Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- tempus erat nec me peregrinum ducere caelum,
- nec siccam Getico fonte levare sitim,
- sed modo, quos habui, vacuos secedere in hortos,
- nunc hominum visu rursus et urbe frui.
- sic animo quondam non divinante futura
- optabam placide vivere posse senex.
- fata repugnarunt, quae, cum mihi tempora prima
- mollia praebuerint, posteriora gravant.
- iamque decem lustris omni sine labe peractis,
- parte premor vitae deteriore meae,
- nec procul a metis, quas paene tenere videbar,
- curriculo gravis est facta ruina meo.
- ergo illum demens in me saevire coegi,
- mitius inmensus quo nihil orbis habet?
- ipsaque delictis victa est clementia nostris,
- nec tamen errori vita negata meo est?
- vita procul patria peragenda sub axe Boreo,
- qua maris Euxini terra sinistra iacet.
- hoc mihi si Delphi [*](delphis vel delphos corr. Scaliger) Dodonaque diceret ipsa,
- esse videretur vanus uterque locus.