δείξομεν γὰρ ὅτι ὁ δέ καὶ πάλιν οἱ τούτῳ ἰϲοδυναμοῦντεϲ παραιτοῦνται τὰϲ κοινότηταϲ, μετάβαϲιν ποιούμενοι καὶ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι τῶν ῥημάτων. καὶ ἔνθεν ἀπροϲδεεῖϲ ὄντεϲ τοῦ παρακειμένου λόγου ϲτιγμῆϲ αἴτιοι καθεϲτᾶϲιν, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, Διονύϲιοϲ μὲν ἔγραψεν, Τρύφων δὲ ἀνέγνω· χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπιμεριζόμενα εἴη ἐκ πλήθουϲ, ὡϲ ἔχει τὸ φιλολογήϲωμεν ϲήμερον ϲὺ μὲν κατὰ ϲχολὴν ἐγὼ δὲ ἐν οἴκῳ·
ἀλλ’ τοι μὲν ταῦτ’ ἐπιείξομεν ἀλλήλοιϲινϲοὶ μὲν ἐγὼ ϲὺ δ’ ἐμοί {Δ 62seq.} τὴν δὴ τοιαύτην τήρηϲιν πάνυ ἀκριβεϲτάτην οὖϲαν ἐν τῇ ἐπιβαλλούϲῃ
[*](ut prioris enuntiati nomen aut verbum in altero quoque enuntiato cogitetur, quapropter interpunctione non egent.) [*](Asαvx (β 61. e contrario δέ coniunctio et quae eandem habent vim, postulant ut et veιbδa et casualia mutentur utque interpungstur, nisi si eub- iectum verbi in duas vel plures psrtea dividitor.)) [*](rssrκ er Anx xxso. 1θ-p 172, 1 § 61 parenthesin esse Ap. ipse indicat extremis interpositionis verbis. 16 δείξομεν et 172, 1 ἐκθηϲόμεθα: in post- 2ema paαte horum de syntaxi librorum quae perit - δέ non in ἀθροιϲτικῶν ϲυνδέϲμων numero habδebatm, st ϲυμπλεκτικῶν clausi adacribebatur etiam abo Dion. Thr 89.1 O.,necminus μέν ἀλλά ἀτάρ αὐτάρ. videadn nostram adDionysii locum.) [*](Ans. cmv., aises. sca 1s AL. CB b. 1 5ν om l.B lebode ϲ ὦϲ ἀνεχο- μένου, quod Dudithins recepit perperam ad ὡϲ 5ν cfr Adn exeg. ad 89,5 - 6 haina ed. ἔχεϲθαι cum πρόϲ praepositione ut saepe cum nudo genetivο ccλaerere cum atqua re Γ προϲιόντοϲ A b, aed prius ϲ in A rasura paene dele- tum, προιόντοϲ ceteri 1 2 τὸν A Lb, τὸ CB εγκειϲθω A 4 ποιητοῦ l. || Β μὲν] δὲ A. |virgulam in b post ἤρχον positam recte Lhriedlaenden Micam. 52 ex doctrina Apollonisna omittendam esse censet ῇ 6 προθωηνωρ AL secundum τε om AL β 7 τοῦ ἤρχον] fol 96 L. β 8 dλλωϲ L 812 ede Adn. crit. ad 173,9-10 huius ed. 8 καθίϲταται B ἐκ τοῦ καὶ τῶν τε τούτῳ A habet ab Α β I2 primum καὶ om B tertium καὶ om omnes praeter A. ἔνΕεν] ἔνθα B β 1B παρακειμένου] προκειμένου ci. Hllebode et EASchmidt Βsitr. 521 λόγου omB καθεϲτῶϲι CB 14 μὲν om AL. 15 τὸ om A , hebent LBb ψ 16 ν οκῳ A LB, κατ’ οκον Cb 17 ταῦτα l. ἐπείξομεν A Βb, ἐπιδεξομεν L, ὑποείξομεν C et codices Βomeri β 17 18 viτr - gdlss in b post ἀλλήλοιϲν et ἔγὡ positas recte Lhriedlaender deleri iubet l. l. 18 δὲ ἐμοί L B 19 δ] δὲ LB ταότην L τιρηϲιν A , corz A | ἀκρι- βεϲτάτην] fϲl 97r l. ἐπβαλούϲῃ L) 172
τάξει πάλιν ἐκθηϲόμεθα. ἀνιτέον οὖν ἐπὶ τὸ προκείμενον.)
Ἐὰν πτωτικὸν ϲυμπλακῇ, οὔποτε κατὰ τὸν ἑξῆϲ λόγον δύναται κοινὸν παραληφθῆναι, τό γε μὴν ῥῆμα· καὶ ἀνάπαλιν ἐὰν ῥῆμα ϲυμπλακῇ, οὔποτε κατὰ τὸν ἐξῆϲ λόγον κοινὸν παραλαμβάνεται, τό γε μὴν ϲυνὸν πτωτικόν. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα· καὶ Τρύφων διελέξατο καὶ Ἀπολλώνιοϲ, οὐ κοινοῦ μὲν τοῦ Τρύφων παραλαμβανομένου, τοῦ γε μὴν διελέξατο· καὶ ἀνάπαλιν καὶ διελέξατο Τρύφων καὶ ἀνέγνω, νῦν [*](129 s) πάλιν τοῦ Τρύφων κοινοῦ παραλαμβανομένου. τὴν αὐτὴν ϲύντοξιν [*](124 b) ποιήϲει ὁ καί ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν.
Εἰ μέντοι γε ὁ προκείμενοϲ λόγοϲ μὴ ἀναδέξαιτο τὸν ϲύνδεϲμον, τὸ τηνικαῦτα ἀδιαφόρωϲ ἔχει τὸ ἐπιφερόμενον τοῦ κοινοῦ, Τρύφων περιπατεῖ καὶ Ἀπολλώνιοϲ, Τρύφων περιπατεῖ καὶ διαλέγεται, ἀμφοτέρων ἀπὸ κοινοῦ δυναμένων λαμβάνεϲθαι. ᾧ λόγῳ εἰ προϲδῴημεν τὸν ϲύνδεϲμον, [*](Aaove. β θ2. lam si casuale conectitur, non ipsum commune est alteri enuntiato sed verbum: καὶ Τρύφων διελέξατο καὶ Ἀπολλώνιοϲ contαa si verbum. coniungetur, casuale commune εfit utrique enuntiato: καὶ διελέξατο Τρύφων καί ἀνέγνω.) [*](Aaovx β 6ξ, ξi vero prius enuntiatum coniunctone caret, nondum con- stet, urum secuturum sit cssusle an verbum. at si coniunctio priori enuntiato praemittitur, oratio ita conformabitur, ut fugitat ea vox quae coniuncfione cum sequentibδus conexa est. abnorme est enim καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ Ἀπολλώνιοϲ.) [*](rssτhκ.sτ μns. exso. 1 -9 Pec. XI 95 160,16- 21 H.: Et eeindum, que03, si preeponαέar comiuactto casuαh, necesse est α am queόque pαfem casueem copulari et ad ramque verbum referi, ut et DGioa gaius οquπitur et Trypo, et Apollonius scripsit et ego, e4 ergίlαus pro icit et legens et centa, si serbo proepoonafr comtuncιo, uecesEe est α(iud εerbum ε eonisngi et ad trμm- que adiquιd casuale cfrrτ, ut et scriδit et legit Erypao, e pugnat e4 eincit Aeneas. - θ-p 17, 6 Prrsc. XV51 96-97 161, 4 -12 Β.: 9ἵν esaim aά prapemαtur ϲeieenctto, hicet diεereαs erre parfes, u4 scriδνρ ῶοnysius et Erχpho, scrι5rt Dioaaystus et legit. si emrm prαεuαm coniunemomem drceado: e1 scrνὸit Diοnysrus, necesse est alterum eerbnι subruugere e αieεre: et scriδrt DDiοn ysius et legit rursus si ~ιcam: et Dionysius scrνhι(, necesse est αfεruuμ cαsuαle isμλrre et dcere: et Dion ysius scribit ef Apollo - uιu6, tἀμe cum proeyosta cemtuncfto coplelαtcα eei dieiuncgiεα omnimodo con- β amem cogi4 partem reρe4erε, id est casuem ee carentem cαsm, e emmdem cusum ee modum. - 11 τοῦ κοινοῦ. vide Adn. crit.) [*](μAnx. eur., mιscs. sca. is Al.CBb. 1 ἐπανιτέον B | 2 ϲυμπλακῇ] α in ras A, item 3 1 5 ἐγκείϲθω A L. διελέξατο) fol 2er A 5 6 oὁ] xx C Τρύφων ALb, Τρύφωνοϲ A~CB ψ 7 secundum καὶ om A L 8 Τρύφωνοϲ CB l 9 ποιήϲει] ποιήϲειϲ Β | ὁ καί] anticulum, ad ηuem subaudiendum ϲὐνδεμοϲ, add Ϲhlig. Stadtmueller voluit ποιήϲει ἄϲτοιαύτη ϲυμπλοκὴ) καὶ ἐπὶ τῶν ἀ. . 10 ὀνεδέξατο CB τῷ τηνικαῦτα ἀδιαφόρωϲ] fol 97ε L. 1 11 inter ἐπιφερόμενον εἰ τοῦ κοινοῦ videtur διὰ τὸ ἀόριϲτον νel διὰ τὸ ἀοριϲτούμενον in- serendum esse. Hekkero videbδstur intercidisse ἀπὸ vel ἐκ, Stadmuellero πρὸϲ τὸ ἀπὸ. Hayser putabat τοῦ κοινοῦ pmndere posse ex ἀδιαφόρωϲ 1 I2 περι- πατε Τρόφων CBb)
173
παρὰ τὴν ϲύνταξιν τοῦ ϲυνδεδεμένου τὰ τοῦ λόγου καταϲτήϲεται, καὶ Τρύφων περιπατεῖ καὶ Ἀπολλώνιοϲ, καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ διαλέγεται· οὐ γὰρ ἐν ὑγιεῖ λόγῳ τὰ τοιαῦτα, καὶ περιπατεῖ Τρύφων καὶ Ἀπολλώνιοϲ.
Ὁμολογουμένωϲ οὖν τὸ ϲυνδεδεμένον πτωτικὸν ἀπαιτεῖ ἕτερον πτωτικὸν πάντωϲ, καὶ τῆϲ αὐτῆϲ πτώϲεωϲ, ὥϲ γε προῦπτόν ἐϲτιν καὶ ἐξ ἐκείνου,
εἰπὲ καὶ ἡμῖν {α 10}, καὶ γὰρ ἄλλοιϲ·
ὃν πέρι μοῦϲα φίληϲε, δίδου δ᾿ ἀγαθόν τε κακόν τε·ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερϲε, δίδου δ’ ἡδεῖαν ἀοιδήν {θ 63 sq.} ἢ ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ οὐ κείμενον τὸν ϲύνδεϲμον παραιτεῖται, ἵνα μὴ ἐξ αὐτοῦ τὸ ὁμοιόπτωτον πρόϲωπον νοῆται.
Ἔνθεν οὖν ὀρθοτονοῦνται αὶ ϲυμπλεκόμεναι ἀντωνυμίαι, [*](12 b) διὰ τὸ ἐπιϲυμπλεκόμενον πτωτικόν. ἔνθεν τὸ
καί μοι ὑποϲτήτω {I 160},καί μ’ ἐφίληϲεν {I 481} [*](Aaoνκ. 8B4. Ergo casuale [prenomen), ad quod conienctio pertinet, ex- poscit alterum casule et eiosdem cesus, ut petet elam ex εἰπὲ καὶ ἡμῖν. nam guplendumκαὶ ἄλλοιϲ, nisi cum Aristarcho καὶcensesvοcem superacsnεam esse.) [*](Aaαvκ. β 65. Binc igitur pronomine personalia, si copulata sant, recto t-more proferuntur, quis alterum casuale adnscfStnr Γet qφpemstur]. ea vero pronomina, qua5 non τeveαa copulantur, sed videntux tentum propter snteceden- em coniunctionem copulsi, tenorem inclinere possuntt, qdis vincta non sumt coiunctione.) [*](rasrκ. er Ans. xxxa. 1 παρὰ eo sensu quo invenitur 121, 11. 4B, 14 et 15. 49, 6. 164, 22. - 11 5 ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ. ne quid denideres, cfr 146, 11. - ὡϲ οῦ κεμενον. ez Eostathius in dysseae α 10 1383 extr.: Τὸ δὲ καὶ ἡμῖν ἢ παρέλκον ἔχει τὸ καί, καθὰ πολλαχοῦ γίνεται, ἢ διὰ τὸ μέλλον εἴρηται, ὡϲ εἰκὸϲ ὅν,πολλοὺϲμεθ’ Ἄμηρον ἐγχειρήϲειν τοιούτῳἔργῳ,et Hrisdlaender Ariston.pΒ4. - 18-p 174, 5 cr de pron. 40,19-25.) [*](Ans. cx., mscs. scs. is Al. Bb. 1 παρὰ Hllebode et ESchneider, περὶ codd. εἰ edd. i 8 ὁγ] ὑγιῆ A, atque L habet εἰ ex η correctum β 4 post Ἀπολλξvιοϲ idebstorPortο addendum esse: κdΤρύφων περιπατεῖ καὶ διολέγεται pἀεt οὖν add κω BB 1 B pro priore πτωτικὸν lhlig coniecit ἀντωνυμικὸν, quod Eaysex probait ( mle ἕτερον add καὶ B 6 κxὶ om CBb 8 καὶ τοῖϲ Ελλοιϲ B 8 16 hos verens ab hoc loco alienos esse inde apparet, quod ὡϲ ~Ἀρίϲταρχοϲ lin. 11 srfissime cohaerent cum καὶ γὸρ ἄλλοιϲ lin. Β. adscripti fnisse videntur in ng ad init.paginae12ξ,quia confinent et ἀθροιϲτικῶν ϲυνδέϲμων exemplum εἰ sios eonezionis documentum, quae ft per μέν εἰ δέ. Stadmneller putabδat locam ita senari posse, ut conlocarentur ὅν πέρι-ἀοιδὴν post ἐξ ἐκείνου Hin. 6, deinde sequermtnr: ἔτι δὲ ἔξ ἐκείνου εἰπὲ καὶ ἡμῖν 1 8 μοῦ~’ ἐφίληϲε B ψ 8-10 δίδου-ἄμερϲε om CB β 11 οὐ om B 1 13 αἰ ϲυμπλεκόμεναι vτωvυμίzι add hlig et virguam posuit ante διὰ τὸ ἔππϲυμπλ. πτωτικόν, quis his verbis explicatur ἔνεν adverbium 1 14 ab ϲυμπλεκόμενον inc. fol 98r L) 174
οὐ ϲυμπλέκεται κατὰ τὸ ἀντωνυμικόν, κατὰ δὲ τὸ ῥῆμα, καὶ ἔϲτι τὰ τοῦ λόγου ἐν ὑπερβατῷ· ἰδοὺ γὰρ ἡ ϲυμπλοκὴ οὐκ ἐπήγαγεν ὁμοιόπτωτον
[*](130 s) πρόϲωπον πρὸϲ τὸ ϲυμπεπλεγμένον ὑπὸ τῶν ἀντωνυμιῶν. ἔνθεν δὲ ἀνεθεῖϲαι τῆϲ διαϲτολῆϲ αἱ ἀντωνυμίαι παρῆκαν τὸν ἴδιον τόνον, ὡϲ ἂν οὐκ ἐνεχόμεναι ὑπὸ τοῦ ϲυνδέϲμου.
[*](Etiam disiunctivae coniunctiones et ἔνεκα coniunctio erigunt tenorem personalium ad quae pertinent.), Τὸν αὐτὸν δὴ λόγον ποιήϲει καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ διάζευξιν παραλαμβανομένων καὶ καθόλου τῶν δυναμένων εἰϲ ϲύνταξιν πτωτικὴν παραλαμβάνεϲθαι. φημὶ δὲ τὸ τοιοῦτον, καθότι ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ ἐπὶ ῥήματα φέρεται μόνον, ὅθεν οὐδὲ ἀναγκαίωϲ διεγείρει τὰϲ ἀπτωνυμίαϲ, εἰ μὴ τὰ τοῦ λόγου ἀπαιτήϲει· οἷόν τε γὰρ φάναι ὅτι ϲε ἐτίμηϲα ὑβρίϲθην. καθόλου γὰρ οὐκ οἶδε τὴν ἀντωνυμίαν. εἰ δὲ κατ᾿ ὀρθὴν τάϲιν φαίημεν ὅτι ϲὲ ἐτίμηϲα, δῆλον ὅτι ὡϲ οὐ διὰ τὸν ϲύνδεϲμον, διὰ δὲ τὴν ἐπακολουθήϲαϲαν ἀντιδιαϲτολήν.
Ἀνάπαλιν οὖν ὁ ἕνεκα ϲύνδεϲμοϲ, φερόμενοϲ πάντοτε ἐπὶ [*](μααvν. β 66. idem velet, nbi iuxta disinnctivas coniunctiones pronomina collocata invenientur vel iuxta elias, quae casualia coniungere possunt. non omnes enim coniuncfiones casnslia coniungunt, sed pleraeque verbοa tentum unde pronomina iuxta hes posita, si rectum tenorem habent, non propter coniuncfiones habοere patet, sed propter ea casualia quae illis opponuntur.) [*](μaov. β 67, Coniunctio ἕνεκα contra usquequaque tenorem pronominum erigit, ηuia horum genetivοs coniungit.) [*](rssrε. x Ans. exso. 2 ξ ἡ ϲυμπλοκὴ -ἀντωνυμιῶν copulatio adiungit hia locis enuntiatum, quod verbum et pronomen continet, sed pronomine nom αdιungit ad efecedentiα εocem eusdem casms, qul sn aafeeedentibus legitur. eb πρὸϲ praepositio et ὑπὸ pendent ex ἐπήγαγεν. 8 5 ὅτι: unias conionctionis exemplum snffcere videbatur Apollonio, quamquam dicit quod de plenisque con- iunctionibus valet. 11 καθόλου -ἀντωνυμίαν. ὅτι coniunet5o omnino ignora preomen, 1. e. nusquam ulla ratio intercedit iΙli coninnctioni cum pronomine. cfr 241,14. 316,8. - 14 ὁ ἐνεκα ϲύνδεϲμοϲ κτλ. eft de coni 238.23 - 28. ἕνεκά. omnes technici veteres (quin etiam vetustissimi recentiorum) in coninonctionum numero habuerunt. vide Dion. Thr. 93, 2 . et adn. et Lehre qu. ep. 110 coniungere autem videbοatnr Apollonio ceterisque ἕνεκα vox genefivum, nisi· falimor, cum vοbο.) [*](μns. cmv., msca. scs. aa Al.CBb. 1 post οὐ add γὰρ B β 3 ὁπερβατῷ] ὑπερβόλω L, sed ipsa prima m. cϲrr | 3 BΙlebode: ~ort. sine ὑποϲτρέφει AΒottmenn putavitautὑπὸdelendum ant ἀντωνυμιῶνin ϲυνδέϲμωνmutsndum essε,HSchneider ὑπὸτῶν ἀντωνυμιῶνdeleri vυlt.StadtmueHlerci. ὑπὸ τῶν ϲἀνομοίων πτώϲεωντῶν)- ἀντωνυμιῶν. vide Adn. exeg. ἀντωνυμικῶν B ante ἔνθεν add κε C | δὲ in L add l. 5 οὐκ om B ἀνεχόμεναι Ϲb, ἐχόμεναι B 6 dn] δὲ B | ne ποιήϲουϲι poscas, vide HSSehneideri comm. 14 de numerorum variatione apud Ap. rrequentissima Γτῶν] του A. 7 ἐῶν om L 8 φηϲ C δὲβ δὴ L | καθὸ CBb ὅτι post ϲύνδεϲμοϲ add Portus et b, sed verisimilius est haec verbe ante ϲύνδεϲμοϲ intercidisse, quod coniecit ΒΙebode β 8 ρηματά. A, sed inter ρ et η rasura unius litterae ῥήματοϲ Ι.Bb 10 τὰ] μετὸ B 10-11 ἐτίμηϲα] fol 98ε l 11 -12 ὑβρίϲθην-ἐτίμηϲα om C β 11 ente κα- θόλου add κω LB post οἰδε add διεγείρειν LB, quod Schoemanx iniuria censet necessarium. vide Adn. exeg. β 12 ὅτι ϲὲ] fol 26v A ὅτι Φϲ] ὡϲ om LB, ὅτι om b. cx ad ὅτι ὡϲ HSchneidειi comm. 131 ad 108, 27)
175
γενικήν, μόνωϲ ὀρθοτονεῖ τὴν ἀντωνυμίαν, ἡνίκα τὰϲ τούτων γενικὰϲ ϲυνδεῖ,
εἵνεκ’ ἐμεῖο κυνόϲ {Z 356}. τίϲ γὰρ ἂν θαρρήϲειεν Ἑλλήνων ἐγκλίνειν τὸ ἕνεκ’ ἐμοῦ, καὶ δῆλον ὡϲ
[*](126 b) μόνωϲ πάλιν ὀρθτονοῦνται, καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι πρόϲ τι πτωτικὸν τὸν λόγον ἀνέχουϲι.
Φηϲὶ δέ που καὶ ὁ Ἅβρων οὐ δεόντωϲ ἐγκεκλίϲθαι τὸ
ἢ μ’ ἀνόειῤ ἐγὼ ϲέ {Ψ 724}, καθὸ διέξευκται ἡ ἀντωνυμία· ὡϲ οὐκ ἐνὸν πρὸϲ αὐτὸν φάναι ὅτι τὸ
[*](131 s) ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ ἀνάειρόν με, ὡϲ αὐτὸϲ παρῃτήϲατο ἐν τῷ
καί μ᾿ ἐφίληϲεν {I 481} ἀντὶ τοῦ καὶ ἐφίληϲέν με. αὐτὸϲ παρῃτήϲατο εἰ μὴ κατέλειψεν, ὃν προϲεθήκαμεν λόγον, ὡϲ ὄντωϲ διέζευκται ἡ ἀντωνυμία, ἐκ τοῦ ἀντιδιαζευχθέντοϲ λόγου, εἴγε ἐπιφέρεται ἢ ἐγὼ ϲέ. ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι εἰ τὸ
[*](ARGVM. § 68. Recte Habro in Iliadis Ψ 724 accusativum pronominis primae personas inclinandum non esse censet nec scribendum μ᾿ ἀνάειρε. neque enim contra eum dicere licet, iustum verboram ordinem esse ἢ ἀνἀειρέ με, ut alibi Homerus dixit καί μ᾿ ἐφίληϲεν pro καὶ ἐφίληϲέν με. quam conradictionem Habro ipse avertisset, si addidisset, unde appareret pronomen Ψ 724 inclinari non debere. etenim hoc patet ex subseqnentibus verbis ἐγὼ ϲέ, quae demonstrant ante- cedens quoque pronomen disiunctum esse. error autem ille natus est, quia) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 μόνωϲ. at Γ 128 Herodianns quidem poposcit οὕϲ ἑθεν εἵνεκα. vide pros. Iliacam, II 39, 26 Ltz: ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη διὰ τὸ μεταλαμβανόμενον, ἐπεί εἰϲ ἀπλῆν (scil ἀντωνυμίαν) ἡ μετάληψιϲ οὓϲ αὐτῆϲ. τοῦτο δὲ ἐπὶ τῆϲ ἕθεν φαϲίν, ὅτι εἰ μὲν εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβάνοιτο, ἐγκλιτικῶϲ ἀναγινώϲκειν δεῖ. —5— 6 ad καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι et ἀνέχουϲι vide Adn. crit. — 11 αὐτὸϲ παρῃτήϲατο. ipse avertisset quod ei oppositum est. ad hunc verbi usum proxime accedit 213,13. magis repudiandi vim habet 55,12. 102,22. 104,16. 108,12. 123,4. de omisso ἄν vide Adn. crit. ad 22,15 huius ed. B προϲεθήκαμεν: de pron. 41,19—23. cfr ibidem 40,27 —41.6. — 15 —16 ἐκ τοῦ ἀντιδιαζ. λόγου pendent ex ὃν προϲεθήκαμεν λόγον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 τὰϲ ἀντωυμίαϲ Sylb. propter subsequens. τούτων | ηνικα in ras A2 | τούτου B || 3 ἐμοῖο L || 4 ἕνεκ’ ἐμοῦ AB, ἔνεκέ μου L, ἕνεκά μου Cb || 5 καθὸ ϲυνδεθεῖϲαι] fortasse καὶ ὅϲαι ϲυνδεθεῖϲαι scribendum. (cfr 132,21. 137,2.139,1) certe de pronomim nibus ab ἕνεκα coniunctione penden- tibus dici nequit: ϲυνδεθεῖϲαι πρόϲ τι πτωτικόν || 5—6 του λόγου A1, || corr A2 || 6 fotasse ϲυνέχουϲι, quia pronomina ϲυνδέϲμοιϲ cum ceteris verbis coniuncta. conferunt ad orationem continendam, ad eius conexum interiorem conficiendum 7 καὶ om L | ὁ om B | εγκεκλειϲθαι A, ἐγκεκλίνθαι Cb || 9 ϲυνέζευκται L 10 Sylburg coniecit ὡϲαύτωϲ παρῃτήϲατο καί μ᾿ εφ., eodem modo reiecit etiam. istud; παρῃτήϲατο ante εἰ μὴ κατέλειψεν 12 traiecit Uhlig. vide Adn. exeg. ἐν τῷ om CB || 12 κα om L | ante εἰ μὴ add καὶ B εἰ] fol 99r L κατελειψεν A, κατ’ ἔλλειψιν LCBb || 13 διέζευκται] ἀντιδιέζευκται b cum Dudithio || 13—14 ante ἐκ τοῦ ἀντιδιαζευχθέντοϲ λόγου deest virgula in edd. |αντιδιαζευχθεντοϲ A, διαζευχθέντοϲ ceteri || 14 εἰ post ὅτι om omnes praeter Ab) 176
ῥῆμα διέζευκτο, οὐκ ἂν αἰτιατικὴ πτῶϲιϲ ἐπηνέχθη ἀλλὰ ῥῆμα, καθάπερ ἐπεδείξαμεν καὶ ἐπὶ τῆϲ ϲυμπλοκῆϲ. τοὺϲ μέντοι ἀπαναγνόνταϲ παρεκρούϲατο ἡ ὡϲ μονοϲύλλαβοϲ ἀντωνυμία, ἣν δεόντωϲ διϲύλλαβον παρεδεξάμεθα, πείϲαντεϲ ὡϲ ὑποϲυνηλείφθη κατὰ τὸν τρόπον τῆϲ κράϲεωϲ, ὁμοίωϲ τῷ
τὠμῷ κεχαριϲμένε θυμῷ {δ 71},τἠμῇ κλιϲίῃ {I 654}. καὶ δῆλον ὅτι οὐ μεταθήϲει τὸν ἴδιον τόνον ἐπὶ τὸν ἤ ϲύνδεϲμον, ϲυνέξει δὲ ἐν αὑτῇ ἐν τῷ
ἤ ἔμ’ ἀνάειρ’ ἢ ἐγὼ ϲέ, καθάπερ καὶ ἐπὶ τοῦ διαϲαφητικοῦ,
ἢ ἐμοί, ὅϲ πέρ οἱ θαλερὸϲ πόϲιϲ εὔχομαι εἶναι {Θ 190} πρὸϲ τὸ
ὑμῖν πὰρ προτέροιϲι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν {Θ 188}. — πάλιν μέντοι τὸ ἑξῆϲ ἐν τῷ
[*](127 b) [*](monosyllaboum videbatur pronomen, quod revera bisyllabum est et crasi cum antecedenti coniunctione coaluit. — rursus vero in Odyssese ζ 32 pronomem iuxta καί coniunctionem positum tamen illa non coniungitur itaque incinari potest.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπεδείξαμεν: 123,18seqq. — 2 — 5 cfr Herodian. pros. Il. ad I 614 (II 68, 16 Ltz): ὁμοία ἐϲτίν ἡ πλάνη (scil in scribendo hoc versu) τῷ «ἤ μ᾿ ἀνάειρ’ ἤ ἐγὼ ϲέ» καὶ τῷ «τάχα δὴ με διαρραίϲουϲι καὶ αὐτόν» (α 251), εἴγε ἐχρῆν καὶ ταῦτα ὀρθοτονεῖϲθαι. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ’ ἀρχὴν τὸ ε οὕθτωϲ ἀνέγνωϲαν τοῦτο γὰρ ἐπακολουθεῖ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι, ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν, καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν. — 2 ἀπαναγνόνταϲ ut ἀπανάγνωϲμα de perversis lectionibus 146, 24. 157,10. 166, 20. — 3 ἡ ὡϲ μονοϲύλλαβοϲ. ad ὡϲ cfr 27,6. 264,14. 272.12. 273.20. de adv. 121, 8. — 4 παρεδεξάμεθα: de pron. 40,29. — ὑποϲυνηλείφθη: 142, 24 ὑποϲυνηλιμμένα dicuntux αὑτοῦ, αὑτούϲ similis. 7, 26 ϲυναλείφεϲθαι usurpatmr de βέλη ex ἵλεα οfto. B ἐμέ aem frommeret suum acetum in eemettemem, ssd eieeῷ5t an se ιpsο. - 11 διαϲαφητικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ vocatur abd Ap. nbi idem signifcst stquequαm. vide de coni.221,16- 223.22. - 1B τὸ ἐξῆϲ iπtss erἔorum οεdo ut 79.17 80,3.) [*](Ans. cmv, mscs. scs. is Al.CBb. 1 ante οὐκ add ἐπϲ lB post ν add ἡ L Γpost ἀλὰ A. τὸ praebere iniuria dicit Bεkker 6 2 καί επ A , κάπ A Lb, ἐπ ΟB μέντοι] μὲν L ὑπαναγνόντοϲ AH. 8 ϲ HSchmmidex 1 478, ϲ A, in ras L, oi B, eiecit incommodum vocabulum b cum Forto et s, οὐ proposuerat Lhlig Em. Ap. 24 1 4 ὑποϲυνελήφθη LϹ, ϲυνελήφθη B 5 τῷ om A L 1 6 τωμω A,τψμῷ L(0B)b,τῷ’μῷ s. at vide Ϲhoer. ia Thsod.D 288, 23 Βig.(782.4 0.): ἐν τῷ ἐμῷ πρῶτον ἀποβάλλεται τὸ τοῦ τῷ ἄρθρου, κωὶ οὕτω γίνεται ἡ κρ3ϲιϲ, οἰον τῶμῷ (eE I 175, 3. 183, 7). apud Ap. fortasse legendum τῷ 4μφ β 7 τιμή , τἠμῇ A, τὸμῃ L(h )b, τ’μ s. vide Chorob. ad 6. fortasse legendum τ ἐμὸ β θ ϲυνέξει ALb, ϲυνάξει B ente ἐν τῷ add ὡϲ B 10 (μ’ Lhlig, quod fagitatur proxime antecedentibus et εubsequen- fibus (nec refslHtittur eis, quae loco Herodianeo supra exscripto leguntur: τῷ μὴ ὄρθαι κατ’ ἀρχν τὸ ὲ)q εἰμ’ A, μ’Lb (sque CB2), ἐμ’ HSeλneider de pron. 41,19 1 12 οιεμοιωcπερ A. 1 18-14 τὸ ὁν] τοῦ μν l. 14 προτε- ροιϲιν A. 1πυρὸν] θυμὸν L) 177
καί τοι ἐγὼν ϲυνέριθοϲ {7 32} ἐϲτὶ κἀγώ ϲοι ϲυνέριθοϲ ἔϲομαι, δῆλον ὅτι ταῖϲ ϲυμπαρούϲαιϲ ἐπὶ ε τοὺϲ πλυνούϲ. προφανὲϲ ὡϲ ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων ὁ λόγοϲ κα-- ταϲτήϲει τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ.
[*](c. XV.) Καὶ αἱ προθέϲειϲ δὲ παρατιέμεναι ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ ταὐτὸν [*](Quamobrom pronomins ex praepositionibus pendentia recto aooeotu pronuntiontur.) ἀποτελοθϲι, παρ’ ἐμοί, διὰ ϲοῦ, ἀφικνεῖται παρὰ ϲέ. καὶ ἕνεκα e~rcaaoua* τούτου τὸ παρὰ Θεοκρίτῳ
ϲὺν καὶ τρίτοϲ ἁμὶν Ἀμύνταϲ {V5I 2} [*](132s) δεόντωϲ πξίωϲάν τινεϲ ὀρθοτονεῖν. Περιϲϲὸν ἡγοῦμαι, τῆϲ ϲυντάξεωϲ προδήλου οὖϲηϲ, πλείοϲιν ὑποδείγμαϲιν χρῆϲθαι. ἐκεῖνο γάρ ἐϲτιν ἐπεξεργάϲαϲθαι ἀναγκαῖον, εἰ κατά τινα φυϲικὴν ἀκολουθίαν τὸ τοιοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτιν. οὐ γὰρ οὕτω κατεπείγει τὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καθὸ πρόδηλόν ἐϲτι· τὸ δὲ τοῦ λόγου ἐπὶ πᾶϲιν οὐκ εὐϲύνοπτον.
[*](c.XV1.) Α πλάγιαι τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυνταϲϲόμεναι τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ προϲώπων δύο παρεμφατικαὶ γενόμεναι, τοῦ τε διατιθέντοϲ καὶ τοῦ διατιθεμένου, διὰ τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ παρεμφατικαὶ γίνονται καὶ τρίτου προϲώπου, εἴγε διαφέρει τὸ τύπτω ϲε τοῦ ϲὲ τύπτω. καὶ ἕνεκα τούτου τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀνεμερίϲθη, καθὸ ἡ ἀπολελυμένη ϲύνταξιϲ [*](128 b) αἰτοῦϲα ὑποτακτικὴν ἀντωνυμίαν μετατίθηϲιν καὶ τὴν τάϲιν, τουτέϲτιν [*](Aaαv.. β 68, Priam praepositiones accentum pronominum , quae ex. illis pendent, erigunt. pluribus exemplis opus non est, sed causam rei indagare opcftet.) [*](Aaαvε. ὲ 76. Pronomina personalia in absoluta constructione [i.e. κb9 persea egdcata nen oppemtur lii] accentum inclinant et a primo enemtisti loco exelnduntur, nbi autem relativam vim hsbδent, et accentum servant et ab initio ponuntur.) [*](rxsrκ xx Ans xxxo. ἂ ὰ er de pron. 42, 5- 9. Lehre qu. ep. 109: soleδαnt ἄμιν rὅt, quae est Iεmα emcletim, sed ἁμίν, orhofonumema Eorca. -- 13 ἐr πᾶοιν οὐκ εὐϲύνοπτον ~ nem ubique ace cmesεcta, ιnfelectu. er 161,13 ἐντελῶϲ μὴ ἔχειν. 14 1ὲ Οbliqui promomimm cagus ex vεrὸo pendemta una cum serbo das sgmcant personas. paullo aliter Prisc.XV5I § 103 163,25- 28 B Pὴoaomissm oἅdqus cuebus coniuncta erδa duas exigunt persons, αH- cents et d Scendi, id est agentis et patientta.) [*](Ans. ox r., uscm. scs. is Al.CBb. 1 ἐγh] fol 99v L β 1-2 καί τοι -ἐϲτί om B 1 prius ϲυνέριθοϲ-ἔϲομαι] A’ ϲυνερι in extremo versa, A~ θοϲ ἐϲτι add εἰ καγω ϲοι ϲυνεριεοϲ εϲομαι, quae in subsequenti versa leguntur, in ras scripsit L. κοί τοι bis scripsit, semel delevit, tum ἐϲτὶ om, sed spafium vacuum relinquens ente κἀγ5 β 2- ξ δῆλον ὅτι-πλυνούϲ om L | ante ὅτι add δ’ βῆ ταῖϲ ϲυμπ.-πλυνούϲ om CB β 3 ante ὡϲ L. add οὖν, C δὲ 3 4 καταντήϲει L. 1 6 προτθέμεναι B ταὸτὸ CB 6 ἔμοί] ἐμοῦ CBb 7 τό] τω A. 7—9 εὸ παρὰ-ὁρθοτονπν om L.B 8 ϲόν] fol 27r A. 11 τοιοῦτον CB 18 ἐr] ἐπεί B ευϲυνωπτον A β 15 supra γενόμεναι habet 5 οὕϲαι B 1B - 16 γενόμεναι-ππαρεμφατικαὶ om C β 1BB posterius τοῦ om l. CB β 16 δια- τεθαιμένου l..B καὶ τρίτου] fol 1002 L. 1 17 τοῦ) τὸ A. , corz A 18 διεμερίϲθη CB)
178
ἐγκλιτικὰϲ αὐτὰϲ καθίϲτηϲιν, ἡ δὲ πρόϲ τι ἐν ἀρχῇ παρεδέξατο τὴν ἀντωνυμίαν, ᾗ ϲύνεϲτι καὶ ἡ ὁλόκληροϲ φωνὴ καὶ ἡ παρεπομένη γραφή· πρόδηλον ἐκ τοῦ δόϲ μοι καὶ ἐμοὶ δόϲ.
Ἀλλὰ κἀκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ ἀληθήϲ ἐϲτιν, ὡϲ αἱ προθέϲειϲ ϲυντίθενται κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ κατὰ τὰ ῥήματα, κατὰ δὲ τὰϲ πλαγίαϲ παρατίθενται, ἐπὶ μὲν ἀντωνυμιῶν προφανῶϲ, ἐπὶ δὲ ὀνομάτων δόξει τὰ τοῦ λόγου διαψεύδεϲθαι· λέγομεν γὰρ Ὑπέρβολον, Ἐπίκουρον. ὅπερ εἴ τιϲ τἀκριβὲϲ ἐξετάϲειεν, οὐχ εὕροι ἂν τὴν πλαγίαν ϲυντιθεμένην, ϲυνθέτου δὲ εὐθείαϲ κλίϲιν γενομένην [*](133 s) μένην. ἰδιάζουϲαι γοῦν αἱ πλάγιοι ἐν ταῖϲ προθέϲεϲιν πρόδηλον ποιοῦνται τὴν παράθεϲιν, κατὰ Κτηϲ¦ω[ωντοϲ, πρὸ Ἀριϲτάρχου. καὶ δι᾿ ὅ τι τὸ τοιοῦτο παρεπόμενόν ἐϲτιν, ἐν τῇ περὶ αὐτῶν ϲυντάξει εἰδι᾿
Αἱ γὰρ παρατιθέμεναι ἐν ταῖϲ πλαγίαιϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ἀναγκαίωϲ ἀρκτικὰϲ αὐτὰϲ ποιοῦϲιν· προθετικαὶ γὰρ οὖϲαι ϲυμπροτιθεῖϲι [*](Axαvκ. β ~1. Atque illud quoque verum est, praeposffionεs componi cum. nominativis et verbis, apponi οbiqnis casibus. nec dobitari potest, quin cum. pronominum obliquis solo appositivο modo praepositiones coniungentur, cum in. nominum obliquis hoc videntur non vεlerε. nam ~πέρβολον, Ἐπκουρον dicimus. at hae non sunt compositiones praepositionis et nominis, sed compositi nomina-- ffri fexiones. si vero non omnes obliqui cum prseposifione coniuncti inveniuntur, ut dieitur Ἐπκούρου Ἐπικούρῳ Ἐπίκουρον Ἐπκουρε, sed unus vel complures au- tum, velut πρὸ Ἀριϲτάρχου dicere licet nec tamen πρὸ Ἀριϲτάρχῳ aut πρὸ Ἀρίϲταρχον, appositio manifeste est.) [*](μaoνκ. β 72. Appositae autem obliquis pronominum casibus praepositiones ad initia enuntiatorum eos trahunt, qua collocatione οrthotonesis fagitatur.) [*](rssτm. xx Anx sxκo. 8-10 Prse.XVI β 104 164, 5-12 B.: Χλla. pruenosdto per compoeitoaem potes premomini αdfiungt. taque per sdεm αpmo- etionem oblquss caeὸεs eorum praepomstur: αpmd Θεmeϲοs quodem re omatms, αeud nos vero αccssαφvo soli sel αblatiyo, u4 ad nos, fn nρhis. aominfbsz sero pρruepoeftomes αdι8εstμr fαam per αpppeetiemem quπm per comgoetoaem: αompoetonem quidem, quae t iπ nomsnatvo, cuίss servan4 αompoetiεomem etam. oἔdqut, s4 εndoctus, indocti . . . , pe2 appostioaaem cero scyra dcl duobue obiguis caebus. 7 ad ὅπερ conta, quamquam er HScbneideri comm. 127 ad 108, 7. - 8ίδιάειν (84, 20 medium ἰδιάζεϲθαι) est διον εἶναι 103.22 253.26. 261,1. de pron. 105,4. ἰδιάζουϲαι αἰ πλάγιοι ἐν τxϲ προθέϲεϲι videtur sic inter- pretandum esse: pi οὸὲiqst nom ommes pregpostionibus ouibssdαm guἔiciuntgr, sed usius ve eomplurum Hoc progrum est, veut genetivns tantum subicitur πρό praepositioni, genetivus et accusativus κατά voci ide Argum. - 11 - 12 εἰρ- ϲεται: 310, 7 seqq.) [*](μns. cerr, m1scs. scs. m Al.Cβb 2 ϲόνεϲτι κr] ϲύνεϲτιν L γραφή] aptius dixisset τάϲιϲ Ap, quod ut reponetur poscit BtSehneider l 595 εἰ comem. 88 8 Ἁλλ’ ἐκενοϲ B 4 προτίθενται C | 4- κατ’-παρατίενται om C . παρατίΕξεται L. , ν add L. 6 ente ὀνομάτων add τῶν L. 7 ὅπερ ἅν κ B εἰ in ras A Γ post τιϲ add 5ν ΟB εξαιταeειεν A. Γουχ’ A. Β ευροιεν A ϲυντεΕξεμένην B εὐθείαϲ] fol 10ον l. β 8 aλγιαι CB ~. 10 πρὸ A , πρὸϲ LΒ, δπἑρ b cum Porto 1 11 ταιοῦτον CB ~ 13 ] εἰ A. γὰρ] ratio, qus haec sententia cum sntecsdentibus (lin. Β- ~) cohaeret, poscere vdetmr δὲ vel γοῦν β 13 ϲυμπροτιθέαϲι LCΒb, sed in L εα ex η vel ε factum)
179
καὶ τὰϲ πλαγίουϲ, αἷϲ καὶ ϲυντάϲϲονται· καὶ οὕτω τῶν ῥημάτων δευτέρων γινομένων μετὰ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἀνάγκη πᾶϲα ἐγγίνεϲθαι ὀρθὴν τάϲιν ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν ὅτι ἀδύνατόν ἐϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐγκλιτικὴν πρὸ ῥήματοϲ τοῦ πρὸϲ ὃ ποιεῖται τὴν ϲύνταξιν. φαμὲν
[*](129 b) γὰρ ἔγραψά ϲοι λαλῆϲαι Ἀπολλωνίῳ, οὐ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲυνταϲϲομένηϲ τῷ λαλῆϲαι, τῷ δὲ ἔγραψα, πρὸϲ ὃ καὶ τὴν τάϲιν ἀπηρείϲατο.
[*](c. XVII.) Ἔωθεν μοι δοκεῖ ἡ μετὰ τὰ ῥήματα τῶν ὀροθοτονουμένων [*](Legitimus personatium orthotonumenorum locus est ante verbum, inclinatorum post verbum, sed inveniuntur byperbata.) ἀντωνυμιῶν ϲύνταξιϲ ἀνεϲτράφθαι, εἰ οὕτωϲ τιϲ φαίη, ἐλάληϲαϲ ἐμοί· τὸ γὰρ δέον ἐϲτὶν ἐμοὶ ἐλάληϲαϲ, καὶ τὸ οὕτωϲ ἔχον
ϲοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδοϲ ἔϲϲεται ἤματα πάντα {P 556 seq., admixtus versus Π 499}. εἰ γὰρ τὸ ἀπολελυμένον πρόϲωπον τῆϲ θέϲεωϲ τοῦ ὀρθοτονουμένου
[*](134 s) οὐκ ἔτυχεν, τουτέϲτιν ἡ ἐγκεκλιμένη ἀντωνυμία οὐδέποτε προτακτική, οὐδὲ ἐκείνη ὑποτακτικὴ δεόντωϲ παραληφθήϲεται, ὅπου γε καὶ αἱ ὑποτακτικαὶ ἐν ἀρχῇ γενόμεναι παρῆκαν μὲν τὴν ἰδίαν φωνήν, μετέλαβον δὲ τὴν τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ·
ἔγνω δὲ ψυχή με ποδώκεοϲ Αἰακίδαο {λ 471}, καὶ ἐν ἑτέροιϲ
ἐμὲ δ᾿ ἔγνω καὶ προϲέειπε {λ 91}. νῦν γὰρ οὐ δηλουμένῳ ἡ ὀρθὴ τάϲιϲ, τάξεώϲ γε μὴν ἐναλλαγῇ. —
[*](Asevκ. ὲβ 7ξ. lade videntur pronomina orthotonumens, si post vαbδa in- venfnmmr, sieno loco posita esse, debδere ante verba coloci. nam si inclinatum pronomen nusquam praεponmitur, orthotonumenon non oportet postponi.) [*](rssrrm. er Ans. exse. 1θ prior versus est P 556, sed ibi pergitur ἔϲϲεται, ε κ’ Ἀχιλῆοϲ ἀγαυοῦ πιϲτὸν ἑταῖρον τείχει ὕπο Τρώων ταχέεϲ κύνεϲ λκήϲουϲιν. Π 498 500: ϲοὶ γὰρ ἐγδ καὶ ἔπειτα κατηφείη καὶ ὄνειδοϲ ἔϲϲομαι ματα πάντα διαμπερέϲ, εἶ κέ μ’ Ἀχαιοὶ τεύχεα ϲυλήϲωϲι νεῶν ἐν ἀγῶνι πεϲόντα 17 - 26 ep de pron. 39, 19-24: ἐπὶ τόπου (seii ἀντωνυμία ὀρθοτονεῖτmι) εὲμὲ δ’ ἔγνωα· ἀπολύτου γὰρ οὕϲηϲ τῆϲ ϲημαϲίαϲ, καθὸ καὶ εἔγνω δὲ ψυχὴ με3, ὅμωϲ διὰ τὸ ἄρχον ἡ ἀντωνυμία ὠρθοτονήθη. et de pron. 43, 4-6: παρὰ τόπον τεθeϲαι αἰ ἐγκλιτικαί, τουτέϲτιν ἀρκτικαὶ γινόμεναι, ὀρθοτονοῦνται. item Herodisnns Arcad. 165,11 Schm. (Ι 560.5 Lte): αἰ κατ’ ἀρχὴν τιθέμεναι,κᾶν μὴ ἔχωϲιν ἀντιδιαϲτολήν, διὰ τῶν ἀρκτικῶν τόπων ὀρθοτονοῦνται· εἐμὲ δ’ ἔγνω καὶ προϲέειπεν3. - 2θ ob δηλουμένῳ κτλ. Schoemsmn. on propter semsun, sed propfer mutαtαn posiieπem.) [*](Anx. car., uιsca. scs 1m A l.CBh 1 πλαγίουϲ A , πλαγίαϲ AI.CBb 2 γενομένων C μετὰ τὰϲ] fol 27ε A αναγκη παϲα εγγινεϲθαι bis A. , semel deleεt A B 3 ἀπεδείξαμεν B 4 πρὁ τοῦ ρήήματοϲ L, sed πρὸ add . πρὸϲ 5ν A L. | BB oὁ Sylbδurgio traiciendom videtur post ϲυνταϲϲομένηϲ. vide HSchnederi comm. 69 de Apollonii negegentia in verbis collocandis 1 6 ἀπη- ρείϲατο A Lb, sed in A η εἰ εἰ in ras scripta sunt ab A, quae eadem totam vοeem in ng maiusculis litteris repetivit in L η ex εἰ et εἰ ex ε factυm. ceterum ab hac voce inc. fol 11r in L ἀπεκτείνατο Ϲ, ἀπετείνατο B ψ 7 vide Adn. crit ad initium § 77 8 ανεϲτρεφθαι A |οὕτω l. Bb τι A. , ϲ add A 9 κr τὸ οὐτωϲ ἔχον om L 10 ϲυ A , ϲοι A 11 ματι παντί L. | 13 οὐκ’ A | post τουτέϲτιν add εἰ b cum Poto ἐγκλινομένη CB 14 εκειν A , η add A, ἐκείνη om B q 17 3 ABb, γὰρ A in ras et l. 20 δηλουμένη B β εναλλαγη om A. , add A2) 180
Ϲυνεπιϲχύει καὶ ὁ ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγοϲ. ὑπὲρ γὰρ τοῦ εὔληπτα τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γίνεϲθαι τὸ ἀπόλυτον πρόϲωπον καὶ ὑποτακτικὸν παρῆκε τὸ ε, καὶ ἐπεὶ μὴ τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ ἠδύνατο τὸ τοιοῦτο παρέπαρῆκε λέγω τὸ ϲυλλαβὴν ἀποβάλλειν, τόνου γε ἀποβολὴν ἐποιήϲατο· [*](130 b) ἔνθεν γὰρ καὶ ἐγκλιτικαὶ ἐγένοντο.
Οἰήϲεταί τιϲ ἀντικεῖϲθαι τὰϲ πληθυντικάϲ, καθὸ εἰϲ ἔγκλιϲιν παραλαμβανόμεναι οὐ παραφθείρουϲιν τὸν ἐν ἀρχῇ χρόνον, ἤκουϲεν ἤμων Διονύϲιοϲ. ἀλλ᾿ εἴιπομεν κατ᾿ ἀρχὴν ὡϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ἰδίωμα φωνῶν ἐλλειπεωτέραϲ καθίϲτηϲιν διηνεκεῖϲ τηρήϲειϲ, ὥϲπερ καὶ ἐν τοῖϲ τριγενέϲι τῶν ὀνομάτων πάλιν ἰδίωμα φωνῆϲ ἐκκόπτει τριγένειαν. —πρῶτον μὲν γὰρ ἡ δαϲεῖα οὐ θέλει [*](Aaovκ. β 74. uia autem orthotonumena etiam post verbοa invediuntur, pronomina absolute posita, ut facile statim agnoscantur, non solum hypots3i distinguuntur ab eis, quae aliis casualibus opposita sunt, sed prima persona (ἐμοῦ, ἔμοί, ἐμέ) amisit εἰ priorem syllabam et accentum, mnosyllaba seeundse εἰ fertSae personae aceenmm.) [*](Aaovκ. (β 7Β. Siquis vero putabit, cum his quae modo dixi pumare, quod plurali numero pronomina personalia |primae persone], ubi absolnts dienntur, non mutent initium sce4 mutan4 sngudlari numeroἰ, dicendum est, nonnumquam. feri, ut regula generalis exceptiones patiatur propter vocum proprietates -) [*](asrκ. xx Ans.sxso. ~ fκουϲεν ῆμων.crr Adn. exeg.ad 182, 55 huius ed. - 7-8 εἶπομεν κατ’ ἀρχὴν referendum est ad initium expositionis de duplici ac- eentn obliquorum casuum pronominum personalium, 121, 12. - 910 ἐν τοϲ τριγενέϲι-τριγένειαν. illustrat sententiam exemplo A in ng: ὅτι ἰδίωμα φωνῷν ἐλλιπεϲτερουϲ τουϲ κανοναϲ ποιεῖ ὡϲπερ τὸ γερων ου δυναταί ἔχειν ουδετερον διὸ τινεϲ αἰτῶνται τὸν ποιήτην εἰρηκότα γερων ἐϲτι επειδη εκωλυεν απο τηϲ φωνηϲ κανων τα γαρ διὸ του ντ κλινομενα ου δυναταί ἔχειν ουδετερο, ubi pro γερων ἐϲτι legendum γέρον ϲάκοϲ, χ 1θ4: nam hoc uno loco γέρον apud Homerum adiectivum. neutrius generis est. (ex Ϲhoer in Theod. I 274. 34 Bilg, qui poetam non vitu- perat: τὸ γέρων γέροντοϲ, ἐπειδὴ ἔχει οὐδέτερον τὸ γέρον, οἶον ετῇ δ’ ἑτέρῃ ϲάκοϲ εὐρὺ γέρον πεπαλαγμένον ἄζῃ3, τουτέϲτι ϲάκοϲ γέρον, διὰ τοῦτο οὐκ ἐφύλοξε τὸ ω ἐν τῇ γενικύ.) τριγενῆ ὀνόματα hic adieetiva sunt, quae ad describoendss res vel personas nominibus masculini aot feminini aut neutrius generis signifcatss ad- dantur. ἐκκόπτει τριγένειαν expellunt triplex gemus, impediunt quomεnsas mepria3 quοfque geuπus terminatioe exprumafur nisi forte οὐκ ἐκκόπτει scribendum est ~ nom excudεat, non exprimunt triplex genus, sicut supra 104, 23 legitur τὰ γένη οὐκ ἐκκοπτόμενα ἰδίοιϲ τέλεϲι. ceterum exempla adiectivοrum immobilium vel minna mobilium, quae moveri eliqua lex vetat, nemo nescitinnumerabilia esse. - 16-p 181, 1 ἡ δαϲεῖα οὐ θέλει ἀφαιρεῖϲθαι. A ng post es verba, quae in. Adn.crit.proferemus: μή ουν δόξει (lege δόξῃ) τιϲ αντικεῖϲθαι τὸ απαϲ μονηρεϲ γαρ) [*](Ans. omr., nsϲm. scs. 1s A l.)Bb. 1 υνεπιϲχύει non separatur inter- punctione ab antecedentibus in editionibus ὑπὲρ] fol 101 v l. 8 ὲ] ι ex ε factum in L ( καὶ ἐπεὶ A. , κὰπε Al. Bh τοιοῦτον lBb 4 λέγω δὴ τοῦ ϲυλλαβὴν L γε] γὰρ B 6 A in ng: περί τῶν πληθυντικῶν αντωνυμιῶν 7 5λλ’ add hig, HSehneider post επομεν adici vult δὲ, nam asyndeton hic in- tolerabile est 8 ἑλζιπεϲτέραϲ L. Bb 9-10 quae A in ng addidit, vide in Adn. exeg. 10 κόπτει] fol 28r A οὐ θέλει] οὐκ ὀφείλει B A in ng superiore ante es verba, quae in Adn exeg. exscripsi, haec habet: δεῖ καν- ταυθα τὸ αυτο ϲημειωϲαϲθαι ὅπερ ενηλλαξε ι διαφοραιϲ μία δὲ καί αυτη του ψι-)
181
ἀφαιρεῖϲθαι· δείκνυμεν δὲ ὅτι ἀναγκαίωϲ αἱ πληθυντικαὶ ἀπὸ δαϲείαϲ ἤρξαντο. εἰ γὰρ καὶ χρόνοϲ ἀφῃρεῖτο τοῦ η, πάντωϲ ἂν καὶ ἡ ἄρχουϲα ψιλὴ ἐγένετο· αἱ γὰρ ἀπὸ βραχείαϲ ἀρχόμεναι ἀντωνυμίαι ψιλοῦνται.
[*](135 s) ἔνθεν ὁ Αἰολεὺϲ ϲυνέϲτειλεν εἰϲ βραχὺ ᾱ τὸ ἄμμων. —καὶ ϲυνεχὲϲ τὸ
[*](quominus η vocalis in ἡμῶν corripietur, impedit ea lex, quae iubet a spiritu aspero incipere βlursis pronominum. nam si breis vocalis pro longa initio pronominis substitueretur, elam spirtus aspex in lenem mutaretur. -[ac ae) [*](εϲτν εἶτε γαρ τὸ παϲ φήϲομεν εντελεϲ αντικειται οuδεποτε γαρ πλεοναϲμὸϲ δαϲυν- τικοϲ εἰ δὲ τὸ ἅπαϲ (eubaudiendum φήϲομεν ἐντελέϲ) οuδεποτε δαϲυ αφαιρειται. quibuscum cr quae ΒM 655.15 ex Herodiani περὶ πα9ῶν libro (Ιl p258.1 Lix) de ἅπαϲ habet: ἀμφίβολον (scil πότερον ἀφαίρεϲιϲ ἢ πρόϲοδοϲ). οὐδέποτε δαϲυνό- μενον α ἀφαιρέται. πῶϲ οὖν τὸ ξπαϲ γέγονε πᾶϲ; ἐπλεόναϲε τὸ α. πῶϲ δαϲύνεται τὸ ᾶ; τὸ γὰρ πλεονάζον ᾶ οὐδέποτε δαϲύνεται. vide etiam quae de initiali ε docent Apollonius et Herodianus, ille de pron. 52, 1: τὸ ἀφαιρούμενον ϲ (i e. quod ιmstto voce demi potes) ψιλοῦται, καὶ διὰ τοῦτο τὸ μὲν ἕϲτηκα δαϲύνεται, τὸ δὲ ἔϲτηϲα ψιλοθται, et Herodirnus pros.ll.ad Α 535: ψιλωτέον τὸ ἔϲταν, ἔπεὶ γίνεται εϲτὰν δὲ μεταϲτοιχεία (9 358). τὸ γὰρ αἰρόμενον ἐκ τοῦ ῥήματοϲ ἕ ἐν ψιλῷ πνεύ- ματ. ϲἕϲτηκα) δαϲύνεται, ἐπεὶ οὐκ ἀποβάλλει τὸ ε.) [*](rssrum. xv Ans. exse. I- 2 δείκνυμεν δὲ ὅτι-ρξαντο. nbi hoc demon- strait vel demonstraturus erat Apollonius7 in libro de pronomine nibil huius- modi invenitur. Βerodianns normas dedit, quae ἡμεῖϲ et ὑμεῖϲ aspero spiritu pronuntiari iobent. nam ex illo non solum ea derivanda sunt, quae apud Arcad 226,17 Schm. (Ι 545.17 Liz) leguntur: τὸ ῦ πάϲηϲ λέξεωϲ ὄρχον δαϲύνεται πλὴν τῶν Αἰολικῶν, sed sine ulla dubitatione ea quoque, quae anonymus tractatus περὶ προϲψδιῶν in scholiis artie Dionysianae 154,11 Βilg. (15.28 B ) docet: τὸ ῆ πρὸ τοῦ μ, εἰ μὴ ἐκ κλίϲεωϲ εἶη (ex. gr. in μέλλον), ἤ ἰωνικῶϲ κατὰ τὴν προϲθήκην τεθείη (velut in ἠμύω), ἢ ἑτέρῳ κανόνι κωλύεται (aferuntur ῆμαρ ῆμοϲ), δαϲύνεται, οἶον ἡμέρα μεροϲ ἡμερίϲ ἡμν ἡμᾶϲ καὶ τὰ ὅμοια (cir Lentzii pneuma- telogia 65). - 4 A~ in ng ὁ αιολευϲ ἐπεὶ δὲ (lege ἔπειδὴ) ψιλωτικόϲ ἔϲτι πρωτὸν εβραχυνεν ειτα εψιλωϲεν ειδωϲ οτ αἱ απο μακρα ρχομεναι ἀντωνυμίαι δαϲυνονται. ad ἄμμων cfr de pron. 95, 3 et quae HSehneider comm. 120 ad 95, 3 ex Ahrensii epistula profert.) [*](λουϲθαι. Βekker ante ὅπερ virgulam, ante μία punctum poenit et αὕτη scripsit. verba hand dubie lacunosa, ac fortasse post ἐνήλλαξε intercidit τοὺϲ κανόναϲ Hic queoquee idem anitmemdeertenddsem est quod nπormas ms3αet, exeepfones eect, i. e. ἰδίωμα φωνῶν (vide scholion in Adn. exeg. ad 8 16). sed quae illae re- deeim species mutationis normarum fuerint, fmoramus. nec magis petet, de qua exceptione ψιλώϲεωϲ hic sermo sit. gn ita dicta est necessitas, quae plu- rstiva pronomina person lia ἡμeϲ et ὑμMϲ cogit ut spirtu aspero pronuntientur, nqm leni, ut ἐμοῦ ἐμοί ?) [*](Ans. mm, msca scs. m Al.CBb. 1 δείκνυμεν] ente δ in A. rasura odius litterae δὲ] γὰρ et supra scr. δὲ B ψ 2 ἀπήρξαντο CB εἰ in ras A, A fort. η 1 εἰ γὰρ] εγε L ἀφήρητο L 3 ἐγίνετο l. 4 cθεν] δθκν B ηuse A in ng addit, vide in Adn. exeg. τὸ ἄμων primae voces sunt folii 102r L, ante ques Stadtmneller inseri vult: τὸ ῆ κατὰ 1ἄμμων] αμόν A. , όν in ῶ mutavit A , fμων L.CBb 4-p 182, 4 καὶ ϲυνεχὲϲ-διαφθείρουϲιν] haec verba, quae AHuttmsen ab hoc loco siena censet, ita defendi posse videntur, ut indicatum est in argumento § 75. Stadtmueller putat intex καὶ et ϲυνεχἔϲ nserendum esse: οὐδέποτε τὸ η, ἀλλὰ) 182
ε ἐν ταῖϲ κατὰ πρόϲωπον κλίϲεϲιν καὶ προϲτίθεται καὶ ἀφαιρεῖται, ἑώρων, ἕηκα, ἔειπα, ἀλλὰ κα τὸ ἔβη βῆ, ἔφη δῆ, καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ τὸ ἑοῖ, ἑοῦ. καὶ διὰ τοῦτο αἱ ἀπὸ τοῦ ε ἀρξάμεναι ἀντωνυμίαι ἀναγκαίωϲ τὸ ε διαφθείρουϲιν. — ἠρκέϲθη οὖν ἡ ἔγκλιϲιϲ αὐτὸ μόνον διὰ τῆϲ μεταθέϲεωϲ τοῦ τόνου, ἤκουϲ᾿ ἥμων, λέγω ἀπολύτωϲ, τῆϲ τάϲεωϲ μετατιθεμένηϲ κατὰ τὴν ἄρχουϲαν· ἠδυνάτει γὰρ ἐπὶ τὸ προκείμενον μόριον προελθεῖν, εἴγε μέχρι τριῶν χρόνων τὰ τῆϲ ἀμοιβῆϲ τοῦ τόνου ἐγγίνεται. καὶ ἕνεκα τούτου τὸ
καί ϲφεαϲ {Δ 284. 337 alibi} ἐξ ὅληϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ μετέθηκεν τὸν τόνον, οὐ μὴν πάλιν τὸ ἡμᾶϲ.
[*](131 b) ἐν τῷ περὶ τόνων ἀκριβέϲτερον τὰ τοιαῦτα ἐπιδείκνυμεν.)
Κἀκεῖνο δ᾿ ἔτι ἔϲτι παραϲτῆϲαι, ὡϲ ταῖϲ μὲν ὀρθοτονουμέναιϲ [*](c. XVIII) ἀρκτικαῖϲ οὔϲαιϲ παρείπετο καὶ μετατίθεϲθαι τοῦ ἰδίου τόπου, καθὸ καὶ ἐν τάϲει καὶ ἐν τῇ παρεπομένῃ γραφῇ ἀνελλειπεῖϲ οὖϲαι οὐκ ἐκωλύοντο [*](demi qκιdem pgctest μriοr voemiis ia ἡμῶν nam] ε littera additur st subotrahitux idtio verborum et pronominum [sed aella εocels praeter ε]. - itaque in pro- nominibus personalibus pluralis numeri nihii mutetur, ubi vim habent absolu- sm, praeter secenum, qui in priorem sylsbam retrahitur. in antecedentem enim vocem reici non potest, quis ἡμῶν ἡμῖν ἡμᾶϲ plus quam taes mores con- inent.)) [*](Aaαvκ. β 7θ. Atque apparet quam ob causam orthotonomena quidem abo initio enuntiati removeri possint, sed ineinata nonlicest invicem in initioenuntiati) [*](rssτm.sr Ans. exso 4διαφθείρουϲιν ἄποβάλλουϲι(134,Β παραφθείρουϲι). - 5 κουϲ’ ῆμων. cr 135, 26 de pron. 35,10. Euststh. ad α 166 1407, 40: ὅτι τὸ ἡμῖν καὶ ἡμῶν καὶ ἡμᾶϲ ἔγrλίνονται μὲν παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ, οὐκ ἀναιλίνουϲι δὲ ἑτέρᾳ λέξει τὸν τόνον, ἀλλὰ ἀναπέμπουϲιν εἰϲ τὴν οἰκείαν παρολήγουϲαν. et Lehre qu. ep. 125. - ~ μέχρι τριῶν χρόνων. cfr183, 26 et de pron. et Enstath. locis laudatis.) [*](μnr. mr., mscs. scs. ia Al. Bb. 2 εηκα A, ἔοικα L, ἐηα 0Bb ἔειπα] verisimilius est Apoonium forma ἔειπον usum esse | οἵα A., corr A καὶ τὸ] καὶ om Β, τὸ om A. , add supra A ( ante καὶ in A rasura duarum litte- rarum | 8 ϲ, ἐo0) ἐοι οἱ A , οἱ in ἑοῦ mutavit Ah, ἔοι ὅcυ o L.CΒbq mte- esdentibδns et ordini casuum responderet οὖ ἔοῦ, οἶ ἔα. st deesse idstur exem- ulum omissae ε vocalis in pronominibus praeter μου, μοι, με. nam ἑοῦ et ἑοῖ exempla abundantis ε eunt, cfr de pron. 77, 11. 82, 20 fortasse intercidit ἐκεῖνοϲ κενὸϲ, cvr de pron. 58,11 -59, 8 4 οὖν) γοῦν L αὐτὸ Ab, αὐτοῦ LCB ψ B ἤκου’ A b, κουϲεν LB | ημων A. , ῆμων AL. Cb, ἡμῶν B β -6 τάϲεωϲ] α in ras A β 6 κατα τήν αρχουϲαν A in ng ἰ ἀδυνατέ L. CB γὰρ om C ἐπ] πρὸϲ B 7 επελΕειν A, sed supra scr. πρὸ prima manus | 9 A in ng ad καί ϲφεαϲ: επειδη τρίχρονον. AHottmanm desiderat mentionem ϲφέων genefSivi inclinati, quia perverse interpretatur ἐξ ὅληϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ex omnibus prono- minibus, non ex tota hac voce pronominsli 16 A in ng επει τὸ α μάιφον, scil in ἡμᾶϲ β 11 ante ἐν add καΕὡϲ L, ὡϲ B | τὰ τοιαῦτα om L (επ- δεικνυμενον A, sed ον paene totum erasum, ἔπεδείκνυμεν ), ἐπεδεξαμεν h, ἀπε- δείξαμεν L 1 12 δὲ omnes praeter A. ταϲ] ταϲ A. , corr A ψ 14 ἀνελιπεϲ LCBb)
183
τῆϲ μεταθέϲεωϲ· ἔκ γε μὴν τῶν ἐναντίων αἱ ἐγκλιτικαὶ προϲαπηρειϲμέναι πηρειϲμέναι προκειμένῳ τινὶ μορίῳ, ἐφ᾿ ὃ καὶ τὴν τάϲιν μετέθηκαν, οὐκ εἶχον ἐν δέοντι τὰ τῆϲ μεταθέϲεωϲ. ἐϲτέροντο γὰρ τοῦ παρεπομένου αὐταῖϲ ἰδιώματοϲ· πρὸϲ οὐδὲν γὰρ εἶχον τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ μεταθέϲθαι. —
[*](136 s) ἐντεῦθεν καὶ μόνωϲ ἐγκλιτικαὶ ἐπενοήθηϲαν ἡ ϲφίν καὶ ἡ ϲφέ καὶ ἡ μίν καὶ ἡ τοί διὰ τοῦ τ γραφομένη, καὶ ἡ παρὰ Δωριεῦϲιν τύ κατ᾿ αἰτιατικὴν πτῶϲιν, καὶ αἱ δυϊκαὶ τοῦ τρίτου προϲώπου· οὐ γὰρ ῥημάτων ποτὲ προηγήϲαντο.
Πάνυ μέντοι εὔηθέϲ ἐϲτι δόξαι τοὺϲ λόγουϲ διακρούεϲθαι ὑποθεμένου τινὸϲ τὰ ἐναντία, ὡϲ καὶ ἐγκλιτικαὶ πρὸ ῥημάτων καὶ ὁρθοτονούμεναι ἐν ταῖϲ προθέϲεϲιν μετὰ τὰ ῥήματα τίθενται, εἰ οὕτω τιϲ φαίη, ϲήμερον ἐλάληϲα κατὰ ϲοῦ, ϲήμερόν ϲε ἐθεαϲάμην,
καί τυ φίλιππον ἔθηκεν {adesp. 43 A. Lyr. gr. Bergk4}. εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτο τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπεδείχθη, ἵνα καὶ τὰ λεληθότα
[*](132 b) τῶν ὑπερβατῶν, ὄντα καὶ κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, ἔχηται τοῦ ἀκολούθου λόγου,
[*](pom. namqne haec non heberent quo accentum suum refcerent. ideo nonnullae pronominum formae quae semper inclinentur ex enuntiati principio exclusae sunt.) [*](Aaevκ. β 77. Hegulae quas proposuimus haudquaquam evertuntur, siquis exempla adfert, in quibδus orthotonumena cum prsepositiombus coniuncta post verba collocantur aut inclinsmta ante verbe. nam propositae sunt normas, ut hypsqbδata agnoscerentur, quae non solum apud poetas, sed stiam in prosa oratione, fn vulgari sermone occurrunt. itaque aιgumentatio fle aeque per- vεrza est ac siquis coniunctiones contnustivas (εἰ, εἴπερ, εἰδὴ, εἰδήπερ) et subο- coninmsfivss (ἔπεί, ἐπείπερ, ἔπειδή, ἐπειδήπερ), quis non semper in initio cona- etructemum condiconahium aut cossalsem] collocantur, in praepositivarum con- iuncfionum noumerum referendas esse neget.) [*](τzsrικ. sτ ~Ans. sxκe. Β οὐκ εἶχον ἐν δέοντι. Eayser′. non αdεiζeὅαnt. - 4 τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὴν τάϲιν. λλ- 7 e de pron. 39, 12: μόνωϲ ἐγκλίνονται αἰ τοῦ τρίτου δυικαί, καὶ ἡ μίν, αἶ τε μονοϲύλλαβοι ϲφίν καὶ ϲφέ, ἢ τε διὰ τοῦ τα. - 6 et 13 ad so eft 15,12.120,12. de pron. 54, 11.) [*](Ans cuc, usos. sos. s Al. Bb. 1 θέϲεωϲ primae litterae sunt fol 102ε L γε om A’, edd ante αἰ add εἰπeν L, καὶ Ϲ, εἰπὲν καὶ BB 1 1- 2 προϲα- πηρειϲμέναι] ηρειϲ Aᵗ ia ras 5 2 προκειμένῳ]κin ras A | ἐφ’ῷ AL. 3 ἐϲτε- ροῦντο LC, sed in L ex ἕτερον τὸ ab P factum, quae eadem manus supra οῦ scripsit ὑϲτεροῦντοϲ Β sd τοῦ παρεπομένου in ng A : του τὸν ιδιον τόνον εαερειδειν ετερω 4 γὰρ om L 1 Βἁ exspectatur propter antecedentia id, quod in agumento expressum est: καὶ α μόνωϲ et virgula ante ἡ ϲφίν et postea lin. προϲώπου, οὐ ῥημάτων sine γὰρ sed Ap. ipse corrigeretur hac mutatione ᾶ alterum εttertium καὶ om L Ac in ng: ϲφιν ϲφε μιν τοι τυ αιτιατκη εγrλι νονται (Β-6 καὶ ἡ μίν om | 7 αἰ om B β 8ὲ -p 184, 14 aptius post § 72 legerentur 1 1θ τινα A. 1 post καὶ add αἰ L. καὶ om h | ἐγκλιτικά] rectius dixisset ἑγκμινόμεναι l posterius κα om L, edd 11 ἐν ταϲ om Β ϲύν ταῖϲ legi voluit P Schoemann, quam coniecturam commomdat 128,20 defendit ἐν τϲ HSehneidex l 473 conlatis 128,14. 336,17 τίθεντάι] ιθεν L in ras εἰ οὕτω] fol 28ε A. 1 14 τοιοῦτον CB prius τὰ] παρὰ B) 184
καὶ μὴ μόνον τὰ παρὰ ποιηταῖϲ ὡϲ ἐξαίρετά τιϲ ὑπολαμβάνοι. ἡ γὰρ δέουϲα κατάϲταϲιϲ τοῦθ᾿ ὑπαγορεύει, ϲήμερον ἐθεαϲάμην ϲε, τοῦ ἐπιρρήματοϲ ἐπὶ τὸ ῥῆμα φερομένου καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐπὶ τὴν δέουϲαν θέϲιν τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ κατὰ ϲοῦ ἐλάληϲα, καὶ ἔτι ἐπὶ τοῦ
καί τυ φίλιππον ἔθηκε, καὶ ἔθηκέν ϲε. ὡϲ εἰ καὶ ἐπὶ τῶν ϲυναπτικῶν τιϲ ὑπολάβοι ἢ καὶ ἐπὶ παραϲυναπτικῶν μὴ ἵϲταϲθαι τὸ καὶ ἀρκτικοὺϲ αὐτοὺϲ εἶναι, εἰ φαίημεν φῶϲ ἐϲτιν, εἰ ἡμέρα ἐϲτίν. αὐτὸ γὰρ μόνον τῇ ϲυνθέϲει τὸ εἰ ἡμέρα ἐϲτίν δευτερεύει, οὐ μὴν τῇ διεξοδικῇ ἐπαγγελίᾳ· πρῶτον μὲν γὰρ ἐπιδέχεται ἡ διάνοια τὸ εἰ ἡμέρα ἐϲτίν, καὶ τότε ἐπιδέχεται τὸ φῶϲ ἐϲτιν, καὶ οὐ πάντωϲ οὐχὶ προτακτικὸϲ ὁ εἴ ϲυναπτικόϲ,
[*](137 s) καίτοι γενόμενοϲ καὶ ὑποτακτικὸϲ ἐνίοτε, οἵ τε παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμένοι.
[*](Recto etnore pronuntiantur etiam ea pronomina, quae ira incensi proferimus.) Ὀρθοτονοῦνται καὶ ὅϲαι ἐκ προϋπηργμενηϲ χάριτοϲ τὴν ἐναντάν διάθεϲιν ὁμολογοῦϲιν, ἐμοὶ ἐτόλμηϲεν ταῦτα ποιῆϲαι, ἐμὲ [*](4aem sm~ Aaovκ. β 78, Tam quoque pronomina recto tenore pronuntiamus, cum ~- irati de ingrais loquimur, qui pro benefcio nobis iniuriam intulerunt, vel de eliis, qui nos iniuria afecerunt.) [*](rssrκ. er Anx exso. 1θ pro διεξοδικῇ ἐπαγγελίᾳ coniecimus in Emend. App. 6 διανοητικῇ ἑπακολουθίᾳ, quod Schoemann’ probare videtur. sed fort. scripsit Ap. quod ruditum est. Eayser5. Deμtet διεξοδ. ἐπαγγ. niet die Iδrt- schreieeade Ausdruεἔe δrm gedgnd aso et alio loco: Pe Ecnanee dωcλ eom Eom- sequmter Ausenandersetzung geὸrauελt εiehtig sein. Apud artis Dionysianae scholiastae, Apmlonii asseclas, ribus locis διεξοδικόϲ nomen legimus, 175.9 Βilg. (754.25 Β.): ἡ ἀπὸ διανοίαϲ ἐκπεμπομένη καὶ εἰϲ διάνοιαν ἀνερχομένη (scil ἡ τοῦ ἀνθρώπου φωνή),καὶδιεξοδικὴκαλεται·διεξοδικὴνδὲκολοθμεν τὴν ἐγγράμματον ... ἦϲ ὁ νοῦϲ εἰϲακούων διέξει τὰ ϲτοιχεῖα, et 214.11 Βilg.(840,19 H.): δ5 ἐνταῦθα. (in λόγου defnitione Dionysiana) νοεῖν λόγον τὸν διεξοδικόν, τὸν ϲυνιϲτάμενον ἐκ τῶν μερῶν τοῦ λόγου, εἰ 355,14 Hilgz: Λόγον δὲ ἐκάλεϲεν ἐνταθθα (Eionysius in deθnitione) τὸν διεξοδικόν, τὸν ἀναπληρούμενον ἐκ τῶν μερῶν ⟨τοῦ λόγου). ἐπαγγελία autem apud Apohonium signRcatto est: vide 205. 13 ἐπαγγελία τοῦ ἐϲομένου, et de coni 216,14: ἡ ἐπαγγελία τῶν διαζευκτικῶν (coniunctionum dis- innctivarum) ϲἑνὸϲ θπαρ⟩ξιν ἐπαγγέλλεται, τοῦ δ’ δπολειπομένου ἀναίρεϲιν, item. ἔπαγγέλλεϲθαι sgcre, ut etiam 10,3. 20,23. 31,28. de pron. 10,5. 14,23. 15.27. - 1ξ 14 οἴ παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμένοι ~ coniuactiomes a5 εἰ drueataε, ut εἶπερ. 1θ ὁμολογοῦϲιν sgticant,dieSarant. cfr Adn. ex. ad 86.1 huius ed.) [*](Aοs. cmιr, mosea scs. is Al.βb. 1 ὁπολαμβάνοι) fol 103r L ὑπολαμβάνῃ CBb ψ 4 τοϲ ὁρhοτονουμέοιϲ B β 6 τυ in ras A 7 εί em L. τῶν om B β 8 ἐε om B (post ἐπ add τῶν C κxὶ ἀρκτκοὺϲ] καταρκτικοῦϲ Β || 9 ante φαίημεν add κε L. CB εἰ in ras A θέϲει L, quod coniecit AΒutt- msnn β 16 εὸ] τὸ6 B εἰ in res A ἔξοδικ B ἀπαγγελίᾳ CΒb q 11 κί in ras A, om B β 13 κdὶ post γενόμενοϲ in A paene erasum om ceteri 1ente ἐνίοτε in l. δὲ, sed inductum οἶ τε παρὰ τοῦτον ἐϲχηματιϲμέοι editiones per- peram cum subsequenti ὀρθοτονοῦνται coniunxerunt, ac b idcirco αἰ-ἐϲχηματιϲμέ- ναι scripsit παρὰ ALb, περ B τούτων 15 A in ng περί τῶν ὀρθοτονουμένων αντωνuμιων)
185
ὑπέμεινεν ὑβρίϲαι. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ϲυντείνει πάλιν ἐπὶ τὸν προειρημένον λόγον. τοιοῦτον γάρ ἐϲτιν· ἄλλον ὤφειλεν ὑβρίϲαι, οὐκ ἐμὲ τὸν παρ᾿ αὐτῷ τίμιον. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν παραλαμβανομένων ἐκ
[*](133 b) προϋπηργμένηϲ ἀδικίαϲ, δεῖ ἐμοῦ ὁρῶντοϲ ἐκεῖνον αἰκίζεϲθαι· οὐκ ἄλλου γὰρ ἢ ἐμοῦ τοῦ προαδικηθέντοϲ.
Ὀρθοτονεῖϲθαί φαϲι καὶ τὰϲ πεπλεονακυίαϲ, λέγω τὴν ἐμεῖο [*](De orthotonesi formarum ἐμεῖο σεῖο εἷο ἑοῖ ἐέ.) καὶ τὰϲ ὁμοίαϲ, πάνυ εὐλόγωϲ, πρῶτον καθὸ ϲύνεϲτι πάλιν ἡ ἐν αὐταῖϲ διαϲτολή,
εἵνεκ᾿ ἐμεῖο κυνὸϲ κά Ἀλεξάνδρου ἕνεκ᾿ ἀρχῆϲ {Z 356}· οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι ἐὰν μὴ μετὰ τοῦ ῑ λέγηται, οὐ πάντωϲ ὀρθοτονηθήϲεται, ἐπεὶ ἰδοὺ καὶ τὸ δίχα τοῦ ῑ,
ϲέο δ᾿ εἵνεκ᾿ ἀϋτή τε πόλεμόϲ τε {Z 328} πρόδηλον γὰρ καὶ ἐκ τοῦ ϲημαινομένου καὶ τοῦ ἕνεκα ϲυνδέϲμου, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν. — δεύτερον οὐκ ἄλλωϲ οὔτε πλεόναϲμά τιϲ ἐπινοήϲειεν οὔτε ἔνδειαν, εἰ μὴ πρότερον ἡ φωνὴ ὁλόκληροϲ ἐπιδειχθείη, ἴνα μὴ τὸ ἐγγενόμενον πάθοϲ τὸ ἕτερον ἀποτρίψηται, λέγω τὴν ἔνδειαν ἢ τὸν
[*](138 s) πλεοναϲμόν. καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· ὁ γὰρ λόγοϲ προφανήϲ. οὐχὶ οὖν πλεοναϲμὸϲ ἐγγενήϲεται ἐν ἀντωνυμίαιϲ οὐχὶ αὐτῆϲ
[*](Aaevκ. β 7ξ. Eliam eae pronominum personalium formae, quibδus ex ab-- undanti adiscta est ι vocalis, velut μεο, recto tantum tenore proferri debent, primum quis ne hae quidem usu pantur nisi ubδi oppositio ft. - deinde inte- gris tantum vocibus aliquid aut additor ex abundanti aut demitur,ne ea afectio, quam antea vox passa est, leonssmum aut defectum deterat obscuretve. inte- grae autem pronomoinnm formsε, ex quibos ἐμεῖο et imiles factae sunt, rectum) [*](αxsrε. er Ans. exse. 4 δὲ ἐμοῦ-αἰκίζεϲθαι. ponendus es4 ante oc9dlo8 meos. - θ-p 18θ, 8 ox de pron. 38.20-27. - 14 ἐπεδείξαμεν: 125,22. - 15 17 vide Arg. sed dobiteαi licet, an enuntiatum fnsle sic intoιpretandum. eit: ae noea αfectio quae accessit, pleoιasmus au4 defectus, eas deterat, quan vox emec p3s80 est.) [*](Ans. eur, nscs. sca im A l. Bb. 1 ὑβρίϲαι] fol 103v l. 1 προκείμενον Β A ng τὸν δηλουντα διαϲτολήν 2 τοιουτοϲ A | Β καί επι A. , κάπ A I,)Bb 4 προῦπαρχούϲηϲ ἀδείαϲ et supra ηργμένηϲ ἀδικίαϲ B 6 A ng περὶ τῆϲ ἐμέο β ~ καθὸ] καθον A, ὁ in ras L 9 ξανδρου] fol 29~ A. Γ ἀρχῆϲ voca- bulum in hunc versum irrepsit ex Γ 100 pro dτηϲ etiam in nonnullis lliadia codicibus, vide anot. ALudεichii 16 οὐ] καὶ CB φημι] φαϲι C | ἐὰν HSehneider, κἆν codd et edd. μὴ om A |ι in ras A Α ng περὶ του ϲέο καί ϲεο 11 τὸ om L.B 12 εἵνεκεν L πόλεμοϲ, quod omnes codd. exhibδent, recte ne Hekkerus quidem in πτόλεμοϲ correxit. vide adn. Ludεichii ad Homeri locum 13 καί ἐκ A. , κdκ A et ceteri | posterius τοῦ om l.ϲB 14 οἵωϲ x , corr A post ἐπινοήϲειεν ThMathias I 74 intercidisse putat ὅν, quo apud Ap. carere possumus: vide Adn. exeg. ad 64, 4 huius ed. | 15 ἐπδειχθείη ὁλόκληροϲ B ⟨μὴ) add hmlig 16 γινόμενον l. 17 πλεο- ναϲμόν) fol 104r L τοιοῦτον omnes praetex A β 18 post ἐν add ταϲ C8 ante posterius οὐχὶ in A rasura duarum littera um, qua fortasse deleta est μὴ negatio, atque haec iuxta alteram recipienda esset (err 84, 10). nec tamen mplex οὐχὶ οfensioni est, quamquam pa ticipium vim habet eondicionslem: cfε 19.3. soe.27. 325,16.) 186
πρότερον ἐντελοῦϲ οὔϲηϲ· ἐντελὴϲ δὲ καθεϲτῶϲα μόνωϲ ὀρθοτονουμένη ἐϲτίν. ὑγιῶϲ ἄρα τὸ ἐγγινόμενον πάθοϲ ὁμολογεῖ ὁλόκληρον τὸ ἀφ᾿ οὗ ἐγίνετο· ἦϲαν δὲ ἐντελεῖϲ αἱ ϲὺν τῷ ε λεγόμεναι, καὶ οὕτωϲ αἱ πλεονάϲαϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται. — τρίτον τὸ μέγιϲτον μέγεθοϲ τῶν ἐγκλιτικῶν τρίχρονόν ἐϲτι· πῶϲ οὖν ἡ ἐμεῖο ἐγκλιθήϲεται; — ἀλλ᾿ οὐδὲ ἡ ϲεῖο, κἂν τρίχρονοϲ ᾗ. εἰ γὰρ τὰ ἐγκλιτικὰ μόρια κατάφορα περὶ
[*](134 b) τοὺϲ ἐλάττοναϲ χρόνουϲ, πῶϲ οὐχὶ αἱ πλεονάϲαϲαι χρόνῳ ἀντωνυμίαι εἰϲ τὸ ἐναντίον τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ μεταϲτήϲονται;
Καὶ ὁ τοῦ ε δὲ πλεοναϲμόϲ, ἐν τῇ ἑέ - ἑοὶ καὶ ἔτι ἐν ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐγγινόμενοϲ, πολλῷ μᾶλλον ἐπιϲπᾶται τὴν ὀρθὴν τάϲιν. εἰ γὰρ αἱ ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμεναι ἀντωνυμίαι, ἡνίκα ἐγκλίνονται, παραφθείρουϲι τὸ ε, ὡϲ ἐν τῷ δόϲ μοι, ἄκουϲόν μου, πῶϲ αἱ τοῦτο πλεονάϲαϲαι οὐ τὰ ἐναντία τῆϲ ἐγκλίτῆϲεωτῆϲ ἀπαιτήϲουϲιν καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐδείξαμεν.
[*](De orthotonesi dualis pronominum personalium I et Il personae et de inclinatione dualis personalium III personae.)