Magna Moralia

Aristotle

Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883

ἐπιζητήσειε δʼ ἄν τις ἴσως καὶ τὸ τοιοῦτον· ἆρά γε ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα καὶ δὴ εὐδαίμων ἔσομαι; οἴονται γάρ. τὸ δʼ ἐστὶν οὐ τοιοῦτον. οὐδεμία γὰρ οὐδὲ τῶν ἄλλωον ἐπιστημῶν παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι τὴν χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν μόνον· οὕτωος οὐδʼ ἐνταῦθα παραδίδωοσιν τὸ εἰδῆσαι ταῦτα τὴν χρῆσιν (ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἐνέργεια, ὡς φαμέν), ἀλλὰ τὴν [*](15. εὗ anate ἔχειν add. Ald. (fors. recte) || καλῶς om. Κb Ald. Va. (fors. recte) || 18. πρὸς τὸ om. P2 et pr. Kb (λείπει ὥστε rc.) || 19. κωλύσωσι Π ἐνεργεῖν Kb Ald. Va., ἐπιτελεῖν Π2Ρ2Βk. Bu. (fors. recte) || 23. οὐδὲ — ἀλλʼ corrupta esse putat Spengelius 24. πτισάνην Kb Ald. Va., πτισάνην Π2Ρ2 || 26. συνιέτω corruptum esse putat Rice kher || 27. 〈αἰσθητῶν〉 αἴσθησις οὐκέτι ἔστιν Spengelius, αἴσθησιν, 〈λόγος ἐνταῦθʼ ἔστιν〉 οὐκέτι vel simile quid ci. Susem. || ἔστι Ald., ἔστιν Bk. Bu. || 28 τῶι τοιούτωι K2 P2 Cv Va. || 29. τοῦ] τὸ admodum dubitantur ci. Susem. || 31. ἔργῳ] ἀργῶς? Brandisius (p. 1562 n. 523) || 33. οὐ om. Kb Va. || 36. ἔφαμεν Ald.)

84
ἕξιν, οὐδʼ ἐν τῷ εἰδέναι ἐξ ὧν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, ἀλλʼ ἐν τὸν τούτmμις χρήσαεθαι.

τὴν δὲ χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργωκαν τούτων οὐκ ἄστι τώmης τἧς π ??ς τὸ παραὰιδόνε??· οὐδὲ [*](1208b) γὰρ ?? ἐπιστήκῃ οὐδεμία ιὴν χρῆτιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ τὴν ἕ??ιν.

ἐφʼ ἄπασι δὲ τ??πς ὑπὸρ φιλίας ἀναυχαῖόν ἔσαιν εἰπεν, τί ἐστν παὶ ὅν πίσι κνὶ π??ρὶ vέ· ἐ??ὴ γὰρ ?? ??ρὰ πάντα τὸν βίον oαρρατεάνονσων ?? ἐν παν ?? καὶ οὖσαν ἀγκθόν, ?? ἂν εἔ πρὸς τὴν εὐδαμουίαν.

πρῶτον μὲν οὖν ἴσως ἃ ??πορεῖται καὶ ζητεῖται, βἐλτιον διελθεῖυ πέτεραν γάρὐσσσττιν ἡ φιλίαἐν τοῖς ὁμοίοις, ὥσπςρ δοχεῖχαὶ λέμεται; καὶ γὰρ ‘‘??ςʼʼ φαει “παρὰ κυλοιὸν ??άνειʼ᾿ , καὶ

  • ?? τοι τὸν ὅμοιον ?? ?? ὡς τὸν ὅμοε??ν.
    • φασὶν δὲ καὶ κυνός ποτε ἂεὶ καθευδο-σης ἔπὶ τῆς ἄτης κεραμἴδος, ἐρωτηθέντα τὸν μπrδοκλέα, διὰ τί ποτε ?? κύων ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι ἔχει τ κεραμῖδι ὃμοιον ἡ κύων, ὡς διὰ τὸ ὅμοιον τὴν κὑνα φοιτῶσαν.

    πάλιν δʼ αὗ δοκεῖ ἄλλοις τισὶν ἐν τοῖς ἐνανύοις μᾶλλον ἔγγῖνεsθι ἡ φιλία. “ἐρ μὲτή” γάρ, φασίν, ??βρου γαῖα, ὅταν ξηρὸν πἐδον’ τὸ δ ἐναντῖον, φασίν, τῷ ἐνανι??ῳ βσὐλεσθαι φίλον εἶναι. ἔν μὲν γὰρ τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι γίνεσθαι. τὸ γὰρ ὅμοιον, φασίν, τοῦ ὁμοίου οὐδὲν προσδεῖται, καὶτὰτοιαῦτα ὅἡ.