ῥήματα, ἐγερτόϲ ἐγέρθω, ἐρεκτόϲ ἐρέχθω, ἀϊϲτόϲ ἀΐϲθων· οὕτωϲ καὶ παρὰ τὸ βιβαϲτόϲ βιβάϲθων. παραιτητέον δὲ καὶ τοὺϲ ὀξύνονταϲ ὡϲ δεύτερον ἀόριϲτον. A.

7. θερμήνῃ καὶ λούϲῃ ἄπο βρότον αἱματόεντα: τὴν πρόθεϲιν ἀναϲτρεπτέον· τὸ γὰρ ἑξῆϲ ἐϲτὶν ἀπολούϲῃ. A.

21. διχθάδι᾿ : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτι διχθάδια, ὥϲπερ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ βούλεται. διὸ τὴν χθᾱ ϲυλλαβὴν ὀξυτονητέον. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ εἶναι διχθαδίῃ μεθ’ ὅμιλον» καὶ τὴν δι ϲυλλαβὴν ὀξύνονταϲ. A.

32. προπαροξυτονητέον τὸ πρύμνῃϲιν· Κράτηϲ μέντοι προπεριϲπᾷ, ἀκούων ἐπὶ ταῖϲ ἐϲχάταιϲ, πλανηθεὶϲ ἐκ τοῦ «τὰϲ γὰρ πρώταϲ πεδίον δὲ εἴρυϲαν». ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴϲ ὡϲ ἐπὶ τὸ πολὺ τὸ πρυμνὸν [*](791 ἑρϲαῖοϲ pro ἐρϲαῖοϲ scr. L. 803 L. conferri iubet qu. ep. 120.) [*](Ξ 21 pro διχθαδίῃ ἢ μεθ’ scr. L. διχθαδίῃ μεθ’ Idem conferri iubet Φ 279, unde intellegatur hic etiam de ἔτραφ᾿  dictum fuisse. 32 πεδίον δὲ L. scripsit pro πεδίονδε Bekk., πεδιον δε Villois.)

48. κεῖνοϲ τώϲ: ἄμεινον, ὡϲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ φηϲί, τὸ τώϲ εἶναι ὁμοίωϲ τῷ «τὼϲ δέ ϲ’ ἀπεχθήρω» (Il. Γ 415). A.