De constructione

Φήϲει τιϲ· «Οὐχὶ οὖν καὶ ἀγνοίαϲ οὔϲηϲ ὀνομάτων φαμὲν ϲύ ἢ ϲέ;» Πρὸϲ ὃ ῥητέον [*](Aaevκ. β 46. Pronomina pro nominibous ueurpantux non propter fgmoran - tiamnominum. sed qnia in prima εἰ seennda persona nominibδus uti nonpoesumus.) [*](Aaαvκ. β 41. Megari nequit, ibi quoqne, ubi nomina inorantur, nonnum- quam pronomina uem pari, sed hoc per accidens ft neque idcirco, quia fHla igno- ramus. nam etiam ubi nomina non ignoramus [n prma et secanda persoαl, pronominibus uti debemus. haec enim [pruncφρahis] vis pronominum est, ut pro nomine proprio sint, i.e. ut peculiarem personne oculis subiectae qulli- tatem ddemonetent.) [*](rssmκ.sr μns.xxao. 2 ὅλοϲ οὖλοϲ, ὅροϲ οὖροϲ. cr schol. Bl. ad H. Α 554 (Βerotisn. H 29, 37 Lx): τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγουϲ, κὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιΕέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνήεντα, ὅροϲ οροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ, κzὶ ὅτι κτλ. 2 - B οθνεκα διὰ τὸ τούνεκα. iHlud οὕνεκα hic dicit Ap., quod non ex οὖ εἰ ἕνεκα composimm censet, sed pro simplici vοee habet. c de coni. 237, 23: ῥητέον οὖν, ὡϲ ὅτε τὸ οὕνεκα ἱϲην δύναμιν ἔχει τῷ ὅτι, . . . ἁπλοῦν καταϲτήϲεται. BB - 10 Pec. XVII 69 148,25 -149.4 EL.: Loco aomnsm premomta pemuntur, no3, aπ4 qsueam exemezt4, propΕer nomxsm tgmorantca. quae emim tgoranfta nominum est, cum d4cαt Aeneas ad Hidonem: eg0 4e, q8αe purime Iαndo enumerare vαlesῖ sed manfeam, qa40d quta nem possunt ommtmα im prma e4 secunda esse persomα, u4 ostendimus. - ἂ Τgν τ. ὁ. ϲ. ἀνθυ-- πῆλθον: suὅteruat nommum comsructεomem pro nomsmtbεs. - 1θ-p IΒ. ἂ Prisc. 2VII β 70 149, 4-12: at det alguts sq ld igιtεrξ som etiam ιgnοras nom - nιbεs dicimus ego et tψP2 ad quem respodendum est, quod ex accidere hoc ~πt [id est demomsratteme proprαe quat fetis), cum nimiter eliam cogmuta nemen3 promominalem saepe exugum3 ’em. nom minus tament s4c qaοque boec eorum uccpotumfsr. et eim proprum nomem isfeRlegfur per prenomen: nom dm eece nomm, sed quod ex ea oefeaditur, ld est proprα quαdtas sspyωmtt, tπ qua sen4 proprtn nomεa. - I6 δεδείξεται: 113, 15 seqq.) [*](μns. cnr, neca. scs. ακ Al. Bh. 2 δὲ om lCΒ β 3 τούνεκα] fol87r L οὔτοι] οτοϲ B Β post ἐγ6 add γράφω Β et γράφειϲ post ἔμοί |δὲ ἔμοί Al. 1 10 δεδείξεται] Prisc. videtur δέδεικται legisse (sicut ait 149, 25: sκψerτκε quoque dxmss), quod perfectum referendum esset ad 13, 17 seqq.; sed fnmrum. quoque habet, quo referi possit ι113, 15), et concinit cum eo 108, 12 φηϲι A, φήϲει Prisc. L.CBb β 11 ἑγὸ κα co Prisc.2 πρὸϲ 5ν Pεee ?)

Ἕνεκεν τούτου πρὸϲ οὐδὲν χρειώδειϲ εἰϲὶν αἱ ἀντωνυμίαι ϲτερόμεναι τοῦ τε δεικνύντοϲ προϲώπου καὶ τοῦ δεικνυμένου, εἴγε αἱ ἐγγραφόμεναι πάνυ ἀοριϲτόταταί εἰϲιν, ὅτι καὶ τῆϲ ἰδίαϲ ὕληϲ ἀπεώϲθηϲαν. ἔνθεν δοκεῖ [*](113 b) μοι πάνυ εὐλόγωϲ κατὰ τὰϲ ἐπιϲταλτικὰϲ γραφὰϲ χωρὶϲ τῶν προτεθειμένων ὀνομάτων τὰ τοῦ λόγου μὴ καθίϲταϲθαι. ἐγγραφομένων γὰρ [*](Asαvκ. (ὲ 42. Βemc οbδ rem inutilia sunt pronomina, si absumi per- sonae demonstrantis et demonstrati, velat prorsas indefnita [per se] sunt scripta pronemins. itaqne aptissime epistulis praeponuntux nomina scribδentis et eius, sd quem acrbitor. nam si in epistula pronomina scribuntur, ut memorentur quae aut scribδmmti acciderint aut ei ad quem ille verba facit, opus est prae- mitti nomina uziusque, ut pronomina ad haec nomina qussi demonstrndo remittent. demptis enim nominibδus pronomina carent defnitionε.)) [*](rzsrx. er μAns. exso. B ἀνθυπέϲτη scil ἡ ἀντωνυμία. - 4 τὸ τῆϲ φωνῆϲ ὄνομα, eece apelato grammatica. er 22. 20. 23, 1. B-p 1Βθ,, 7 er inτs. 232, 5-284, 28 et Prisc. XVII 70- 1 149,11-28 B.: quamobrem ad md ulle perfsnen4 prononma, st cαrεn4 personis ostedemρis et etus qutosfendtur. ιωque quem seribmntur per se premomna, nnsem ifnfα sunt, sclicet cum sua maferα excidunt 1d ezr demonsfrαfioe quuαhtacs propriae. ude rαtionabter, qs sibi inccem sribunt, soeat momtna prαepoere proprus, qκιὸms sne perfcto orαfom4s nom eoms4emce, cum pemenπfur promaomtno fun prmαe quam secundae αersmae proper accdenes αetεs fam seribεnti quam ii ed quem scὸt. prae- nestin igtur nominibss propris, ut Ϲieero rulo, ei ad ea demonsrotones μacin4 preomtna. nim pomam: ego tibi et dudκπι scrιps4, osfendut ps prmonmm ego nomnts prαepoefsm mominotouπ, por ti5i aufem dαNeum secuat- dae persemαe, qu4 loco dαtiei nomine praepomti aceytur nec duὅum est, qu4od sκἅats nominibs αέepomtis etiam pronomina inHnita funi. 8 ὅτι καὶ τῆϲ ίδίαϲ θληϲ ἀπεώϲθηϲαν. Schoemann t. 61 not 23: quia uἔa certa substantaz sut, quam preπominibεs desgmαrt apαreat.) [*](μnx cur., nscs scs. 1m A l.CBb. 1 γνώϲει] fol 22v A ὄντα Ab, ῥητὰ l.B 3 ooωϲ Prise. Ab, οὕτοϲ A. L, ἡ oτοϲ CΒ 4 διo fol s7v L. χρειῶδεϲ Pzac 7 sicut legimus πρὸϲ (aut εἰϲ) οὐδὲν χρειῶδεϲ 15, Β. 166, 28. de pron 83. 23. st alia ratio est et huius loci et eius qui legitur 114.12 ϲτερομεναι λ, ϲτερούμεναι A 3l. Bb 7 εἴγε ἐνθὲν Prisc.2 ante αἰ add κα CB ι γραφόμεναι B B Β ἀοριϲτότατοι B | ἀπεώϲθηϲαν Cb, απεωθηϲαν A. , corr A ἀπώϲθηϲαν l.B 8 ἐπιϲταλτικὰϲ Hekker in adn. restituit Priscieno duce et conlato 241, 6, cui loco poterat addere 40,28. 42.19. 232.5 et 12. 234, 240, 7. ac iam Sophianum ἐπιϲταλτικὰϲ scribi voluisse docet ldina Ambrosiana. ἐντλικὰϲ codd. omnes et edd., quod AHnttmann frustra conatur defendere. Hebode ci. ἔπιϲτολικὰϲ. GAGerhard ,Untersuchumgen zur Gesch des griech Βεefz I 5 adn 3 dobitat, an sufθciat ἐντελικὰϲ mutare in ἐντολικὸϲ Sadi - mueller mlloit ἀγγεμικὰϲ 8-16 προτεθειμένωνPrisc.Β, προϲτεθειμένων ceteri 10 ἐγγραφομένων γὰρ κτλ. Priacisnus negecta γὰρ voce cum antecedentibδna in unum enuntiatum copulavit)

Ἔϲτιν οὖν αἴτιον τοῦ μὴ δύναϲθαι τὰ ὀνόματα παραλαμβάνεϲθαι [*](c. X.) κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον τὸ τὰϲ θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων μήτε ἐν πρώτῳ μήτε ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ δύναϲθαι καταγίνεϲθαι. οὐ γὰρ πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ ἡ ἀπόταϲιϲ γίνεται τοῦ ὀνόματοϲ ὑπὲρ τῆϲ αὐτῶν θέϲεωϲ, ὅπερ ἴδιον δευτέρου προϲώπου· οὔτε μὴν ἑαυτοῖϲ τιθέμεθα, [*](119s) ὅπερ ἴδιον πάλιν τοῦ πρώτου προϲώπου. ἀνάγκη οὖν πᾶϲα εἰϲ τὰ [*](Aaαvκ. ὲ 4ξ. Meqneunt autem nond na in prima et secunda persona eam ob cansam usorpari, quia nec nobis ipsi nomine damus nec inientes slloquimux nomina eis imponentes. quocirca nomine in omni caen debent in terfias per- sonas cedere praeter vocativum, qui tertiarum personarum appsllstiones in secundam convertit, quoniam is, qui eo utitur, personam eios, qui appellatur, quasi apprehendit.) [*](τssταm. xv Ans. sxsa. 1 ἔπιυμβεβηκυίαϲ. ἔπί praepositionis vis hic eva- nuisse videtur. alibi (19.18. 20, 4. 104,7 et 11) signifcat hoc vuιbum bis com- positum: praeterea αcmdere. - 2 ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου. cr iura Ha. 11 et 188.23. 250,24. 254,55. 279,18. - 7 περιγραφέντων cr Adn. exeg. ad 6, 5 huius ed. 8-p 167, 4 Prsc.X ρ 71. 72 p149.24-150,s Β.: Eet aunem consa, όrop4er quam nomina nom possum4 αccpt t prma et secunda persema, quan superus qu4oque d4xumus, eei quod subetoatiαe et ouαRtates gemerdes et eommsnes ef specαles et iadimduae, ix quὸus sunt nomino, nom αρεmt cerfem disretomιem persoaaruem . . . ; ue propfer λoc autem sel etiam pρropfer Θsd, cuod nom ιpsl so5is imponimus nomuno , qu4od suum e8 prnπαe persoαe, sc ad eos qul παscun- tar εnfendemfes semoem, quood es4 secuendαe personae, εoruem postomem (sd es aomotomem) μacmus. necesse ez erg0 4f fertαm pDesomοm coμedere nomer per ommes casds αἔsque vocu4ino, qul mus cgrαader posftεomem a fertta persona dd secuedαm, properea qu4od per eum t ddemonsfra4to praesens eius, iu queam μacta sit posutεe nomine. 10-13 eft supra 13.23 26 et schol. Dionys. Vεtic (Stepheni) 259,5 -14 Hilg.(905.16 B): ὅτι οὐ πρώτου προϲώπου ἐϲτί τὸ ὄνομα, δῆλον ὁ γὰρ τεχθείϲ παϲ οὐκ ἆν λέξαι περὶ αὁτοῦ, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεχθείην . . . καὶ ὅτι οὐδὲ δευτέρου προϲώπου ἐϲτὶ τὸ ὄνομα, προφανέϲ· οὐδὲ γὰρ πρὸϲ τὸν τεχθέντα παῖδα ἀποτεινόμενοι τὸν λόγον ποιούμεθα, ὅτ Ἀρίϲταρχοϲ) [*](Ans. ωr, scs. sa 1s Al. Bb. 2 προϲωπου B. B Β ϲυμβαίνει] ϲημαίνοι. A1 ut videtur, ϲυμβαίνοι A ἐγγράφεϲθαι coni. HSSehneider comment. 47* codl. 112,25.113.2 τὴν τῶν] fol s8r L. διαΕεϲιν B | κατὰ] κϲ LB 4 τὰϲ] αϲ in ras A ποιηϲοται A. , corz Ex ϲοι] ϲυ A. , corz A B 6 ϲοί] ϲυ A. , cor A 8 post δεότερον add πρόϲωπον CBb τό] τῷ C 1 11 πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ A Lbo, πρὸϲ τοὺϲ γινομένουϲ Erisc 7, πρὸϲ οῦϲ λέγομεν CB, quod. AΒuttmann praetulit ut eineg sigeaάΑ9, πρὸϲ τοϲ ἱϲταμένουϲ ELASchmidt. Βeitr. 367. st vide Testim. τῶν ὀνομάτων L. 18 ἀνάγκη] fol 88ε L)

Προφανὲϲ δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ ἐξ αὑτῶν ποιούμενοι τοὺϲ λόγουϲ πρόϲ τιναϲ, ὀφείλομεν ἀναμερίϲαι τὰ πρόϲωπα. καὶ φαίνεται ὡϲ οὐκ ἐνὸν τοῖϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι, καθότι τρίτα ἦν ταῦτα, ὁ δὲ λόγοϲ ἀπῄτει τὸ ἐκ πρώτου προϲώπου δεύτερον. καὶ [*](Aaovκ. β 44, Tam patet personas nobis distinguendas esse, si quem ello- quimur. itaque nominibus uti non possumus, quoniam illatertiae personae sunt,) [*](λέγει (fort. λέγου vel λέξει nominαbers) . . .τοῦ οὖν τρίτου προϲώπου ἐϲτὶν ὁμολογουμένωϲ τὸ ὄνομα· καὶ γὰρ περὶ) τοῦ τεχθέντοϲ λόγον ποιούμενοι λέγομεν, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεγέϲθω. ceterum iure adnotat Scboemenn, allocutionem. infantis, quam ApoHlonius eiusque asseclae feri negant, apud nos solere feri in baptismais formula.) [*](τascm. er Ans. exso. 3 πρώτη. vide Adn. crit. - ξ τοῦ ἀναδεξαμένου προϲώπου τὸ ὄνομα. ad verborum conlocutionem cfr e. g.2,9. 99, 21. 162,10. de pron.18.18. 4 -p168,4 Pree. XVD ρ 73 p150.8-17 Β.. sd qκαqκe manifeetm, quod α nobis eerὅa μacentes, 5d est proferrenfes, ad alias αeἔemus eu persmαs infenfere. et αpepαr6, sod nom Hicet nomieibus ut4, quod fertαrκm ssmt sm ppersonrunm, sed rato exrgit α prinmα ad secundam eri verὸα quαmoὸremm aμgerunt precomina, hoc quod nom pofera4 nome complemtta, cum emus eg0 trὸi scripsi. Proedicfα αsέeπ est cousα, quαpronfer pronomen nuπ pro ommmt- δus accyatur nominibμs, id est quod demonstrotionem vel reotionem habet αέ- euius celae suὸstantαe, quae fn ometbus proprrs est nominibus, una edenquee soce sgmdfcanda - BB ἀναμερίζω apud Ap. ab distribuendi εἰ dividendi nofionε, quam 262.3. 204.13 (utrobique cum εἰϲ praepositione) et 337, 9 (cum dativo) et 205.22. 206.10 habet, ad distinguendi vim transit, velut hoc loco et 127.26 et 226.8, atque diefinotionem fexione effectam εignifcat 213,19. 225,18. 229,22. - 6 τοϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι etiam nominibus sti. cvr 140,4. 221,26. 7 ἐκ πρ. προϲώπου vide Adn. crit.) [*](Ans. emr., neca. scs. im A L.CBb. 1 post χωρὶϲ add τῆϲ CB κλιτικηϲ A, corr A 2 πρώτη] AHuttmann μία conicit, quod idem atque μόνη sigmi- fcsre vυlt (co4ruptelam ex mels intellecto α exortam esse), aut πρώτη vocem censet ad eum nominativorum nominum usam referendam esse, de quo ifὰa 115,13 agitur ac revera videtur πρώτη nomine indicere velle Apollonius, voca- tivum qnasi iam aperuisse, qus postea nominsfivi quoque nominum ransgressi sint terfSae personae ines. Stadtmneller pro πρώτη scite inverso π et τ litte- rzxum ordine ci. τροπῇ, coneersone ex ferζa ln primam αdζerαmque gersomαm Iacta. sed desideramus alterum exemplum telis usne holus nominis apud Ap. l τν ἐκ τῶν τρίτων πρὸϲ. θέϲιν] PSchneider Prisciano duce legendum putat ἐκ τῶν τρίτων πρ. τὴν θέϲιν, at quae Εradita sunt eiusdem esse generis videntur stque οἱ ἀπὸ θαλάϲϲηϲ Ἀκαρνανεϲ apud Thucyd. I 80.1 innumeraque similia l 2-3 εἰϲ τὸ δεύτερον] fol 28r A 3 γινομένην Prisc. A L b, γενομένην CB 4 κὸκενo Prisc. A Lb, ἑκενo CB αὐτῶν Prisc. Ab, αὐτηϲ l.B 5 ποιου- μεναμ A, sed iam prima manns supra scr. οἱ post τιναϲ virgddla posita est, nequis in enomdem ε1rorem incidat, quo Prisc. obstrictas subsequentia perverse intorpretatus est 6 (ννHSchneider comm. p48 oli conl. Prisciano p152,14 st hoc loco non legebοat ie imperfectum 6 - 7 καθότι-ταῦτα om L, add L in ng 1 7 ἀπῄτει A Lb, ἀπαιτε CB Prisc. et pro ἀπῄτει et pro ἤν praesens posumit post προϲώπου fortasse intercidit προϲφωνούμενον)

Οὐκ ἂν οὖν τιϲ ὑπολάβοι ὡϲ πρὸϲ οὐδὲν χρειώδειϲ αἱ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀντωνυμίαι, δυναμένων τῶν ὀνομάτων παραλαμβάνεϲθαι; «καὶ γὰρ εἰ ἐνεχώρει κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον παραλαμβάνεϲθαι τὰ ὀνόματα, ἴϲωϲ ἂν ἐγένετο μηδὲ τὴν ἀντωνυμίαν προϲηυρῆϲθαι». ἀλλ’ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι· αἱ ἀντωνυμίαι ἅπαξ ἀντὶ ὀνομάτων γενόμεναι ἐκ παρεπομένου ἔϲχον καὶ τὴν δεῖξιν· ὑπ’ ὄψιν γὰρ πίπτοντα τὰ ἐξ αὐτῶν πρόϲωπα ἑωρᾶτο, καὶ οὕτωϲ τὸ μόριον ἐξαιρέτωϲ ἀπηνέγκατο τὴν δεῖξιν, ἥτιϲ ϲυνώδευϲεν κατὰ ϲυζυγίαν [*](120s) [*](oratio autem postulat secuondam. hanc ob causam pronomina luxa nomina in orationem introierunt et supμleverumt id, qnod nomina praestare nequeumt.) [*](Aaovκ. β 4ξ. heqne vero ideirco pronomina tertiae personae, quia in tertia ueurpare nomina licet, inutilia sunt, sed omnia pronomina babδent sibi pectiarem vim demonstrativam usque ad verfSam personam. fψlluntur igitur qui putant pronomina excogitata esse, quonism nomina nequeunt in omnibδus tribus personis poni sed factum est, quia demonstratione carent nomine. neqne) [*](rssrκ. er ns. exso. B-p 1Β8, 7 Pree XVDI q 74. 75 p150.17 -151,4 Β. ἄemo fame pidet, quod eῷtl usus hbeαnt fertiαe proαomtua persae, cunπl omsiα fomιmα in eam psssmt persoαz αccpl, et ficαt: ss possea4 in prim3 et| secuμffα ineen4ri nomzno pesoα, ~orTosms nec excogfαreniur promomna παm ρossunus ad hoc dφιcere, quo3 pronomra semel nominem loco nαtα ex αccdeafe αὸεerunt ettam dem onsrunotem ; su5 ocuts enim omes eOum personπαe perum- que eεrmuntur. 4fαque prmεcpuum αὸεerues4 αecdess demonstrotioeem, quae p9o- Sectα per αonisnqφionen prmαe e4 secuπdαe personae gereemt4 ettam add 3er3iαn. on iefur quo no hhαbet ferties personas acmen, ideo excogαfα sum4 promomtnα, ed euoniαmπ expers e5 desmosruomss, quae est in pronomintὸus εfaoue inet urumque sn fΙῷo Prgaao hie aesar et omnis Iuli progenies, satis μeeesserum. quutα enrm eertεts9 Aκqustus, demonsrαtome use esf per pronomem, quae nomrne eri nen potεrαt hic u4 αεtem qualtefem quoόuee proprrαm osfendfere5 nersenαe, quan demonetrαret, αdfdit Caesar. - 2 τὸ μόριον, i. e. pronomen. - ϲυνώδευϲεν. demonsfrαfio comsfαfα es poroome usque ad fertiαm peremam. κατὰ ϲυζυγίαν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου hoc factum esse dieitur propter conexum et consensum tertias personae cum prima et seconda.) [*](Ans. οurr, mss. sca. is AL.CBb. 1 παρειϲέδυον] A add ν post υ, sed cfr de pron. 4, 23 τὰ παρειϲδύοντα 1- 2 ανταναπληρωϲαι A. , corr A, ἀνα- πληροῦϲαι l. CB 2 ante ἡ add καὶ l. β 5- 6 Οὸκ ᾶν-παραλαμβάνεϲθαι om L L καὶ γὰρ εἰ ἐν, quae L in ultima linea folii 88v scripserat, erasit et loco illorom posuit οὐκ ἂν, tum οὖν τιϲ usque ad παραλαμβάνεϲθαι scripsit in ng inferiore, καὶ γὰρ εἰ ἐν autem in ng foHi 89vn β 7 ἐνεχώρει] ἐγχωρεῖ . ~ θ προϲηυρῆϲθαι Ab, προϲκυρϲθαι L , οῦ post alterum ρ add L, προϲκυροῦϲθαι B post φάναι add ὡϲ LB ψ 16 γινόμεναι LB παρεπόμενον L, corr L 11 ἔὲ in ras L πρόϲωπα A. in ng habet ab A | οὕτωϲ L, ϲ in A erasum, in CBb omissum 1 12 post κατὰ add τὴν LB)

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων ϲαφὲϲ ὅτι τὸ Ἀπολλώνιοϲ γράφω καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια προφανῶϲ ἀκατάλληλα, καὶ οὐ δι’ ἄλλο τι ἢ διὰ τὴν τῶν προϲώπων ἀκαταλληλότητα, εἴγε τρίτου μὲν προϲώπου τὸ ὄνομα, πρώτου δὲ τὸ ῥῆμα· κατάλληλον δὲ τὸ ἐν δυϲὶν τρίτοιϲ Ἀπολλώνιοϲ γράφει.

Ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ καθόλου πάλιν τὸ τοιοῦτο. τὰ γὰρ ὕπαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν ϲημαίνοντα τῶν ῥημάτων προϲίενται   τὸ δοκοῦν ἀκατάλληλον, εἰμὶ Ὀδυϲϲεύϲ, Τρύφων [*](igtur mirmm, quod sobinds etiam nomen et pronomen fn uno ennoniato con- iuncta inveniuntur ad eandem personam designandam, velut Iliadis Γ 229 Aiax pronomine οὕτοϲ ostenditur et nomine quaHitss propria indicatur.) [*](AAsαvε. β 46. Ex eis quae exposumus patet, nominativos nominum cum prima et secenda verbi persona iungi non licεαe, sed cum tertia tentum.) [*](Aaαvκ. β 47. Excipiendatamen verba, quae signifcsnt aliquid sliquemve esse vel nominari nominandi enim verba e contrsriofagitant nomina, repudiant pronomina, quia propia appellatio concedi [demandari] nequit vocibus, quae vim habδent generllem. (εἶναι quidem verbum non utiqne fugitat nomine, sed praetex ss admittit eiam pronomina, quia hoc tantum indicat, alioid esse,) [*](αssmκ.sr Ans.sxxe. 2 ἀνέφικτοϲ cfr 44, 5. 66,10. 76,8. 91,2. - ἠρώ- τηϲεν. non addendum, sed subandiendum Πρίαμοϲ. - 8- 12 Prae. XVI g 75. 76 151,5-9 Β.. ERs itaque uta se abenαbus certmm es, quod, si dfmcam Priscianus scribo et hs simtἔa, sne dabro incongrue dico, aecprontera iud quid httmm propfer persomαrum πncomseqsεntαmm: fevfiαe eim pe8emαe e8 nosen, εerἔum εεro primae est igtur comsequems, quod im duαὸεs fertis prd eωtr, ut Pryscia - πκs scribit. - 1ξ-p 1θ0, 1 Priec. XVII ῳ 76 151, 9-13: aon tamen omnino κheque Hoc oἔservomus; quae enim smἔsten ium sigmfcan4 eerὸα eei nomsnαtioem, ascscenπ4 αp4ssme omia εἰ ta pmα et sn sεcuado persmα, 4d quod est ln ades uncemseosms, u4 saκm piusAeneαs,ϹCicero nominor et hs eimdrα. 4 ὕnαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν. aHila locis Ap. παρξιν ϲημαίνοντα vel ὑπάρξεωϲ ῥήματα ita dicit, ut nominandi verba comylectatur (videAdn. exeg.ad 112.5 huius ed ) ssd hoc loco εἰ pag. subsequentis lin. 4 et de pron. 52,16 distinguuntur nomi- nativa verbοs et ὑπαρκτικά.) [*](Ans. ox r., mscm. scs. is Al..CBb. 1 οὖν om B 2 ἀνέφικτα τὰ ὀνόματα B ( τριϲὶ ALCB. τρίτοιϲ Prisc. b Β ante καθὸ add καὶ AL ϲύνεϲτι γοῦν] aptius videtux ϲύνεϲτιν οὕν B οὖτοϲ] fol 89ε l. 7 ίδίαϲ ποιότητοϲ] ἰδιότητοϲ B β 8 oὐν δὲ L. (16 τρίτου] ι et ου in ras L 11 τὸ ante ἄομα om A L, etiam dierum τὸ om L 1ξ τοιοῦτο A b, τοιοῦτον l. CB 14 5 ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν om A L, add L, hebent CB, legebat Priscianus || 14—15 προϲίεντάι] fol 23v A, προϲίεται L)

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ τῶν ἀντωνυμιῶν πρὸϲ [*](Obliqui casus pronominum cum verbis constructi.) τὰ ῥήματα. Αἱ πλάγιοι πτώϲειϲ τῶν ἀντωνυμιῶν πάντωϲ ἐπὶ ῥῆμα φέρονται, ἐξ ϲυντάξεωϲ νοεῖται ἡ ἐγγινομένη διάθεϲιϲ τοῦ προϲώπου. — οὐ μὴν ἀναϲτρέφει τὰ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ ἅπαντα τὰ ῥήματα πλαγίουϲ ἀπαιτεῖ ὀνομάτων ἢ ἀντωνυμιῶν, ἐπεὶ ἃ μὲν αὐτῶν αὐτοτελῆ ἐϲτίν, ἃ δὲ ἐλλείπῃ· τό τε γὰρ περιπατεῖ πλουτεῖ ἢ ζῇ τι τῶν τοιούτων οὐκ ἐπιζητεῖ πλαγίαν πτῶϲιν, περὶ ὧν καὶ ἐντελῆ τὸν λόγον παραϲτήϲομεν ἐν τῇ κατ’ ἰδίαν αὐτῶν ϲυντάξει.

Οὐ λέληθε δέ με ὡϲ οἱ πλεῖϲτοι ὑπέλαβον τὴν τῶν ῥημάτων [*](Num perfectior sit verborum constructio, si nominativi pronominum adiciuntur) ϲόνταξιν ἐντελεϲτέραν εἶναι, εἰ προϲλάβοι καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐγὼ [*](Aaαvε. β 48. lam dieemdum est de pronominum cum verbοis constuctione. autataamn Oeiqni casus pronominum semper ad verba peftinent, ex qua consrucfione ϲqmoscitur afectio personae gronomine denotatae sed non ilem verba sempeϲ obliquos casus exigunt.) [*](Aaαvκ. β 48. Perique inimia putant verborum constructionem perfecfiorem esse addifds pronominum nominativis, hoc argumento usi, quod non licet pro- nomina omitfere in huiusmodi enuntiatis: ἐγὼ μὲν παρεγενόμην, ϲύ δ’ o6. at) [*](rssrκ. er Ans. exso. 1- 8 Prec.XVI β 83 154,21 -155,4 EL : Dendo dfeemdum de comsπructione pronommnmm aBd eerα. οδegsi cus8s premomintm cmm aedo azd verὸα μerungmr, qmomodo et nomam, ut illiάs misereor, εdt. acceo, ιllusm accuso, illo altor. ex qκa · nfeRegdtεr, quas sescfεr eᾶecus personae. sed eoa εecprocαtsr esodd dfcmus. nem εaim omma εrbα oblqϲs deedea4 cesse nomlmum eei βrmemnum, queomemo omnz oΕlqMst cαsMs erρα desderan4, quemum quαedαm ex Ste prTecfα emen4 e4 αἔmolsta, quae- das deectiεa, ut si dicas αmδulαt Mono, eie4, currit, sedet, simdta, qκa5 suat αbsolω4a, nc egent oἅquιs cesibεs sia dcαm αccusαt, eide4, rπsimκa4, mprecfa sunt e egat obdiquorum cesuusm αdunctione ad yεrectoem semsuus. ed de ss oporfuntus smporα4tm, cum de εer5i conEfructone frocfemus, dfcefur. - 7-8 παραϲτϲομεν: 2s1, 11seqq. - 8-p 1θ2, 10 Pzsc. XVD q 83. 84 p155, 5 — 15 H.: udam famem pufaεerunt, βeerectiorem esse eerborum αomerueteneπ, si preomina αssmanπἔ. ego scripsi fib2, ego loquor tibi e gimiα, cuis8 ap-) [*](Ans. mir., masos. scs. m AL. Bb. 1 τῆϲ om L, ante ϲυντάξεωϲ collocat B 1-2 πρὸϲ-ἀτωνυμιῶν om ) 2 Α] foνl 90ε L. ( πλάγιοι A b, πλάγιαι LOB ι post ἀντωνυμιῶν Prisc. legisse videtux ὡϲ καὶ τῶν ὀνομάτων B smte ἡ add κ L β 4 μὴν om B ἀναϲτρέφει A, ἀντιϲτρέφει ceteri, c de pron. 36, 7 4—6 Hπαντα-ἐλλειπὴ om 1 4 πλαγίουϲ A b, πλαγίαϲ Al.B β B αὐτοτελῆ αὐτόν LB ἐλλείπῃ A, ἐλμιnη LBb. Ot hic, eliam 95,11. 118,9. 119,5. 130.6. 199,22. 239,12. 285,12 A solius auctoritatem secuti diphthongum dedi- mus voci. veteres de eios seripturs inter se dissensisse discimus ex hhoeroboaci orthoraphia A0 5 289,6: λέγει 5 ~ροϲ, ὅτι πάντα παρὰ τὸ λείπω διὰ τῆϲ εἷ διφθόγγου γράφεται, οἶον λειπόνεωϲ, λειποταξία, λeιποτάξιον, λειποϲτράτειον. 1 δὲ ριγένηϲ διὰ τοῦ 7 λέγει γράφεϲθαι,οον ἔλιπον7) παρ’Εθὐφορίωνι, λιποτρόφια παρὰ Κεοπτολέμῳ, ἐλλιπέεϲ παρ’ Εὐφορίωνι | 6 τε] quod omnes codd. et edd. prae- bεmt, iem Βekerus in adnotatione vocavit in suspicionem 1 7 πλαγίαν] in A. ultorum α paene detritum est, sed dobitari nequit quin non πλαγιον scripserit aλατπαν Ε κxὶ om B ῇ 8 1ort. κατ’ ἰδίαν ἐν τῇ scribendum auctore Prisciano)

Παρυφίϲταται ἔν τιϲι μέρεϲι λόγου δηλούμενα ἑτέρων μερῶν [*](Quambrem plerumque nominativi pronominum I et II personae verbis non debeant addt.) λόγου, ἐν τῷ Αἴαϲ τὸ εἰϲ, ἐν τῷ Κρονίδηϲ γενικὴ ἑνικὴ τοῦ πρωτοτύπου καὶ τὸ υἱόϲ μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ, ἐν τῷ Λεϲβόθεν μετὰ τῆϲ ὀνοματικῆϲ ἐννοίαϲ καὶ ἡ ἔξ πρόθεϲιϲ, ἐν τῷ Αἴαντε τὸ δύω, ἐν τῷ ταχύτεροϲ τὸ μᾶλλον· πάμπολλοϲ ἡ εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ. καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ φηϲὶ τὸ Κρονίδηϲ λείπειν τῷ υἱόϲ, ὃ μᾶλλον προϲτεθὲν περιϲϲὴν θέϲιν ἐπαγγέλλεται. ἐφιϲτάνομεν τοὺϲ ἀποφαινομένουϲ [*](Axevκ. β Βθ, ln mdfia vocabulis inest non solum ipsorum vis, sed eliam sliοrum, velut in Αἴαϲ nominis numero singulari etiam εἰϲ vοcabδuli senens, nec dicere licet numeri sigmifcationem deesse addiqne debere, ut unitas intelle- gater.) [*](rasrκ. xx μns. exse. 1 -p 164, 7 Pe. XVD e s4. 85 155.16-- 156,13 Pξ. (um mendestum est de oblguorum εomsructsone, sendum, qnod n- smat in qubusdam pertibεs crαttoms αharum partium inteectεs, u4, si diem Atax, ιnfdlegο et unum per numerum sεgεlarem ; si decem Ascλisiαdes, ntelegο geetiem stngdHlarem primitisν et μlrus cus nominageo stgsdari si dicam dreίnitus, 2nfeRlegο omem cum ex pragpoecieme si dicam forfiοr, εn- feΘego magis et poeitiesem pgrmtici |an legndum primitieμs~]. inneemraὅHs est Huissexᾳdi exemplorum copa. nec est d4emmdzem, quod, si dιcαm Ancisia- des, deest εἰ debet ei addi filius. et si addatur, pcέtca est lieentia, quomodo εἰ prpoettones slemt afdere ef minuere, ut ~Eereatiss . . . ἄeqme, si dscαm Atax, qκod est singmlare, deest xnus. - 2 eft 58.25 et de eqni. 237.16: τὸ Αἰακίδηϲ, δπηλοῦν καὶ τὸν υίόν, οὐκ ἔχει τὴν υἱόϲ φωνὴν. B e22 58.28 et de coni. 287,17 — τὸ γοργότεροϲ, δηλοῦν καὶ τὸ μᾶλλον, οὐκ ἔχει ἐγκείμενον τὸ μᾶλον, scilicet vocem μdλλον, nam notio adverbii ἔγκειται (vide etiam de coni. 226, ). - Β παράθεϲιϲ, erεmSoruem quae αyεri possunt cφpta. - 7 ἐφιϲτάνομεν τοὺϲ ἀπο- φαινομένουϲ: nhibemss eos oui stc doqusntur moremque αnimsm ad memdm αd- sertimus. et de adv. 186.2: καὶ τὸ ἐξ οὐρανόθεν ἀπολογίαν ἔξει, ἀφορμὴν δεδωκόϲ τϲι τοῦ κακοῦν τὰϲ φράϲειϲ ἔπεί γὰρ οὐχ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν ἐξ οἱκοθεν, φαϲίν ὡϲ καὶ μηρὸϲ ϲκακῶϲ⟩ εἴη κεχρημένοϲ τῷ ὲξ οὐρανόθεν, ubδi κακῶϲ add Lehrs.) [*](Ana. omr., msc. scs. im Al. Bb. 1 αρυφίϲταται] fol 24~r A | 1 - 2 δη- λούμενα ἑτέρων μερῶν λόγου Hrisc. Ab sed ἑτέρων vocis ων in ras A, δηλ. ἐξ ἐτ. μ.λ. Β, δηλούμενα καὶ ἕτερα μέρη τοῦ λόγου L 2 ente prius ἐν add 5ϲ l. Β μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ, quae iam Prisc. legebat, eliense menni deberi videntnrq nic potoisse seriboere Apollonium putat HSchnεider. Stadmneller locum ita sa nendum esse censet: ἐν τῷ Κρονίδηϲ μετ’ εὐθείαϲ ἑνικῆϲ τοῦ υίόϲ καὶ γενικ ἔνικὴ τοῦ πρωτοτύπου 4 ἐννοίαϲ] fol 9ι v l τὴν ἐξ πρόθεϲιν L ἐν τῷ Αtαντε τὸ δύω A in rem | δύο L B - 6 πάμπολλοϲ -μᾶlλον om C || 5 παμπολοϲ A. ente πάμπολλοϲ add κxὶ B | τοιοῦτο Ab, τοιοὕτον l,B 6 φηϲ] φήϲει Bb τὸ A Lb, τφ PH λείαει L, ν add L τῷ ente υόϲ b, τὸ ceteri 5 hlig, codd. et edd. ( ente μᾶλλον add LB τῷ ταχύ- τεροϲ τὸ, quae etiam b recepit sic morata: τὸ ταχύτεροϲ τῷ 1 θ - 7 post προ- ϲτεθὲν add δὲ LBb, ut abd paticipio novum enuntiatum incipiat β 7 ἐφι- ϲτάνομεν L.B, εφιϲταννομεν A, ἀφιϲτάνομεν Portus (stc emendaεimus optεmo sensu: excipmus) quod etiam bo recepit | post ἀποφαινομένουϲ add A. τουϲ επαγγελλομενουϲ, quae A quattuor piris uncis inclusit τοδϲ ἐπαγγελλομένουϲ καὶ τοὺϲ ἀποφαινομένουϲ LCB)

καὶ δὴ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν πάμπολλά ἐϲτι παρυφιϲτάμενα, ἐν μὲν τοῖϲ ὁριϲτικοῖϲ αὐτὸϲ ὁ ὁριϲμὸϲ καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ νοουμένη κατάφαϲιϲ, ὅπου γε καὶ πρὸϲ τὰϲ ἐρωτήϲειϲ ἀνθυπάγομεν τὸ ναί ἢ οὔ ἢ ῥῆμα ὁριϲτικόν, ὡϲ ἂν πάλιν ἐγκειμένηϲ τῆϲ καταφάϲεωϲ κατὰ τὰ ὁριϲτικά. γράφειϲ; λέγω κατ’ ἐρώτηϲιν, καὶ τὸ ἀνθυπαγόμενόν ἐϲτιν [*](118 b) ἢ ναί ἢ γράφω. ἐνθένδε καὶ ἡ οὔ ἀπόφαϲιϲ τὸ ἐναντίον ἀναιροῦϲα αὐτὸ μόνον τὰ ὁριϲτικὰ ἀποφάϲκει, οὐ γράφω. ἀλλ’ ἐνέϲται καὶ ὑπὲρ [*](Aauvκ. ψ ΒI. idem observare licet in verbis, velut γράφω non solum in- dicat, sed simul afirmat atque unum scribere dicit. plene itidem inest in hoc verbo etiam nominativus pronominis primae personae.) [*](rssκ. er Ans. sxxo. 4 cfr schol. ΒLToεul. ad 1 649: ϲxληρὸν ν τὸ μετὰ τῆϲ προθέϲεωϲ εἰπεῖν ἀπέρχεϲθε - θ κατὰ πλέον. conferantnα quae modo ex- scripsimus ex l. de adv. et quae ibi subssqitur Homeri excusatio: τοῦ οὐρανόξεν παρ’ αὐτῷ ϲημαίνοντοϲ τὸ οὐρανοῦ, ὡϲ καὶ τὸ δnqθεν τὸ ~δηϲ· καὶ οὕτωϲ ἡ ἔξ πρόθεϲιϲ εξει χώραν. - 7-p165,4 Pzsc.XV5 ἐ86 p156,14-28 E.: ia erδs ιgtfur mmieter occdduum4, quae uene cum es ιnteRlegustεr, u4 in edicaties ipsa inadicαtio et, qκae ex eo ιnfelegHtur, Sfmαtio. unde ad inferogμιemes resyoa- eestes etiam αdεerὁiμm eonemotisμm pe mon eei εmqrρμm ddicatisμm edimus, upote habms n se α Srmationem, ut ιatεrogandi scribendum cum Monacensi interroganti legιsT etiam sel non respcmdemus eei lego. sed et de Sis n coAa- structone umrρoruum subSilius tracfαbsmus. εnes etiam sngmdαrs numerus en. eerὸo scriὅο nec ege4, u4 eddαtur unu. mαndesfunque, q4od etam nomεinαἅems promomsms inest a cerὸo. ergo s4 supra dieta non desunt, quta unteHeguamr, neo prαommn deest. 8 eft de coni. 226, 11. - 1218 ἡ o6 ἀπόφαϲιϲ-οὐ γράφω. cfr 245.23-246.3. - 1ξ ἐνέϲται παραθέϲθαι: vide iura 244,23 seqq.) [*](Ans. ϲmr., moses. scs. 1x AL.CBb. 1 τοιοῦτον L, τοιοῦτο ceteri β 4 ~mte κατ’ add καί 4 -6 κατ’ ἐλλειψιν-τῆϲ ἐξ om L 1 4 ἀκὸ ϹΒb, om A. 5 8 385 in omnibus iliadis codicibus legitur ἀπ’ οὐρανόθεν. Ap. videtur 8 385 et 21 (ἔξ οὐρανόθεν πεδίον δέ) confudisse 1 6 τὸ A Lb, ἐν τφ B post ἔνικὸν add μὲν B 7 τῷ] τὸ AL. |Sylbδorgius vοlτit geminata καὶ conimctione legi κα δὴ καί ἐν β 8 αὐτὸϲ ὁ ὁριϲμὸϲ Prisc. ALb, 5 αὐτὸϲ λόγοϲ L(CBῃ νοουμένη] γινομένη L, mινουμένη B β 8 -8 κατάφαϲιϲ] ἀπόφαϲϲ L 8 Stadt- mueler o5 delet ult β 10 5 ῥῆμα] fol 92z L pro ὅν Eayser mavult δὴ. at vide de ὅϲ ἄν coniunctionum usu Adn. exeg. ad θ9,5-6 hnins ed. ὅν πάλιν ἐγκειμένηϲ] ἀνθυπαγομένηϲ L, sed supra scripsit παρακειμένηϲ L, Ἐν παρακειμένηϲ B, ἐγκειμένηϲ etiam Prisc. legebat β 12 prius om . Beker in adnotatione iniuria putat Prisciano auctore post ναί addendum esse ἢ οὔ τοῦ ἐναντίου B β 13 ἐνέϲται Hrisc. Ab, ἐϲr LCB)

«Οὐχὶ οὖν λέγεται ἐγὼ γράφω, καὶ οὐ κακία τὸ τοιοῦτον [*](Qua de causa nonnunquam nominativi pronomiuum I et II personae verbis addi debeant.) Καὶ αὐτὸϲ προείρηκα ὅτι οὐκ ἐν τῷ καθόλου. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὰ προκατειλεγμένα ἀνάγκηϲ ποτὲ οὔϲηϲ τῆϲ κατὰ τὸν λόγον ϲυμπαραλαμβάνει τὰ μόρια τὰ παρυφιϲτάμενα,

Φηϲὶ μέντοι Ἄβρων ὡϲ τὸ ἐγὼ μὲν παρεγενόμην οὐ ϲυνετόν, εἰ παραλείποι τὴν ἀντωνυμίαν, οὐκ ἐπιϲτήϲαϲ ὡϲ ὁ ϲύνδεϲμοϲ αἴτιοϲ γενόμενοϲ ἐπιπλοκῆϲ ἑτέρου λόγου πάντωϲ διήγειρεν τὴν ἀντωνυμίαν, [*](Aaovκ. β BΒ. uod autem Βbro ἐγὼ μὲν παρεγενόμην omisso pronomine intellegi non posse censet, recte iudicat, sed fagit eum causa rei. excitatum est enim pronomen adiunctione alterius enuntiati, in quo subsequitur altere persona antecedenti opposita sicat erectum tenorem tribuimus accusativo singulari pronominis primae personae in dysseae thaps. μ ξΒ, quia opponuntur personae sociorum lixis.) [*](rxsuιε. xv Ans. exso 6 ἐκφορᾶϲ ἀπολελυμένηϲ. cfr ἀπόλυτον ἔκφορόν 97,14. 11 τοότων i. e. τῶν ἀντωνυμιῶν. 12-p 167, 4 Pse XV y 88 15,11 - 13 H.: ergo discretiois cusa et mocme si conienctto αssumttur, pro- nomem adφtur εeroo, ego quίdem α u, tu cero uon. - 1ξ οὐκ ἔπιϲτήϲαϲ qaia uc αnimoieertit. de senen et construetione ἐφίϲτημι verbi vide ΒSchneider comm. 10θseq. ad 77, 28.) [*](versa fagitari ιidetur. AHuttmann assentitα, corruptelam ita ortam esse retus, ut γοργότεροϲ, quod apud Ap. saepius compsratii exemplum esse testimonia in Adn. exeg. allata ostendunt, ab aliquo in mrgine archetypi nosαorum codicum adscriptum postea pro ῥηῖτεροι in textum irrepserit. at multo veri similius est id, quod punctis indicavimus, post iliadis versum intercidisse alium nobis adhuc incognitum, ubi γοργότεροϲ cum μᾶλλον coniunctum erat) [*](Anx. cur, mosea. scm. 1s A l.CΒb. 1 xx] κατὰ B ϲυμπαραληφθεναι A, sed ipsa pr. manus supra scripsit η, παραληφθῆναι CB 2 ποιούμενοι] inter tertium et sequens ι parva rasuαa in A, ποιοῦντεϲ L |ὑπόϲχεϲιν Prisc. AL, ἀπόκριϲιν Cb, ἀπόδεξιν B ὅϲ om A. ,add A 1 B do] δὲ B inc. fol 24v A. 6 ὑπούϲηϲ codd. et edd., ἐνούϲηϲ fortasse legebat Priscianus | φηϲόμεθα L 7 ϲύγκριϲιν] AHuttmann perperam ci. διάκριϲιν 1 θ ab ϲτολὴν inc. fol 93vl. διαϲτειλομεν A. 10 πάντωϲ] πάντα C 11 τούτων] noli putare Priscianum legisse ὁριϲτικῶν, sed perperam interpretatus est τούτων ἔλιπῆ omnes praeter A 111 καθεϲτωϲα A. ϲπροϲώπων) ex Hrisc.add ΒSehneider l 470 εἰ ThMatthias Ann. Eeck. θuppρl.15 606 12 Ἄβρων] spiritum asperum habent A (sed hic ab A ) Cb, lenem LB μὲν om AL, add L 1 13 παρα- λείποι A, παραλείπει L, παραλίποι CBb β 14 γενόμενοϲ] posterius o in ras A2 ἑτέρου] ἑκατέρου B)

Τὸ δὲ πάντων ϲυνεκτικώτατον, αὐταὶ αἱ ἀντωνυμίαι ὑπαγορεύουϲιν [*](Omnes nominativi pronominum inclinari noqueunt.) τὸ ἕνεκα μόνον τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ ϲυμπαραλαμβάνεϲθαι. οὔποτε [*](125 s) γὰρ μόνον περιττεύουϲαι παρῆκαν μὲν τὴν ἐγκλιτικὴν τάϲιν, ἐπεὶ αὕτη ἀνεπληροῦτο πρὸϲ τῶν ῥημάτων, ἐνέμειναν δὲ διὰ τὸ ἐπακολουθοῦν αὐταῖϲ ἰδίωμα.

καὶ καθόϲλου πᾶϲα ἀντωνυμία ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ ἐγκλιτικῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπαράδεκτόϲ ἐϲτιν, οὐ μόνον τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδειξαμένηϲ, ἀλλὰ καὶ τῆϲ φωνῆϲ ϲυνεπιϲχυούϲηϲ τῇ χρήϲει, εἴγε ἀπὸ τοῦ ε ἀρχόμεναι αἱ ἀντωνυμίαι ἅμα τῇ ἐγκλίϲει καὶ τὸ κατ᾿ ἀρχὴν [*](120 b) ε παρέφθειραν, ὅπερ οὐ παρηκολούθει τῇ ἐγώ, ἐπειδὴ ἀπαράδεκτοϲ [*](Asovκ. ὲ Βλ4. Ae pronominum personslinm nominativi ipsi se oppositionis causa adhiberi demonstrant. quoniam enim numquam supervacanei sunt neque adhibentor nisi nbi subiectum verbi elteri personae opponitur, incinatas formas omiserunt, nec tamen prorsus aboliti sunt, ssd manserunt formae eae, quae recto tenore profermntur, propter propriam harum vim ἀντιδιαϲταλτικήν.) [*](μsevκ. β Βία. atque omnino omnes nominativi pronominum personalium inclinationem accentus repudiant, id quod non solum usus declarat. nam ἐγὼ inclineri non posse vox ipsa probat, quippe quae numquam ε vocalem abiciat ut etei casas numeri singularis. ex servata ε littera apparet etiam aeolicae) [*](rssrm. er Ans exso ξ efrr schol B ad Odysseae locum: ἀντιδιαϲταλτικὴ ἡ ἐμέ. - 8 Τ δὲ πντuν ϲυνεκτικώτατον ut de con 222, 18 et sine πάντων de adv. 182.9 - θ 7 οὔποτε περιττεύουϲαι. si umquam ex abundanti adderentur, inclinatam formam non omisissent. ceterum cfr ad totum hunc locum lib. l § 20. - 7 αὕτη i. e. ἡ ἐγκλιτικὴ τάϲιϲ, ἡ ἐγκλινομένη ἀντωνυμία. expleri haec dicitux verbοo, qnia vis eius inest in verbo.) [*](Ans. mr., crscs. sca im A l.CBb. 1 διαϲτείλῃ CB ἑτερον om LCB 2 - 5 ὀρθοτονοῦμεν -ἑταίρων verba Lange’ post ϲυμπαραλαμβάνεϲθαι lin. θ collo- candaessecenset,ubitamen minime apta sunt. quo vincalo cum antecedentibouscο- haeresnt, indicatum est in Argum. Β χεῖρα L ΒB ϲυνεκτικοτατον A. , corz A αὐτεὶ Poctos, αὕται L.Βb, αυται A. 5 - 6 ὁπαγορεύουϲι] fol θ3ν l. 6 διαϲτολῆϲ L οὔποτε Lhlig, τοῦτο codd. et edd. Lehrrs voluit αὐτὸ, Schoe- mani ούτῳ vel διὰ τοῦτο 7 περιττεύουϲα παρῆκε B τάϲιν] θέϲιν mavult PϲSehneidex 8 ἔμειναν CB 816 ἐνέμειναν -ἐϲτιν iniuria eicit Eronke Il 613. vide A gum. et cfr supra 15,15 ψ 8 καὶ καθόλου Chlig, καὶ καθὸ codd. εἰ edd. Schoemann primo καθὸ delendum censuit, tum κατ’ αὐτὸ pro eo scribδen- dum esse, tertio loco adscripsit: an καθ’ 5 καὶ pro καὶ καθὸ2 Roc oerum puto. Sed ne hoc quidem aptum videtur: pronominum personatum nπominatci omise- runt ιnenαtαs μsmαs, monseue4 foπeu, qeocrcα efαm omnes emeἔ4cαm co- structioaem exdadunt. nec magis placet, quod HScbneider proponit, καὶ ante καθὸ (quia) expungendum esse, quoniam (ut ml τὸ ἐπακολουθοῦν ίδίωμα hoc ipso con- tineatur, quod πᾶϲα ἀντ. ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ ἐγκλιτ. ϲυντάξεωϲ ἀπαράδεκτόϲ ἐϲτιν. aptum est καὶ καθόλου, quia sequentibus demonstratuα, sine ulla exceptione nominstivοs repudiare inclinationem et encliticam constructionem. nec dieplicet καὶ coniunctio: ac renra omnino β 16 -11 τὸ τοιοῦτον τοῦγον B β 12 α CB post εἴγε ponunt 1 18 ὲ oa B τᾳ Ab, τφ LCB)

Ἀνάγκη μέντοι πᾶϲα τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ προϲεῖναι ἢ [*](In III persona pronomina aut nomina adici debeus verbis.) αὐτὰϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἢ τὰ ἀνθ’ ὧν παραλαμβάνεται, λέγω τὰ ὀνόματα, οὐχ ἕνεκεν πτώϲεωϲ, ἐπεὶ πάλιν πάρυφίϲταται ἡ εὐθεῖα, ἀλλ᾿  οὐδὲ ἕνεκα προϲώπου (νοεῖται γὰρ ὅτι τρίτον), ἀλλ᾿  ἕνεκά γε τοῦ μὴ ἀοριϲτοῦϲθαι. ἄπειρά γε ὄντα τὰ τρίτα πρόϲωπα μιᾷ ἐπαρκεῖται ϲυντάξοι [*](121 b) τοῦ ῥήματοϲ· καὶ ϲαφὲϲ ὅτι μία λέξιϲ κατ᾿  ἀπείρων κειμένη ἀόριϲτον πρόϲωπον ὑπαγορεύει, εἰϲ πολλὰ τῆϲ διανοίαϲ τρεπομένηϲ. οὖϲαι δὴ ὡριϲμένων προϲώπων παραϲτατικαὶ ἀναγκαίωϲ παρατίθενται τοῖϲ ῥήμαϲιν, ἵνα ἐκ τῆϲ αὐτῶν παραθέϲεωϲ περιγράφηται ἡ ἀόριϲτοϲ ἔννοια τῶν ῥημάτων· γράφει γὰρ ὅδε ἢ οὗτοϲ, ἐκεῖνοϲ, αὐτόϲ.

Καὶ ὡϲ μὲν ἀναγκαίωϲ αἱ τῆϲ εὐθείαϲ μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, [*](De orthotonesi et inclinatione obliquorum casuum pronominum.) ἐδείχθη. ἀκολούθωϲ δὲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ ἑξῆϲ πτώϲειϲ, αἷϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρεπόμενόν ἐϲτιν παρὰ τὰϲ ὑπούϲαϲ ϲυντάξειϲ τοῦ λόγου, εἴγε μὴ τὸ τῆϲ φωνῆϲ ἰδίωμα ὑπεξέληται τὸ διτονῆϲαι.

Ἔϲτιν οὖν ὁ γενικώτατοϲ τρόποϲ τῆϲ ἐν αὐταῖϲ ὀρθῆϲ ἐπὰν ἔμφαϲιϲ ἑτέρου προϲώπου παραλαμβάνηται· τὸ γὰρ [*](μaov. β Β6. PTεrtiis vero verbδi personis semper pronomina aut nomina ipsa addenda sunt. nam cum tertiae personne innumerabiles sint, opus est hac defnitione.) [*](Aaαvx. β B7. Postquam demonsratum est nominativos pronominum personsium semperrecto tenore profαιri,iam dicendum est de οbδliquis hovum yronominum cssibδus, qui etrecto tenore pronuntiantur et inclinato, nisi vocis natmra inelinstionem impedit.) [*](Asovκ. β B8, Perumque recti accentus causa in alterius personae oppoeitione sita est. Hxeistit autem haec oppositio pluribus modis.) [*](τssrκ. ex Ans. exso. 1 16 Prisc. XVV 1 β 89 157, 21 — 28 B.: P~νna quddem ve secunda persemα verἔorum . . nem een promomintbts, quι0p5 cum. sa4 fnftEimae . . fernae sero cem sn4 unumerαdles, una eεrὸt soce ufenΕes neeemero comPeionem μaciunt isinttαm. tfαquee coaεmiemter ad eam demendαm proaomtna, quae smatt fntta, adiunguntur fertis εerὸὰ persemts, s4 pe eoruem αd- ιeeiemem incerta sigmffeatto fnra4ur, a4 scrtὸt hic, scribrt ἐlle, scribit ιaae, scrεὸit is, scrτbit edem.) [*](Ans. mr, masos. scs. m AL.CBb. 1 προϲώποιϲ om B 2 παραλαμβάνονται L 3 ἐαε] επ A , corr A 1 4 τρίτου C 1 B- 7 dπειρα-τρεπομένηϲ AHuttmann temere dobitat num ab Ap. scripta sint β Β γε] γὰρ 0Bb μιd] αἱ A in res | ἑπαρκεται] κeται B 6 7 ἀόριϲτα πρόϲωπα L 7 ὁπαγορεύϲει ῦC οὕϲαι] αἱ A habet sb A 1 Β ωριμενον A. , corr A παρατίθενται] fol 95r l. 9 παραγράφηται B 1 1ῦ ἐκeνοϲ L in ras, sed sb L 1 ente αὐτόϲ in A. res 11 μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται om A, add A μόνηϲ pro μόνωϲ B 18 oῦ τόνου Abd, τϲῦ τὸ ου L cum ras inter aterum et teruium ο, τοῦτο οὐ CB 14 εἴγε Ab, εἰ γὸρ D.B, ἔάν γε Βekkex vcluexat in ed. l. de pron. 207. at cvr ad ceniuncfivum ex εἰ pendentem 86,1. 260, 28 | διτονῆϲαι] A. habδet η in ras ab A L. διττὸννοηθη purim in res scriptapraebδst et supra addita ϲεται, sed omnia exarata sb L διττὸν οὐ νοηθήϲεται B 1β Ἕϲιν οὖν b, ἔϲτι γοῦν codices αὐτamϲ] αὐτφ ῇ 16 ἐπν Ab, ἐeν L in ras et B ἔμφαϲιϲ] παρέμφαϲιϲ LCB)

Πᾶϲα, φαϲίν, ἀντωνυμία ϲυμπλεκομένη ἐν τάϲει ὀρθῇ ἐϲτι, Διονυϲίῳ ἐλάληϲεν καὶ ἐμοί, Διονύϲιον τιμᾶ καὶ ἐμέ. εἰ γοῦν ἐκτὸϲ τοῦ ϲυνδέϲμου γένοιτο ἡ ἀντωνυμία, οὐ πάντωϲ ὀρθοτονηθήϲεται. [*](122 b) ἐχαρίϲατό ϲοι κα Διονυϲίῳ, ἐτίμπϲέ ϲε καὶ Διονόϲιον. καί φαϲι τὰ τοιαῦτα μὴ ϲυμπεπλέχθαι ἐν τῇ ἀντωνυμίᾳ,

Οἱ δὴ καλούμενοι ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδεϲμοι ἐκ τῶν προκειμένων λόγων ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνουϲιν ἢ ὄνομα ἢ ῥῆμα. ἐντεῦθεν καὶ ϲτιγμῆϲ [*](Aaαvκ. § 59. Ac primum pronomen coniunctione elii casuali antegrεsso adnexum huic opponitur itaqne semper orthotonesin habet. nbi vero pronomen. antegreditur aut coniunctio non ad pronomen, sed ad aliam enuntiati partem pemtinet, ibi inelinstio non excluditur. iam diligenter defniendum est, ubi pronomina revera coniuncfione apposita adnectsntnr, ubi videantur tantummodo adnecti. quod siquis negegit, nibil aliud quam traditis lectionibus Βdem habet ansamqne prasbδet eis qui lectiones turbosre volunt, quis ratione carent qua iustus verborum ordo et hyperbδata cognoscuntur.) [*](Aaovν. β θθ. Coniunctiones collectivae [cqpulatcae, καί et sines] poscunt,) [*](rssrκ. er μns sxxo. B ἀνθυπαχθηϲόμενον, qnod opponetur. - 6—7 ὦν περιίϲταται ταὐτὸν τῷ προειρημένῳ, ex quibus idem comsegutsr (erent., qnod ex supra dicto. - 8 -14 err de pron. 40, 155-25. - 18 ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδ. εἰ qui nunc copulativi nuncupantur (cf 87. 18 et 20), quae est species ϲυμπλεκτικῶν. vide indicem ad Dion. Thr. in ed. Ϲ. sub ϲυμπλεκτικοί et ἀθροιοτικοί (Prisc. copnlativss coni. nencupat ϲυμπλετικοὺϲ ϲυνδ., collsctivas ϲυλλογιϲτικούϲ). -- 20 ἀπὸ κοινοῦ λαμβάνεϲθαι ut 124, , ἐκ κοινοῦ subseq. pag. lin. θ, κοινὸν παρα- λαμβάνεϲθαι ibid. Ha. 3 et 7 et ter in q 62.) [*](Ans. emr., nasce. scs. 1m Al. Bb. 1 παδα δέ μοι L 4-B προϲϲυνίοτηϲι A teste Βekkero, non ~uttentagio. ab ϲτηϲι inc. fol a3ν l. β 7 ταὸτὸν ALb, ταυτὸ B προειρημένψ] πρὸϲ ἡμν L , corr L ψ 8 post παϲα add γὰρ ΟB5 | φαϲν] φηϲιν A β 10 γένηται L β 11 - 12 καί φαϲι] fol 25v A. , 15 τὰ om CB δόξει δὸϲει L. 1 16 τοϲ ἀναγνώϲμαϲιν] fol 96~n L. 18 δέου A , corr A τὸ ὑπερβατόν Beker in adnot., τοῦ ὑπερβατοῦ codd. et edd., βtadtmueller τ5 ’ διὸν τοῦ καταλλήλου καὶ τοῦ ὑπερβατοῦ. at τὸ δέον τοῦ καταλλλου nihil οfensionis habet · 19 δ] δὲ CB)