History of the Peloponnesian War

Postridie vero Syracusani quidem duo tropaea sta tuerunt, ad Epipolas, qua ascensus erat, et eo loco, ubi primum Boeoti restiterant; Athenienses vero suorum cad*-I vera fide publica interposita receperunt.

Non pauci autem et ipsorum et sociorum perierant; arma vero longe plura, quam pro caesorum numero, capta sdnt; qui enim ex rupibus desilire coacti erant, inermes sine scutis partim peribant, partim evaserunt.

Postea vero Syracusani quidem propter insperatum rei feliciter gestae successum animis rursus confirmati ut ante, Agrigentum, quod seditione laborabat, Sicanum cum quindecim navibus miserunt, ut illam urbem, si posset, in suam potestatem redigeret; Gylippus autem itinere terrestri reliquam Siciliam iterum obibat, ut novas copias adduceret, quod spem conceperat, fore, ut et munitiones Atheniensium vi expugnaret, quandoquidem apud Epipolas res ita contigisset.

Atheniensium vero duces interea consultabant et de clade, quam acceperant, et de afflicta omnibus in rebus fortuna, in qua totus exercitus tunc erat constitutus. Videbant enim conata sibi sua non succedere, et milites mansione gravari;

nam et morbo premebantur, duabus de causis, quod et id erat anni tempus, quo potissimum homines aegrotant, et quod locus, in quo castra habebant, ; palustris ac gravis erat; et de ceteris rebus quod iis nulla

Demostheni igitur non ridebatur diutius manendum esse, sed quando spes illa, qua adductus belli fortunam apud Epipolas tentavisset, eum fefellisset, abeundum esse censebat nec amplius morandum, donec adhuc mare tngiciendi facultas esset et e suo exercitu earum certe navium ope, quae postea advenissent, vincere possent.

Et reipublicae magis conducere dicebat, bellum cum illis gerere, qui in suo agro munitiones adversus se ex· struerent, quam cum Syracusanis, quos expugnare nequaquam amplius facile esset; neque etiam rationi consenta· neum esse, magnam pecuniae vim in obsidione frustra consumere. Atque Demosthenis quidem haec erat sententia;

Nicias vero credebat quidem et ipse, res suas afflictas esse, verbis tamen earum infirmitatem declarare non volebat, neque etiam se ipsos, dum palam cum mullis sententias ferrent de reditu, rem hostibus prodere; nam si hoc facerent, mullo minus, quotiescumque voluissent, clam discedere posse.