Odyssey
Homer
Homer. The Odyssey, Volume 1-2. Murray, A. T. (Augustus Taber), editor. London: William Heinmann; New York: G.P. Putnam's Sons, 1919.
- αὐτὰρ ἐπεὶ ποταμοῖο λίπεν ῥόον Ὠκεανοῖο
- νηῦς, ἀπὸ δʼ ἵκετο κῦμα θαλάσσης εὐρυπόροιο
- νῆσόν τʼ Αἰαίην, ὅθι τʼ Ἠοῦς ἠριγενείης
- οἰκία καὶ χοροί εἰσι καὶ ἀντολαὶ Ἠελίοιο,
- νῆα μὲν ἔνθʼ ἐλθόντες ἐκέλσαμεν ἐν ψαμάθοισιν,
- ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης·
- ἔνθα δʼ ἀποβρίξαντες ἐμείναμεν Ἠῶ δῖαν.
- ἦμος δʼ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
- δὴ τότʼ ἐγὼν ἑτάρους προΐειν ἐς δώματα Κίρκης
- οἰσέμεναι νεκρόν, Ἐλπήνορα τεθνηῶτα.
- φιτροὺς δʼ αἶψα ταμόντες, ὅθʼ ἀκροτάτη πρόεχʼ ἀκτή,
- θάπτομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντες.
- αὐτὰρ ἐπεὶ νεκρός τʼ ἐκάη καὶ τεύχεα νεκροῦ,
- τύμβον χεύαντες καὶ ἐπὶ στήλην ἐρύσαντες
- πήξαμεν ἀκροτάτῳ τύμβῳ ἐυῆρες ἐρετμόν.
- ἡμεῖς μὲν τὰ ἕκαστα διείπομεν· οὐδʼ ἄρα Κίρκην
- ἐξ Ἀίδεω ἐλθόντες ἐλήθομεν, ἀλλὰ μάλʼ ὦκα
- ἦλθʼ ἐντυναμένη· ἅμα δʼ ἀμφίπολοι φέρον αὐτῇ
- σῖτον καὶ κρέα πολλὰ καὶ αἴθοπα οἶνον ἐρυθρόν.
- ἡ δʼ ἐν μέσσῳ στᾶσα μετηύδα δῖα θεάων·
- σχέτλιοι, οἳ ζώοντες ὑπήλθετε δῶμʼ Ἀίδαο,
- δισθανέες, ὅτε τʼ ἄλλοι ἅπαξ θνῄσκουσʼ ἄνθρωποι.
- ἀλλʼ ἄγετʼ ἐσθίετε βρώμην καὶ πίνετε οἶνον
- αὖθι πανημέριοι· ἅμα δʼ ἠοῖ φαινομένηφι
- πλεύσεσθʼ· αὐτὰρ ἐγὼ δείξω ὁδὸν ἠδὲ ἕκαστα
- σημανέω, ἵνα μή τι κακορραφίῃ ἀλεγεινῇ
- ἢ ἁλὸς ἢ ἐπὶ γῆς ἀλγήσετε πῆμα παθόντες.
- ὣς ἔφαθʼ, ἡμῖν δʼ αὖτʼ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.
- ὣς τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα
- ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τʼ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ·
- ἦμος δʼ ἠέλιος κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθεν,
- οἱ μὲν κοιμήσαντο παρὰ πρυμνήσια νηός,
- ἡ δʼ ἐμὲ χειρὸς ἑλοῦσα φίλων ἀπονόσφιν ἑταίρων
- εἷσέ τε καὶ προσέλεκτο καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα·
- αὐτὰρ ἐγὼ τῇ πάντα κατὰ μοῖραν κατέλεξα.
- καὶ τότε δή μʼ ἐπέεσσι προσηύδα πότνια Κίρκη·
- ταῦτα μὲν οὕτω πάντα πεπείρανται, σὺ δʼ ἄκουσον,
- ὥς τοι ἐγὼν ἐρέω, μνήσει δέ σε καὶ θεὸς αὐτός.
- Σειρῆνας μὲν πρῶτον ἀφίξεαι, αἵ ῥά τε πάντας
- ἀνθρώπους θέλγουσιν, ὅτις σφεας εἰσαφίκηται.
- ὅς τις ἀιδρείῃ πελάσῃ καὶ φθόγγον ἀκούσῃ
- Σειρήνων, τῷ δʼ οὔ τι γυνὴ καὶ νήπια τέκνα
- οἴκαδε νοστήσαντι παρίσταται οὐδὲ γάνυνται,
- ἀλλά τε Σειρῆνες λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ
- ἥμεναι ἐν λειμῶνι, πολὺς δʼ ἀμφʼ ὀστεόφιν θὶς
- ἀνδρῶν πυθομένων, περὶ δὲ ῥινοὶ μινύθουσι.
- ἀλλὰ παρεξελάαν, ἐπὶ δʼ οὔατʼ ἀλεῖψαι ἑταίρων
- κηρὸν δεψήσας μελιηδέα, μή τις ἀκούσῃ
- τῶν ἄλλων· ἀτὰρ αὐτὸς ἀκουέμεν αἴ κʼ ἐθέλῃσθα,
- δησάντων σʼ ἐν νηὶ θοῇ χεῖράς τε πόδας τε
- ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δʼ αὐτοῦ πείρατʼ ἀνήφθω,
- ὄφρα κε τερπόμενος ὄπʼ ἀκούσῃς Σειρήνοιιν.
- εἰ δέ κε λίσσηαι ἑτάρους λῦσαί τε κελεύῃς,
- οἱ δέ σʼ ἔτι πλεόνεσσι τότʼ ἐν δεσμοῖσι διδέντων.
- αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τάς γε παρὲξ ἐλάσωσιν ἑταῖροι,
- ἔνθα τοι οὐκέτʼ ἔπειτα διηνεκέως ἀγορεύσω,
- ὁπποτέρη δή τοι ὁδὸς ἔσσεται, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς
- θυμῷ βουλεύειν· ἐρέω δέ τοι ἀμφοτέρωθεν.
- ἔνθεν μὲν γὰρ πέτραι ἐπηρεφέες, προτὶ δʼ αὐτὰς
- κῦμα μέγα ῥοχθεῖ κυανώπιδος Ἀμφιτρίτης·
- Πλαγκτὰς δή τοι τάς γε θεοὶ μάκαρες καλέουσι.
- τῇ μέν τʼ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ πέλειαι
- τρήρωνες, ταί τʼ ἀμβροσίην Διὶ πατρὶ φέρουσιν,
- ἀλλά τε καὶ τῶν αἰὲν ἀφαιρεῖται λὶς πέτρη·
- ἀλλʼ ἄλλην ἐνίησι πατὴρ ἐναρίθμιον εἶναι.
- τῇ δʼ οὔ πώ τις νηῦς φύγεν ἀνδρῶν, ἥ τις ἵκηται,
- ἀλλά θʼ ὁμοῦ πίνακάς τε νεῶν καὶ σώματα φωτῶν
- κύμαθʼ ἁλὸς φορέουσι πυρός τʼ ὀλοοῖο θύελλαι.
- οἴη δὴ κείνη γε παρέπλω ποντοπόρος νηῦς,
- Ἀργὼ πᾶσι μέλουσα, παρʼ Αἰήταο πλέουσα.
- καὶ νύ κε τὴν ἔνθʼ ὦκα βάλεν μεγάλας ποτὶ πέτρας,
- ἀλλʼ Ἥρη παρέπεμψεν, ἐπεὶ φίλος ἦεν Ἰήσων.
- οἱ δὲ δύω σκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει
- ὀξείῃ κορυφῇ, νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε
- κυανέη· τὸ μὲν οὔ ποτʼ ἐρωεῖ, οὐδέ ποτʼ αἴθρη
- κείνου ἔχει κορυφὴν οὔτʼ ἐν θέρει οὔτʼ ἐν ὀπώρῃ.
- οὐδέ κεν ἀμβαίη βροτὸς ἀνὴρ οὐδʼ ἐπιβαίη,
- οὐδʼ εἴ οἱ χεῖρές τε ἐείκοσι καὶ πόδες εἶεν·
- πέτρη γὰρ λίς ἐστι, περιξεστῇ ἐικυῖα.
- μέσσῳ δʼ ἐν σκοπέλῳ ἔστι σπέος ἠεροειδές,
- πρὸς ζόφον εἰς Ἔρεβος τετραμμένον, ᾗ περ ἂν ὑμεῖς
- νῆα παρὰ γλαφυρὴν ἰθύνετε, φαίδιμʼ Ὀδυσσεῦ.
- οὐδέ κεν ἐκ νηὸς γλαφυρῆς αἰζήιος ἀνὴρ
- τόξῳ ὀιστεύσας κοῖλον σπέος εἰσαφίκοιτο.
- ἔνθα δʼ ἐνὶ Σκύλλη ναίει δεινὸν λελακυῖα.
- τῆς ἦ τοι φωνὴ μὲν ὅση σκύλακος νεογιλῆς
- γίγνεται, αὐτὴ δʼ αὖτε πέλωρ κακόν· οὐδέ κέ τίς μιν
- γηθήσειεν ἰδών, οὐδʼ εἰ θεὸς ἀντιάσειεν.
- τῆς ἦ τοι πόδες εἰσὶ δυώδεκα πάντες ἄωροι,
- ἓξ δέ τέ οἱ δειραὶ περιμήκεες, ἐν δὲ ἑκάστῃ
- σμερδαλέη κεφαλή, ἐν δὲ τρίστοιχοι ὀδόντες
- πυκνοὶ καὶ θαμέες, πλεῖοι μέλανος θανάτοιο.
- μέσση μέν τε κατὰ σπείους κοίλοιο δέδυκεν,
- ἔξω δʼ ἐξίσχει κεφαλὰς δεινοῖο βερέθρου,
- αὐτοῦ δʼ ἰχθυάᾳ, σκόπελον περιμαιμώωσα,
- δελφῖνάς τε κύνας τε, καὶ εἴ ποθι μεῖζον ἕλῃσι
- κῆτος, ἃ μυρία βόσκει ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη.
- τῇ δʼ οὔ πώ ποτε ναῦται ἀκήριοι εὐχετόωνται
- παρφυγέειν σὺν νηί· φέρει δέ τε κρατὶ ἑκάστῳ
- φῶτʼ ἐξαρπάξασα νεὸς κυανοπρῴροιο.
- τὸν δʼ ἕτερον σκόπελον χθαμαλώτερον ὄψει, Ὀδυσσεῦ.
- πλησίον ἀλλήλων· καί κεν διοϊστεύσειας.
- τῷ δʼ ἐν ἐρινεὸς ἔστι μέγας, φύλλοισι τεθηλώς·
- τῷ δʼ ὑπὸ δῖα Χάρυβδις ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ.
- τρὶς μὲν γάρ τʼ ἀνίησιν ἐπʼ ἤματι, τρὶς δʼ ἀναροιβδεῖ
- δεινόν· μὴ σύ γε κεῖθι τύχοις, ὅτε ῥοιβδήσειεν·
- οὐ γάρ κεν ῥύσαιτό σʼ ὑπὲκ κακοῦ οὐδʼ ἐνοσίχθων.
- ἀλλὰ μάλα Σκύλλης σκοπέλῳ πεπλημένος ὦκα
- νῆα παρὲξ ἐλάαν, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόν ἐστιν
- ἓξ ἑτάρους ἐν νηὶ ποθήμεναι ἢ ἅμα πάντας.
- ὣς ἔφατʼ, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον·
- εἰ δʼ ἄγε δή μοι τοῦτο, θεά, νημερτὲς ἐνίσπες,
- εἴ πως τὴν ὀλοὴν μὲν ὑπεκπροφύγοιμι Χάρυβδιν,
- τὴν δέ κʼ ἀμυναίμην, ὅτε μοι σίνοιτό γʼ ἑταίρους.
- ὣς ἐφάμην, ἡ δʼ αὐτίκʼ ἀμείβετο δῖα θεάων·
- σχέτλιε, καὶ δὴ αὖ τοι πολεμήια ἔργα μέμηλε
- καὶ πόνος· οὐδὲ θεοῖσιν ὑπείξεαι ἀθανάτοισιν;
- ἡ δέ τοι οὐ θνητή, ἀλλʼ ἀθάνατον κακόν ἐστι,
- δεινόν τʼ ἀργαλέον τε καὶ ἄγριον οὐδὲ μαχητόν·
- οὐδέ τις ἔστʼ ἀλκή· φυγέειν κάρτιστον ἀπʼ αὐτῆς.
- ἢν γὰρ δηθύνῃσθα κορυσσόμενος παρὰ πέτρῃ,
- δείδω, μή σʼ ἐξαῦτις ἐφορμηθεῖσα κίχῃσι
- τόσσῃσιν κεφαλῇσι, τόσους δʼ ἐκ φῶτας ἕληται.
- ἀλλὰ μάλα σφοδρῶς ἐλάαν, βωστρεῖν δὲ Κράταιιν,
- μητέρα τῆς Σκύλλης, ἥ μιν τέκε πῆμα βροτοῖσιν·
- ἥ μιν ἔπειτʼ ἀποπαύσει ἐς ὕστερον ὁρμηθῆναι.
- Θρινακίην δʼ ἐς νῆσον ἀφίξεαι· ἔνθα δὲ πολλαὶ
- βόσκοντʼ Ἠελίοιο βόες καὶ ἴφια μῆλα,
- ἑπτὰ βοῶν ἀγέλαι, τόσα δʼ οἰῶν πώεα καλά,
- πεντήκοντα δʼ ἕκαστα. γόνος δʼ οὐ γίγνεται αὐτῶν,
- οὐδέ ποτε φθινύθουσι. θεαὶ δʼ ἐπιποιμένες εἰσίν,
- νύμφαι ἐυπλόκαμοι, Φαέθουσά τε Λαμπετίη τε,
- ἃς τέκεν Ἠελίῳ Ὑπερίονι δῖα Νέαιρα.
- τὰς μὲν ἄρα θρέψασα τεκοῦσά τε πότνια μήτηρ
- Θρινακίην ἐς νῆσον ἀπῴκισε τηλόθι ναίειν,
- μῆλα φυλασσέμεναι πατρώια καὶ ἕλικας βοῦς.
- τὰς εἰ μέν κʼ ἀσινέας ἐάᾳς νόστου τε μέδηαι,
- ἦ τʼ ἂν ἔτʼ εἰς Ἰθάκην κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε·
- εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομʼ ὄλεθρον,
- νηί τε καὶ ἑτάροις· αὐτὸς δʼ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς,
- ὀψὲ κακῶς νεῖαι, ὀλέσας ἄπο πάντας ἑταίρους.
- ὣς ἔφατʼ, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονος ἤλυθεν Ἠώς.
- ἡ μὲν ἔπειτʼ ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχε δῖα θεάων·
- αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆα κιὼν ὤτρυνον ἑταίρους
- αὐτούς τʼ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι·
- οἱ δʼ αἶψʼ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον.
- ἑξῆς δʼ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.
- ἡμῖν δʼ αὖ κατόπισθε νεὸς κυανοπρῴροιο
- ἴκμενον οὖρον ἵει πλησίστιον, ἐσθλὸν ἑταῖρον,
- Κίρκη ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα.
- αὐτίκα δʼ ὅπλα ἕκαστα πονησάμενοι κατὰ νῆα
- ἥμεθα· τὴν δʼ ἄνεμός τε κυβερνήτης τʼ ἴθυνε.
- δὴ τότʼ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενος κῆρ·
- ὦ φίλοι, οὐ γὰρ χρὴ ἕνα ἴδμεναι οὐδὲ δύʼ οἴους
- θέσφαθʼ ἅ μοι Κίρκη μυθήσατο, δῖα θεάων·
- ἀλλʼ ἐρέω μὲν ἐγών, ἵνα εἰδότες ἤ κε θάνωμεν
- ἤ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φύγοιμεν.
- Σειρήνων μὲν πρῶτον ἀνώγει θεσπεσιάων
- φθόγγον ἀλεύασθαι καὶ λειμῶνʼ ἀνθεμόεντα.
- οἶον ἔμʼ ἠνώγει ὄπʼ ἀκουέμεν· ἀλλά με δεσμῷ
- δήσατʼ ἐν ἀργαλέῳ, ὄφρʼ ἔμπεδον αὐτόθι μίμνω,
- ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δʼ αὐτοῦ πείρατʼ ἀνήφθω.
- εἰ δέ κε λίσσωμαι ὑμέας λῦσαί τε κελεύω,
- ὑμεῖς δὲ πλεόνεσσι τότʼ ἐν δεσμοῖσι πιέζειν.
- ἦ τοι ἐγὼ τὰ ἕκαστα λέγων ἑτάροισι πίφαυσκον·
- τόφρα δὲ καρπαλίμως ἐξίκετο νηῦς ἐυεργὴς
- νῆσον Σειρήνοιιν· ἔπειγε γὰρ οὖρος ἀπήμων.
- αὐτίκʼ ἔπειτʼ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη
- ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα δαίμων.
- ἀνστάντες δʼ ἕταροι νεὸς ἱστία μηρύσαντο
- καὶ τὰ μὲν ἐν νηὶ γλαφυρῇ θέσαν, οἱ δʼ ἐπʼ ἐρετμὰ
- ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ ξεστῇς ἐλάτῃσιν.
- αὐτὰρ ἐγὼ κηροῖο μέγαν τροχὸν ὀξέι χαλκῷ
- τυτθὰ διατμήξας χερσὶ στιβαρῇσι πίεζον·
- αἶψα δʼ ἰαίνετο κηρός, ἐπεὶ κέλετο μεγάλη ἲς
- Ἠελίου τʼ αὐγὴ Ὑπεριονίδαο ἄνακτος·
- ἑξείης δʼ ἑτάροισιν ἐπʼ οὔατα πᾶσιν ἄλειψα.
- οἱ δʼ ἐν νηί μʼ ἔδησαν ὁμοῦ χεῖράς τε πόδας τε
- ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δʼ αὐτοῦ πείρατʼ ἀνῆπτον·
- αὐτοὶ δʼ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.
- ἀλλʼ ὅτε τόσσον ἀπῆμεν ὅσον τε γέγωνε βοήσας,
- ῥίμφα διώκοντες, τὰς δʼ οὐ λάθεν ὠκύαλος νηῦς
- ἐγγύθεν ὀρνυμένη, λιγυρὴν δʼ ἔντυνον ἀοιδήν·
- δεῦρʼ ἄγʼ ἰών, πολύαινʼ Ὀδυσεῦ, μέγα κῦδος Ἀχαιῶν,
- νῆα κατάστησον, ἵνα νωιτέρην ὄπ ἀκούσῃς.
- οὐ γάρ πώ τις τῇδε παρήλασε νηὶ μελαίνῃ,
- πρίν γʼ ἡμέων μελίγηρυν ἀπὸ στομάτων ὄπʼ ἀκοῦσαι,
- ἀλλʼ ὅ γε τερψάμενος νεῖται καὶ πλείονα εἰδώς.
- ἴδμεν γάρ τοι πάνθʼ ὅσʼ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ
- Ἀργεῖοι Τρῶές τε θεῶν ἰότητι μόγησαν,
- ἴδμεν δʼ, ὅσσα γένηται ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ.
- ὣς φάσαν ἱεῖσαι ὄπα κάλλιμον· αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ
- ἤθελʼ ἀκουέμεναι, λῦσαί τʼ ἐκέλευον ἑταίρους
- ὀφρύσι νευστάζων· οἱ δὲ προπεσόντες ἔρεσσον.
- αὐτίκα δʼ ἀνστάντες Περιμήδης Εὐρύλοχός τε
- πλείοσί μʼ ἐν δεσμοῖσι δέον μᾶλλόν τε πίεζον.
- αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τάς γε παρήλασαν, οὐδʼ ἔτʼ ἔπειτα
- φθογγῆς Σειρήνων ἠκούομεν οὐδέ τʼ ἀοιδῆς,
- αἶψʼ ἀπὸ κηρὸν ἕλοντο ἐμοὶ ἐρίηρες ἑταῖροι,
- ὅν σφιν ἐπʼ ὠσὶν ἄλειψʼ, ἐμέ τʼ ἐκ δεσμῶν ἀνέλυσαν.
- ἀλλʼ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἐλείπομεν, αὐτίκʼ ἔπειτα
- καπνὸν καὶ μέγα κῦμα ἴδον καὶ δοῦπον ἄκουσα.
- τῶν δʼ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατʼ ἐρετμά,
- βόμβησαν δʼ ἄρα πάντα κατὰ ῥόον· ἔσχετο δʼ αὐτοῦ
- νηῦς, ἐπεὶ οὐκέτʼ ἐρετμὰ προήκεα χερσὶν ἔπειγον.
- αὐτὰρ ἐγὼ διὰ νηὸς ἰὼν ὤτρυνον ἑταίρους
- μειλιχίοις ἐπέεσσι παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον·
- ὦ φίλοι, οὐ γάρ πώ τι κακῶν ἀδαήμονές εἰμεν·
- οὐ μὲν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν, ἢ ὅτε Κύκλωψ
- εἴλει ἐνὶ σπῆι γλαφυρῷ κρατερῆφι βίηφιν·
- ἀλλὰ καὶ ἔνθεν ἐμῇ ἀρετῇ, βουλῇ τε νόῳ τε,
- ἐκφύγομεν, καί που τῶνδε μνήσεσθαι ὀίω.
- νῦν δʼ ἄγεθʼ, ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντες.
- ὑμεῖς μὲν κώπῃσιν ἁλὸς ῥηγμῖνα βαθεῖαν
- τύπτετε κληίδεσσιν ἐφήμενοι, αἴ κέ ποθι Ζεὺς
- δώῃ τόνδε γʼ ὄλεθρον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι·
- σοὶ δέ, κυβερνῆθʼ, ὧδʼ ἐπιτέλλομαι· ἀλλʼ ἐνὶ θυμῷ
- βάλλευ, ἐπεὶ νηὸς γλαφυρῆς οἰήια νωμᾷς.
- τούτου μὲν καπνοῦ καὶ κύματος ἐκτὸς ἔεργε
- νῆα, σὺ δὲ σκοπέλου ἐπιμαίεο, μή σε λάθῃσι
- κεῖσʼ ἐξορμήσασα καὶ ἐς κακὸν ἄμμε βάλῃσθα.
- ὣς ἐφάμην, οἱ δʼ ὦκα ἐμοῖς ἐπέεσσι πίθοντο.
- Σκύλλην δʼ οὐκέτʼ ἐμυθεόμην, ἄπρηκτον ἀνίην,
- μή πώς μοι δείσαντες ἀπολλήξειαν ἑταῖροι
- εἰρεσίης, ἐντὸς δὲ πυκάζοιεν σφέας αὐτούς.
- καὶ τότε δὴ Κίρκης μὲν ἐφημοσύνης ἀλεγεινῆς
- λανθανόμην, ἐπεὶ οὔ τί μʼ ἀνώγει θωρήσσεσθαι·
- αὐτὰρ ἐγὼ καταδὺς κλυτὰ τεύχεα καὶ δύο δοῦρε
- μάκρʼ ἐν χερσὶν ἑλὼν εἰς ἴκρια νηὸς ἔβαινον
- πρῴρης· ἔνθεν γάρ μιν ἐδέγμην πρῶτα φανεῖσθαι
- Σκύλλην πετραίην, ἥ μοι φέρε πῆμʼ ἑτάροισιν.
- οὐδέ πῃ ἀθρῆσαι δυνάμην, ἔκαμον δέ μοι ὄσσε
- πάντῃ παπταίνοντι πρὸς ἠεροειδέα πέτρην.
- ἡμεῖς μὲν στεινωπὸν ἀνεπλέομεν γοόωντες·
- ἔνθεν μὲν Σκύλλη, ἑτέρωθι δὲ δῖα Χάρυβδις
- δεινὸν ἀνερροίβδησε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ.
- ἦ τοι ὅτʼ ἐξεμέσειε, λέβης ὣς ἐν πυρὶ πολλῷ
- πᾶσʼ ἀναμορμύρεσκε κυκωμένη, ὑψόσε δʼ ἄχνη
- ἄκροισι σκοπέλοισιν ἐπʼ ἀμφοτέροισιν ἔπιπτεν·
- ἀλλʼ ὅτʼ ἀναβρόξειε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ,
- πᾶσʼ ἔντοσθε φάνεσκε κυκωμένη, ἀμφὶ δὲ πέτρη
- δεινὸν ἐβεβρύχει, ὑπένερθε δὲ γαῖα φάνεσκε
- ψάμμῳ κυανέη· τοὺς δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει.
- ἡμεῖς μὲν πρὸς τὴν ἴδομεν δείσαντες ὄλεθρον·
- τόφρα δέ μοι Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑταίρους
- ἓξ ἕλεθʼ, οἳ χερσίν τε βίηφί τε φέρτατοι ἦσαν.
- σκεψάμενος δʼ ἐς νῆα θοὴν ἅμα καὶ μεθʼ ἑταίρους
- ἤδη τῶν ἐνόησα πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν
- ὑψόσʼ ἀειρομένων· ἐμὲ δὲ φθέγγοντο καλεῦντες
- ἐξονομακλήδην, τότε γʼ ὕστατον, ἀχνύμενοι κῆρ.
- ὡς δʼ ὅτʼ ἐπὶ προβόλῳ ἁλιεὺς περιμήκεϊ ῥάβδῳ
- ἰχθύσι τοῖς ὀλίγοισι δόλον κατὰ εἴδατα βάλλων
- ἐς πόντον προΐησι βοὸς κέρας ἀγραύλοιο,
- ἀσπαίροντα δʼ ἔπειτα λαβὼν ἔρριψε θύραζε,
- ὣς οἵ γʼ ἀσπαίροντες ἀείροντο προτὶ πέτρας·
- αὐτοῦ δʼ εἰνὶ θύρῃσι κατήσθιε κεκληγῶτας
- χεῖρας ἐμοὶ ὀρέγοντας ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι·
- οἴκτιστον δὴ κεῖνο ἐμοῖς ἴδον ὀφθαλμοῖσι
- πάντων, ὅσσʼ ἐμόγησα πόρους ἁλὸς ἐξερεείνων.
- αὐτὰρ ἐπεὶ πέτρας φύγομεν δεινήν τε Χάρυβδιν
- Σκύλλην τʼ, αὐτίκʼ ἔπειτα θεοῦ ἐς ἀμύμονα νῆσον
- ἱκόμεθʼ· ἔνθα δʼ ἔσαν καλαὶ βόες εὐρυμέτωποι,
- πολλὰ δὲ ἴφια μῆλʼ Ὑπερίονος Ἠελίοιο.
- δὴ τότʼ ἐγὼν ἔτι πόντῳ ἐὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ
- μυκηθμοῦ τʼ ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων
- οἰῶν τε βληχήν· καί μοι ἔπος ἔμπεσε θυμῷ
- μάντηος ἀλαοῦ, Θηβαίου Τειρεσίαο,
- Κίρκης τʼ Αἰαίης, ἥ μοι μάλα πόλλʼ ἐπέτελλε
- νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ἠελίοιο.
- δὴ τότʼ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενος κῆρ·
- κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι,
- ὄφρʼ ὑμῖν εἴπω μαντήια Τειρεσίαο
- Κίρκης τʼ Αἰαίης, ἥ μοι μάλα πόλλʼ ἐπέτελλε
- νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ἠελίοιο·
- ἔνθα γὰρ αἰνότατον κακὸν ἔμμεναι ἄμμιν ἔφασκεν.
- ἀλλὰ παρὲξ τὴν νῆσον ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν.
- ὣς ἐφάμην, τοῖσιν δὲ κατεκλάσθη φίλον ἦτορ.
- αὐτίκα δʼ Εὐρύλοχος στυγερῷ μʼ ἠμείβετο μύθῳ·
- σχέτλιός εἰς, Ὀδυσεῦ· περί τοι μένος, οὐδέ τι γυῖα
- κάμνεις· ἦ ῥά νυ σοί γε σιδήρεα πάντα τέτυκται,
- ὅς ῥʼ ἑτάρους καμάτῳ ἁδηκότας ἠδὲ καὶ ὕπνῳ
- οὐκ ἐάᾳς γαίης ἐπιβήμεναι, ἔνθα κεν αὖτε
- νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον,
- ἀλλʼ αὔτως διὰ νύκτα θοὴν ἀλάλησθαι ἄνωγας
- νήσου ἀποπλαγχθέντας ἐν ἠεροειδέι πόντῳ.
- ἐκ νυκτῶν δʼ ἄνεμοι χαλεποί, δηλήματα νηῶν,
- γίγνονται· πῇ κέν τις ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον,
- ἤν πως ἐξαπίνης ἔλθῃ ἀνέμοιο θύελλα,
- ἢ Νότου ἢ Ζεφύροιο δυσαέος, οἵ τε μάλιστα
- νῆα διαρραίουσι θεῶν ἀέκητι ἀνάκτων.
- ἀλλʼ ἦ τοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ
- δόρπον θʼ ὁπλισόμεσθα θοῇ παρὰ νηὶ μένοντες,
- ἠῶθεν δʼ ἀναβάντες ἐνήσομεν εὐρέι πόντῳ.
- ὣς ἔφατʼ Εὐρύλοχος, ἐπὶ δʼ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.
- καὶ τότε δὴ γίγνωσκον ὃ δὴ κακὰ μήδετο δαίμων,
- καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδων·
- Εὐρύλοχʼ, ἦ μάλα δή με βιάζετε μοῦνον ἐόντα.
- ἀλλʼ ἄγε νῦν μοι πάντες ὀμόσσατε καρτερὸν ὅρκον·
- εἴ κέ τινʼ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶυ μέγʼ οἰῶν
- εὕρωμεν, μή πού τις ἀτασθαλίῃσι κακῇσιν
- ἢ βοῦν ἠέ τι μῆλον ἀποκτάνῃ· ἀλλὰ ἕκηλοι
- ἐσθίετε βρώμην, τὴν ἀθανάτη πόρε Κίρκη.
- ὣς ἐφάμην, οἱ δʼ αὐτίκʼ ἀπώμνυον, ὡς ἐκέλευον.
- αὐτὰρ ἐπεί ῥʼ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὅρκον,
- στήσαμεν ἐν λιμένι γλαφυρῷ ἐυεργέα νῆα
- ἄγχʼ ὕδατος γλυκεροῖο, καὶ ἐξαπέβησαν ἑταῖροι
- νηός, ἔπειτα δὲ δόρπον ἐπισταμένως τετύκοντο.
- αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,
- μνησάμενοι δὴ ἔπειτα φίλους ἔκλαιον ἑταίρους,
- οὓς ἔφαγε Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑλοῦσα·
- κλαιόντεσσι δὲ τοῖσιν ἐπήλυθε νήδυμος ὕπνος.
- ἦμος δὲ τρίχα νυκτὸς ἔην, μετὰ δʼ ἄστρα βεβήκει,
- ὦρσεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον νεφεληγερέτα Ζεὺς
- λαίλαπι θεσπεσίῃ, σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε
- γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον· ὀρώρει δʼ οὐρανόθεν νύξ.
- ἦμος δʼ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
- νῆα μὲν ὡρμίσαμεν κοῖλον σπέος εἰσερύσαντες.
- ἔνθα δʼ ἔσαν νυμφέων καλοὶ χοροὶ ἠδὲ θόωκοι·
- καὶ τότʼ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενος μετὰ μῦθον ἔειπον·
- ὦ φίλοι, ἐν γὰρ νηὶ θοῇ βρῶσίς τε πόσις τε
- ἔστιν, τῶν δὲ βοῶν ἀπεχώμεθα, μή τι πάθωμεν·
- δεινοῦ γὰρ θεοῦ αἵδε βόες καὶ ἴφια μῆλα,
- Ἠελίου, ὃς πάντʼ ἐφορᾷ καὶ πάντʼ ἐπακούει.
- ὣς ἐφάμην, τοῖσιν δʼ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.
- μῆνα δὲ πάντʼ ἄλληκτος ἄη Νότος, οὐδέ τις ἄλλος
- γίγνετʼ ἔπειτʼ ἀνέμων εἰ μὴ Εὖρός τε Νότος τε.
- οἱ δʼ ἧος μὲν σῖτον ἔχον καὶ οἶνον ἐρυθρόν,
- τόφρα βοῶν ἀπέχοντο λιλαιόμενοι βιότοιο.
- ἀλλʼ ὅτε δὴ νηὸς ἐξέφθιτο ἤια πάντα,
- καὶ δὴ ἄγρην ἐφέπεσκον ἀλητεύοντες ἀνάγκῃ,
- ἰχθῦς ὄρνιθάς τε, φίλας ὅ τι χεῖρας ἵκοιτο,
- γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν, ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμός·
- δὴ τότʼ ἐγὼν ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχον, ὄφρα θεοῖσιν
- εὐξαίμην, εἴ τίς μοι ὁδὸν φήνειε νέεσθαι.
- ἀλλʼ ὅτε δὴ διὰ νήσου ἰὼν ἤλυξα ἑταίρους,
- χεῖρας νιψάμενος, ὅθʼ ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο,
- ἠρώμην πάντεσσι θεοῖς οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν·
- οἱ δʼ ἄρα μοι γλυκὺν ὕπνον ἐπὶ βλεφάροισιν ἔχευαν.
- Εὐρύλοχος δʼ ἑτάροισι κακῆς ἐξήρχετο βουλῆς·
- κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι.
- πάντες μὲν στυγεροὶ θάνατοι δειλοῖσι βροτοῖσι,
- λιμῷ δʼ οἴκτιστον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν.
- ἀλλʼ ἄγετʼ, Ἠελίοιο βοῶν ἐλάσαντες ἀρίστας
- ῥέξομεν ἀθανάτοισι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.
- εἰ δέ κεν εἰς Ἰθάκην ἀφικοίμεθα, πατρίδα γαῖαν,
- αἶψά κεν Ἠελίῳ Ὑπερίονι πίονα νηὸν
- τεύξομεν, ἐν δέ κε θεῖμεν ἀγάλματα πολλὰ καὶ ἐσθλά.
- εἰ δὲ χολωσάμενός τι βοῶν ὀρθοκραιράων
- νῆʼ ἐθέλῃ ὀλέσαι, ἐπὶ δʼ ἕσπωνται θεοὶ ἄλλοι,
- βούλομʼ ἅπαξ πρὸς κῦμα χανὼν ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσαι,
- ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐὼν ἐν νήσῳ ἐρήμῃ.
- ὣς ἔφατʼ Εὐρύλοχος, ἐπὶ δʼ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.
- αὐτίκα δʼ Ἠελίοιο βοῶν ἐλάσαντες ἀρίστας
- ἐγγύθεν, οὐ γὰρ τῆλε νεὸς κυανοπρῴροιο
- βοσκέσκονθʼ ἕλικες καλαὶ βόες εὐρυμέτωποι·
- τὰς δὲ περίστησάν τε καὶ εὐχετόωντο θεοῖσιν,
- φύλλα δρεψάμενοι τέρενα δρυὸς ὑψικόμοιο·
- οὐ γὰρ ἔχον κρῖ λευκὸν ἐυσσέλμου ἐπὶ νηός.
- αὐτὰρ ἐπεί ῥʼ εὔξαντο καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν,
- μηρούς τʼ ἐξέταμον κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν
- δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπʼ αὐτῶν δʼ ὠμοθέτησαν.
- οὐδʼ εἶχον μέθυ λεῖψαι ἐπʼ αἰθομένοις ἱεροῖσιν,
- ἀλλʼ ὕδατι σπένδοντες ἐπώπτων ἔγκατα πάντα.
- αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρʼ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο,
- μίστυλλόν τʼ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφʼ ὀβελοῖσιν ἔπειραν.
- καὶ τότε μοι βλεφάρων ἐξέσσυτο νήδυμος ὕπνος,
- βῆν δʼ ἰέναι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσης.
- ἀλλʼ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦα κιὼν νεὸς ἀμφιελίσσης,
- καὶ τότε με κνίσης ἀμφήλυθεν ἡδὺς ἀυτμή.