Deipnosophistae

Ἐπιτελουμένου δὲ ἤδη τοῦ δείπνου τῶν Φαγησίων ἑορτὴν συντελεῖσθαι νομίσαντες οἱ κυνικοὶ πάντων μᾶλλον ηὐφραίνοντο. καὶ ὁ Κύνουλκος ἔφη ‘ἕως ἡμεῖς δειπνοῦμεν, ὦ Οὐλπιανέ, (λόγοις γὰρ ἑστιᾷ) προβάλλω σοι παρὰ τίνι εἴρηται Φαγήσια ἑορτὴ καὶ Φαγησιπόσια.’ καὶ ὃς ἀπορηθεὶς ἐπισχεῖν τε κελεύσας τοὺς παῖδας τὴν περιφορὰν καίτοι ἤδη οὔσης ἑσπέρας·

θαυμασάντων δὲ πάντων τὸ εὐπαίδευτον τοῦ Κυνούλκου ὁ Πλούταρχος ‘κατὰ τὸ ὅμοιον, ἔφη, καὶ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῇ ἐμῇ Λαγυνοφόρια ἑορτή τις ἤγετο, περὶ ἧς ἱστορεῖ Ἐρατοσθένης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ συγγράμματι Ἀρσινόη. λέγει δὲ οὕτως (p. 197 B)· ‘τοῦ Πτολεμαίου κτίζοντος ἑορτῶν καὶ θυσιῶν παντοδαπῶν γένη καὶ μάλιστα περὶ τὸν Διόνυσον, ἠρώτησεν Ἀρσινόη τὸν φέροντα τοὺς θαλλοὺς τίνα νῦν ἡμέραν ἄγει καὶ τίς

τῶν δὲ παρόντων γραμματικῶν τις ἀποβλέψας εἰς τὴν τοῦ δείπνου παρασκευὴν ἔφη· ‘εἶτα πῶς δειπνήσομεν τοσαῦτα δεῖπνα; ἴσως διὰ νυκτός, ὡς ὁ χαρίεις Ἀριστοφάνης ἐν Αἰολοσίκωνι εἶπεν (I 395 K), οὕτως λέγων οἱονεὶ δι’ ὅλης νυκτός· ὡς καὶ τὸ Ὁμηρικὸν ἔχει· Od. 9.298

1. κεῖτ’ ἔντοσθ’ ἄντροιο τανυσσάμενος διὰ μήλων.

πολλῶν δὲ ὄντων καὶ διαφόρων τῶν παρεσκευασμένων καὶ αἰεὶ παρασκευαζομένων ἰχθύων μεγέθει τε καὶ ποικιλίᾳ ὁ Μυρτίλος ἔφη· ‘εἰκότως, ἄνδρες φίλοι, πάντων τῶν προσοψημάτων ὄψων καλουμένων ἐξενίκησεν ὁ ἰχθὺς διὰ τὴν ἐξαίρετον ἐδωδὴν μόνος οὕτως καλεῖσθαι διὰ τοὺς ἐπιμανῶς ἐσχηκότας πρὸς ταύτην τὴν ἐδωδήν. λέγομεν γοῦν ὀψοφάγους οὐ τοὺς βόεια ἐσθίοντας, οἷος ἦν Ἡρακλῆς, ὃς τοῖς ‘βοείοις κρέασιν ἐπήσθιε σῦκα χλωρά’ (Eur. fr. 899), οὐδὲ τὸν φιλόσυκον, οἷος ἦν Πλάτων ὁ φιλόσοφος, ὡς ἱστορεῖ Φανόκριτος ἐν τῷ περὶ Εὐδόξου (FHG IV 472)· ἱστορεῖ δ’ ὅτι καὶ Ἀρκεσίλας φιλόβοτρυς ἦν· ἀλλὰ τοὺς περὶ τὴν ἰχθυοπωλίαν ἀναστρεφομένους. φιλόμηλοι δ’ ἦσαν Φίλιππός τε ὁ Μακεδὼν καὶ ὁ υἱὸς αὐτοῦ Ἀλέξανδρος, ὡς Δωρόθεός φησιν ἐν τῇ ἕκτῃ τῶν περὶ Ἀλέξανδρον ἱστοριῶν (fr. 1 M)· Χάρης δ’ ὁ Μυτιληναῖος ἱστορεῖ (fr. 4 M) ὡς κάλλιστα μῆλα εὑρὼν ὁ Ἀλέξανδρος περὶ τὴν Βαβυλωνίαν χώραν τούτων τε πληρώσας τὰ σκάφη μηλομαχίαν ἀπὸ τῶν νεῶν ἐποιήσατο, ὡς τὴν θέαν ἡδίστην γενέσθαι. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι ὄψον κυρίως καλεῖται πᾶν τὸ πυρὶ κατασκευαζόμενον εἰς ἐδωδήν· ἤτοι γὰρ ἕψον ἐστὶν ἢ παρὰ τὸ ὠπτῆσθαι ὠνόμασται.’

πολλῶν οὖν ὄντων τῶν ἰχθύων, οὓς κατὰ τὰς ἑκάστας ὥρας ἐδαινύμεθα, ὦ θαυμασιώτατε Τιμόκρατες, — κατὰ γὰρ τὸν Σοφοκλέα (fr. 691)

1. χορὸς δ’ ἀναύδων ἰχθύων ἐπερρόθει,
2. σαίνοντες οὐραίοισι
   v.2.p.114

1. πολὺς γὰρ ὅμιλος ποντίου κύκλου σοβῶν
2. ................. ἐνάλιος θεωρία,
3. χραίνοντες οὐραίοισιν εὐδίαν ἁλός. —

1. ὅστις ἀγοράζων ὄψον ...........
2. ἐξὸν ἀπολαύειν ἰχθύων ἀληθινῶν
3. ῥαφανῖδας ἐπιθυμεῖ πρίασθαι, μαίνεται·

1. ἐφῆκεν ἑλλοῖς ἰχθύσιν διαφθοράν,

1. ἐν δ’ αὐτῇ πλωτοὶ χρυσώπιδες ἰχθύες ἑλλοὶ
2. νήχοντες παίζουσι δι’ ὕδατος ἀμβροσίοιο.

παρατεθεισῶν οὖν ΑΜΙΩΝ ἔφη τις· ‘ταύτας Ἀριστοτέλης ἱστορεῖ (p. 301 R) τὰ μὲν βράγχια ἔχειν καλυπτά, εἶναι δὲ καρχαρόδοντας καὶ τῶν συναγελαζομένων καὶ σαρκοφάγων χολήν τε ἔχειν ἰσομήκη τῷ ἐντέρῳ καὶ σπλῆνα ὁμοίως. λέγεται δὲ ὡς θηρευθεῖσαι προσανάλλονται καὶ ἀποτρώγουσαι τὴν ὁρμιὰν ἐκφεύγουσιν. μνημονεύει δ’ αὐτῶν Ἄρχιππος ἐν Ἰχθύσι (I 683 K) λέγων οὕτως·

1. ὅτε δ’ ἦσθες | ἀμίας παχείας.

1. πρωὶ μέν γ’ ἀτενὲς ἀπ’ ἀοῦς ἀφύας ἀπεπυρίζομες
2. στρογγύλας καὶ δελφακίνας ὀπτὰ κρέα καὶ πωλύπους,
3. καὶ γλυκύν γ’ ἐπ’ ὦν ἐπίομες οἶνον. Β. οἰβοιβοῖ
4. τάλας.
5. Α. περὶ σᾶμά με καλοῦσα κατίσκα λέγοι. Β. φοῦ
6. τῶν κακῶν.
7. Α. ὃ καὶ παρὰ τρίγλα τε μία παχῆα κἀμίαι δύο
8. διατετμαμέναι μέσαι φάσσαι τε τοσσαῦται παρῆς
9. σκορπίοι τε.

ὁ δὲ ὀψοδαίδαλος Ἀρχέστρατος ἐν τῇ

1. τὴν δ’ ἀμίαν φθινοπώρου, ὅταν πλειὰς καταδύνῃ,
2. πάντα τρόπον σκεύαζε. τί σοι τάδε μυθολογεύω;
3. οὐ γὰρ μὴ σὺ διαφθείρῃς οὐδ’ ἂν ἐπιθυμῇς.
4. εἰ δ’ ἐθέλεις καὶ τοῦτο δαήμεναι, ὦ φίλε Μόσχε,
5. ὅντινα χρή σε τρόπον κείνην διαθεῖναι ἄριστα,
6. ἐν συκῆς φύλλοις καὶ ὀριγάνῳ οὐ μάλα πολλῇ·
7. μὴ τυρόν, μὴ λῆρον· ἁπλῶς δ’ οὕτως θεραπεύσας
8. ἐν συκῆς φύλλοις σχοίνῳ κατάδησον ἄνωθεν,
9. εἶθ’ ὑπὸ θερμὴν ὦσον ἔσω σποδόν, ἐν φρεσὶ καιρὸν
10. γινώσκων ὁπότ’ ἔστ’ ὀπτή, καὶ μὴ κατακαύσῃς.
11. ἔστω δ’ αὕτη σοι Βυζαντίου ἐξ ἐρατεινοῦ,
12. εἴπερ ἔχειν ἀγαθὴν ἐθέλεις, κἂν ἐγγὺς ἁλῷ που
13. τοῦδε τόπου, κεδνὴν λήψει· τηλοῦ δὲ θαλάσσης
14. Ἑλλησποντιάδος χείρων, κἂν κλεινὸν ἀμείψῃς
15. Αἰγαίου πελάγους ἔναλον πόρον, οὐκ ἔθ’ ὁμοία
16. γίνεται, ἀλλὰ καταισχύνει τὸν πρόσθεν ἔπαινον.

οὗτος ὁ Ἀρχέστρατος ὑπὸ φιληδονίας γῆν πᾶσαν καὶ θάλασσαν περιῆλθεν ἀκριβῶς, ἐμοὶ δοκεῖ, τὰ πρὸς γαστέρα ἐπιμελῶς ἐξετάσαι βουληθείς· καὶ ὥσπερ οἱ τὰς Περιηγήσεις καὶ τοὺς Περίπλους ποιησάμενοι μετ’ ἀκριβείας ἐθέλει πάντα ἐκτίθεσθαι ‘ὅπου ἐστὶν ἕκαστον κάλλιστον βρωτόν τε ποτόν τε’. τοῦτο γὰρ αὐτὸς ἐν τῷ προοιμίῳ ἐπαγγέλλεται (fr. 2 R) τῶν καλῶν τούτων

1. ἵππον Θεσσαλικὴν Λακεδαιμονίην τε γυναῖκα,
2. ἄνδρας δ’ οἳ πίνουσιν ὕδωρ καλῆς Ἀρεθούσης.

Βάτων μὲν ἐν Συνεξαπατῶντι δυσχεραίνοντα ποιήσας πατέρα τῷ τοῦ υἱοῦ παιδαγωγῷ καὶ λέγοντα (IV 502 M)·

1. ἀπολώλεκας τὸ μειράκιόν μου παραλαβών,
2. ἀκάθαρτε, καὶ πέπεικας ἐλθεῖν ἐς βίον
3. ἀλλότριον αὑτοῦ· καὶ πότους ἑωθινοὺς
4. πίνει διὰ σὲ νῦν, πρότερον οὐκ εἰθισμένος.
5. Β. εἶτ’ εἰ μεμάθηκε, δέσποτα, ζῆν, ἐγκαλεῖς;
6. Α. ζῆν δ’ ἐστὶ τὸ τοιοῦθ᾽; Β. ὡς λέγουσιν οἱ
7. σοφοί·
8. ὁ γοῦν Ἐπίκουρός φησιν εἶναι τἀγαθὸν
9. τὴν ἡδονὴν δήπουθεν· οὐκ ἔστιν δ’ ἔχειν
10. ταύτην ἑτέρωθεν, ἐκ δὲ τοῦ ζῆν παγκάλως·
    v.2.p.118
11. εὖ σῶς ἅπαντας ἦ τυχὸν δώσεις ἐμοί.
12. Α. ἑόρακας οὖν φιλόσοφον, εἰπέ μοι, τινὰ
13. μεθύοντ’ ἐπὶ τούτοις θ’ οἷς λέγεις κηλούμενον;
14. Β. ἅπαντας· οἱ γὰρ τὰς ὀφρῦς ἐπηρκότες
15. καὶ τὸν φρόνιμον ζητοῦντες ἐν τοῖς περιπάτοις
16. καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα
17. οὕτως, ἐπὰν γλαυκίσκος αὐτοῖς παρατεθῇ,
18. ἴσασιν οὗ δεῖ πρῶτον ἅψασθαι τόπου
19. καὶ τὴν κεφαλὴν ζητοῦσιν ὥσπερ πράγματος,
20. ὥστ’ ἐκπεπλῆχθαι πάντας.

1. ἐξὸν γυναῖκ’ ἔχοντα κατακεῖσθαι καλὴν
2. καὶ Λεσβίου χυτρῖδε λαμβάνειν δύο·
3. ὁ φρόνιμος οὗτόσ ἐστι, τοῦτο τἀγαθόν.
4. Ἐπίκουρος ἔλεγε ταῦθ’ ἃ νῦν ἐγὼ λέγω.
5. εἰ τοῦτον ἔζων πάντες ὃν ἐγὼ ζῶ βίον,
6. οὔτ’ ἄτοπος ἦν ἂν οὔτε μοιχὸς οὐδὲ εἷς.

1. Ἐπίκουρος ὁ σοφὸς ἀξιώσαντός τινος
2. εἰπεῖν πρὸς αὐτὸν ὅτι ποτ’ ἐστὶ τἀγαθόν,
3. ὃ διὰ τέλους ζητοῦσιν, εἶπεν ἡδονήν.
4. Β. εὖ γ᾽, ὦ κράτιστ’ ἄνθρωπε καὶ σοφώτατε·
5. τοῦ γὰρ μασᾶσθαι κρεῖττον οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἓν
6. ἀγαθόν·Α. πρόσεστιν ἡδονῇ γὰρ τἀγαθόν.
   v.2.p.119