De constructione

Τὸ τίϲ καὶ τὸ πότεροϲ καὶ ἐπὶ τὰϲ πλαγίουϲ πληθυντικὰϲ [*](Quando articulus pracmittatur genetivo qui ex τίς vel πότιρος pendet.) φέρεται πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομέναϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀντωνυμικαὶ εἴηϲαν, τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται; τίϲ τῶν Τρώων ὑπερμαχεῖ; καὶ ἐπὶ κυρίων, πότεροϲ τῶν Αἰάντων ἰϲχυρότεροϲ, ἐφ᾿ ὧν πάλιν [*](83s) ἡ προαποδεδομένη ἀνθυπαγωγὴ παραλαμβάνεται. καὶ ἔτι ἐπ᾿ ἀντωνυμιῶν, τίϲ ἡμῶν; πότεροϲ ὑμῶν πότεροϲ αὐτῶν; (πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι οἱ καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμίαν παραδεξάμενοι; ἰδοὺ γὰρ ϲὺν ἄρθροιϲ φαμὲν τίϲ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων;)

Τῶν προειρημένων ϲυντάξεων αἱ μὴ δυνάμεναι τὰ ἄρθρα [*](De articulo appellativis pracmisso in cnuntiatis ab πῶς vel πότε incipicntibus.) προϲλαβεῖν, ἀμείψαϲαι τὸ πτωτικὸν πύϲμα εἰϲ ἐπιρρηματικόν, δεκτικαὶ γίνονται ἄρθρου. ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ [*](77 b) ἐνίκηϲεν, τίϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πόϲοϲ ὄχλοϲ παραγίνεται, πότε ὁ ὄχλοϲ παραγίνεται; Ἔϲτω οὖν καὶ τοιαύτη ἡ ϲύνταξιϲ, ποῖαι τῶν Τρώων φυλακαὶ φυλάϲϲονται; καὶ κατὰ τὴν προκειμένην αἰτίαν μεταλαμβανέϲθω τὸ ἐπίρρημα, καὶ [*](Aaαvε. β 125, 8i τίϲ vel πότεροϲ coniunctum est cum οbliqno casu ylura- lis numeri (cum genetivo pluralis), hic cesus semper ssticulum assumit, nisi forte pronomen est. exemplum est: τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται et pronominis exemplum: τίϲ ἡμῶν refutantur igitur hinc quoque, qui ἄλλοϲ non nomen sed pronomen esse opinantu. ecce enim, loquimar: τίϲ τῶν ἄλλων).) [*](μxevκ. β 126, 8i in eis ennmtiatis, quae ab τίϲ vel ποοϲ vel πόϲοϲ no- mine incipiunt, casualis intefrogstio conversa enit in adverbislem (ut ex. gr. dicatur πῶϲ vel πότε), articuli accedent, qui excludebemtur iuxta τίϲ et ποῖοϲ.) [*](τxsrε. er Ans. exso. 6 Τρώων non pupmat cum subsequentibus καὶ ἐπὶ ωρίων, nam κύρια ὀνόματα ea tentum appellabantur grammaticis, quibus dinguli homines denotabantur. - 8 προαποδεδομένη: 74,3-13. - 10 pluribus argumentis haec opinio refellitur et ἄλλοϲ demonstratuxr in nominum numero habmmdum esse de pron. 32.22 - 34.18. - 18 μεταλαμβάνεϲθαι hic non de eo usrpatur, quod in aliud mutatur, sed de eo, quod pro alio dicitur, ut 144,23. de pron. 62,3.) [*](Ans. mr., mscs. scs. im AL.CBh. 1 ente ἄρθρου add τοῦ CB γὰρ om. I. CB ente ἄνθρωποϲ add o A. | 1 - 2 πηλίκοϲ - ~λύμπια l.CBb conlocent ante καὶ μετὰ ὄρθρου ἐ 4 prius καὶ om CB πότεροϲ AHuttmann, ποῖοϲ AL.CBh τὰϲ uncis inclusit LChlig, quia de genetivis partitivis tantummodo sermo est | πλαγίαϲ h, πλαγίωϲ C 6 Τρώων] τριῶν LCB, vide Adn. exeg. 7 ente ιυρίων add τόν .B ποτερον A. Αἰάντων] fol 56r L. Γ ιϲχυρω- τεροϲ 1 8 ἔτι, quo facile careas, om L. CB fortasse ex subsequenti ἐπ’ citum. est in A. β θ μῶν A. L, ὑμῶν A3CBb ῃ 10 oὁ om B οἴ κω] fol11~ A. αλλοϲ in ng A l αντωνυμια A. 10 -11 ϲύν ἄρθροιϲ om C 11 τιϲ τῶν αλλων in ng A β 12 μὴ om B ῇ 13 δεκτικα A 15 τίϲ -πῶϲ ὁ δραμών ἐνίκηϲεν om β 16 πότε] πῶϲ ὁ om A. πότε -παραγίνεται om h 17 ἡ τοιαότη ϲύντ. CB 18 prius καὶ om A. , add A2)

Τί οὖν οὐχὶ προϲεπηνέχθη ἐκεῖ πρὸϲ τοῦ Ἀριϲτάρχου,

Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὸν Ἀρίϲταρχον ἐκίνει τὸ ἔθιμον τοῦ ποιητοῦ, ὡϲ ϲυνήθωϲ [*](78 b) μὲν ἐλλείπει τοῖϲ ἄρθροιϲ, ϲυνάπτει δὲ μετὰ τὰ πύϲματα τὸν δαί ϲύνδεϲμον, «τίϲ δαί ἐϲτιν ὅδε ὅμιλοϲ»; {ex α 225 factum}

καὶ γὰρ ἐπ᾿ ἄλλων τὸ δέον ἦν παραδέξαϲθαι, καὶ τὸ ϲύνηθεϲ προὐκρίνετο· [*](Aaαvκ. β 128. Θed Aristarchum movit usus Homeri, qui εtticulos omittere solet et vocibus interrogativis amet δαί coniunctionem adiungere. res plsma facta est ex eliis caminum Homericorum exemplis, nbi δαί post vocem inter- rogativum Aristarchus inveniebat et scticulus deerat nec licebat iHlas litteras ita. interpretati, ut articulus inde eiceretur.) [*](Aauvκ. (ὲ 128. Alies quoque Aristerchns in constituenda lectione csr-) [*](rxsτ1ε. er Ans. sxsu. 18 κατὰ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν, secundum ez quae de arucura artcui diximus. Lehre Ar. p. 360 . 18 τὸ δέον, quod phlo- spica taio reqmirt, Lehre Ar. 361. - 18 προὐκρίνετο. videtnx ὄπ’ Ἀριϲτἀρχου snbsndiendum esse, non Ἀρίϲταρχοϲ, col.167.10. 176.21. (de adv] 207,7. - 18-p 168,, 7 eE2 inτra 282,1 - 5 et de pron. 79,12. τὸ dκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνέϲεωϲ) [*](Ans. εmr., moses. scs. is Al.Βb. 22 τν om C |κτημάτων] κτητόρων~ Hayser. κατὰ ϲύντ. τἡν τῶν κτημάτων est n c pcssessιeα lθ περι- λαμβάνων LCB μερικώτερον C β 7 καί κατά] fol 57r L. ( καὶ κατὰ τὸ τοι- οθτον ἄρα bδis scripta, sed semel inducta in L. τὸ om A , add A 8 pro τὸ A videtur τουτο scripsisse, corr A δ’ αἱ A. lαλων A, A fort. εληνων ὄρθρων A , quod rasura cffrectum ἄρθρον post ϲυνέξει poumt L ( *υνόsει CB 9 ὡϲ A L, 5ϲ Bb ῃ 10 ελειπει A. , corz A δᾶ] δὲ A β 11 sic mutatum exhibent locum dysseae A (quem Βekker iniuria ad- notat δαίϲ habere) et l.B. in b et versus integer legitur: τίϲ δαίϲ, τίϲ δαὶ 5ϲλοϲ ὅδ’ ἔπλετο β 12 δ] δὲ A B. vide scripturae discrepantiam in Lud- sichisna ed. dysseae | νηῦϲ A Lbδ, ναῦϲ CB 14 δᾶ] δὲ A. λιποντοϲ A. 14-15 τοῦ ἡ] τὸ ητα A, τὸ η Ϲ. post ἡ in L sequebantur duodecim fere litterae iam erasae β 16 καθιϲτηκει A. μὲν in ras A , A fort. ἡ scripserat δὲ om L. δαί om A b, add A et exhibent l.B 17 ἐπεδείκνυτο B 19 προὐκρίνετο] ἕτο in ras A, sc postea etiam duae litterae erasae)

Αἰτία δ᾿ ἐϲτὶν τοῦ τὰ πευϲτικὰ ἐπιρρήματα εὐπαράδεκτον ποιεῖϲθαι τὴν τῶν ἄρθρων ἐπένθεϲιν, καθὸ οὐκέτι τὰ ϲυνόντα πτωτικὰ πάντωϲ ἐν ἀγνοίᾳ ἐϲτίν. ἡ γὰρ ἐκ τῶν πυϲμάτων ἄγνοια ἐπιρρηματικὴ οὖϲα ἐπὶ τὰ ῥήματα φέρεται, εἴγε ὁ οὕτω λέγων ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν, τὸν μὲν ἄνθρωπον ἀγνοεῖ, τὸ δὲ πρᾶγμα [*](79 b) κατέλαβεν, τὸ ὅτι ἐνίκηϲεν· ὁ δὲ οὕτω λέγων, ὅτι πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν ὁμολογεῖ μὲν εἰδέναι τὸν ἄνθρωπον, τὴν δὲ γενομένην πρᾶξιν εἰϲ τὸ νικῆϲαι ἀγνοεῖ.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ. [*](c. XXXII) τάξεωϲ. Αὗται δὴ προταϲϲόμεναι τῶν κτητικῶϲ νοουμένων ὀνομάτων [*](minum Homericorum usum poetae praetulit nomae, quam scmiptores Attici sequnntur, velut 5 64 licsbδst ἐπίτειλαι pro imperstivο accipere et acue in εyllabδa sntepaenultims, sed mslebst grammaticus voci indere accentum infnitii.)) [*](Aaovκ. β 1ξθ. Ϲansa autem, οbo quam adverbia interrogativa dffciunt, ut articuli intoponi possint (inter interrogativum adverbium et sequens nomen), hec in re posita est, quod casuaMIa, quae interogativum smbsequuntu1, personam iam cognitam signitcant.) [*](Axuvν. β 1ξ1. lam dicendum est de pronominibδus possessivis, quae si sine ssticnlis proferuntur, sim indicent, pltres esse personas vel res quae posnidentur sin uμticnlum sssumnnt, unam tentum personam vel rem possideri.) [*](κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. dξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ. ἀνα- γινώϲκειν ἔτα δ’ ἄποινα δέχεϲθαι1 καὶ εἐπιτελαι3, οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. Schol. A ad 5 64 (Aniston. 92 Hs ): ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι ἀντὶ προϲτακτικοῦ κεῖται. et Hriedlaenderi schematologiae Aristarcheae 14. Schol. Londinensis in Dion. Thr. 455,6-9 Hg.: ϲυνήθεια, ὡϲ ἐπί τοῦ εΑθηναίῃ ἐπιτελοῖ3· ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ γὰρ τοῦ ἐπτειλον τὸ ἐπιτεῖλαι παρα- λαμβανόμενόν ἐϲτιν, ἔπειδὴ ἔχει ἔθοϲ ὁ ποιητὴϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν χρϲθαι. EM se5,40.) [*](rxsrιm. xv Ans. exso. 2 προπαροξύνειν. subaudi ex sntecedentibδus ἦν ἐξfν. 8ὰ οὐκέτι πάντωϲ πάντωϲ οὐκέτ, Haudquaquαn amplius, sicut οὐ πἀντωϲ κ nuΒo modo.) [*](Ans. cmv, msca. sca. im AL.CBb. 1 δὲ] δᾶ L θαϲϲον] fol e7ν l. 2 προπαροξύνειν Lehre Arist. 361, προπαροξύνων codd. et edd. ἀλλ’ ἤν] ol 11v A | ἄλα om A. , add A β ante παρακειμένου add xo0 Al. Bb τοῦ om omnes praeter A. 1 B ἐκ τοῦ] οὐ τούτου Β β 6 δέχεϲθε C. A in ng: αποινα δεχεϲθαι β 8 παράθεϲιν L. | 10 εἴγε] εἰ B ὁ om L | λέγω A L 11 dνθρωποϲ om C τὸν] τό L, ν add ῃ 12 κατελαβεν τὸ ὅτι A et sine τὸ B, sine ν b κατελβετο ὅτι Al.0 1 18 γενοζμενην A. |14 post ἀγνοε spatium vacuum relictum in A L. 1B A in ng scr.λθ,capitis numerum ϲυν- τξεωϲ] fol 58~ L. 16 δὴ] η in ras A~, om voculam LCB προϲταϲϲομεναι A)

καὶ μᾶλλον τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ. εἰ γὰρ προτεθείη μὲν τὸ ὄνομα, ἐπενεχθείη δὲ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ καὶ τὸ τῆϲ ὑπάρξεωϲ ῥῆμα ἐπενεχθήϲεται, [*](86s) βεβαίωϲιν τῷ κτήτορι δηλοῦν, ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν, ὁ ἀγρὸϲ ἐμόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι ἀναϲτραφείη ἡ ἀντωνυμία, ἡ ὑπόλοιποϲ χρῆϲιϲ τῶν ῥημάτων εὐπαράδεκτοϲ, ὁ ἐμὸϲ πατὴρ τρέχει, νικᾷ, ὑβρίζει, ὑβρίζεται· εἰ δὲ καὶ τῷ ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτι προϲθείημεν ἕτερον ἄρθρον, ἔχοι ἂν τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν τῇ προειρημένῃ. οῦ μὲν πρώτου ὁ πατὴρ [*](80 b) ἐμόϲ ἐϲτιν, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ τρίτου ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ. ἢ δώϲει τιϲ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ἑξῆϲ εἶναι ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ, ἢ ἑτέρου πρόϲθεϲιν ἄρθρου πρὸ τοῦ ἐμόϲ, πάλιν τοῦ δέ ὑπερβιβαζομένου, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.

Χρὴ δὲ γινώϲκειν ὡϲ ἡ ἀντωνυμικὴ ϲύνταξιϲ ἀρξαμένη ἀπαράδεκτόϲ [*](De articulo post nomen suum repetito, post attributum nomiais non repetendo.) ράδεκτόϲ ἐϲτιν δύο ἄρθρων, ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, ὁ ἐμὸϲ δοῦλοϲ· καθὼϲ [*](μμΑ ν. β 182. ustus autem verborum ordo is est, ut nomen cum artiedlo aommκ aοa antecedat, sequatur pronomen sine articulo, si verba ὑπάρξεωϲ snbiciunturq sin reφetendo elia verbe, antegreditur pronomen cum articulo, smccedit nomen sine articulo. restat tertia loquendi ratio, ut articulus praefgatur et nomini et eubsequent pronomini, quae eandem constructionem εἰ vim habet quam altera ratio itaque versuo Diadia 453 ita convertendus est in prosam orationem, ut aut ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὁϊϲείϲ dicatur aot 5 δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.) [*](Aaovκ. 183. 8i pronomen praemittitur nomini, velut si dicitur ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, feri non potest, ut alter articulos addatur, sed hoc ft, ubi nomen prae- mittitnxr pronomini. neque merus pleonasmus est ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. nam ὁ δοῦλοϲ) [*](rssτκ. er Ans. exso. 3 εἶπομεν: 26, 22. 72, 1. 8-19 e2 de hoc loco Schoemenn smt. 65. - 17 ἔφαμεν: lin. Β. - 18 πρόϲθεϲιν pendet ex δώϲει. -- 19 πόλιν τοῦ δέ ὑπερβίη.: nam rursus trsicitur δέ post ὁ ex eo loco, quem in. vαεu Βomerico obtinet.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 A ng: εμοϲ οικετηϲ πληθοϲ ϲη- μαίνει (παρεμφαίνουϲι L 1 B καὶ λείπει] καλεῖται B ( A in ng o εμοϲ οικετηϲ μοναδικὸν 4 ὄρθρα B 7 αὐτίκα L. θ προϲτεθείη ACB, corr A 11 post πατὴρ rasura unius litterae, item post ἀγρὸϲ in L. 13 δεκτὸϲ] fol δ8ν l. β 14 τῷ] τὸ A post πατὴρ add ὁ Al. | ἐϲτι eicienda esse cen - euerunt etiam Lehre et Schoemann ἕτερον om L. | 1B τοῦ] οὖ B , 1λ 16 πρώτου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν codd. et edd., emend. Βilgard (16 post πατὴρ exhibet ὁ A, post idem nomen erasa ena littera in L. 17 post τρίτου inserit ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ ἐϲτιν L, eadem verba post eubsequens φιλοϲοφε insermnt CBb ex εἰ factum sb L’ | ἔφη- μεν L β 18 πρόϲθεϲιν] πατρὸϲ θέϲιν A. Γπρὸ] πρὸϲ C 19 εμοϲ in ras A δὲ] 4ξ B γ 20 χρὴ] fol12z A. ~ άντωνυμιακὴ B)

Καὶ ἔνθεν τρία ἄρθρα παραλαμβάνεται κατὰ δύο ὀνομάτων κατὰ τὴν προειρημένην τήρηϲιν, ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου· διὰ μὲν τοῦ [*](87s) πρώτου οὐκ ἄλλοϲ ἢ ὁ προεγνωϲμένοϲ, διὰ δὲ τοῦ δευτέρου οὐκ ἄλλου ἢ τοῦ προγινωϲκομένου ἀνθρώπου, οὗ καὶ τὸ τρίτον ἐϲτὶν ἄρθρον. ἐν γοῦν τῷ ὁ πατὴρ ὁ τούτου οὐ προϲτίθεται τὸ τοῦ ἄρθρον, οὐδὲ ἐν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ἐπεί γε οὐ δύνανται αἱ τοιαῦται γενικαὶ ἀντωνυμιῶν δεικτικαὶ οὖϲαι ἄρθρον ἀναδέξαϲθαι, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν.) [*](81 b) [*](est servus ile dudum cognitus, non ulios ὁ ϲόϲ est servus tuus, domini dudmn noti, non alterius. ϲnec aliter intelegendnm est ὁ πατὴρ ὀ ἔμόϲ. nam sempeδ persona possessoris, quae pronomine possessivo designatur, in genetivο casu cogtstur.⟩) [*](Asovν. (β 184, Βinc accidere potest, ut etiam tres articuli duobus nomini- bus adiengentur, velut si loquimur ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου. verum ita tantum hoc licet, ut genetivus sit nominis slicnius, non pronominis. nam ὁ πατὴρ ὁ τοῦ ἐκείνου dici nequit.)) [*](rxsrκ. er μns. sxsο. l πρόκειται : θ0, 255. - ἐπεδείξαμεν: 61, 16. -- 8 εἶπομεν: 62,13 - 8-16 κ. τὴν προειρημ.τήήρηϲιν: secesndum ezm obsereatiomem quam modo ιndicaenus, ρesse ici ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ - 1λ ἐπεδείξαμεν: 57,23- 28.) [*](Ans. cmv., nscs. sem. im Al.CBb. 1 πρόκειται δὲ, ἡ] πρόκειται ἡ ἀπὸ L., πρόκειται ἡ Ϲ sed supra scriptum habet δὲ, πρόκειται ἡ δὲ B et bd, qui colon posuit post πρόκειται, comma ante καθὼϲ (πρόταξιϲ hlig, πραξιϲ A, τfξιϲ sed. τα in ras L, προκατάρξαϲα CBb δεικτικὴ L. β 2 ϲόϲ A LCB, ἐμόϲ b cum s. propter subsequentia scribendum videtur: ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ, ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. A in ng ascripsit ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ post ϲόϲ insermnt ὁ δοῦλοϲ ὀ ἐείνου ,βb 3 δηλούντων] fol 39r L. ante hoc verbum una vel dnae litterae erasae in A. τί om LB β 4 τῷ] τὸ A , corr E | ϲόϲ] ἐκείνου Cb εἰ B. sed hic supra scriptum habet ϲόϲ 4- 5 ὁ οὐκ ἄλου 5] ὅϲ οὐκ ἄλλου ν L. sed ϲ et alterum υ ab L), ὅϲ οὐκ ν dλλου CB 5 επεδειξαμεν A, ἀπεδείξαμεν l.ΟBb (nisi quod L απε in ras habet ab Lx) β 6-8 ὀμοίωϲ-πατὴρ μου huc traiecit Lhlig ab exitu paragraphi 134. HSchneider quoque iHic verba delenda censet, sed non hac traicienda d 8 τρία] δύο sed supra scriptum τρία Β. A III in ng ὅτι γ ἄρθρα παραλαμβανεται κατα β ονοματα κατὰ δύο A b, μετὰ δόo L. CB, sed L. με in ras | 10 A in ng o φιλΕo του ἀνθρώπου β 11 5 ὁ προεγνωϲμένοϲ om A L, add L. exhibent CBb ante posterius οὐκ inserit ὁ Schoemann 12 ἀνθρώπου ex ὄρθρου factum ab L |13 τφ] τὸ A. , corr post πατὴρ duae litterae erasae in A. Γπροϲτεθήϲεται L. | Α in ng: ὅτι τὸ τούτου καί εκεινου απροϲληπτα εϲτ του του ὄρθρου ωϲ δεικτικα ὄτα τοῦ] τὸ A. , corz A 14 γε] περ LB 1 15 δεικτικαὶ om L, add L ὄρθρα B παραδέξαϲθαι LB ἀπεδείξαμεν L. Bb, sed L. prius α habet in ras)

Μὴ ποραλελείφθω δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιτρέχοντα πτωτικὰ τὴν τῶν προϲηγορικῶν θέϲιν, προϲλαμβάνοντα κατ᾿ ἀρχὴν τοῦ λόγου ἄρθρον, ἐμποδίζει τὴν τοῦ ἑτέρου ἄρθρου παρείϲδυϲιν. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι ὁ ἄνθρωποϲ ὁ ἀγαθόϲ, οὐ μὴν ὁ ἀγαθὸϲ ὁ ἄνθρωποϲ· ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ, οὐ μὴν ὁ ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ· ὁ παῖϲ ὁ γράψαϲ, οὐ μὴν ὁ γράψαϲ ὁ παῖϲ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἰτία ἐϲτὶν τοιαύτη. ἐπεὶ γὰρ τὰ ἐπιθετικώτερον ἀκουόμενα φέρεται ἐπὶ τὰ ὑποκείμενα. οὐ μὴν τὰ ὑποκείμενα πάντωϲ ἐπὶ τὰ ἐπιθετικά, εἴγε τὸ ἄνθρωποϲ οὐκ ἐπιζητεῖ τὸ λόγιοϲ, τό γε μὴν λόγιοϲ τὸ ἄνθρωποϲ, ϲυμβαίνει καὶ τὴν ϲυνοῦϲαν ἀναφορὰν ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ϲυμφέρεϲθαι ἐπὶ τὸ ἄνθρωποϲ, καὶ ὡϲ οὐκ [*](88s) ἔϲτι προϲθεῖναι μετὰ τὸ λόγιοϲ τὸ αὐτὸ ἐπιθετικὸν λόγιοϲ, οὕτωϲ οὐδὲ μετὰ τὸ ὁ ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ἄνθρωποϲ ἕτερον ἄρθρον προανενήνεκται γὰρ διὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἐπιθέτου.

Τρύφων {p 25 Vels.} φηϲὶν προτάττεϲθαι καὶ τῶν ἄλλων 25 [*](c.XLI,) πλαγίων τὸ ἄρθρον τὸ ὁ μετοχῆϲ ἐπιφερομένηϲ καὶ τῆϲ οὗτοϲ ἀντωνυμίαϲ μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ἔϲτιν, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὗτόϲ [*](82 b) ἐϲτιν. οὐδὲν δὲ κωλύει καθολικώτερον φάναι· καὶ εὐθείαϲ οἱοϲδήποτε ῥημάτων τε τῶν ὕπαρξιν ϲημαινόντων ἢ ὀνομαϲτικὴν ἢ οὐϲιώδη, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Θέων ὀνομάζεται, ὁ τὸν ἄνθρωπον λακτίϲαϲ ἵπποϲ ἐϲτίν, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ ἐγώ εἰμι· ἐπεξεργάϲαϲθαί τε τὴν αἰτίαν οὕτωϲ ἔχουϲαν.

Αἱ πλάγιαι ϲυντάϲϲονται ταῖϲ εὐθείαιϲ μεταξὺ πίπτοντοϲ ῥήματοϲ, οὗ τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ ἐπὶ τὴν πλαγίαν μέτειϲιν ἐκ τῆϲ ϲυνούϲηϲ εὐθείαϲ, τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲεν Θέων, τὸν ἄνθρωπον ἐλάκτιϲεν ἵπποϲ. ἐφ᾿ ἧϲ δὴ ϲυντάξεωϲ εἰ προϲθείημεν τὸ ἄρθρον πρὸ τῆϲ ἐγκειμένηϲ εὐθείαϲ, μένει τὰ τοῦ λόγου, τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲεν ὁ Θέων, τὸν ἄνθρωπον ἐλάκτιϲεν ὁ ἵπποϲ· εἰ μέντοι πρὸ τῆϲ αἰτιατικῆϲ, οὐ γενήϲεται τὰ τοῦ λόγου κατάλληλα, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὕβριϲε Θέων τὸ γὰρ ἄρθρον ἀποϲτὰν τῆϲ εὐθείαϲ τὸν λόγον παραφθείρει. καὶ ἔνθεν τὸ ῥῆμα μετοχὴ γίνεται, ἵνα ἀποδῷ τῷ ἄρθρῳ καὶ τὴν ὀρθὴν πτῶϲιν καὶ [*](Aaovκ. ἐ 1ξ6. Tryph o docet, ὁ articulum praeponi etiam ceteris obliquis casibus [non scium genetιeo, de qua constructione am dctam est pαrαgr. I34), si sequatur perticipium et οὖτοϲ pronomen et ἔϲτιν verbδum, ex. gx. ὁ τὸν ὄνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὐτόϲ ἐϲτιν. at mυlto latius bic usus patet, et dicendum est, non solum si οὖτοϲ et ἔϲτιν subiciuntur, illud feri, sed etiam, si alius nominativus se- qoitur, velut Θέων, Τπποϲ, et aliud verbnm ὑπάρξεωϲ, velat ὀνομάζεται.) [*](Aaovκ. β 137, Causa autem huius nens haec est. si in hoc enuntiato τὸν ὄνθρωπον ὕβριϲε Θέων articulum ad nominativum pertinentem ente ipeum nomen propxium inserimus, non corrumpitur oratio sed soloecismum admitfe- remmns, si diceremus ὁ τὸν ἄνθρωπον θβριϲε Θέων, quod vitium ut evitetur, ver- bum ὕβριϲε mutandum est in participium et adiciendum verbum ὑπαρκτικόν.) [*](rxsrκ. er Ann. exso. τῶν ὄλλων πλαγίων. SSchoemann’: quo petine5 hoc ἄλλων7 Ad gemeheum de quo dictum supra. -4 εὐθείαϲ οἰαϲδήποτε. subaudiendum ἐπιφερομένηϲ. - B ῥήματα θπαρξιν ϲημαίνοντα vel ὁπαρκτικὰ nonnusquam distinguuntux a nominandi verbis, velut inὰa 115, 13 τὰ ὕπαρξιν ἢ ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν ii. e. nomenclationem) ϲημαίνοντα, de pron. 52,16 τὰ τῆϲ ὑπἀρξεωϲ ἢ κλήϲεωϲ ῥήματα sed saepius ὑπαρκτικῶν vs ὑπάρξεωϲ nomine com- prehmmdunturetiam verbanuncupsndi:videsupra 45,1Β.64,14.de pron.25,2. inde quae hoc loco legtur ὕπαρξιϲ notionis partilio. ad οὐϲιώδη cfr iura 83,11 et de toto loco Schoemenn art. 65. - 8 ἔπεξεργάϲαϲθαι. er 122, 7. pendet e κωλύει.) [*](Ans. emr., cscs. sca. im A l.CBb. 1 προϲταττεϲθαι A , corz A β 8 τοῦ ἐϲτιν] τουτέϲτιν AL. ὑβρίϲαϲ] fol 12v A. ψ 4 κολυει A ~, corr A καολι- κοτερον A. , corz A 5 νῶν] τπν C ὅνομαϲτικὴν Lhlig, ὀνοματκὴν Al. Bb, quas coruptela invemituretiam ubδi de nominativo casu sermo est, unt 313.2. 314, ψ 8 επεξεργαζεϲθαι l.B 8 ϲϲοντάι] inc. fol eor l. 1 10 εὐθείαϲ] ἰτίαϲ A. , corz A 16 11 τὸν - πποϲ om A. , add in ng A β 1B post λόγου add κατάlληλα CBb, καταiλήλου L 16 παραφθερε B B 16 -17 ro ρημα om A ’, add supra A A in ng: διὰ τί τὸ ρημα γίνεται μετοχή 17 τῷ ὄρθρῳ] utrumque ω in ras A prius xm om L)

Καὶ ἐπὶ τῶν ἀντωνυμιῶν αὐτὸ μόνον τὸ ἔϲτιν ἔγκλιμα τούτου παραλαμβάνεται, οὗτόϲ ἐϲτιν ἢ οὗτοϲ ἦν, ἐγώ εἰμι, ϲὺ εἶ οὐϲίαϲ γὰρ μόνηϲ εἰϲὶ ϲημαντικαὶ αἱ ἀντωνυμίαι, ἥνπερ ϲημαίνει τὸ εἰμί· τοῖϲ δὲ ὀνόμαϲι τὸ ὀνομάζεται καὶ τὰ ϲύζυγα, ἐπεὶ ὀνομάτων ἴδιον τὸ ὀνομάζεϲθαι ἢ καλεῖϲθαι, ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρύφων λέγεται ἢ καλεῖται. Οὐχὶ οὖν καὶ τὸ ἔϲτι ϲυντάϲϲεται; Πάνυ εὐλόγωϲ, ἐπεὶ ἐνυπάρχει τοῖϲ μὲν ὀνομαζομένοιϲ τὸ οὐϲιῶδεϲ, οὐ μὴν τοῖϲ οὐϲιώδεϲιν ἡ ἰδία θέϲιϲ τῶν ὀνομάτων. οὐ γὰρ εἰ οὗτοϲ, πάντωϲ καὶ Οδυϲϲεύϲ· εἰ δέ τιϲ Ὀδυϲϲεύϲ, πάντωϲ καὶ οὗτοϲ,

A τοιαῦται ϲυντάξειϲ ἐγχωροῦϲιν καὶ ἐπὶ γενικῶν καὶ ἐπὶ δοτικῶν, τῶν γενικῶν ἐξαίρετον ἐχουϲῶν τὸ καὶ μετοχῆϲ μὴ ἐπιφερομένηϲ [*](Axαvκ. β 1ξ8. Afque nbi post participium pronommn personlle vs1 de- monsrafivum sequitur, ibi non εubicitnr nisi forma εἶνρι verboi (velut 5 τὸν dνθρωπον ὑβρίϲαϲ οὖτόϲ ἐϲτιν) ubi vero nomen sequitur, ibi etiam verbδa sppellsndi subicere licet (velat ὁ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρύφων ὀνομἀζεται). sed sequi potest etiem ἔϲτι verbδum post parficipium et nomen (ὸ τὸν ἄνθρωπον ὑβρίϲαϲ Τρ.ἐϲτίν), idque optimo iure. nam sunt quoque omnes qui sppellanmx, neque vαo appellantux quicumque sunt.) [*](Aaevε. β 1ξ8, Non solum autem accusativus (ex participio pendens) post ὁ articuum locum habδet, sed etiam genetivi et dativi. atque genetivorum hoc proprium est, ut eliam, si participium non subicitur, axticulum assument: ὁ τοῦ ἀνθρώπου οἰκέτηϲ ἔδραμεν, ubδi genetivus acticuli τοῦ cum ἀνθρώπου ad κτῆμα) [*](rssrm. er Ans. sxsα. 2-ξ Ἴνα -δηλώϲῃ: adiecto verbδo etiem personne ψυχικὴ διάθεϲιϲ signifcaur, quae vis est propnia verbi, deest paticipio. vide 208.6. - 6 ad ἔγrλιμα δrmam fexam ef 277.16 ἡ παθητικὴ ἔγκλιϲιϲ, de adv.119,6 120,19)τῶν ἐν τοϲ ῥήμαϲιν ἐγκλίϲεων, ad quem locum videHSohneideri comment. (etquem Ska B 4eontulit. Theon.progymn.D 89,22Sp.ἐπίτῶνκατὰτὸϲ nπτώϲeιϲ ἔγrλίϲεων), iura 152,2 αἰ ἐγκλινόμεναι πτώϲειϲ, denique de adv. 173,24 τὸ ἀναγινώϲκω καὶ ἀνεγίνωϲκον καὶ τὰ ἐξῆϲ aλίματα. - 8 ϲύζυγα de verbis non eiusdem felonis, sed eiusdem vel nimilis signifcationis, ut 64, 19. ad τὸ ὁν. καὶ τὰ ϲύζ. snbaudiendαm ϲυντάϲϲεται ex antecedenti παραλαμβάνεται.) [*](An~. οmr, msca scs. AL. Bb. 1 καὶ om C β 2 ῥῆμα om L. CB παραλαμβανεϲθαι A Β προϲώπου) ου in ras A δηλώϲῃ] fol61r L. δηλωϲει A , corz E β 6 εγλημα A L , corr A ψ 7 A in ng ὅτι ουϲιαϲ ϲημαντικαί αἱ ἀντωνυμίαι (αἰ om C P 8 ἐπε] ἔr A L post ἐπεὶ add τῶν CB 9 η om A. , add A3 ) 16 o5ν] δ C ἔϲτ] ὅϲτιϲ A , corr A 1 11 πάνυ αsiecit ante ϲυντάϲϲεται L, corn L ν ὑπάρχει A L | τοῖϲ] τουϲ A. , corr A μὲν o5ν δνομ. B 1β 12 δία om B θέϲιϲ ALb, διάθεοιϲ CB | 13 ουτωϲ A, ubi ab τωϲ καί ουτωϲ inc.fol13z β 14 οὕτοϲ) fol e1ν L. 1 15 posterius ἐπὶ om L)

Ϲὺν δυϲὶν ἄρθροιϲ λέγεται ἐν προϲηγορικοῖϲ, καθ᾿ ἣν προεκτεθείμεθα [*](c. XLII.) ϲύνταξιν, τὸ τῆϲ ἐλάφου ἔκγονον, ὁ τοῦ ἀνθρώπου [*](84b) υἱόϲ. μετὰ δὲ κυρίων οὐ λυπεῖ κἂν χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου, ὁ Ἀριϲτάρχου γνώριμοϲ, ὁ Ἀπολλωνίου φίλοϲ. καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτο κυρίου ϲύνταξιν ἀποφέρεται τὸ βαϲιλεύϲ· φαμὲν γὰρ ὁ βαϲιλέωϲ παρεγένετο, τῶν ἄλλων προϲηγορικῶν ἀπαραδέκτων ὄντων. Καὶ μήποτε εὐλόγωϲ τὰ προϲηγορικὰ δύο ἄρθρα αἰτεῖ. οὐ γὰρ ἔνδεκτον ἀναφέρεϲθαι κτῆμά τινοϲ, τοῦ κτήτοροϲ μὴ οὐχὶ προαναφερομένου· ἢ γὰρ ἀμφότερα χωρὶϲ ἄρθρου, λέοντοϲ ϲκυμνίον ἔδραμεν, ἢ ἀμφότερα ϲυνανενεχθήϲεται, τὸ τοῦ λέοντοϲ ϲκυμνίον ἔδραμε. τὰ μέντοι κύρια διὰ τῆϲ ἰδίαϲ θέϲεωϲ ἀναπολούμενα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται [*]((οἰκέτηϲ) eferendus est, quod esse κτῆμα ex scio genetivo intellegitur. si vero genetivus non ad eliud nomen sed ad verbum pertinet, srticnlum non [emper] assumit: ἀνθρώπου ἀκούω.) [*](Aaαvκ. ψ 14θ. Θenetivus possessivus nominis appellativi articulum hebet, ubicumque alteri nomini, ex quo pendet, ariculus praefxus est: ὁ τοῦ ἀνθρώπου υίόϲ. nam quicumque personam velrem, quae possidetur, ut cognitam designet, ia stiam possessorem ut notum signifcaαe deboet. neque tamen lex velet, s1 genetivus nominis proprii est aut βαϲιλεύϲ nominis, quod proprii vice fungitur. nam propria, quia pecolisres unius appelationes sunt, arficulo non inἅigent, si repetantur.) [*](rssrκ. er Ans. exse. ἁ-p l1λ,B vide Schoemsnmi aαt. θὅseq. - ῖ οὐ λυπε soa dyadst legentem ed αuedientem. HSehneider coxferri iubet Platonis ratylum 393E. - 1θ ἀπαραδέκτων. mente supplendum: τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυν- τξεωϲ, ν ἀποφέρεται τὸ βαϲιλεύϲ. cr 16, 18. 61.18. 80. 8. - 11 ἔνδεκτὸν ἐϲτιν -ἐνδέχεται, δυνατόν ἐϲτιν. cr 148,4. 181,10 342.26. de adv.134, 1. - 15 ad ἰδίαϲ θέϲεωϲ cx pag anteced lin. 12.) [*](Ans. mmm.,maacs.sca.rm A L. Bb. 1 παραλαμβανεινA.,corA | ὅ] εἰ in ras L φαιρεται A. ,corr A 8 τιδε A ,corr A ἔχει L ἐπίρρημα A B δὲ om. B φέροιτο] ερ in ras babet L, φαίνοιτο A β 7 οὐ λυπε κἆν χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου ALb (nisi quod in A. post χωρὶϲ legitur repetitum sed inductum κυρίων), τὸ ν ἐκλείπει καὶ τὸ κύριον χωρὶϲ τοῦ ἰδίου ἄρθρου λέγεται CΒ, eandemque scriptu- ram in genuinae locum ita substitmdit L, ut induceret οὐ et κἆν χωρὶϲ, mutεet λυπε in λείπει, in ng ascriberet τὸ ἕν ἐκ et κxdὶ τὸ κύριον χωρὶϲ, denique post ρθρου adderet λέγεται 1 Β κατα τοιουτο ἄ , sine τὸ et sine ν, τὸ supra add A, κατὰ τὸ τοιοῦτον L.CBb 9 ἀποφέρεται] fol e2z l. A ng βαϲιλευϲ ωϲ κυρίον ( 5] τὸ 5 B | 10 ἀπαραδέκτων] ϲ. εὐπαραδέπτων Sophianus vν EBe- bοde, quod Portas recepit sic interpretatus: quamquam eetεra nomena appeΕatiεα ψaee admstuat artculum. vide Adn. exeg. β 1I μήποτε] μὴ om CB, in L. ra- sura duarum litterarum ἔνδεκτον] ἀνένδεκτον L, Portus voluit εὔδεκτον ad- smmssu ~acde, consentaneum. vide Adn. exeg. 1 12 κτητωροϲ A , corr A μὴ οὐχ] οὐχὶ μὴ L 1 13 ὄρθρων C 1 14 ϲυνανενεχθήϲεται A Lb, ϲυνενεχθήϲεται CB ( 15 διὸ] τὰ B ουτωϲ A, οὕτω ceteri)

Ἔϲτιν δὲ καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ μετοχικὴ μετὰ ἀπαρεμφάτου ῥήματοϲ καὶ τῆϲ ὑπολοίπου ϲυντάξεωϲ, ἣν προεκτεθείμεθα, ὁ τὸν ἄνθρωπον θέλων ὑβρίϲαι οὗτόϲ ἐϲτιν. καὶ καθόλου ἡ τῶν προαιρετικῶν ῥημάτων ϲύνταξιϲ εἰϲ μετοχὴν μεταλαμβανομένη οὕτω καθίϲτηϲιν [*](85 b) τὸν λόγον. διότι μέντοι τὰ προαιρετικὰ ῥήματα ἐξαιρέτωϲ ἀπαιτεῖ ἀπαρεμφάτων ϲύνταξιν, κατὰ τὸν δέοντα καιρὸν παραϲτήϲομεν. (Κατὰ δὴ τὰϲ προειρημέναϲ ϲυντάξειϲ ἡ ἑκών μετοχὴ ἀποϲτήϲεται τῆϲ τῶν μετοχῶν ἐννοίαϲ· οὔτε γὰρ μετὰ ἀπαρεμφάτου ϲυγκλείει λόγον οὔτε χωρὶϲ ἀπαρεμφάτου, ὁ τὸν ἄνθρωπον ἑκὼν ὑβρίϲαι οὗτόϲ ἐϲτι. [*](Aaαvκ. ψ 141. Hostat denique haec articulicum participio consructio: ὁ τὸν νθρωπον θέλων ὑβρίϲαι οὖτόϲ ἐϲτιν, nbi non ex participio pendet accosativua nominis, sed ex infnitivο, qui ipse ex participio pendet verbi volontatis. (ceterum ex psrticipislibus quas modo explanavimus constructionibus hoc quoque patet, ἑκών pa ticipii vi discedere: nam illic in participii locum subsitutum neque cum innitivο neque sine infnitivο effciet enunfiatom absolutum et congruens.)) [*](rssxε. xv Ans. exso. 1 εὐπαράδεκτον quod ace, sne uHu admstti petet. cf 56.21. 78.28. 79.23. 146,22. - 25 νοeται ἔκ τοῦ ἔπικρ. ὁ Πe eques imprastem dict, ater, qui ιΒum audi, stacim ex hac appellatione intellegit de P7eemaeo ese senonem. - Β μᾶλλον tδ. mαgs proprium es4 quam nemen go- prium. videAdn.ex.ad 128.13. -- ~ προεκτεθείμεθα:82,1 - 28. - 11 παραϲτήϲομεν: promisso stetit 228,2ξseqq. - 12 ἐκ5ν in participiorum numero habδebδsmt et Apollonius et Herodianus et posteriores φammatici. vide de pron. 58,4 : τὸ ἕ πρὸ τοῦ ϲ κείμενον δαϲύνεται, . . . ἑκών, κἆν ἀπὸ τοῦ εἶκω ἐνεϲτῶτοϲ ἐϲχημα- τιϲμένον ῇ. Choerob.in Theod. I 300.4 Βilg.(s17.34 Θ ): αἰ μετοχαὶ ϲυντιθέμεναι οὐκ ἀναβιβάζουϲι τοὺϲ τόνουϲ . . .ἐὰν γὰρ ἀναβιβάζωϲι τοὺϲ τόνουϲ, οὐκέτι μένουϲι μετοχαί, ἀλλὰ γίνονται ὀνόματα . . .δὲ προϲθεῖναι εχωρὶϲ τῆϲ ἑκών ἀέκωο. αὕτη γὰρ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον καὶ ἔμεινε μετοχὴ, et quae sequuntur usque ad 301, 33. Arcad. p 201,6Schm.(Βerod I47 10Lte) et schd.A adΜe79(Βerod.H88.19Ltz). EM 19.40. 850,36. Eostath. ad P112 1097,64.) [*](Ans. omr., mscs. scs. ix A l.CBb. 1 εὐπαράδεκτον] ϲ. ἀπαράδεκτον Soph νml Βlebode, scil subaudito ὄρθρου. vide Adn exeg. l γενέϲθαι CB 3 διa- ζετο L, prius ι in ras et post alterum item perra rasura 1 4 ἐϲ δὲ] fol e2τ L 6 μετὰ om B B Β καὶ om L.B, sed in ng E adacsipsit κ sine ullo compendii signo 1 μετοχικὴν L β 10 ἐξαιρέτωϲ) fol 13v A 11 ente κατὰ add καEhϲ L β 16 ante λόγον add τὸν l. 18 -14 οὕτε χωρὶϲ-ἔϲτι om A. , add A in ng 14 τὸν] τῶν A. ὑβρίϲαι A (de quo Hekker eruavit) et b, ὑβρίϲαϲ .CB, ex qua cfroptela orta est altera verborum eubsequentium, quam Portas in libro manuscripto se invenisse naαrat: καὶ γὰρ χωρὶϲ μετοχῆϲ ἀκατάλ- ληλοϲ ὁ λόγοϲ post ἐϲτι Hekkero intercidisse videtur alterum exemplum: ὁ τὸν ἄνθρωπον ἑκὼν οὕτόϲ ἐϲτι, qnod tamen cogitando supplesii potest, praeseftim εἰ articulus legitur ante subδsequens ἀπαρεμφάτου)

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων, ἅπερ οὐ [*](c. XLIlI.) μόνον τάξει καὶ φωνῇ διαφέρει τῶν προτακτικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐν ϲυντάξει πάνυ διαφόρῳ. καὶ πρόδηλα μὲν τὰ διάφορα τῆϲ φωνῆϲ καὶ τῆϲ τάξεωϲ, οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, περὶ ἧϲ καὶ προειλάμεθα ἐκθέϲθαι.

Τὰ προτακτικὰ τῶν ἄρθρων ϲυνοδεύει τοῖϲ ὀνόμαϲιν εἰϲ τὸ αὐτὸ ῥῆμα καὶ εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν, ἄνθρωποϲ περιπατεῖ, ἀνθρώπου [*](92s) ᾄδοντοϲ ἤκουϲα· καὶ ἔτι ϲὺν ἄρθρῳ. ὅπερ ἀδύνατον ἐγχωρῆϲαι ἐν ὑποτακτικῷ, λέγω κατὰ ἑνικὴν ϲύνταξιν· ἑτέρου γὰρ πάντωϲ ῥήματοϲ [*](Aaαvκ. 142. Porro dicendum est de articulis postpositivis, qui non. modo οrdins et forma diferumtt a praepositiτis, verum etiam consructione. ac diξerentia ordinis et formae apparet, discrimen constructionis non item, de quo iam disserere in animum induximus.) [*](Aaovκ. β 14ξ. Praepositivus arficdlus ad idem verbum vel paricipium pertinet, ad quod nomen, cui praefxus est. elia est ratio pospositivi, qui alterum verbδum eigil, sive eius subiectum est persons articulo designata sive) [*](rssrm. er Ans. exse. 8 ὰ Schoemann art. 33 offendit in εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν verbis et in exemplo ἀνθρώπου δοντοϲ κουϲα, quia, si dicatur τοῦ ἀνθρ. Sd. κ., neque εticulus neque nomen aut subiectum aut obiectum εἰ perti- cipii, sicut in altero exemplo ὁ νθρ.subiectum sit περιπατε verbi: nam propterea tantum perticipium ᾶδοντοϲ additum esse, ut signifcetur, fn quanam condicione versans homo audiatur. at ϲυνοδεύει τάϲ ὁνόμαοι τὸ ὄρθρον ec τὸ αὐτὸ ῥῆμα καὶ εἰϲ τὴν αὐτὴν μετοχήν non signifcsnt aticulum eiusdem verbi vel participii eubiectum aut obiectum esse atque nomen, cui praemssus est, sed hanc tantum vim habent: comdtafur πominibss ad fiem cerm et idem pαrtieiytm, ut 48, 19> ῶ adverbium dicitur ϲυνοδεύειν τῇ κλητικῇ. - 10 κατὰ ἔνικὴν ϲύνταξιν. vide Adn. crit. 16- 117,3 Pzsc. XV1 30 p127,12 EL : quν qκcαee suδinngιtur) [*](Ans. omr., mscs. scm.ιm Al.CBb. 1 καί γαρ in ras A (γαρ supra scriptum est), γὰρ om B xo0 om A b, praebent Al.ΟCB ὀκατάλληλοϲ] fϲl e3r L. ὁ om AL. β 2 ἀκαταλληλότητοϲ A Βb, καταλληλότητοϲ L. 1 8 A ng: περί τῶν ὑποτακτικῶν ὄρθρων 1 4 ante ϲυντdξει add τᾳῇ CBBb B διαφόρῳ] διαφέραι )Bb - 6 καί τηϲ ταξεωϲ ου μήν καί in ras A habet ab Eo non ab A3 teste Θuttentagio), verba sequentia τα τηϲ ϲυνταξεωϲ, quae A~ om, add A in ng EC om οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ b pro οὐ μὴν καὶ exhibδet δυϲχερέϲτερα δὲ, quam mutationem Porto iam accepit β 6 προειλαμεθα A, προελό-- μεθα ceteri, sed in L llterum in ras est 7 αὐτὸ om h β Β αὐτὴν om l.B 1 μετοχὴν] in ras L β 8 καὶ om LB 10 A ng: ϲυνταξιϲ ὑπο- τακτικοῦ ὄρθρου ἑνικὴν A Eb. γενικὴν (B7), τἡν αὐτnν ci. Soph., Schoemann: ortαsse (egmmdua κατά γε μίαν, sed idem art. 33 ἑνικὴν retinet et Apollonium putat dicere, lagen, quam proposuerit, ad iDud tantum genus enumtistorum pex- tinere, in quibous nomen atque articulus numeri singularis sint (nam ἑνπικὴν ϲύν- ταξιν nibil esse posse nisi constructionem nometi singularis). ante οcuos enim hoc loco fuisse grammatico huiusmodi enunfiats: οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι ίκάνουϲιν)

Καὶ φυϲικώτερόν πωϲ ἔϲτιν τὸ τοιοῦτον ἐπινοῆϲαι. ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ὑποτακτικὸν ἄρθρον ἐπὶ ῥῆμα ἴδιον φέρεται, ϲυνδεδεμένον διὰ τῆϲ ἀναφορᾶϲ τῷ προκειμένῳ ὀνόματι, καὶ ἐντεῦθεν ἁπλοῦν λόγον οὐ παριϲτάνει κατὰ τὴν τῶν δύο ῥημάτων ϲύνταξιν, λέγω τὴν ἐν τῷ ὀνόματι καὶ τὴν ἐν αὐτῷ τῷ ἄρθρῳ. ὅπερ [*](ulia: ῆλθε γραμματικὸϲ Sc διελέξατο, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα ῷ παρέϲχον ξενίαν. cuius- modi enuntiatis si (dempto postpositivο) sdicitur praeponitivus, cfgrumpitur oratio, nisi forte additur etiam coniunctio copulativa.) [*](Aauvκ. β I44. Nec mirum sed consentaneum est, eundem sensum effci. si dicimos παρεγένετο ὀ γραμματικὸϲ ὃϲ διελέξατο, et si loquimur ὁ γρ. παρεγένετο . κὶ διελέξατο, sicut etiam nomine articoli et coniunctionis idem fere sigifcnnt: nem (υνηρτῆϲθαι, quod eiusdem originis atque ἄρθρον est, et ϲυνδεδέϲθαι paene synonyma sunt.) [*](amni, quomodo ὅϲ αpsd Θrαecos, necesse est nom ellum ad nomem prαeostum, sed eftnm ad 4d eεἔsunefum dierum eerὸum proμeri, u4 eirκm cαnnό, qu44 enit. si emmnat5o Aom4netems αddiεeagfur, add eosdem persomαm prδa εeygruntεr Homo εeat4, qi scrtps9t stπ duo oἅνἐgκέ sust, ad αΒαm prsomam ronefto eerδorum se n e recprocαfur, u53 Mοmtnem, qκem vttκpero, αccusο et πeme4, quem eifupero, accuso.) [*](τssrκ. er. Ans. sxxo. 2 κἆν ἐν μετοβάϲει γέν. τὰ τοῦ ῥ. si actio erbo ddeotαta a5 αgentts persema frausit ad αliαm. - 8 ἐπεδείξαμεν: locus in ea. quam hsboemns syndesmici parte non reperitur. - 12 ἔφαμεν: 65, 23.) [*](θϲ μὲν dχρι τοῦ οὐρανοῦ, ὅϲ δὲ ὄχρι xo6 λύμπου, ubi articulus sobiunctivus ὅϲ non fagitet alterum sibique proprium verbum (vide infra 23,16). at haec interpretatio videtor eliam in Apollonisno libro actifcioior esse et ἑνικὴν hic sigiξcare unscun, unam eendemoue: ubi articulus subiunctivus ponitur, ibδi addi debet alterum verbum nec constabit oratio ex uno mmuntqato, sed ex dnobus κάντωϲ] παντὸϲ A. , corr A, om CB) [*](Ans. oαr., nosce. sca. ia AL.CΒb. 1 ἀπαιτε L. | ὅϲ ἀνέγνω] fol o3 L. 2 τὰ om B γῆ μέντοι] μὲν τὸ Ac ,corr A 4 προδῷ LϹB, ad προϲδω, quod A. exhibet, Βekker124,8.162,5. 208,4 confnri iobet. ad conionctivum cr 121.19. 20,28 τὰ om L q 6 λdβοιε L 7 παραλαμβάνεϲθαι] λαμβάνε in ras L 8 τούτῳ b, ουτω A , τουτω A, οὕτωϲ L. CB ψ θ δπεδείξαμεν L, ἀπεδείξαμεν B 16 ωμηληϲα A , corr A β 11 καὶ φυϲικ.] fol 14r A φυϲικοτερον A. , corr , 11—12 τὸ τοιοῦτον] τὸ ποιοῦν τοῦτο B 12 ἐπινοῆϲαι] ἧϲαι fole4rrL επρημα A, videmx alterum ρ erasum esse 1B αὐτῷ om B |ὅπερ] ωπερ A, ὤϲπερ L)