Pythian
Pindar
Pindar. The Odes of Pindar. Sandys, John Edwin, editor. London: William Heinemann; Cambridge: Harvard University Press. 1937 (reprint).
- ἀλλʼ ἐμὲ χρὴ καὶ σὲ θεμισσαμένους ὀργὰς ὑφαίνειν λοιπὸν ὄλβον.
- εἰδότι τοι ἐρέω· μία βοῦς Κρηθεῖ τε μάτηρ
- καὶ θρασυμήδεϊ Σαλμωνεῖ· τρίταισιν δʼ ἐν γοναῖς
- ἄμμες αὖ κείνων φυτευθέντες σθένος ἀελίου χρύσεον
- λεύσσομεν. Μοῖραι δʼ ἀφίσταντʼ, εἴ τις ἔχθρα πέλει
- ὁμογόνοις, αἰδῶ καλύψαι.
- οὐ πρέπει νῷν χαλκοτόροις ξίφεσιν
- οὐδʼ ἀκόντεσσιν μεγάλαν προγόνων τιμὰν δάσασθαι. μῆλά τε γάρ τοι ἐγὼ
- καὶ βοῶν ξανθὰς ἀγέλας ἀφίημʼ ἀγρούς τε πάντας, τοὺς ἀπούραις
- ἁμετέρων τοκέων νέμεαι, πλοῦτον πιαίνων·
- κοὔ με πονεῖ τεὸν οἶκον ταῦτα πορσύνοντʼ ἄγαν·
- ἀλλὰ καὶ σκᾶπτον μόναρχον καὶ θρόνος, ᾧ ποτε Κρηθεΐδας
- ἐγκαθίζων ἱππόταις εὔθυνε λαοῖς δίκας,
- τὰ μὲν ἄνευ ξυνᾶς ἀνίας
- λῦσον ἄμμιν, μή τι νεώτερον ἐξ αὐτῶν ἀναστάῃ κακόν.
- ὣς ἄρʼ ἔειπεν. ἀκᾷ δʼ ἀνταγόρευσεν καὶ Πελίας· ἔσομαι
- τοῖος· ἀλλʼ ἤδη με γηραιὸν μέρος ἁλικίας
- ἀμφιπολεῖ· σὸν δʼ ἄνθος ἥβας ἄρτι κυμαίνει· δύνασαι δʼ ἀφελεῖν
- μᾶνιν χθονίων. κέλεται γὰρ ἑὰν ψυχὰν κομίξαι
- Φρίξος ἐλθόντας πρὸς Αἰήτα θαλάμους,