De constructione

Τούτου δὲ ἀπόδειξιϲ ἱκανωτάτη γένοιτο τὸ καὶ παρῳ χημένουϲ ἰδίᾳ ποτὲ ϲυντεθεῖϲθαι μὴ ὄντων ἐνεϲτώτων, καὶ ἔτι μέλλονταϲ [*](Aaαv,. ψ 4θ. At his argumentis, quibus quis accuratissime probδere sibi videatur praepositiones cum verbis non componi, sed apponi, opponenda sunt quae sequuntux. componuntu prsepofifiones, sed non ita, ut ab composito praesenti derientnr cetera tempore composita, sedita, ut singula tempora verbi simplicis recipiant per se ipse praeponitionem, id quod facere potermnt, qna omnia eandem afectionem [actionem ee pam onem] signifcant.) [*](Aavκ. ψ 41. Βoc optime inde appareat, quod habemas etiam praeterita composita, quae praesentibus cevent, εἰ futura vel praesentia, quibδus praeterita) [*](serm. ex Ans. sxxe. 6 7 e Apoll. apud Choerob. in Theod. 52.14B. 522, 24 .: τὸ δὲ ἐληθέϲτερον· κατὰ χρόνον γίνεται ἡ ϲόνθεϲιϲ . . . ϲύνΕεϲιϲ γίνεται κλίϲεωϲ, τουτέϲτι κατὰ χρόνον γίνεται ἡ ϲύνθεϲιϲ, καὶ ὡϲ ὄν τιϲ εἴποι, πρῶτον κλίνονται καὶ οὕτω ϲυντίενται, οἶον ἀπὸ τοῦ γράφω γίνεται καταγράφω καὶ ἀπὸ τοῦ ἔγραφον κατέγραφον, καὶ ἀπὸ τοῦ γέγραφα γίνεται καταγέγραφα, καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγεγράφειν γίνεται κατεγεγράφειν, καὶ ἀπὸ τοῦ ἔγραψα τὸ κατέγραψα καὶ ἀπὸ τοῦ γράψω τὸ καταγράψω. quam sententiam contra Herodianum defendit Ϲhoerob. D 53, 9 B. 523, 24 ~. 2 10 ἐπαγγελόμενοϲ -διάθεϲιν. sigmcans praeter χρόνον etam electionem actieαs eei pasevam. nam πρᾶγμα vοeem Ap. bic et 11 et μibi (vide Shαzecskam lV 2) ita usurpat, ut et activam et passivam vim. verbοi donotet. ἑππαγγέλλεϲθαι ubique medii generis est apud Ap. cEr 10, 3. 20, 23. 31, 28.58, 7. 75, s.98, 26.117,13.162,17. de adv. 205,25. de pron.15, 3. et ubique signifcmdi vim haboet. vide Adn. crit.) [*](An cmv., mscs. sca m ABb. 1 καθῆψα] καθῆκαν CB 1 4 περ] ἡ A. , περ supra add A | post περ add καὶ B β BB προειρημένων C | ἀπαντῆϲαι B 6 κεκλειϲθαι A , εἰ in ι corr A, κεκλίνθαι CB 8 τοῦτο 0 καὶ om CB 9 ἕκαϲτοϲ Lebrs qu. ep. 9, ὁ αὐτὸϲ codd. et edd. post χρόνων inseri voluit Portus λόγοϲ (ante ἔπαγγελλόμενοϲ rasura duarum litterarum (ἐν7) in A. || 10 κε hlig, κατὰ codd. et edd., vide Aαn. ex. ἰδιάθεϲιν] ad δία, quod in. exitu lineae A scripserat, θεϲιν A addidit et supra primae manus θεϲιν, a quo smbsequens versus incipit, priori syllabδae adiecit acutum | παραθεϲεων A , A3 in ras pro αρα exaravit ρο ϲχέϲιν hlig et Lehre coll. 812, 26. 829, 11 θεοῖν Bb, nihil inter προθέϲεων et παρεδέχετο haboet A. β 12 εo6γo C || ἀπόδειξιϲ ίκανωτάτη] ξιϲι in ras A | noli fagitere γένοιτ’ ν. vide Adn. ex. ad 64,4 huius ed. τὸ om A , add A ( post κ add τοδϲ B)

Ἐκείνοιϲ μέντοι ϲυγκατατιθείμην τοῖϲ ϲχήμαϲι, λέγω τοῖϲ κατὰ [*](De eis verbis cum praepositine compositis, que non internam, sed externam augmentstionem babent.) τὰϲ προθέϲειϲ κλιθεῖϲι. τὴν γὰρ ἐκ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ γενομένην διαφορὰν κατὰ τοὺϲ παρῳχημένουϲ παρεδέξαντο αἱ προθέϲειϲ, ὡϲ ἔχει πάρὰ τὸ ἐνέπω τὸ πνεπον· ὅμοιον γάρ ἐϲτι τῷ λαυνον· καμμύω —ἐκάμμυον’ ὅμοιον γὰρ τῷ ἔκαμπτον. χρὴ νοεῖν ὅτι παρὰ τὸ ἐνοχλῶ ἐγένετο τὸ [*](321 s) ἠνόχλουν, καὶ μετὰ τὴν κλίϲιν ἐπηνέχθη ϲύνθεϲιϲ ἡ τοῦ παρηνόχλουν.

Καὶ φαίνεται ὅτι ἐπεὶ μὴ πολλὴ ἡ τοιαύτη ποράθεϲίϲ ἐϲτιν τῶν κεκλιμένων, ἐν τῇ ἐπικρατείᾳ καθ’ ἕκαϲτον χρόνον προθέϲεων, τὰ τοιαῦτα ἐδόκει ἄλογα καθίϲταϲθαι. πρὸϲ οὕϲ γε [*](Asevκ. ψ 42, Τerumtammn iHlss formes non reiecerim, in qnibδus prae- pomitions mutationem sam recipinmt, qua distnguuntur praeterita a praesenti- bus, velut ex ἐνέπω nalem est νεπον eodem modo, quo ex ἐλαύνω λαυνον, et e καμμύω ἑκάμμυον ite, ut e κάμπτω ἔκαμπτον.) [*](Aaαvκ. ὲ 4ξ. uia verborum ita fexorum numerus eiguus est( nam longe nnmἀo sa verba prsevslent, quae cum εingus temporibδus praepositiones com- ponunt intusque augmentum 4nsermxt), formae illae ratone cerere idebsntur. sed conta eos, qui hoc putant, dici potest non postulat ratione eandem augmmm-) [*](rxsrε. xx Ans. exso. ξ 8 Ἐκείνοιϲ -παρηνόχλουν, ide 323, 20 -25. - B ϲυγκατατιθείμην probαeerim. vide Adn crit - ὃ κατὰ τοὺϲ παρψχημένουϲ pendet ex γενομένην. vide Argum.εtcfr ad verborum collocationem e.g.162,10sq. 222, 21. 240, 12. 293, 24. - 8 ἡ τοιαύτη παράθεϲιϲ τῶν κεκλιμένων ~ή παράθεϲιϲ τῶν οὕτωϲ κελιμένων. παράθεϲιϲ de exemplis sHstis vel sferendis saepius, e.g.161, 9. 202, 27. de adv. 122, 83. 176,15. - 10 ν τῇ ἐπικρατείᾳ inter- pretati mus in rgumento. eft ad nominis usum 191, 27. 256, 26. Βext. Emp. Hypooop. I s0 p19,17 B.) [*](μAns. cur., mscs. sca. m A Bh 1 ἐξ om A. , add A Γante εἰϲ add xm B β 2 τοιοῦτον CB β Β ϲυγκατατιθείμην bd, ϲυνκατατιθειμην A, ϲυνκατατε- θειμένοι Ϲ, κατατιθέμενοι B verbum depravatum censet OSchneiderl. l. 647 quia nihil signiίeetnisi elicui smtentiaecslculumadicere vεletismprobareformam εliquam, quo nibil hic minus aptum sit. immo peraptum probδandi verbum, vide Agum. et supra 323, 25.quod autem OSSehneider proponit ϲυγκαθιείμην, id cum ἐκείνοιϲ τ. ϲχ. sigmifcare haudquaquam potest. quod ilΙe vult: ad eemrara potiκs exemya ranseam λ παρεδέξαντο αἰ προθέϲειϲ. Schneider l. l. voluit scribi παραδεξάμενα τὸ ὲ προθεϲαν. vide Argum. β 6 τὸ om B β 7 γὰρ om Ο8 ( posterius τὸ om B ) 8 ἡπνόχλουν Ab, ἠνώχλουν B, vide ad 828, 21 | καὶ -παρηνόχλουν om (μετὰ] κατά B ἡ om B παρηνόχλουν bd, παρηνώχλουν A B 1 8 ἐπε] εἰ A b, επει A~, om CB. μὴ in enuntiatis causa- libus saepius apud Ap., e. g. de pron. 70, 24 ἡ om A, add A ψ 10 b vir - gulam habet post ἐϲτιν, Lebrv reete traiecit post κεκλμιμένων. Βka Ι 5* Hekeri interpemctione probδsta vοlnit inter τῶν et κειλιμένων inseri πλείϲτων χρονων A. I1 inter ϲυντεθειμένων et προθέεων intercidisse videtur τῶν. OSehneider l. l. 648 προΕέϲεϲι popoecit, quis pro subiecto ϲυντεθειμένων parti- cipii habεbδat τῶν κεκhιμένων πρὸϲ οθϲ] πρὸϲ οἶϲ praeterea Sehneidex 48. at sequuntur, quae contαs sos aci posse Ap. putat, quibοus ἐδόκει τὰ τοιαῦτα ἄλογα esse)

Ἑγὡ δὲ ὑπολαμβάνω καὶ ὅτι ἐν παρολκῇ αἱ προθέϲειϲ οὖϲαι κατὰ τὸ πλέον, καὶ ὡϲ [*](ϲυλλαβαὶ προϲκείμεναι τοῖϲ ῥήμαϲιν, τὴν τούτων ἀπηνέγκαντο κλίϲιν. tationem in his compositionibous. nam si interrogabitu , cur praepositiones in his verbis non repudient extemum augmentum permttentes ut loquamur καθιζόμην καθϲα (nimirum ι vocali producta), quae intona mutatio ibi prorsus necessaria εεt, ubi praepositio a verbo coniunctione separatur (feri enim ibi nequit ut praeteritum interno augmento desistat), - εἰ igitnristud interrogabitur,respon- dεbimua horum verborum compositionem in praesenti factam deinde τraneire in praeterita nec cum unoquoque tempore praepρositionem compodi.) [*](Aaovx. β 44. Mibi autem etiam alia causa extemae augmentationis horum) [*](rssnκ.sr μAns. exso. 2 ἔEωθεν cum ἐγγινομένην iungendum eet, nec pumat ἐν praepositio cum ilo adverbio. nam ἐγγίνεϲθαι verbum saepe vim intemi exuit, nec signifcatnisi fMerτ, iocum habere. cfr143,17. 148.7. 180,25.deadv.185,12. - ἀποδιδόναι cum infnitivο ex ὤϲτε pendente idem valet quod permitcere. eft 75, 26 et Aristot. Pot. V (V) 7, 3. 1841 b 30. τὴν ἀκριβολογίαν ἀποδώϲομεν ζητεῖν τοϲ βουλομένοιϲ. - ξ de καθιζόμην et καθϲα formis ut omnino inusitatis lo- quitur ApoHonins. - Β προείπομεν referendum videtur ad proxime antecedentia in § 40. - 10 -p 471, 8 cfr locon Ϲhoerobosci quem ia Testim. ad 465, 8-5 hnins ed. exscripsimus. - 11 ἐν παρολκύ. cfr 4, 21. 248, 1. - 12 τν τούτων ἀπηνέγκαντο κλίϲιν 1. e. augmentationem.) [*](Ans. eur., musca. sca is ABb. 1 ob Βlebodε, εἰ A CBh ante ταϲ addi vult ἐν ESehneider comm. 244. sed dativum commodi, qui vocatur, habemus 2 τί Ab, ὅει CB. fort. scribendum τί δ’ οὐχ’ οἴ παραιτούμενοι B post κλίϲιν aliquid intercidisse complures eenenerunt: Sylbδorg cum Porto τἡν addidit, ἔϲωθεν Sva II 5, BSchneider l. l. τὴν ἔϲωθεν. OSehneider l.l. p 648 inre nibil desiderat, ἔξωθεν ex ἐγγινομένην pendere ratus et ἀποδιδοῦϲιν ϲτε φάναι sic intepretatus: permittunt ut dieatμr. HSchneider ἀποδιδοῦον inter- pretatur: ίn eofscibus memorae prodent. vide Adn. exeg. Β καθιζόμην] ην in rasura quattuor litterarum A, A videtur καθιζομένην scripsisse, quod ex- hibent CB καθίϲτα A , ϲτ in ϲ corr A , καeπϲαι CB 1 5 δ’ cἐν] δ’ μένεν A. codices Βomeri δ’ εϲ’ ἐν, vide Lodsichium Γ 6 ὁμόλογον ci. Ska l.l. | ἔϲωθεν Ab, ἔεωθεν B 3ε hlig, τὸ codd. et edd. Sλa l.l.: τὸ γενέϲθαι ἔξωθεν vernt ῶe icλ iahia, da6 ι das Augment rhaltem λat |γενέϲθαι] γίνεται B 7 dδυνατε add Ιhlig b iniuria simum interrogandi non ante ἀδύνατον poenit, sed post versum Homericam ἔϲωεν ῦChlig, ἔξωθεν ACBb 8 προϲώποιϲ. γινομένηϲ CΒb τὴν om CB 8 μετίει A. 11 prius καὶ om CB προ- θέϲειϲ] ϲυνθέϲειϲ Bb τὸ om B | 12 προϲκείμεναι b eum s, προκείμεναιAB τούτου B)

Καὶ ἔϲτι καὶ ἀπὸ τῶν μετοχῶν ὁ λόγοϲ πάνυ ἀκριβέϲτατοϲ. [*](Sequnatur etiam quinque argumenta quibus demonstratur praepositiones cum verbis componi, non apponi.) εἰ δέδοται ὅτι καταγράφων ἕν ἐϲτι, καθὸ κατ’εὐθεῖαν ἡ πτῶϲιϲ, καθὸ ἡ παράθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου πρὸ τῆϲ προθέϲεωϲ, δίδοτι ὅτι καὶ τὸ κατα γράφω ἕν ἐϲτιν· ἐν γὰρ τῷ αὐτῷ ϲχήματι καταγίνεται μετοχὴ καὶ ῥῆμα. (διὰ τοῦτο τὸ ἀνατλάϲ μετοχή, ϲυνυπάρχοντοϲ τοῦ ἀνέτλην, οὐ μὴν τὸ πολύτλαϲ· ἰδίαν γὰρ ϲχέϲιν ἀναδεξαμένη ἡ μετοχὴ καὶ μὴ μετέχουϲα [*](verborum (καθίζω, καΕεύδω, ἐνέπω) esse videttr, in so fla quidem posita, quod praepositiones in eis abondsmt et tamquam syllabbse verbo simplici praefguntur. neque enim difert καθίζω ab ζω, ut καταγράφω abo γράφω difξert, sed vim hebet simplicis verbi.) [*](Asevκ. ψ 4. 1. Htiam ex pssticipiis demonsrere licet, praeposifiones cum veαbis componi, non apponi. si καταγράφων una est vox (quod negari nequit, quoniam nominaἕivus est nec artictlum post praepoεifSonem recipit, sed mEe praepositionem), etam καταγράφω vox erit uns. nam pstieipium et verbδum semper eiusdem fgurae sunt. (fla ἀνατλάϲ vox psrficipinm est, cum exstet ver- bum ἀνέτλην, πολύτλαϲ vero nec nomen psωcticipii nec naturam hebet, quia hic sd τλάϲ accessit vox, quae cum verbδo τλῆναι synthesi non componitur.)) [*](rzsrκ. xx Ans. sxsο. 3- μεταλαμβάνεται εἰϲ τ comErti poέes4 ἐn eίᾳm. voce, λεius λabet eim, ut 107, 2 143, 9. 144, 1. de coni. 240, . -ἐν ἑτέροιϲ. e 323, 26. - B B e2 iura β 50. 6 utrumque enuntiaum causele καθό coniencfions inductum sd καταγράφων ἕν ἐϲτι referendum est. ad asyndeton cfr εἴγε - εἴγε 31, 24 et 26, πηνίκα -ἡνίκα 5, 15. B, 22 et 23. κατ’ εὐθαν ἡ πτῶοιϲ. vide Adn. crit. - 8 ἔν τῷ αὐτῷ ϲχήματι. distinguebantux emm ϲχῆμα ἁπλοῦν, ϲύνθετον, παραϲύνθετον (Dion. Thr. 29.5. 50.3 D ). - θ-p 472, 2 quae parentheticis signis inclusa sunt, nibil faeinnt sd demonstrandam verbormm et praepositionum synthesim: excurrit Ap., ut saepias. vide Argum. - 1θ πολύτλαϲ. cr Ϲhoerob. in Theod. I 300, 44 B. 817, 344 Θ.: αἰ μετοχαὶ ϲυντιθέμεναι οὐκ ἀνα- βιβάζουϲι τοὺϲ τόνουϲ ...ἐὰν γὰρ ἀναβιβάζωϲι τοὺϲ τόνουϲ, οὐκέτι μένουϲι μετοχαί, ἀλλὰ γίνονται ὀνόματα, οἶον .. . τλάϲ Ἄτλαϲ πολύτλαϲ. - 1θ-p 472,1 ϲχέϲιϲ hic signifcat fxemam, aem δrmationem cecis, ut de adv.145, 9. 180, 24. opram eoos eemμοεmαfonem αeeeptt τλάϲ pxεticpivm in πολύτλαϲ, sb ἀνατλάϲ diferentem, quia ἀνατλνάϲ decompositum (παραϲύνθετον) est e verbo compositonatum, πολύτλαϲ) [*](Ans. mr, c4scs. sca im ABb. 1 oὅτω CBb tertium τὸ om B 2 ente καθίζω quoque C hebet τὸ | ὅπου] οὕτω B καὶ post γε om CB ῃ 3 παρα- λαμβάνεται B δὲ A in res; quid A scripserit, non liquet: delese tres fere lttteraε, quarum ultima videtur ω fuisse 1 Β prius καὶ om Bb Γ post ἔϲτι add δὲ Cb θ καταγράφω A. ἰ καθὸ post ἐϲτι om CBb | κατ’ εὐθεαν ἡ πτῶϲιϲ A (nisi quod praeposifionem om A), ἐν εὐθείᾳ πτώϲει Β, κατ’ εὐθαν πτῶϲιν b cum s. ne intolerabile censeas κατ’ εὐθεαν ἡ πτῶϲιϲ, cfr de adv. 200,6 δοκ5 τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυμμεμενηκέναι κατ’ δξεαν τάϲιν 1 7 ππαράΕεϲιϲ] Εθεϲιϲ in ras hebet A, sed a pr. m. καὶ τὸ om Β β 8 ἐν γαρ] fol s7ε A μετοχή in res A B 9 τοῦ] A. scripserat τω, sed in του corr ipsa pr. m. 10 τὸ om B pro μετοχὴ noli fugitare λέξιϲ: nem ή μετοχὴ est τλάϲ καὶ μὴ] μήτε B)

Ἔϲτιν καὶ τοῦτο προϲθεῖναι. εἶπερ αἱ εὐθεῖαι ϲυμφερόμεναι τοῖϲ ῥήμαϲι κατὰ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον οὐ παραδέχονται καὶ προθέϲεωϲ πάράθεϲιν, ϲύνθεϲιν δὲ διὰ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, πῶϲ οὐ βίαιον τὸ αἴτιον τοῦ μὴ ϲυνεῖναι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων αὐτὸ ἐπιδέξαϲθαπι [*](328 b) τὴν παράθεϲιν; πάλιν γὰρ οὐδ’ ἡ κλητικὴ παράθεϲιν ἐπιδέχεται διὰ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, οἶ γε μὴν ὑπόλοιποι τρεῖϲ πτώϲειϲ, καθὸ ἐξέφυγον τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον. ἐδείξαμεν γὰρ ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ ὡϲ ἐν διαφόροιϲ προϲώποιϲ τὰ ῥήματα νοεῖται, ἡνίκα φαμὲν κατὰ Ἀλριϲτάρχου λέγει.

ϲτιν καὶ ὁ ἀπὸ τοῦ τόνου λόγοϲ ϲυνάγων τὴν ἐγγενομένην ϲύνθεϲιν. τὸ μὲν γὰρ τὰϲ αὐτὰϲ τάϲειϲ φυλάττεϲθαι διόν ἐϲτι καὶ [*](323 s) παραθέϲεωϲ καὶ ϲυνθέϲεωϲ· παρὰ τοῦ ϲοφοῦ ἦλθεν, παρὰ τὸν ϲοφὸν ἐγένετο· ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν ϲυνθέϲει μονὴ τοῦ τόνου γίνεται, [*](μsαvκ. β 4θ. 2. Hoc quoque argumento nti licet ad probsndsm aymthemmn verborrmm εἰ prseposifonuφ: nominstii nominum, quia in enuntiatis eiusdem personne stque verbδa eunt, semper componuntur cum ρagpositiomibus, parafhedn nen psfinntor. iam psmmirum esset, si erbδum, cuine cum nomnativο conseneus iΙe obstat, quominus nominstdvus umquam parhesi cum praeposifione copde- tur, ipsum psrathesin acciperet. ita etiem vocativus, utpote qui ipse quoque eiusdem atque verbδum afunctum personne uit, praepositionum parathesin repu- diat, nec nisi genetivns, dativus, accusativus eam admittunt, quippe qui stas aque veαbδa personas denotent [om eux pεrsema5 stgmfcen4, quae εerδi sμδ- iectem est].) [*](Aaαvκ. β 4~. 3. Etiam sa ratio, quam ex aceentiibus peti licet, demonstat componi cum verbispraepoditionss,non apponi. etenim aeemtus serventur in appo- sifione et compositione: παρὰ τοῦ ϲοφοῦ loquimar, ssd etiem nonnumquam com- positanominaaccentumnimplicfum retinent, velut περικλυτόϲ. atretractio accentus non invenitur nili in symthesi. ergo καθῆψα quidem arum compositio an appo-) [*](composium e nomine adsetivο εἰ participio. μετέχουϲα difit ApcHlonius, quίa μετοχὴ ἔϲτ λέξιϲ μετέχουϲα τῆϲ τῶν ῥημάτων καὶ τῆϲ τῶν ὀνομάτων ἰδιότητοϲ (Dien. Thr. e0,3 U).) [*](rssrmκ. ar Ans. exzo. I debebat dicere καὶ τὸ εἶναι μετοχή. - B 6 ψὸ οἶτον τοῦ μὴ ϲυνεῖναι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων est verbδum, quod quoniam ad eandem personam pertinet atque nominativus eiusdem enυntiati, εfΒξθeit ut praepositio numquam παραθέϲει iungatur cum nomdinstivο. 7 ἡ κλητικ. cic 312, 10. - 8 ἐν τοϲ προειρημένοιϲ: 314, 20seqq.) [*](Ans. mr., uasϲs. scs. m AΒb. 1 τὸ] xo6 CB 1 2 ἐντελέϲτερον ἐξεθέμεθα C8b post περὶ add vδν C ψ 3 xἰ om B | ϲυμπεριφερόμεναι CB θ μn om B αὐτὸ Ab, τὸ αὐτὸ B, τῷ αὐτῷ Ϲ | ante ἐπιδέξαϲθαι add μὲ B 7 διὸ] κατα Bb 1 Β γε μν] μὲν γὰρ B τρεϲ om 8 προκεμένοιϲ CB 11 λέγω B i 18 ϲυναγαγhν ἐγγενομένην] ἐγκλινομένην B 1ξ ειϲφυ- λαττεϲθαι A, sed εἰϲ repetitio est emius antecedentis vocis 1 14 ante υνθέϲεωϲ add oo B λθεν] ἤκε B β 1 ϲοφὸν] οφον in res A, sed pr. m. Γ ante μονὴ add B et ἑνὸϲ ante τόνου, quae additamenta Porus quoque poposcit)

Τὸ δὲ μεῖζον, ὅλη ἡ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ κατὰ τὴν τῶν ἐνεργητικῶν ῥημάτων προφορὰν οὖϲα διϲύλλαβοϲ ἀναβιβάζει τὸν τόνον, κάτελθε, κατάλαβε, περίγραφε, καὶ οὐδὲ [*](sitdo sit, ex accentu non cognoscitur eae vero voces, qοae sceentum retqactum habδent, non possunt non synthesi ortae esse, odins generis sunt κάθητοι, ξύνιϲαν, pmmllta sliag nient etiam nomina compoeita aHia accentum retrahunt, amia servzmt s4 serentur ι αpponfeme ub9 αεtes εefrdhtur, 5i nom nequ6t nem compο- poMtum esse].) [*](Aaαvκ. β 48. 4. Atque etiam magis inde elucet synhesni praepositionum et verborum, quod imperativi omnes, qui in activo verborum genere biayllabi sunt, simustque cum praepositione iunguntur, in heac aceemtum 22sgabuntt: γράφε) [*](rasrκ. er Ans. exso. 1 τὸ ἀναβιβάζειν τὸν τόνον κτλ. er 303, 8seqq. et 310,15-20. 4 τὸ ἐξαίρετον. eft 258, 9. 305, 21. 306,1. - 6 9 eᾶe Berod. pros. D. ad Γ 426 (ΙI 41, 4 Lix): εὲνθα καθιΛ’ Ἑλένηx ϲυϲτέλλειν δὲ τὸ καὶ προπαροξύνειν τὸ κάθιζε. ὅϲα γὰρ παρψχημένου ῥήματα βραχυκατάληκτα ἐνέλειψε χρόνῳ κατὰ τὸ ἄρχον, ταθτα ϲυντθέμενα ἀναδίδωϲι τὸν τόνον· εἶχον ϲυνεῖχον ἀλλ’ ἐπεὶ ἐγένετο ἔχε, ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ· ενδξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόνα. οὕτωϲ ζε κdθιζε εΚέϲτωρ τ’ αὐτὸϲ ἔφιζεα. idem ad ζ 244 (Ι 55, 24 Liz): κἔνεϲανα ὡϲ ἔλεξαν. οὕτωϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἀληθὲϲ γάρ ἐϲτιν ὡϲ πᾶϲ παρψχημένοϲ διϲύλλαβοϲ παθὼν κατὰ τὴν ἀρχὴν καὶ βραχεῖαν ἀνα- δεξάμενοϲ ἀναδίδωϲι τὸν τόνον· κατεχε κάτεχε. - 16 ἐκθηϲόμεθα: in libro περὶ προϲψδιῶν vel in scripto περὶ ϲχημάτων.) [*](Ans. ur., nscs. scs. m A Bb. 1 Παναχάιοί Βylb. in adn. q Ap. fernam tem- tum vocabuli respiciebst,non sensum. cfr exempla 286,5. 299.10. 302.1 1 2 ϲυν- θέϲεωϲ] cυ in ras A ἐν τω om A , add A | καθῆψαν B 3 ϲὐνξξεϲιν ἢ παράΕεϲν C 1 BB κε om Bb κατακειται Ἄι, παρακειται A , ἀνακειται CBb. antecedunt duo media eum κατά composita, sequunturtriacum ϲύν praepositione ante retium τὸadd καὶ A, ante quintum CB 7 f έϲτωρ-λαλητῷ om B 7 δ᾿] δὲ A. vide Ludsichii editionem ( αυτοϲt A, αὕτιϲ bd. codice Homeri, quibus Lnἀsichins usne est, omnes αῦ τότ’ praeter Hareianum, qui οὐ τότ’ a pr. m. et αὐτὸϲ abo altera habet 1 1θ τὰϲ] τῆϲ Sοpb. probabiliter: nam revera una tantum causa mat reracti aeesntus, quam Herodianus in pros. ll. (vide eεtim.) attulit et c2 316.12 ὅπερ ὡν τῆϲ διαφορᾶϲ ἐκθήϲομεν CB γε] τε Ϲ, περ λ β 11 ϲυν- τεθειμένα Ϲ ( ἀναβιβάζειν Βb, ἀναβιβάζει A. (non, ut Βekker sit, αναβιβαϲει) 12 τήρει A, cυντηρε CB, τηρεῖν b stque iam cum Porto posuit inθnitivum 13 ενεργητι A. voce breiata in exitm lineae Γ ουϲα διϲυλλαβωϲ A , ωϲ in ων muίa- εt A,οὕϲαν διϲύλλαβον CB 1 14 πεαιγραψ A in efitu lineae et ψpaene deletum)

Ἰδοὺ δὴ καὶ ἡ ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπιδέχεται τοὺϲ ἐπιζευκτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ πρὸ τῶν προθέϲεων, ἐὰν καταλάβω, ἐὰν καταγράφω· ὅπερ οὐκ ἆν παρείπετο, τῶν προθέϲεων [*](324 s) ἀεὶ τὸν ἀρκτικὸν τόπον ἐπεχουϲῶν. ϲαφὲϲ κἀκ τῶν λοιπῶν ἐγκλίϲεων, αἳ πρὸ τῶν προθέϲεων τὰ προϲγινόμενα αὐταῖϲ ἐπιρρήματα ἔξωθεν προϲλαμβάνουϲιν, εἴθε καταλάβοιμι, ἄγε κατάλαβε. Καὶ τοϲαῦτα ἆν εἶη περὶ τοῦ ἡνῶϲθαι τὰϲ προθέϲειϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν.

Πρόδηλον ὡϲ καὶ αἱ ϲυνοῦϲαι μετοχαὶ μεταλαμβανόμεναι ἀπὸ τῶν ῥημάτων ϲχέϲιν τὴν αὐτὴν ἀναδέχονται, ὡϲ ἔχει ἡ παραϲτάϲ πρὸϲ τὸ παρέϲτη, περιφύϲ περιέφυν. οὕτωϲ γὰρ καὶ τὸ παραφέροντοϲ πάλιν ϲυνυπάρχοντοϲ τοῦ παραφέρω καταϲτήϲεται εἰϲ ἕν μέροϲ λόγου· [*](περίγραφε. quodsi hic de synthesi dobitari nequit, indicativοs quoque conce- detur compositos esse. nam eiusdem geneis (sciet activi) atque imperativi sunt, eodemque modo ad indicativοs atqne ad imperafivοs praepositio ad- iungitur.) [*](Asαvκ. β 4ξ. 5. Denique animadvertendum est coniunctiones vel adverbia, quae coniunttivο, optativo, imperativo adici solent, praeposifionibδns verborum praemitti, non subici: ἐὰν κατολάβω,εἰθε κατολάβοιμι, ἄγε κατάλαβε. quod ipsum. quoque synthesim prodit.) [*](Aauvκ. β Β0. Deinde patet participia, utpote quae ex verbis oriantm, eadem ratione qua verba cum praeponitionibοua iungi: παραϲτάϲ nt παρέϲτη. item παραφεροντοϲ uma vox erit, si a παραφέρω verbo natum est, sin antem a φέρu, duae voces, et erticnlns post praepositionem collocsboitur: παρὰ τοῦ φέροντοϲ.) [*](rssrm. sτ Ans. exso. Β- 4 μία ϲχέϲιϲ ἡ κατὰ τοῦ ῥήματοϲ. ϲχέϲιϲ quod alibi formam vοcissigniἅcat (v.Adn.ex.ad 471,1θseqq.hnius ed.) aut habitum personne reive signifcatae (velut in τοπικὴ ϲχέϲιϲ, ϲχέϲιϲ εἰϲ τόπον), hic rationem indicat quae inter praepositionem et verbum intercedit: τῆϲ προθέϲεωϲ enim ad ϲχέϲιϲ supplendum est. hinc intellegitur κατὰ τοῦ ῥήματοϲ. k ἐπιζευκτικοὶ ϲύνδεϲμοι ab Apollonio appellantur ἐάν, νᾷ, similes, quae διϲταγμὸν τῶν ὡϲ ἐϲομένων πραγμάτων παριϲτᾶϲι. vide 272, ξ seqq. -8 ἔθε et ὅγε in adverbiorum numero habentur etiam ab Dion. Thr. 76, 4. 82, 1 . - 11 μετολαμβανόμεναι. eft 272, 2 et μετάληψιϲ 15, 25. - 12 ϲχέϲιϲ hic rmrsus eandem vim habδet stque 471,10 et 472, 1 huiue ed.) [*](Ans. εmr., mscs. scs. am ABb. 1 καί εἰ] fol 88r A. Β διdθεοιϲ Ohlig probante Eaysero (ide Argum.), ἔγιλιϲιϲ codd. εἰ edd., quod AHntmaen ita defendere conatur, ut dicat μία bic idem valere quod πρώτη et indicativum Apollonio esse πρωτεύουϲαν ἔγκλιϲιν, primum modorum. at longe diatmt ab hoc loco ei, ubi videtur εἰϲ vox ordinslis numeri vice fungi: vide Schaeferum ad Dionys. de comp. verb. 174 et LDindorfum in Thes. Steph. snb ἐϲ εἰ δεύτεροϲ. οrigο coruptelae in antecedenti ἐγκλίϲεωϲ invenitur. Lehre ad μία adseripεit ἡ αὐτὴ ( 4 κατὰ deleri malit iniuria Eayse8 | posterius ἡ om B 1 7 rων ἀρκτικῶν A, sed αρ in ras A 8 προϲγενόμενα CB β 8 κατολάβοιμι] μι in. ras A 11 καὶ om CB 18 περιφύϲ περιέφυν om CB οὕτω CBb)

εἴπομεν ἐν τῷ περὶ μετοχῶν ὡϲ ἀληθέϲ ἐϲτι μᾶλλον καλεῖν τὰ ϲχήματα αὐτῶν παραϲύνθετα ἤπερ ϲύνθετα, καθὸ πᾶν μέροϲ λόγου ϲυντεθὲν καὶ εἰϲ ἕτερον ϲχῆμα μεταπεϲὸν ἔχει τὸ μεταπεπτωκὸϲ οὐκέτι ϲύνθετον, παραϲύνθετον δέ. (ἔνθεν οὖν καὶ αἱ τάϲειϲ τῶν τε ἁπλῶν καὶ δοκούντων ϲυνθέτων εἶναι τὸν αὐτὸν ἐπέχουϲι τόνον, ἐπεὶ τὰ ἁπλᾶ καὶ παραϲύνθετα μιᾶϲ ἔχεται ἀναλογίαϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν τῷ περὶ ϲχημάτων. ϲύνθετον γοῦν φαμεν τὸ ἐξ ὀξυτόνου εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν μετεληλυθόϲ, ἐπὶ τῶν εἰϲ οϲ πάνϲοφοϲ, νεάοιδοϲ· παραϲύνθετον δὲ τὸ μὴ ἀνα- βιβάϲαν τὸν τόνον, καθὸ οὐδὲ ϲυνετέθειτο, ϲυνθέτῳ δὲ ῥήματι παρέκειτο, τῷ ἐπακούω τὸ

Ὁμόλογον δ’ ὅτι καὶ τὸ [*](c. IX.[325) ἐξόν καὶ τὸ παρόν ϲχέϲιν τῶν προειρημένων μετοχῶν ἀναδέδεκται, παρακείμενα τῷ ἔξεϲτι καὶ τῷ πάρεϲτιν· ἅπερ ἐϲτὶν ἐν οὐδετέρᾳ καταλήξει δεόντωϲ, ἐπεὶ καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν ϲύνταξιϲ ἐπὶτὰ ἀπαρέμφατα φέρεται ἐκ ϲυντάξεωϲ ῥηματικῆϲ τῆϲ πρὸϲ τὰ ἀπαρέμφατα, πάρεϲτι τὸ φιλολογεῖν [*](331 b) παρὸν φιλολογεῖν, ἔξεϲτι καθεύδειν ἐξὸν καθεύδειν.

Ταῖϲ ἀτωνυμίαιϲ οὐδέποτε ἐν ϲυνθέϲει αἱ προθέϲειϲ ϲύνειϲι, κατὰ μέντοι τάϲιν τὴν ὀρθὴν ἐν ταῖϲ πλαγίαιϲ πτώϲεϲι, κατὰ ϲοῦ, περὶ ϲοῦ δι’ ὅτι δὲ μετ’ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ, ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν εἴρηται. ὁμολόγωϲ οὖν ταῖϲ κατὰ τὴν εὐθεῖαν οὐδ’ ὅλωϲ ϲυντετάξεται ἡ πρόθεϲιϲ οὕτε κατὰ παράθεϲιν οὔτε κατὰ ϲύνθεϲιν διὰ τὸ ἀνέφικτον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. [*](ναν ἐ θ2. Etiam ἔξόν εἰ παρόν psricipis, quae ab εϲτ et afρεϲτι erbis orta sunt, non parsthesi prsepostionem ρraemssam habδent, sed synήhεεi, sicut quae antea attulimus (παραϲτάϲ, περιφύϲ). habδent autem neutralem efSum, quia cum infnitiτia consruontur, ut verbδa ex quibus originem ducunt.) [*](Aaαvκ β ξ. Cnm pronominibδus praepositiones syntheεi non iumgunur, at (parathesi) cum οbδliquis sorum casibous, idque ita ut pronomina recto tenore proferentur. cuius rei causam aibδi exposuimus. eum nominativis igitux prono- minum praepositio nec psratheni imgitur nee synthesi, quia, ut modo diximus, syntheds praepositionum εἰ pronominum exclusa est. una t8mmm huiusmodi vοϲ admiεss. etenim recedentes abo ea rsffone, quae ceteroqdin in copusfieme pronominum observata est, ausi sunt dicere ἔπέκεινα (sicut etiam ἔπειτα dieitur, a im aguicat ac μετὰ ταῦτα).) [*](rβsrικ. er Anx exzo. 3 τούτων non ad exceptiones reffermndum est, ssd ad vοees in οϲ desinentes, quae legitimo accentu pronuntiantur. - 7 ῥηματικῆϲ. nem pasticipia ex veterum docxina non sunt verba - 8 e2 Schol. Dion. Thr. 92, 32 Β. 925, 24 BB.: ταϲ ἀντωνυμίαιϲ dεὶ κατὰ παρόθεϲίν εἰϲι κατὰ τὰϲ πλαγίουϲ (scil αἰ προθέϲειϲ)· κατὰ γὰρ τὰϲεὐθείαϲ οὐδὲ ἐν ϲυνθέϲει. - 11 ἐν τοϲ προεκδο- θεϲιν εἶρηται: 127, 7seqq. de προεκδιδόναι verbi sensu vide Adn ex. ad 1,1—3 huius ed.) [*](μns. emr, moses. sos. 1m A CBb. 1 B τῷ-διαλαβεν om B 1 λυραοιδόϲ pmst cum Herodisninorma ad l.11 pag.antsc.sllata concinerεtλυρψδόϲcum eis, quae ilIo prosodiae cath.lοcο post λυράοιδοϲ sequnntur: τὰ δὲ ἐξ αὐτῶν δξύετατ ὑμνψδόϲ, ἔπψδόϲ, λυρψδόϲ. sed tamen dubitandum est, num iωρψδῶ τὸ λυρψδόϲ νεl λυραοιδῶ τὸ lωρψδόϲ scribi debeat l μεϲωοιδοϲ A, ssd pius o abd ipsa pr. m. inductum β 2 τὸ νῦν huc ex sequenti enuntiato traiectum esse iniuria putet AHuttmsnn: arρtissimum hic est et ad διαλαβεῖν facile cogitando supβletar. vide A gum. οὐ in ree A β 4 ϲχέϲιν] fol 88v A |ἀναδέδεικται B | B ante παρακείμενα add κ A B, ssd induxit A Γ prius τῷ om Β, alterum. τῷ om CB β 6 7 ἔπε -φέρεται βlane idem sigmifcat atqne ἐκ ϲυντάξεωϲ-- ἀπαρέμφατα, 8 apud Apollonium haec tautologiatolersnda videtur B 7 vθϲ Βb, τῶν A τὸ iure om b contra omnium codd. testimoninm B Β ante φιλολογν add τό cB εξεϲτη Ἐϲ , η in ι corr A ἔξεϲτι καθ.ἐξὸν καΕεύδειν om CB. pro priore καθεόδειν A. praebet κακαευδειν β 8 αἰ προθέϲειϲ ecllooεnt mle ἐν ωνθέϲει B 1 11 διό ε Bb μετὰ Bb 12 ὀμολόγαϲ οῦν] ὁμολογῶ δ oῦν Ϲ, ὁμόλογον δ’ ὡϲ Β, in A ante ουν add γ A 1 1B oὅτε κατὰ ϲύνεαν edd b cum Sopbino)

Τοῖϲ γε μὴν ἄρθροιϲ οὐ ῥητοῖϲ οὖϲι κατ’ ἰδίαν, ἀλλ’ οὐδὲ [*](Item articults praepositiones apponuntur.) ϲυντιθεμένοιϲ, ἀεὶ δὲ ἐν παραθέϲει οὖϲι τῶν πτωτικῶν κατὰ τὴν αὐτὴν ϲύντοξιν, τούτοιϲ αἱ προθέϲειϲ παράκεινται, τοῦ τοιούτου ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ ἠκριβωμένου.

Ἐν αὐταῖϲ γε μὴν αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲυντίθενται καὶ παρατίθενται. [*](Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi et parathesi copulantur.) δεδομένου γὰρ τοῦ ὡϲ ἐν εὐθείᾳ ϲυντίθενται αἱ προθέϲειϲ, [*](326 s) δοθήϲεται καὶ ἓν εἰναι τὸ παρακαταθήκη· καὶ δεδομένου τοῦ ὅτι ἐν [*](Aaαvκ. β B4, Axticulis antem, qui apponuntur tantum aliia casuslibns pariter fei neque umquam cum eis componuntur, praepoaόtiones quoque appῦ- nnntur tantum.) [*](Aaovκ. β ΒΒ,, Secum ipsis praepositiones et synthesi et parathesi copu- lantux. παρά cum καταθήκῃ compositam esse in παρακαταθήκη omnes concedent, qua aepodifiones cum nominstiviscomponunturtantummodo,item ἔξet ὑπό cum. ἀνέϲτη compositas esse loco Homerico, quoniam verba et praepositiones synhesi) [*](xssrκ. xv AAnz. Mxxo. οὐκ ἐν ἀντωνυμικῇ ϲυντfξει interpretatur R gu- msntum. ad ϲύνταξιϲ nominis vim, qua ϲύνθεϲιν et παράθεϲιν comprehendit, vide Lehrsium ad Βrod. π. μον.λέξεωϲ 25, 9. sliam loci innιpretationem praefert HSeMmeider: n eaa-r Eueammensefssng, die niλt ἀντωνυμικὴ st, d. λ. fΒe preno- minde Eediemfng nsλ3 λαί, verἔorεn hat und Adeor5 geeordema ml. - ἐπέκεινα. Sehϲl. Dion. Thr. 430,19 IL: ποά εἰϲι τὰ τοπικά (scil ἐπρρήματα); τὰ τόπον δδπηλοθντα, οἶον ἄνω κάτω . . . ἔνθεν ἐνένδε ὅΕεν ἐπέκεινα μακράν. in Herodieni fagmentis nihil invenitur de vocis accentu, cuius retractio synthesim prodit. - 2 - 4 ad ἐν ἔπιρρηματικῇῇ τὸ ἔπειτα minime licet supψlere τετόλμηται. nam com- positio praepositionum et adverbiorum ne Apollonio quidem abnormis videbδatur. mde inre 336, 22seqq quod autem iuxta ἐπέκεινα hic ἔπειτα vocis menionem inerit, id factm idetur propter extense speciei similtudinem et quia converti potest hoc adverbδium in praepositonem et pronomen. - ἔφ’ οὖ καὶ τὰ τῆϲ μετα- λήψεωϲ εἰϲ τὸ μεταλαμβανόμενον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μεταφράζεται nihil eliud signi- fcst quam: quod inεrpεetemdicαuesa coneerf4 potes4 tπ prmoxem. - ὃ οὐ ῥητοῖϲ οὖϲι κατ’ ἰδίαν. nam ubδi aϛrticulus nomine cerel et pronominis demonstαativi im habet, ab Ap. tribδuitur pronominibδus. - 7 ἐν τοϲ προειρημένοιϲ. vide ὲ 13. - 9 Ἐν αὐταϲ. vide Adn. crit -θ - 478, 2 ex Schol. Dion. Thr. 93, 2 Β. 925, 27 E.: καὶ ἑαυτῶν ἔϲ6’ ὅτε προτίθενται κατὰ ϲύνθεϲιν ἐμφάϲεωϲ ἕνεκεν πλείονοϲ, oἶον παρακαταθήκη, ἐξυπανέϲτη, ὑπερκατέβηϲαν.) [*](Ans. mr., masϲs. scs. im ABb. 1 οὐκ] οὖν B. negationem deleri vοlnit Lehre5 ac iam Sophianns vel EIebode, sed vidεtnn defendi posse, ide Argum. et Adn exeg. |B τϲϲ] τοι A, ϲ add A 1 7 τοότοιϲ Hb, τοότων A 8 κριβωμένου A (de quo Hekkerr erravit) et Βb, κριβωϲαμένου | 9 ~ν αὐταϲ εναυταιϲ A, ἐν αὐτϲ CB, ἐαυτMϲ b cum Soph. sed subinde apud Ap. ἐν pro nudo dstivο iuxta vαbδa copulandi occurrit. vide 233, 7 et HSehneideri comm. Β4 ad 16, 10 παρατίθενται] ϲυνπαρατιθενται A, sed ϲυν, quod ex antecedeni verbo εepettum est, erasum υμπαρατίθενται CB β 11 διδομένου B τοῦ om CB)

ξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ τῶν ἐπιρρημάτων, καὶ [*](c. X.) πρῶτόν γε περὶ τῶν ἐκ ϲυντάξεωϲ προθετικῆϲ πρόληψιν ἀναδεξαμένων oa~ aaεnω’ ὡϲ εἶη ἐπιρρήματα. Ἡρακλείδηϲ Γfrg.1 Cohn ] γοῦν ἐπιμερίζων τὰϲ Eῇiῇ οὐ δυναμέναϲ λέξειϲ ὀξεῖανἐπιδέξαϲθαι ἐν τῷ περὶ καθολικῆϲ προϲψδίαϲ, φηϲὶν ὡϲ ἀϲύϲτατον εἶη τὸ εἰϲό ἐπίρρημα ἐν ὀξείᾳ τάϲει καταγίνεϲθαι, [*](tantum copddlantux. ad obliquum antem casum parficipii cum prseposiione compositi altera praepositio duplici ratione accedαe potest: aut parathesi, a. g. παρὰ ἀναγιτνώϲκοντα et cum a ticnlo παρὰ τὸν ἀναγινώϲκοντα, ant synthesi, παρ- αναγινιώϲκοντα et cum articulo τὸν παρανογινώϲκοντα.) [*](Aaαvε. β 6ἂθ. Deinde de syntaxi adverbiorum dicendum est ac primum de eis quae videntur esse adverbia, cum revαs praepositio inoncta sit cum anti- culo postponitivο. Heraclides Milesius qumidem eo libri de prosodia catholica) [*](τssnε.sr Anm.sxao. δοθείη sine ν. vide Adn. ex. ad 64, 4 huis ed. -- 4- Bὰ οὐ ϲυνούϲηϲ -ῥήματα, quae Ap. debebat ponere post εἰρήϲεται, opposita eunt sequentibus ἡ δὲ ϲυνοῦϲα τῷ θήματι ~ prαepostto quae ιαm cum serbo copulata est. ne postddes μὴ pro οὐ, cr Adn. crit. ad 28, 7 hnins ed. - 8 Φϲ videtur hic idem velere quod quasi. cfr Adn. ex. ad 89, 11 huius ed. -- - 486,1 Herschdi EElesio Leopoldus Cohn in fragmentrum colectione 37 trbnit exposifionem usque ad ἀναδεξαμένων 48θ, 1 nobis ea tantum viden- tmx Miesii esse, quae leguntur usque ad ὅξπα 479, 8.) [*](Ans. qmr., mscs. sca. m ABb (usque ad 8, nam sequentia desont in CB) 1 πάντοτε CB 1 2 ν ϲυνθέϲεωϲλόγῳ hlig (probante EEfaysero) conl. 304,7. 218, 22. 311, 24. ἐν ϲυνθέϲει λόγου codd. et edd. ad depravationis genus vide Adn.crit.ad65,6 huiused. 2 ἔτι A , εἰ ΟBb et in ras A posterius τὸ A habet rasurafactum exτα B Βὲνom CB ἀναγινώϲκονται Β εnteκαὶδῆλον Sehαneiden Z f A. 1843 649 comma poni vult, ut sequentia sint apodons ad εἰ ἕν κτλ. (nam εἰ pro ἔτι ipse quoque legebat) P 4 ante ϲυντfξεωϲ add τ5ϲ CB προϲγεγονυα Hb, προγεγονυα Aῦ εἴρηται Β B 6 παρὰ ἀναγινώϲκοντα 0Schneider l. l., παρ’ ἀναγινώϲκοντα Lronko 599, παραναγινώϲκοντα CB, παραγιγνώϲκοντα A. cum duplici γ, παραγινώϲκοντα bo β 7 αναγιγνωϲκοντα A. 8 καὶ ὡϲ] ωϲ καί A. ὡϲ deleri vμlt HSchneider 10 nte Ἑξῆϲ praeter sliaa expositiones quae ad praepositiones pεtinebant, videntur ese intercidisse, ad quas relegat supra 28ὲ, 2. (309,1) 15,8. 816,12 β 18 ηρακλειδηϲ] fol 89r A. ταϲ om R , add A β 14 τὸ ειϲο A, sed post τὸ et ϲο reεura nnius litterae quae videtux foisse urubique ν. εἰϲό non εἰϲ ὃ scripsimus, quis HracHidea ita. loquitur, quasi sit uns vox adverbialis)

Ἄμεινον ἐκδέξαϲθαι ὡϲ ἐκ παραθέϲεωϲ προθετικῆϲ καὶ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ παρυφίϲτατο χρονικὴ ϲύνταξιϲ, τῶν λέξεων κατὰ [*](loco, ubi voces, quae oxytonesin accipere nequeunt, singulis orationis partibas disEζibδutss enumerat, εἰϲό adverbium dicit iniuria acui, quia voces in desi- nentes epufient oxytonesin exceptis ἀπό et ὑπό, quae inre acuantur. quoniam omnibδus praepositionibus hic tenor peculiaris sit. apparet autem etiam αὐτὸ premominis οxytonesin excusationem habere: nam eodem accentu pronuntiari debet atqne forme masculine. nihil est igitur quo defendi possit εἰϲὸ vocis oxytoneeis. etenim ne hoc quidem probabile est, ex ἕωϲ ortam esse vocem ita, ut omnia in conreria verterentuα, prior syllsbοa produceretm, altera corriperetur, ϲ littera ex fne in mediam partem mgraret, acutus tenor cum spiritu aspero ex initio in finem.) [*](asevκ. β Βλ7. lam neHus est putare, εἰϲ 5 ita otum esse, ut praepositione articdo apposita et articulo cum praepositione constructo evaderet consructio) [*](assnε. zv Ans. sxao. 6 de ads. 198, 20 ἌΙγι πρωτότυπόν ἐϲτι τῶν εἰϲ ὕϲ ληγόντων τὸ ἕωϲ, δῆλον, οὐ μὴν τὸ ἰϲοδυναμοῦν εἰϲ5, καθὸ καὶ ἐν τόνῳ καὶ ἐν πεύματι ἐπιϲτάϲεωϲ ἐδέετο. ἐν πνεύματι μὲν οὖν, ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτι τὴν ἔν φωνήεντι δαϲεαν ἔπὶ τέλουϲ εὑρέϲθαι· ἐν τόνῳ δέ, καθὸ οὐδεμία λέξιϲ εἰϲ δ λήγουϲα τόνου ἔχεται τοῦ ὅξέοϲ, καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ αὐτό ἐϲημειοῦτο, περὶ οὖ εἴρηται ϲἐν τῷ)πεαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. de pron. 73,6: ὅπερ( scil ήκατάληξιϲ εἰϲ o κατ’ ὁξδν τόνον) ἐν μέρει λόγου οὐκ ἔνὸν εὑρέϲθαι, τῆϲ ἀπό καὶ ὑπό ὑφαιρουμένων, καθότι ἀδύνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο . . .ὑπολείπεται οὖν ϲημειούμενον τὸ αὐτό, καὶ εἰ ἕν ἐϲτι, τὸ εἰϲ5. Herodian. pros. cath I479,30Ltz ο. Alex. 25, 34): ἡ ἀπ5 καὶ ὑπό, μηδεμιᾶϲ ληγούϲηϲ λέξεωϲ εἰϲ o ὀξυνομένηϲ, διὰ τὸ εἰναι προθέϲειϲ ὠξύνθηϲαν. διὸ ϲημειούμεθα τὴν αὐτό ἀντωνυμίαν, ὅτι ὠξύνθη διὰ τὴν αὐτόϲ ἀρϲενικὴν. - 4 ὑποπαραίτηϲιν. ctrr 145. 27. - B ἀφορμὴ, fe qua voce vide HSchneideri comm. 27, hic ratio est, a qua quis profectna accentum εἰϲό vocis excusare possit - 11seqq. cfr Βerodian. cathol. l 507, 10Liz (Theognost. A0 160, 31): τὰ εἰϲ o λήγοντα ἐπιρρήματα ὑπὲρ μίαν ϲυlλαβὴν οὐκ ἔϲιν ὅτι μὴ τὸ δεῦρο βαρυνόμενον· τὸ γὰρ εἰϲ ὅ δύο μέρη λόγου ἐϲτίν.) [*](Ans. er., eqsοm. som. m Ab. 4 ante τόνου add τοῦ b cum 1 θ ειϲον A, sed ν adrasum πειθανον A. vide Adnot. crit. ad 426, 10 huius ed. 8 ἐπ] περὶ m τοῦ τέλουϲ HSchneider IΙ 596, τὸ τέλοϲ Axζ b ψ θ μετίει A. | b cum Soph, ι Ax5 ψ 1θ μετετίετο bd cum Soph., ϲυνετίθετο Am′, cuine cfruptelae causa posita est in antecedenti ϲυνόντοϲ β 11 post ἄμεινον inseruit οὖν cum Porto)

Οὅτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐξ oὗ, ἐν ᾦ, ἀφ’ οὖ, καθότι ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι [*](temporeis, in qua uticulus εἰ aeeentum suum εἰ spiritam sevsbδat, prioris autem vocis acutus tenor in gravem mutabatur, id quod omni praepoitioni aeeidit ommdibusque omnino oa tonis, quibδus eubicitur altera vox.) [*](Aaevε. β 5Β. Mee εitex se habent ἐξ εὖ, ἐν ῷ, ἀφ’ οὖ. atque efism in) [*](rsrε. xv μAns. exso. 1 ἐνεκλίνετο hic non de ea inclinatione dicitur, qua accentus vocis fn smtecedentem vocem reicitur, ssd de accentu oxytono fn maen mutato. r de pron. 35, 26: ὅν τρόπον (i.e. quomodo ὑδποτακτικὸν διαφέρει ὑποταϲϲομένου) κxὶ ἐγrλινόμενον ἐγκλιτικοῦ. τὸ μὲν γὰρ ἐγκλινόμενον αὐτὸ μόνον κοιμίζει τὴν ὸξεαν, εαὑτὰρ ἑγὡ κα Τυδείδηϲα (δ 290),τὸ δ’ἐγιλιτικὸν μετά τοῦ τὸν τόνον ἀποϲβεννύειν καὶ τὴν πρὸ) ἑαυτοῦ βαρέαν ὀξόνει, Ἀλπολλώνιόϲ μοι, ἐτίμηϲάϲ με. qui locas non eiciendus cum Padio Mass (ochenschr. f. Mdsss. Phlϲl. 1903 No.3 61). et Herodian. BA ID 1142 (Ι 551,3 Lv): ξγκλινόμενόν ἐϲτ μόριον λέΒhιϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ὀξυνομένη, τρέπουϲα δὲ εἰϲ βαραν κατὰ τὴν τοῦ λόγου ϲύνταξιν, καθάπερ ἔχει εεt μὴ μητρυιὴ περικαλλππϲ Ἡερίβοιαα. Ἐγτλι- τικὸν δὲ ἐϲτι μόριον, 5 τπν ἰδίαν ὅξeαν κοιμίζον τπν προκειμένην βαρέαν εἰϲ ὁξeαν μεθίϲτηϲιν. paullo aliter losnnes Ϲhsrax BA ID 1150: ἰϲτέον ὅτι διαφέρει ἐγrλιτικὸν ἐγτλινομένου . . . τῷ καθόλου καὶ τῷ μερικῷ. πᾶν μὲν γὰρ ἔγrλτκὸν καὶ ἐγιλινόμενόν ἐϲτν, οὐ πν δὲ ἐγιλινόμενον καί ἐγκλιτκόν ἐϲτιν. xἰ μὲν γὰρ λέξειϲ αἰ ὀξύτονοι ἔν τῇ ϲυνεχείᾳ κοιμίζουϲαι τοὺϲ τόνουϲ ἐγ9λινόμεναι καλοῦνται, οἰον ἕει μὴ μητρυιὴ περικαλλἡϲ Ἡερίβοια3. ἰδοὺ αὕται κοιμίζουϲαι ἐν τ ϲυνεχείᾳ τὸν τόνον ἐγκλινόμεναι καλοῦνται καὶ οὐχὶ ἐγκλιτκαί. ἀλλὰ πᾶν ἐγκμιτκὸν ἐγκλινόμενον. vide Lehrsii qu. ep. 10Β. - 4 παρ’ αώτ. iexta se ~ pe se. omni oxyfomo, cu4 nem sμectur εox atera. 7 hie versus, qω quattnοx οxytonain bartona conversa continet, usitatum exemplum acuti tenois fn gravem mutati est. vide Testim. ad lin. 1. - 8 - 481, 8 e de adv. 180, 17: κω τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μὴν ἐϲτιν ἔπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1m Ab. παράθεοιν in ras A 1 αὐτMϲ b, αὐτόϲ Soph., αυτοιϲ A sed rasura factum ex αυταιϲ, αὐτῆϲ m B 4 εχουϲη A’, post η add ϲ A . deinde erasae 13 fre litterae, quarum legi possunt hae: ουκ ἔχου. dittogεphia igitux deleta est β 4 παρ’ αὐτῇ hlig, πρὸ αὐτῆϲ b, προαυτηϲ A, sed omnia praeter τη exsrait in res A~. poterat etiam scribi μεθ’ ἄτην, quod Soph. aut EΙebode coniecit mllinsque indicat quod cogitat Apollonius, sed παρά praepo- sitio propius accedit ad traditam scripturam atque consenit cum embseqnentibυm ἔν παραθέϲει οὕὕϲαι. Lebrε ci. προτακτικῶϲ ἑτέραϲ λέξεωϲ |7 εἰ] accentus, quem Hyxmmtii demum grammatici coniunctioni ademerunt, hic adᾶtus est, ut haec quoque vox exemplum praebeat acui tenoris vn gravem mutati Β ἀφ’oὲ eicit AHnttmsnn, quia lin. 1 pag. seq. εἰ B34, 25 hae tres tantum praeponitionea sfermntnx: εἰϲ, ἐν, ἐξ, et quia supervacaneum sit ἀφ’ οὖ iuxta ξ οὕ. ssd tmi- madveere ἀφ’ οὖ quoque τlme consentre cum eis, quae inὰa q 59 de temptrli vi trum pρraeponitionis et scticuli copulsfionum dicuntur)

Ἀλλ’ ἐκεῖνό γέ τιϲ ἐπιζητήϲει, πῶϲ ταῦτα τοπικῆϲ ἐννοίαϲ ἐϲτὶ παρεμφατικά, χρονικῆϲ δὲ τὰ ἐκ τῆϲ ἀρθρικῆϲ ϲυντάξεωϲ, ἔχοντοϲ καὶ τοῦ τοιούτου λόγον, ὡϲ ἀναγκαίωϲ μὲν τὸ ἐν οἶκῳ καὶ ἐξ οἶκου τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἐπεὶ καὶ αὐτὰ πολὺ πρότερον τόπον ἐϲήμαινεν· τά γε μὴν ἄρθρα οὐδὲν τοιοῦτον ϲημαίνοντα ἢ μόνον ἀναφορικὴν ἔννοιαν, ἥτιϲ χρονικὴν ἔμφαϲιν παρίϲτηϲιν, εἴγε τὸ ἀναφέρειν [*](nominibus idem observare licet. ἐν οἼκῳ enim et ἐκ Λέϲβου et εἰϲ οἶκον in unam locsem notionem coslescnnt, quas non discrepat ab sensu adverbiorum ex his nominibus derivatorum. sicut οἶκον δέ quoqne et Οόλυμπον δέ μlibi exposuimus dnae qudem voces esse sed in unam notionem copulatas, quae vim hebet ad- verbiiq nec mirum esse, quod coniunctio δέ hic praepositionis ico fungitur, cum eliam praepositiones nonnumquam pro coSiunctionibδus usupentur.) [*](Aaαvκ. ψ θξ. Boc tantum quaeret qdispiam, qui fat, ut hae nomSnum cum praepositionibos copulationes localem habeant nofionem, temporalem illae, quibus articuli cum praepositionibus copulati sunt. colus rei causa haec est, quod οἶκοϲ nomine et simihbus iam locus signifcatux,articlo autem inest ana- phorica vis, quae temporalis est: nam ubi refertur aliquid (quae est artien proprietas), 1educitur in memoriam illod tempus, quo factum est quod refertur.) [*](rasmm. r Ans. sxxo. παρεϲτήϲαμεν καὶ ἀλλαχόθι ὡϲ τὸ Sκον δὲ, ὔλυμ- πον δέ κτλ.: in Hbδro de adverbδio 180, 13-183, 4 demonsαat haec et umilia esse dues voces psrathesi coninnctas, quae aderbiormm constuctionem neque amen formam habegmt, et literam vocem esse cofmiumctionem δέ. vide Lehrsii qn. ep. 40 -44. - 8 8 e2r de adv.181,32: πῶϲ τοπικὴ ϲχέαϲἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δὲ; ὅτι κὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται. διὰ τὸ ἡμέραν εἰναι φῶϲ ἑϲτι,διὰΔιονύϲιον παρεγένετο Ἀλπολλώνιοϲ,ἐκ τῆϲ δᾳθυμίαϲ αἰ κακίαι γίνονται, ὡδϲ εἰ ἕνεκα τῆϲ ῥᾳΕυμίαϲ. stenfm ἕνεκα ab teehnicia omnibns in nnmerum coniunctionum causεHfum referebatur. cfϲ 312, 2- 16. - 10-p 482, 8 e2 Schol. sd D.Γ409 n Ba rec. man. V 382.24Dind) et in L- xἰ προθέϲειϲ παρατιθέμεναι τοϲ ὀνόμαϲιν ἔννοιαν ἔχουϲαι τοπικὴν, ποιοῦνται τὰϲ ὑποϲχέϲειϲ ege τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ), οἶον οἴκου ἐξ οἱκου, οἰκον -εἰϲ οἱκον. τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὰ ὄρθρα τὰ ϲημαίνοντα τν ἀναφοράν. ἡ δὲ ἀναφορὰ ἐν τῷ χρόνῳ οὖϲα καὶ λαβοῦϲα τὴν παράθεϲιν τῆϲ προθέϲεωϲ aποιε ϲχέϲιν χρονικὴν, οὖ - ἐξ ο5, ῷ ἐν ῷ. 11 αὐτὰ, scil τὰ ὀνόματα. - 12 μόνον. cfr Letrs ad Herod. p 83.) [*](Ans. cmv., mscm. som. m Ab. B οκοθι]fnsls ι in ras A, A videtur οικοθεν seripnisse. cetermm noliofenderεin ordineexemplorum sbο smtecedenti diecrepante 4 δὲ om A , add A |6 κακενο b cum |ὡϲ εἰ hlig, ὡϲ αἰ Ax b, ὡϲ εἰ αἰ Soph st Sva I 17, ὅτι ὡϲ αἱ AHutmann et Lehr5 7 ante οὐ pmnctum habet bo cum et Porto, qui post βίαιον addit οὖν 1 τὸ] τὸν b cum ϲυνδεϲμων A. προέϲεωϲ mavult Hilgard 1θ εχοντοϲ] fol 89v A ( 12 ante τοιοῦτον add τὸ A)

οὐκ ἐπεὶ δὲ ἐκ παραθέϲεώϲ φαμεν τὰ τοιαῦτα μόρια ϲυνίϲταϲθαι, πάντωϲ καὶ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἀποϲτήϲεται, καθάπερ γε καὶ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου οὐ ϲυντάξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραλόγῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. δύο μέρη τοῦ λόγου ἐϲτίν, τῇ μέντοι ἐξ ἑκατέρου ϲυνόδῳ ἕν τι παρυφίϲταται. [*](Asovκ. θ6. noli autem putare, ideirco quia εἰϲ 5 et similia paratheεi, non aynthesi copulantur, separanda ea inter se esse, si muntia, nbi inemium- tur, in singddlss partes dividimus. sunt sane duae voces et εἰϲ 5 et ἔν ῷ, sed quasi in unam conexae, sicut οἶκον δὲ, ἀγρὸν δέ.) [*](rasruε. xv Ans. exso 2 παρεμφάϲεωϲ παρεμφατκά. vide Adn. crit. -- 3 οὐκ ἐπεὶ δὲ. err de pron. 51, 25 et 87, 9. - t -Β κατὰ τὸν μεριϲμὸν κτλ. Lshra Herod. 423 dobitat sn Apollonius boc loco (ina der schicerigem PPo) ds ea partitione loquetur, qua singdlae orationis voces diversis classibus aacribanur. quam interpretationem si amplectemuα, ϲυντάξεωϲ hic et in subsequenti mmuntiato de vi syntacfica dictum putabimus et priore loco supplebimus ἔπιρρηματικῆϲ (cfr 48, 4: μενούϲηϲ τῆϲ ἐννοίαϲ μένει ἡ ταυτότηϲ τοῦ μεριϲμοῦ). at cogitari hoc quoque potest, μεριϲμόϲ nomine signifcari eam psrttionem,qua singulae enontisti alicuius partes inter se separantur (cogtando scilicet, non ita ut spatium vacuum relinquetur inter singulas voces), de quo μεριϲμῷ disputat idem Lehrsius l. l 424. hanc intepretationem secuti sumus in AA gumento. etiam ϲυντfξεωϲ sutem nomini ita aliam vim inesse patet: quod paratheta εἰϲ ὅ esse infelleximus, hoc non oδetabit, quomnus n αedesds emuntiαti peεtbus ea comungαmus. - 6 τῷ παρολόγῳ τ.εἰρ. φωνῶν. vide Adn. crit.) [*](Ans. out., ess. scs. m A bo. B παρεμφάϲεωϲ] Sylb : μorfaeeeεectissἐμφάϲεωϲ, κtpακo ante (Ι.1Β pag. antec.). Eayser P~μr παρεμφάϲεωϲ ma6 eleas ιeeἐννοίαϲ aagreten. ne in pleonaemo παρεμφάϲεωϲ παρέμφατικά ofendas, cxv 317,25: ϲύν- τοξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐποιήϲατο, de pron. 53, 1: αἰ πτώϲειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχονται. πτώϲεωϲ, de ads.200,6: δοκε τὰ τῆϲ τάϲεωϲ υμμεμενηκέναι κατ’ ὁξαν τάαν 3 επειδε A . tertium ε mutavit in η A ~, ἐπειδqq b | 4 HΙlεb. ef. τϲ traiciendum. esse ante κατὰ τὸν μεριϲμὸν 1ἂ inter αποϲτηϲεται et καθάπερ γε A haec hsbδet: κοί καθάπερ καί τα α αλλα μερη τηϲ ϲυνταξεωϲ του λόγου αποϲτηϲεται. sed Hnεae obliquae ab A vel A ductae sunt per καί, καθάπερ, καί, λόγου, item inter α et αλα, inter μερη εἰ τηϲ | γε om A , add A οὐ add Lehre qu. ep. 40 | 6 ϲυνταξεωϲ αποϲτηϲεται om A. , add in ng A . HSehneider D 7 haee verba eici vult εἰ pοεt τοῦ λόγου punctum poni, ex antecedentibous autem hsso mene supβleti: κατὰ τὸν μεριϲμὸν τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῆϲ ϲυντfξεωϲ οὐκ ἀποϲτήϲεται τῷ παρολόγψ] τω γαρ λογω A , A γαρ in παρα mutavit, quod recepere δ et s. HSehneider l l. cum Luditbio primae manus scripturam amplexus puncto ante τῷ γὰρ λόγῳ posito, post φωνῶν deleto sic locum inerpretatms est: ratio em. vocem εἰϲ ὅ, οἶκον δέ ea e5, s4 duae paεfes oratiemss ent. ΙbBg censet legen- dum esse: οὐ ϲυντfξεωϲ ἀποϲτήϲεται τῷ παραθέτῳ τῶν εἰρημένων φωνῶν. Lebrs Herod. 42B παραλόγῳ servat, sed pro εἰρημένων duδitst an scribendum sit ἐγκειμένων S 7 ante λόγου habet τοῦ A conxa Apollonii consuetudinem, cdd solet sticnlum hmc genetivο non aᾶlere, si additus non εεt eruiculus μέρη nomini. ude Egenolfum ~atrbδ. f λlass. Phiol. 1879 p 695 seqq.)