Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- quod quamvis nemo est, cuius referatur ad aures,
- sic tamen absumo decipioque diem.
- ergo quod vivo duosque laboribus obsto,
- nec me sollicitae taedia lucis habent,
- gratia. Musa, tibi: nam tu solacia praebes,
- tu curae requies, tu medicina venis.
- tu dux et comes es, tu nos abducis ab Histro,
- in medioque mihi das Helicone locum;
- tu mihi, quod rarum est, vivo sublime dedisti
- nomen, ab exequiis quod dare fama solet,
- nec, qui detractat praesentia, Livor iniquo
- ullum de nostris dente momordit opus.
- nam tulerint magnos cum saecula nostra poetas,
- non fuit ingenio fama maligna meo,
- cumque ego praeponam multos mihi, non minor illis
- dicor et in toto plurimus orbe legor.
- si quid habent igitur vatum praesagia veri,
- protinus ut moriar, non ero, terra, tuus.
- sive favore tuli, sive hanc ego carmine famam,
- iure tibi grates, candide lector, ago.