ἄνδρεσσιν φορέειν, ἀλλʼ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.ἀλλʼ ἐμὲ μὲν νῦν νηυσὶ πελάσσετον ὠκυπόροισιν,ἠέ με δήσαντες λίπετʼ αὐτόθι νηλέϊ δεσμῷ,ὄφρά κεν ἔλθητον καὶ πειρηθῆτον ἐμεῖοἠὲ κατʼ αἶσαν ἔειπον ἐν ὑμῖν, ἦε καὶ οὐκί.τὸν δʼ ἄρʼ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸς Διομήδης·μὴ δή μοι φύξίν γε Δόλων ἐμβάλλεο θυμῷ·ἐσθλά περ ἀγγείλας, ἐπεὶ ἵκεο χεῖρας ἐς ἁμάς.εἰ μὲν γάρ κέ σε νῦν ἀπολύσομεν ἠὲ μεθῶμεν,ἦ τε καὶ ὕστερον εἶσθα θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶνἠὲ διοπτεύσων ἢ ἐναντίβιον πολεμίξων·εἰ δέ κʼ ἐμῇς ὑπὸ χερσὶ δαμεὶς ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσῃς,οὐκέτʼ ἔπειτα σὺ πῆμά ποτʼ ἔσσεαι Ἀργείοισιν.ἦ, καὶ ὃ μέν μιν ἔμελλε γενείου χειρὶ παχείῃἁψάμενος λίσσεσθαι, ὃ δʼ αὐχένα μέσσον ἔλασσεφασγάνῳ ἀΐξας, ἀπὸ δʼ ἄμφω κέρσε τένοντε·φθεγγομένου δʼ ἄρα τοῦ γε κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη.τοῦ δʼ ἀπὸ μὲν κτιδέην κυνέην κεφαλῆφιν ἕλοντοκαὶ λυκέην καὶ τόξα παλίντονα καὶ δόρυ μακρόν·καὶ τά γʼ Ἀθηναίῃ ληΐτιδι δῖος Ὀδυσσεὺς