De consolatione philosophiae

Cur enim flammas quidem sursum levitas vehit, terras vero deorsum pondus deprimit, nisi quod haec singulis loca motionesque conveniunt.

Porro autem, quod cuique consentaneum est, id unumquodque conservat; sicuti ea, quae sunt inimica, corrumpunt.

Iam vero, quae dura sunt ut lapides, adhaerent tenacissime partibus suis et, ne facile dissolvantur, resistunt.

Quae vero liquentia ut aer atque aqua facile quidem videntibus cedunt, sed cito in ea rursus, a quibus sunt -abscisa, relabuntur, ignis vero omnem refugit sectionem.

Neque nunc nos de voluntariis animae cognoscentis motibus, sed de naturali intentione tractamus, sicuti est, quod acceptas escas sine cogitatione transigimus, quod in. somno spiritum ducimus nescientes.

Nam ne in animalibus quidem manendi amor ex animae voluntatibus, verum ex naturae principiis venit.

Nam saepe mortem cogentibus causis, quam natura reformidat, voluntas amplectitur, contraque illud, quo solo mortalium rerum durat diuturnitas, gignendi opus, quod natura semper appetit, interdum co- -ercet voluntas.

Adeo haec sui caritas non ex animali motione, sed ex naturali intentione procedit; dedit enim providentia creatis a se rebus hanc vel maximam manendi causam, ut. Quoad possunt. naturaliter manere desiderent.

Quare nihil est, quod ullo modo queas dubitare cuncfca, [*]( .1 secuti T1V1 7 permanendi verum generatum P 19 a- PTL VDKM scissa V1 20 cognoscentes P 30sq. dedit ei providentia P )

quae sunt, appetere naturaliter constantiam permanendi, devitare perniciem.

— Confiteor, inquam, nunc me indubitato cernere, quae dudum incerta videbantur. - Quod autem, inquit, subsistere ac permanere petit, id unum esse desiderat; hoc enim sublato ne esse quidem cuiquam per-

manebit. — Verum est, inquam. — Omnia igitur, inquit, unum desiderant. — Consensi. — Sed unum id ipsum mon-

stravimus esse, quod bonum. — ita quidem. — Cuncta

igitur bonum petunt, quod quidem ita describus licet ipsum.n bonum esse, quod desideretur ab omnibus. — Nihil, inquam, verius excogitari potest; nam vel ad nihil unum cuncta referuntur et uno veluti vertice destituta sine rectore fluitabunt-

tabunt aut, si quid est, ad quod universa festinant, id erit omnium summum bonorum. — Et illa: Nimium, inquit, o alumne, laetor; ipsam enim mediae veritatis notam mente fixisti.

Sed in hoc patuit tibi, quod ignorare te paulo ante dicebas. — Quid? inquam. — Quis esset, inquit, rerum, omnium finis; is est enim profecto, quod desideratur ab omnibus, quod, quia bonum esse collegimus, oportet rerum omnium finem bonum esse fateamur.