Quaestiones Convivales

Ἀρισταίνετος δʼ ὁ Νικαεὺς ἔν τισιν ἐνίοις[*](ἐνίοις] ἔναγχος Turnebus) γράμμασιν ἀνεγνωκὼς ἔφη μνημονεύειν, ὅτι γλεῦκος μιχθὲν[*](γλεῦκος μιχθὴν scripsi cum Amyoto: γλυκὺς (prius ν in ras. Vd) μιχθεῖς cf. Aristot. p. 872 33b) οἴνῳ παύει μέθην· τῶν δʼ ἰατρῶν τινας λέγει[*](ἔλεγεν Turnebus) τοὺς πλέον πιόντας κελεύειν ἐμεῖν[*](ἐμεῖν W ex Macrob. 7, 7, 17), εἶθʼ, ὅταν μέλλωσι καθεύδειν, ἄρτον εἰς μέλι καταβάψαντας

σφόδρʼ οὖν ἀπεδεξάμεθα τὴν εὑρησιλογίαν τῶν νεανίσκων, ὅτι τοῖς ἐμποδὼν οὐκ ἐπιπεσόντες ἰδίων εὐπόρησαν[*](εὐπόρησαν *: ηὐπόρησαν) ἐπιχειρημάτων. ἐπεὶ τά γε πρόχειρα καὶ ῥᾴδια λαβεῖν ἥ τε[*](ἥ τε] ἤτοι mei) βαρύτης ἐστὶ τοῦ γλεύκους, ὡς Ἀριστοτέλης[*](Ἀριστοτέλης] Fragm. 220) φησίν, ἡ διακόπτουσα τὴν κοιλίαν, καὶ τὸ πολὺ συμμἐνειν[*](συμβαίνειν Duebnerus) πνευματῶδες καὶ ὑδατῶδες· ὧν τὸ μὲν εὐθὺς ἐκπίπτει βιαζόμενον, τὸ δὲ πέφυκε τὸ ὑδατῶδες[*](τὸ ὑδατῶδες] del. Hirschigius) ἀμβλύτερον ποιεῖν τὸν οἶνον· παλαίωσις δʼ ἐπίτασιν ποιεῖ[*](ἐπίτασιν ποιεῖ Wessely: ἐπὶ τὰ 6 Vd 10 E), ἐκκρινομένου τοῦ ὑδατώδους· καὶ γίγνεται μέτρῳ μὲν ἐλάττων ὁ οἶνος δυνάμει δὲ σφοδρότερος.